Opracowała: Iwona Kowalik REDAGOWANIE TEKSTU Opracowała: Iwona Kowalik

STOSOWANIE WLAŚCIWEGO KROJU PISMA Krój pisma jest charakterystycznym obrazem pisma drukarskiego o jednolitych cechach. Wśród podstawowych krojów wyróżniamy: bezszeryowe, szeryfowe i „pisanki”.

Oto przykłady krojów bezszeryfowych: Czcionka ( Arial), Czcionka (Tahoma) Krojów tych używa się do podpisów, przypisów, tytułów, czyli tych elementów, które powinny się odróżniać od zasadniczego tekstu. Czcionki te są bardziej czytelne, są więc zalecane także do używania w prezentacjach i na stronach WWW.

Przykład krojów szyfrowych: Czcionka (Times New Roman), Czcionka (Book Antiqua), Czcionka (Courier New) Tych krojów używamy do składu gazet i książek. Korzystamy z nich przy pisaniu notatek, wypracowań, które zamierzamy drukować, ponieważ przy niewielkich rozmiarach liter są one bardziej czytelne.

Czcionka (ParkAvenue), „Pisanki” przypominają pismo odręczne. Nie jest wygodne dla czytelnika, lecz nadaje tekstowi niepowtarzalny, osobisty charakter. Korzysta się z tego kroju pisma przy tworzeniu dyplomów, podziękowań itp. Przykłady „pisanki”: Czcionka (Monotype Corsiva), Czcionka (Cataneo), Czcionka (ParkAvenue),

Wyróżniamy także czcionki specjalne, m.in. Symbole – czcionka zawierająca litery greckiego alfabetu i symbole matematyczne: a, s m u l D d Wingdings – czcionka zawierająca rózne ozdobniki: r , m k l f u p w

W jednym dokumencie powinny być stosowane co najwyżej trzy kroje pisma, np. jeden do głównego tekstu, drugi do tytułów, trzeci do elementów dekoracyjnych.

ATRYBUTY TEKSTU Używa się następujących atrybutów tekstu: Pogrubienia: czcionka Pochylenia, czyli kursywy: czcionka Podkreślenia: czcionka Przekreślenia: czcionka Wersaliki ( czyli wielkie litery): CZCIONKA

Wielkość znaków określa się w punktach. 1 pkt = 1/72 cala =0,325 mm Pismo 10 – punktowe (garmond), stosowane jest najczęściej w gazetach, pismo 12-punktowe (cycero) w książkach. Podczas pisania wypracowań powinno stosować się pismo 12 lub 14 – punktowe.

FORMATOWANIE TEKSTU Formatowanie to ustalanie parametrów czcionek, czyli kroju, atrybutów, wielkości i kolorów), wyrównywanie tekstu (justowanie, centrowanie, dosuwanie do lewego lub prawego marginesu), ustalanie odstępu między wersami oraz wielkości wcięć.

Centrowanie stosujemy do tytułów i nagłówków. Justowanie powinno się stosować do zasadniczego tekstu, najlepiej dodatkowo dzielić wyrazy. Wyrównywanie do lewej strony stosujemy przy wyliczaniu. Centrowanie stosujemy do tytułów i nagłówków.

NIE NALEŻY: Naciskać klawisza Enter na końcu każdego wiersza tekstu – powoduje to tworzenie się nowego akapitu. Uniemożliwia to także justowanie tekstu utworzonego z wierszy, z których każdy jest oddzielnym akapitem

Naciśnięcie klawisza Enter powoduje wstawienie znacznika akapitu , który należy do znaków specjalnych, tzw. „znaków białych”. Zaliczamy do nich np. spacje, spacje twarde, znak tabulacji, twardy podział wiersza i twardy podział strony.

Przykład błędnego zastosowania klawisza ENTER: Powyższy tekst pisano czcionką 12- punktową i wiersz zakończono naciśnięciem klawisza ENTER. Po zmianie czcionki na 16-punktową otrzymano następujący tekst:

TWARDY PODZIAŁ WIERSZA W ramach jednego akapitu trzeba niekiedy kontynuować pisanie od nowego wiersza. Stosuje się wtedy tzw. Twardy podział wiersza, poprzez jednoczesne naciśnięcie klawiszy SHIFT+ENTER. Po włączeniu opcji pokazującej wszystkie znaki pojawi się . Znak ten także należy do znaków białych.

NIE NALEŻY: Stawiać spacji przed znakami interpunkcyjnymi, lecz po nich. Oddzielać spacjami tekstu w nawiasach od znaków ( i ). Używać spacji do wyrównywania tekstu w wierszu – do tego celu używa się tabulatory, suwaki na linijce lub twarde spacje

SPACJE Spacji używa się do rozdzielania wyrazów, nie powinno się jej stosować do rozmieszczania tekstu w wierszu. Formatowanie tekstu z użyciem spacji sprawia problemy podczas zmiany parametrów tekstu.

WCIĘCIA Wcięcie wyznacza odległość tekstu od marginesów. Może też określać odległość, na jaką tekst wychodzi poza marginesy. W prawidłowo zredagowanym tekście akapit powinien być wyróżniony wcięciem pierwszego wiersza. Najlepiej wykonać je za pomocą suwaka na linijce lub w opcji Format/Akapit.

Ustawione wcięcia można zmienić w całym tekście lub jego fragmencie.

TABULATORY Tabulator wyznacza pozycję w wierszu, do której przesunie się kursor tekstowy i tekst zapisany po jego prawej stronie. Tabulator stosuje się do przesuwania tekstu w określone miejsce wiersza ( głównie do umieszczania tekstu w kolumnach, gdy nie stosuje się tabeli.

Po naciśnięciu klawisza TAB wprowadzany jest znak tabulacji, a tekst zostaje przesunięty do miejsca określonego przez tabulator.

Tabulator są widoczne na linijce Tabulator są widoczne na linijce. Tabulator domyślny jest widoczny jako małe odcinki pod skalą linijki. Tabulatory specjalne: prawy i dziesiętny stosuje się głównie do poprawnego wyrównania liczb w kolumnach, zaś lewy i środkowy – głównie do tekstów. Nie powinno się wykonywać pierwszego wiersza akapitu klawiszem TAB.

TWARDA SPACJA Spacja twarda, inaczej zwana łączącą lub nierozdzielającą, trwale łączy dwa znaki lub ciągi znaków. Przy podziale wiersza edytor ich nie rozdziela i traktuje jako jeden wyraz. Twarda spacja powstaje przez jednoczesne naciśnięcie klawiszy Shift+Enter+Spacja. Spacje te stosuje się w przypadku spójników pozostawionych na końcu wiersza, przy zapisie tytułów naukowych, dat, liczb z jednostkami itp., aby uniknąc ich rozdzielenia na dwa wiersze,.