Ziemia błękitną planetą

Pojęcie sfery niebieskiej pomaga astronomom określać położenie gwiazd na niebie. Rektascensja jest mierzona od punktu barana - w marcu w tym miejscu Słońce przecina równik.

ZIEMIA- błękitna planeta, piąta największa w Układzie Słonecznym, ma obwód około 40 076 km, średnicę 12 756 km i szacuje się, że liczy 4,6 mld lat. Zewnętrzna warstwa Ziemi jest stosunkowo młoda, ma zaledwie 500 mln lat. Powierzchnia naszego globu wynosi 510 mln km2, z czego 71% pokrywa woda. Waga Ziemi wynosi 5,972 sekstylionów ton (co oznacza, że po liczbie 5,972 znajduje się aż 18 zer) i większość masy zawarta jest w płaszczu. Skorupa stanowi nie więcej niż około jednej dwusetnej całkowitej wagi. Ziemia zbudowana jest z wielu pierwiastków. Jedne z nich występują w śladowych ilościach, innych jest nieco więcej. Największy udział w budowie mają dwa pierwiastki: żelazo (44,8%) oraz tlen (24,4%) w sumie razem 69,2%. Dalsze miejsca zajmują: krzem 12,1 %, magnez 9,4%, nikiel 4,0%, siarka 1,4%, glin, wapń oraz pozostałe 1,7%.

Satelitarne zdjęcie ziemi nocą Satelitarne zdjęcie ziemi nocą. Z łatwością można dostrzec największe metropolie świata.

W 1864 roku francuski pisarz Juliusz Verne określił środek naszego globu jako fantastyczne królestwo ciemności. Dziś wiemy, że świat pod naszymi stopami nie jest przyjemnym miejscem do złożenia wizyty. Jednak dzięki zastosowaniu nowych metod pomiarów i analiz, naukowcy są w stanie uzyskiwać coraz więcej informacji na temat potężnych sił panujących wewnątrz błękitnej planety

Ziemia obserwowana przez sondę kosmiczną Galileo Ziemia obserwowana przez sondę kosmiczną Galileo. Pod białymi chmurami można zauważyć Amerykę Południową.

Ziemia zbudowana jest warstwowo, o czym świadczy odbijanie i załamywanie fal sejsmicznych na pewnych głębokościach. Warstwy budujące wnętrze Ziemi posiadają grubość od kilku do kilkudziesięciu kilometrów, różnią się składem chemicznym i gęstością (świadczy o tym szybkość przechodzenia fal – przez warstwy o większej gęstości fale przechodzą szybciej), porozdzielane są warstwami o cechach przejściowych, które nazywamy warstwami nieciągłości. Powierzchnie nieciągłości oddzielają warstwy o różnych właściwościach. Podstawowa granica nieciągłości występuje na głębokości 2 900 km.

Satelitarne zdjęcie Ziemi przedstawia ogromną burzę nad Pacyfikiem Satelitarne zdjęcie Ziemi przedstawia ogromną burzę nad Pacyfikiem. Takie zdjęcia służą między innymi do prognozowania pogody.

Zewnętrzną część planety Ziemi stanowi skorupa ziemska Zewnętrzną część planety Ziemi stanowi skorupa ziemska. Podłoże kontynentów zbudowane jest z granitów, natomiast w dnie oceanów odnajdujemy duże pokrywy bazaltowe. Temperatura w skorupie ziemskiej wzrasta wraz z głębokością średnio o 3oC na 100 metrów. Pod skorupą znajduje się płaszcz, który ma około 2 900 km grubości i stanowi 80% objętości kuli ziemskiej. Panują tam bardzo wysokie temperatury, dlatego skały są plastyczne. Skorupa ziemska oraz górna część płaszcza Ziemi to litosfera. Pod płaszczem znajduje się jądro Ziemi. Jądro dzieli się na jądro zewnętrzne i jądro wewnętrzne. Jądro zewnętrzne znajduje się na głębokości pomiędzy 2900 km a 5 200 km. Zbudowane jest z metali w stanie ciekłym. Przyczyną stopienia się metali są panujące tam bardzo wysokie temperatury. Im dalej w głąb Ziemi, tym temperatura jest wyższa. Jednakże w jądrze wewnętrznym Ziemi, poniżej 5 100 km od powierzchni, metale występują w stanie stałym. Jest to spowodowane panującym tam ogromnym ciśnieniem, które pomimo temperatury sięgającej kilku tysięcy stopni (ponad 6000 oC), uniemożliwia stopienie się metali.

Zdjęcie Sycylii i wulkanu Etny Zdjęcie Sycylii i wulkanu Etny. Widoczny dym to efekt wielkich erupcji tego jednego z trzech czynnych europejskich wulkanów (lipiec-sierpień 2001).

Przypływy oraz odpływy są wynikiem przyciągania oceanów przez Słońce i Księżyc. Pryzciąganie Księżyca jest silniejsze po tej stronie, na której on się znajduje. środek Ziemi jest nieco słabiej przyciągany niż jej powierzchnia po tej stronie, a powierzchnia po stronie przeciwnej - jeszcze słabiej. W rezultacie działanie Księżyca "rozciąga" Ziemię.

Zdjęcie dziury ozonowej nad Antarktydą Zdjęcie dziury ozonowej nad Antarktydą. Od ostatnich pomiarów naukowcy zauważyli delikatne pomniejszenie się dziury, ale jest to tylko przejściowe, gdyż zanieczyszczenie ziemskiej atmosfery powoduje ciągłe powiększanie jej.

KONIEC KONIEC Koniec