Siostry Nazaretanki o swoim życiu i powołaniu Tekst: Instrukcja „Życie braterskie we wspólnocie” Zdjęcia: Andrzej Woszczyna Tadeusz Warczak Siostry Nazaretanki Siostry Nazaretanki o swoim życiu i powołaniu Część II SPÓLNOTA

  spólnota zakonna jest nie tylko dziełem ludzkim, lecz przede wszystkim darem Ducha Świętego. Z miłości Bożej rozlanej w sercach przez Ducha wspólnota zakonna bierze bowiem początek jako prawdziwa rodzina zgromadzona w imię Pana.

yć we wspólnocie znaczy wypełniać razem wolę Bożą, zgodnie z charyzmatycznym darem, który założyciel od Boga i przekazał swoi uczniom i kontynuatorom. e wspólnocie jesteśmy razem nie dlatego, żeśmy się wybrali nawzajem, ale dlatego, że zostaliśmy wybrani przez Pana.

to najwznioślejsze powołanie człowieka: zjednoczyć się więzią komunii z Bogiem i z innymi ludźmi, swoimi braćmi. Wspólnota zakonna jest przede wszystkim tajemnicą, którą należy kontemplować oraz przyjmować z wdzięcznym sercem i w jasnej perspektywie wiary.

spólna modlitwa, która zawsze była uważana za podstawę wszelkiego życia wspólnotowego, rodzi się z kontemplacji wielkiej i wzniosłej tajemnicy Boga, z podziwu dla Jego obecności… hrystus wzywa każdego dnia swoich braci i siostry, których sam powołał, aby rozmawiać z nimi, aby w Eucharystii jednoczyć ich z sobą i budować jedność między nimi, aby coraz bardziej stawali się Jego żywym i widzialnym Ciałem, ożywianym przez Ducha i zdążającym ku Ojcu.  

atka naszego Pana pomoże ukształtować wspólnoty zakonne na wzór „Jej” Rodziny, Rodziny z Nazaretu – miasta, do którego wspólnoty zakonne powinny w duchu pielgrzymować, bo tam właśnie urzeczywistnia się w przedziwny sposób ewangelia komunii i braterstwa.

iłość Chrystusa rozlana w naszych sercach budzi w nas miłość do braci i sióstr i każe nam nawet przyjąć ich słabości, ich problemy i ich trudności. Jednym słowem: ofiarować samych siebie. wangelia potrzebuje ludzi, którzy niczym ziarno potrafią umrzeć dla siebie samych, aby mogło się odrodzić życie braterskie.  

spólnota zakonna jest miejscem, gdzie codziennie dokonuje się cierpliwe przechodzenie od „ja” do „my”, od mojego obowiązku do obowiązku powierzonego wspólnocie, od szukania „moich spraw” do szukania „spraw Chrystusa”.  

okój oraz upodobanie do przebywania razem są jednym ze znaków Królestwa Bożego.  

spólnota bogata w radość jest prawdziwym darem z wysoka dla tych, którzy umieją o niego prosić i potrafią akceptować się nawzajem.   wiadectwo radości czyni życie zakonne ogromnie atrakcyjnym, jest źródłem nowych powołań i pomaga wytrwać.  

becość osób w podeszłym wieku może wywierać bardzo pozytywny wpływ na wspólnoty . Zakonnik, który nie poddaje się dolegliwościom i ograniczeniom własnej starości, ale zachowuje żywą radość, miłość i nadzieję, jest bezcenną podporą dla młodych.

isja starszych braci i sióstr, chociaż niewidoczna, jest nie mniej owocna niż misja osób bardziej aktywnych. Co więcej, te ostatnie czerpią moc i siłę oddziaływania z modlitwy, z cierpienia oraz pozornej bierności tych pierwszych.