Życiorys św. Brunona Święty brunon

Kim był i czego dokonał św. Brunon? Mnich benedyktyński, kapelan cesarski, biskup misyjny, męczennik, święty kościoła katolickiego, apostoł Pomorza. Czy rzeczywiście była to wybitna osobowość? Prześledźmy zatem jego życie i spróbujmy podsumować dokonania.

Narodziny Nie znamy dokładnej daty narodzin przyszłego świętego, nastąpiło to gdzieś około 974 r. Pochodził on z zamożnej rodziny saskiej, „szlachetnych Panów z Kwerfurtu” (nobiles domini de Querenforde). Pierwszym znanym imiennie przedstawicielem rodu był jego ojciec Bruno I „starszy” (zmarły między 1009 a 1013 r.). Jego małżonką, a zatem matką Brunona II „młodszego” była Ida. Spokrewniony z rodem był m.in. słynny niemiecki kronikarz Thietmar.

Św.Brunon

Wykształcenie Z kroniki Thietmara wiemy, że inicjatorką wysłania Brunona do szkoły była jego matka Ida. Zdaje się, że był najmłodszym dzieckiem, a ci z reguły byli przeznaczani do „służby Bożej” i stąd pozostawali dłużej w bliższych związkach z matką. Na zamku w Kwerfurcie, pod opieką ojca, pozostali jego starsi bracia – Gebhard (choć zmarł wcześnie, to jego potomkowie przejęli dobra), Dietrich i Wilhelm. Szkoła katedralna w Magdeburgu, kierowana wtedy przez filozofa Geddona, uchodziła za jedną z lepszych w Niemczech, była przesiąknięta ideą szerzenia wiary chrześcijańskiej u pogan. Tutaj chwilę wcześniej (do 980 r.) kształcił się przecież Wojciech Sławnikowic, późniejszy męczennik w Prusach i wzorzec duchowy Brunona.

Thietmar, jego towarzysz z ławy szkolnej, tak pisał o tych czasach „ilekroć [Bruno] miał rano iść do szkoły, prosił przed opuszczeniem mieszkania o wolną chwilę i, podczas gdy myśmy igrali beztrosko, on oddawał się modlitwie. Pracę wyżej cenił od odpoczynku i w ten sposób zbierając jej owoce, doszedł do wieku dojrzałości”. W 995 r. został kanonikiem w kapitule katedralnej w Magdeburgu. Około 997 roku znalazł się jako kapelan na dworze młodego cesarza Ottona III w Akwizgranie. Podróżował wraz z nim do Rzymu.

Święcenia kapłańskie Przypuszczalnie ok. 1055 r. został wyświecony na kapłana. W wieku ok. 26-28 lat powołano go na przełożonego szkoły katedralnej w Reims, co sugeruje, że już wtedy cieszył się sporym autorytetem i zaufaniem, jak i posiadaną wiedzą. Pracował w niej przez dwadzieścia lat. Ze szkoły Tours wyszło wielu wybitnych mężów tamtych czasów, a wśród nich Otton z Chatillon, późniejszy papież bł. Urban II, i św. Hugo, późniejszy biskup Grenoble.

Wygnanie   W roku 1076 arcybiskup Reims, Manasses de Gournay, mianował Brunona swoim kanclerzem, ale w tym samym roku pozbył się go.  Brunon został zmuszony do opuszczenia miasta wraz z Radulfem Zielonym. Biskup oddalił  św. Brunona, gdy ten, zwracał mu uwagę na karierowiczostwo i brak skrupułów.  

Powrót   Po powrocie do Reims proponowano św. Brunonowi objęcie godności arcybiskupiej, ale nie zgodził się i wybrał powrót do szkoły katedralnej. Na początku roku 1084, złożył rezygnację ze wszystkich stanowisk i udał się na wędrówkę w poszukiwaniu miejsca, w którym mógłby prowadzić życie poświęcone Bogu. Wraz z nim opuścili Reims Piotr z Bethune i Lambert z Burgundii.

Pustynia . W pustelni św. Brunon zorganizował wśród szczytów alpejskich klasztor, razem z kamiennym kościołem pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i św. Jana Chrzciciela. Poświecenia klasztoru, konsekracji kościoła oraz uroczystego wprowadzenia do niego zakonników dokonał św. Hugon, biskup Grenoble. Klasztor niebawem tak się rozrósł, ze otrzymał nazwę "Wielkiej Kartuzji". Jednak św Brunonowi nie dane było cieszyć się spokojem pustelni. Po sześciu latach został wezwany do Rzymu, przez swojego ucznia, papieża Urbana II, który mianował go doradcą. Św. Brunon funkcję tę pełnił bez rozgłosu. Nie zachowały się żadne dokumenty na ten temat. Nie zrobił kariery w Rzymie. Nie przyjął również proponowanego mu arcybiskupstwa w Reggio.

Prośby      Św. Brunon wielokrotnie prosił papieża o pozwolenie powrotu do Francji, na co jednak nie dostawał zgody. Papież zgodził się jedynie, by Święty założył nową kartuzję w Kalabrii. Hrabia Roger ofiarował Świętemu w diecezji Squillace (Catanzaro) miejsce ustronne, zwane La Torre. Tu z pomocą arcybiskupa Reggio Calabria wystawiono nowy klasztor w roku 1092. Istnieje od do dnia dzisiejszego. Sanktuarium leży w odległości 2 km od wioski Serra San Bruno na wysokości ok. 900 m. otoczone wysokimi wzgórzami. Właśnie w tym sanktuarium św. Brunon rozstał się z życiem 6 października 1101 roku w wieku lat 71. Jego doczesne szczątki pochowano w kościele opactwa. W roku 1513 znaleziono je nienaruszone. Obecnie kości jego są umieszczone wraz z relikwiami jego następcy.

Wykonanie: Mateusz Rydzewski, Piotr Konopka kl. V b