Poznanie Aktywne interpretowanie, modyfikowanie, rekonstruowanie informacji i doświadczeń w umyśle

JEAN PIAGET: Co jest istotą wiedzy? Jaka jest jej natura? Teza: Wiedza o świecie nie jest przez jednostkę odkrywana, ale od samego początku jest konstruowana w wyniku eksploracji fizycznej (manipulacje na przedmiotach) lub umysłowej (myślenie).

Stadia rozwoju poznawczego Stadium inteligencji sensomotorycznej (0-2l.) przewaga reakcji zmysłowych i ruchowych Stadium myślenia przedoperacyjnego (2-7l) dominacja percepcji (egocentryczne, myślenie symboliczne, język, zabawa na niby) Stadium operacji konkretnych (7-11l) konkretne problemy rozwiązywane logicznie Stadium operacji formalnych (11 – 15 i więcej) rozumowanie logiczne przy rozwiązywaniu wszystkich problemów

  SCHEMAT – podstawowa jednostka wiedzy, która: porządkuje nabyte doświadczenia, przygotowuje ramy rozumienia przyszłych doświadczeń ASYMILACJA włączanie nowego elementu zewnętrznego do istniejącego już schematu pojęciowego lub zmysłowo-ruchowego, są to jedynie zmiany ilościowe rozbudowując dany schemat. AKOMODACJA - zmiany jakościowe, modyfikujące i przebudowujące obecne schematy tak, aby uwzględniały odmienne właściwości nowych elementów, które mają być asymilowane.

Czynniki wywierające wpływ na rozwój poznawczy: Dojrzewanie Aktywne doświadczenie Interakcje społeczne Dążenie do równowagi

Jaka rola Piageta w edukacji? zasada odpowiedniości – zbyt łatwe zadania - nuda wywoływanie średniego poziomu przeżycia niewspółmierności odwoływanie się do konkretnych doświadczeń niezbędna aktywność ucznia (używanie pomocy poglądowych – pozorna aktywność)  Środowisko uczące dostarcza materiału do badania i eksploracji. Dziecko samodzielnie poznaje świat.  

Zarzut: Tempo rozwoju zależą od doświadczeń kulturowych Zalety: Dzieci myślą w sposób jakościowo odmienny od dorosłych Rozwój trwa od narodzin, przebiega według kolejnych stadiów.

LEW WYGOTSKI: w jaki sposób wyższe funkcje psychiczne wyrastają z doświadczeń dziecka? Uczenie się jest procesem społecznym, związanym z komunikacją i używaniem narzędzi kulturowych, jest rodzajem kulturowego oprzyrządowania umysłu, a zwłaszcza jego najistotniejszego elementu jakim jest mowa Wygotski, Myślenie i mowa Poziom: Kulturowy Interpersonalny Indywidualny (dziecko jako aktywny współautor rozwoju)

ASPEKT KULTUROWY Narzędzia kulturowe – wypracowywane przez każde społeczeństwo i służące przekazywaniu tradycji: Technologiczne: kalendarze, książki, komputery, samochody Psychologiczne: Język, pojęcia, symbole Wartości: prędkość, skuteczność, siła

strefa najbliższego rozwoju SNR definiuje te funkcje, które nie są jeszcze dojrzałe, ale są w trakcie procesu dojrzewania, które dojrzeją jutro, ale aktualnie znajdują się w stanie zarodkowym. Funkcje te można określić raczej mianem „pączków” bądź „kwiatów” rozwoju niż „owoców” rozwoju. Aktualny poziom rozwoju charakteryzuje rozwój umysłowy retrospektywnie, SNR charakteryzuje ten rozwój prospektywnie (Wygotsky

Prawo rozwoju kulturowego w kulturowym rozwoju dziecka każda funkcja pojawia się na scenie dwukrotnie, to znaczy, na dwóch planach. Najpierw pojawia się na planie społecznym, a następnie na planie psychologicznym. Najpierw wśród ludzi jako kategoria interpsychiczna, a następnie wewnątrz dziecka jako kategoria intrapsychiczna.

każda wyższa funkcja psychiczna, zanim stanie się wewnętrzną funkcją psychiczną, wcześniej była społeczną relacją między dwojgiem ludzi. […] Wszystkie funkcje psychiczne są zinternalizowanymi relacjami społecznymi (Wygotski 1983, s. 145-146).