najwybitniejszy polski kompozytor i pianista FRYDERYK CHOPIN najwybitniejszy polski kompozytor i pianista Żył 39 lat. Urodził się w 1810 r. w Żelazowej Woli (ok. 50 km od Warszawy). Zmarł 17 października 1849 w Paryżu.

Tekla Justyna Krzyżanowska Mikołaj Chopin Fryderyk Ludwika Marianna Emilia Justyna Izabella

Kościół w Brochowie (koło Sochaczewa) miejsce chrztu Chopina

Dzieciństwo i lata szkolne Chopin spędził w Warszawie. Wakacje spędzał u przyjaciół w różnych miejscowościach na terenie kraju, gdzie poznawał polską muzykę ludową oraz wiejskie zwyczaje i obrzędy.

Rodzinny dom Fryderyka w Żelazowej Woli

Wojciech Żywny Gdy Fryderyk miał sześć lat zaczął uczyć się gry na fortepianie. Równocześnie u Żywnego uczyła się Ludwika, z którą Fryderyk grywał na cztery ręce.

Pierwszy utwór został wydany w 1817 roku o nazwie „Polonez g-moll”. Okres nauki u Wojciecha Żywnego, to także początek występów publicznych małego Chopina; grywał w salonach arystokracji warszawskiej i brał udział w koncertach dobroczynnych.

Fryderyk Chopin w wieku 20 lat wyjechał za granicę w celach koncertowych, ale do kraju już nie wrócił. Do końca życia tęsknił za ojczyzną oraz najbliższymi. Z rodzicami spotkał się już tylko jeden raz, podczas pobytu w Karlsbadzie (Karlove Vary). Siostra Ludwika odwiedziła Fryderyka we Francji była przy nim w ostatnich chwilach jego życia.

Patriota Człowiek wrażliwy Bywalec salonów Geniusz uniwersalny Żywiołowy, grzeczny Patriota Człowiek wrażliwy

Panowie, czapki z głów! Oto geniusz! Schuman O Fryderyku Chopinie… Rodem warszawianin, sercem Polak, a talentem świata obywatel Norwid Panowie, czapki z głów! Oto geniusz! Schuman

Śmierć Chopina chorego na gruźlicę Chopina Od 1839 roku stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina pogarszał się z każdym rokiem. W 1848 roku odbył ostatnią podróż koncertową po Anglii i Szkocji, dając 16 listopada ostatni publiczny koncert w Londynie, po którym ciężko Zaniemógł. Po powrocie do Paryża, nie odzyskał już zdrowia. Zmarł 17 października 1849 roku w mieszkaniu przy placu Vendome 12. Pochowany został na Paryskim cmentarzu Pere Lachaise.

Kościół św. Krzyża w Warszawie Ludwika (siostra Chopina) zgodnie z ostatnim życzeniem kompozytora przewiozła jego serce do ojczyzny. Urna z jego sercem znajduje się w kościele św. Krzyża w Warszawie

Imię Chopina noszą ulice wielu miast, szkoły, uczelnie, filharmonie, a także statki oraz Międzynarodowy Port Lotniczy- Okęcie w Warszawie

Park Chopina, Gliwice

Pomnik Fryderyka Chopina - Bytom

Park Łazienkowski w Warszawie

Pomnik Chopina Hamamatsu w Japonii,

Pomnik Fryderyka Chopina w Parku Monceau w Paryżu

Palma, Majorka

Festiwal Chopinowski Międzynarodowe Festiwale Chopinowskie w Dworku Chopina w Dusznikach Zdroju odbywają się już od ponad sześćdziesięciu lat, czyli od roku 1946. To najstarszy nieprzerwanie działający festiwal pianistyczny na świecie, a także najstarszy polski festiwal muzyczny. Dworek Chopina jest miejscem, w którym od kilku pokoleń spotykają się światowej klasy artyści oraz wielbiciele muzyki Chopina i pianistyki. Piotr Paleczny, dyrektor artystyczny Festiwalu, zaprasza do Dusznik utalentowanych pianistów z całego świata, dla których występ w Dusznikach jest często debiutem przed polską publicznością. Wydarzeniom festiwalowym towarzyszą kursy mistrzowskie prowadzone przez wybitnych pedagogów.

Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny imienia Fryderyka Chopina Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina, nazywany często Konkursem Chopinowskim – jeden z najstarszych i najbardziej prestiżowych konkursów wykonawczych na świecie, odbywający się co 5 lat w Warszawie. Jest jednym z niewielu konkursów monograficznych – we wszystkich jego etapach wykonywane są wyłącznie utwory jednego kompozytora. Zainicjowany został w 1927 r. przez polskiego pianistę, profesora Jerzego Żurawlewa (1886–1980).

Polscy laureaci Międzynarodowego konkursu: Halina Czerny-Stefańska (1949) Adam Harasiewicz (1955)

Krystian Zimerman (1975) Rafał Blechacz (2005)

Filmy o Szopenie: "Chopin - piewca miłości”Geza von Bolvary (Niemcy, 1934), "Pieśń wspomnień" Charles Vidor (USA, 1945), "Młodość Chopina" Aleksander Ford (Polska,1951), "Błękitna nuta" Andrzej Żuławski (Francja/RFN,1991) "Chopin. Pragnienie miłości" Jerzy Antczak (Polska, 2002).

ZAKOŃCZENIE Źródło Internet Informacje własne