Skoki narciarskie – dyscyplina sportowa rozgrywana na skoczniach narciarskich od połowy XIX wieku. Celem jest wykonanie jak najdłuższego skoku po rozpędzeniu się i odbiciu od progu skoczni.

Żeby zawodnik mógł zostać dopuszczony do startu w konkursie indywidualnym Pucharu Świata, musi posiadać na swoim koncie punkty Pucharu Świata lub punkty zdobyte w Pucharze Kontynentalnym w ciągu ostatnich dwóch sezonów. Przed zawodami rozgrywane są kwalifikacje, które wyłaniają 50 (skocznia duża lub normalna) bądź 40 (skocznia mamucia) zawodników uczestniczących w konkursie. Automatyczną kwalifikację otrzymują ci znajdujący się w pierwszej dziesiątce klasyfikacji Pucharu Świata. Jeśli jacyś zawodnicy z czołowej dziesiątki klasyfikacji generalnej nie zdecydują się wziąć udziału w konkursie, automatyczną kwalifikację otrzymują osoby zajmujące kolejne miejsca w PŚ, dopełniając liczbę tych, którzy nie muszą się kwalifikować, do dziesięciu.

W konkursie odbywają się dwie serie skoków (wyjątkiem jest konkurs indywidualny na mistrzostwach świata w lotach narciarskich, gdzie rozgrywane są cztery serie). W drugiej serii konkursu skacze 30 najlepszych zawodników z serii pierwszej w kolejności odwrotnej do miejsca zajmowanego po serii pierwszej. W przypadku kiedy warunki nie pozwalają na dalsze rozgrywanie konkursu, jury może postanowić o odwołaniu niektórych z serii skoków. Zwycięzcą zawodów zostaje skoczek, który uzyska najwyższą łączną notę punktową za skoki we wszystkich zakończonych seriach.

Drużyny składają się z 4 zawodników Drużyny składają się z 4 zawodników. W konkursie odbywają się dwie rundy po cztery serie skoków. W każdej rundzie każdy z członków drużyny oddaje jeden skok, po jednym skoczku z każdej drużyny na serię. Kolejność startu członków drużyny jest ustalona i nie może się zmieniać pomiędzy rundami. W drugiej serii konkursu startuje 8 najlepszych drużyn z serii pierwszej (chyba że na 8. miejscu znajduje się ex aequo dwie lub więcej drużyn). Miejsca państw w klasyfikacji Pucharu Narodów ustalane są na podstawie sumy punktów z konkursów drużynowych oraz sumy punktów zdobytych przez wszystkich zawodników danego kraju w konkursach indywidualnych w danym sezonie.

Za miejsca zajęte w konkursie Pucharu Świata zawodnicy otrzymują punkty według następującej tabeli: miejsce 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. punkty 100 80 60 50 45 40 36 32 29 26 24 22 20 18 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 Za miejsca zajęte w drużynowych konkursach Pucharu Świata kraje otrzymują punkty według następującej tabeli: miejsce 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. punkty 400 350 300 250 200 150 100 50

Telemark Telemark – sposób lądowania w skokach narciarskich. Skoczek, lądując, wysuwa jedną z nóg do przodu, amortyzując lądowanie przez tzw. wypad. Jedna noga była wysunięta do przodu na odległość nieprzekraczającą długość buta, podudzie powinno być ustawione jak najbardziej prostopadle do podłoża, a sam zawodnik powinien pochylić się lekko do przodu. Rozstaw nart nie powinien przekroczyć dwukrotnej szerokości narty.

Miejscem, w którym narodziły się zimowe konkurencje klasyczne, w tym także skoki, jest Norwegia. Tam właśnie pojawili się narciarze, wykorzystujący "dwie deski" nie tylko do biegania, ale i skakania. Jednym z nich był Sondre Norheim z Telemarku, oraz pierwszy rekordzista w długości skoku narciarskiego Olaf Rye.

Pierwsza większa skocznia została zbudowana w Holmenkollen, gdzie 31 stycznia 1892 rozegrano pierwszy konkurs skoków, podczas którego najdalej skoczył Arne Ustvedt (21,5 metra). Szybko popularność poza Norwegią skoki zyskały także w Finlandii i Szwecji, a poza Skandynawią znalazły uznanie w Austrii, Szwajcarii i pozostałych krajach alpejskich.

Początki skoków w Polsce to rok 1908, kiedy to przeprowadzono konkurs skoków w Sławsku (wygrał zawodnik "Czarnych Lwów" Leszek Pawłowski). Pierwsza skocznia z prawdziwego zdarzenia powstała we Lwowie w 1910. Natomiast pierwsza duża skocznia (jak na owe czasy) pojawiła się w Dolinie Jaworzynki, oficjalnie otwarta 8 marca 1921. Lwów Dolina Jaworzynki

Na 1911 rok notuje się pierwszy oficjalny skok w wykonaniu kobiety Na 1911 rok notuje się pierwszy oficjalny skok w wykonaniu kobiety. Pierwszą rekordzistką świata w długości kobiecego skoku narciarskiego została austriacka hrabina, Paula von Lamberg, która uzyskała 22 metry. Paula von Lamberg

Skocznia Olimpijska K90 w Hakubie Normalna skocznia narciarska– typ skoczni o punkcie konstrukcyjnym usytuowanym między 75. metrem zeskoku (włącznie), a 100. metrem (bez tej odległości). Najlepsi zawodnicy trenują na skoczniach normalnych głównie po to, by skorygować błędy techniczne podczas wybicia z progu. Miyanomori Sapporo Skocznia Olimpijska K90 w Hakubie Alpenarena Villach

Duża skocznia narciarska – typ skoczni narciarskiej, gdzie punkt konstrukcyjny umiejscowiony jest między 100. a 169. metrem zeskoku (najczęściej na 120 metrze. Na nich organizuje się konkursy skoków podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich, MŚ w narciarstwie klasycznym, a także podczas zawodów Pucharu Świata oraz Pucharu kontynentalnego w skokach narciarskich. Tremplin Le Praz Wisła Courchevel Mühlenkopfschanze Willingen

Mamucia skocznia narciarska – skocznia narciarska, której punkt konstrukcyjny umiejscowiony jest powyżej 170 metra, a punkt sędziowski powyżej 185 m. Istnieje 5 czynnych mamucich skoczni narciarskich, na których co 2 lata organizowane są mistrzostwa świata w lotach narciarskich. W Austrii w Parku Narodowym Wysokie Taury rozpoczęto budowę skoczni, na której będzie można skakać nawet 300 metrów Vikersundbakken Letalnica dolina Planica

Federacja ma swoją siedzibę w Szwajcarii, w Oberhofen am Thunersee. Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS – Fédération Internationale de Ski) – organizacja założona w 1924 roku, mająca za zadanie dbanie o rozwój narciarstwa na świecie, organizowanie zawodów, formalizowanie przepisów i precyzowanie zasad. Federacja ma swoją siedzibę w Szwajcarii, w Oberhofen am Thunersee.

Igrzyska Olimpijskie Zawody w skokach narciarskich w ramach zimowych igrzysk olimpijskich rozgrywane są od zimowych igrzysk olimpijskich w 1924 w Chamonix, (Francja). Wówczas rozgrywana była jedynie konkurencja na dużej skoczni. Od zimowych igrzysk olimpijskich w 1964 w Innsbrucku rozgrywane są olimpijskie zawody na średniej skoczni, a od zimowych igrzysk olimpijskich w 1988 w Calgary rozgrywane są zawody drużynowe na dużej skoczni.

Mistrzostwa Świata Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym (znane też jako mistrzostwa świata w skokach narciarskich) są częścią mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, odbywających się co 2 lata. Pierwszy konkurs odbył się w 1925 roku w Jańskich Łaźniach (Czechosłowacja). Trzykrotnie mistrzostwa świata odbyły się w Polsce, w Zakopanem (1929, 1939 i 1962).

Letnie Grand Prix w skokach narciarskich odbywa się od 1994 roku, w miesiącach letnich, na takich samych zasadach jak Puchar Świata w zimie. Obecnie na cały cykl LGP składa się ok. 10 konkursów, indywidualnych, drużynowych i mieszanych. Zawodnicy rozpędzają się na rozbiegu po porcelanowych torach, a lądują na specjalnym tworzywie - igelicie - pokrywającym zeskok.

Turniej Czterech Skoczni (niem Turniej Czterech Skoczni (niem. Vierschanzentournee) − najbardziej prestiżowy turniej w skokach narciarskich, nazywany czasem "Wielkim Szlemem" czy odpowiednikiem kolarskiego Tour de France. Zawody rozgrywane są na skoczniach w Niemczech (Oberstdorf, Garmisch-Partenkirchen) i Austrii (Innsbruck, Bischofshofen. Zwycięzcą zostaje zawodnik, który zdobył największą liczbę punktów we wszystkich czterech konkursach łącznie. Od sezonu 1996/1997 Turniej Czterech skoczni rozgrywany jest tzw. systemem KO. W pierwszej serii skoków zawodnicy dobierani są w pary według rezultatów serii kwalifikacyjnej (najlepszy z najsłabszym, drugi z czterdziestym dziewiątym itd.). Do drugiej serii awansuje każdy zwycięzca z danej pary oraz pięciu tzw. "szczęśliwych przegranych" (ang. lucky losers), czyli pięciu najlepszych zawodników spośród przegranych. 25 zwycięzców i 5 lucky losers tworzy trzydziestkę, która bierze udział w drugiej serii (rozgrywanej według zasad tradycyjnych).

Polscy skoczkowie Kamil Stoch Stanisław Marusarz siedmiokrotny zwycięzca zawodów Pucharu Świata, Stanisław Marusarz dwukrotny zdobywca drugiego miejsca w klasyfikacji generalnej Letniego Grand Prix, sześciokrotny indywidualny mistrz Polski Był dwudziestojednokrotnym mistrzem Polski w skokach, zjeździe, kombinacji klasycznej i alpejskiej oraz w sztafetach biegowych 4 razy 10 km i 5 razy 10 km. Piotr Fijas brązowy medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich

Czterokrotny medalista olimpijski, czterokrotny indywidualny mistrz świata, czterokrotny (w tym trzykrotny z rzędu) zdobywca Pucharu Świata, zwycięzca 39 konkursów Pucharu Świata, triumfator Turnieju Czterech Skoczni, trzykrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego, trzykrotny triumfator Letniego Grand Prix, zwycięzca Turnieju Czterech Narodów, zdobywca Pucharu KOP, dwudziestojednokrotny zimowy mistrz Polski[5], osiemnastokrotny letni mistrz Polski, były rekordzista Polski (230,5 m) i były współrekordzista świata w długości skoku narciarskiego (225 m). Czterokrotnie wybierany najlepszym sportowcem Polski. Odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za wybitne osiągnięcia sportowe Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim OOP i Krzyżem Oficerskim OOP.