POGŁĘBIENIE TEMATU:
przeżywamy dzisiaj czas uprzywilejowany Nasze życie jako dar i powołanie: Bóg wielki w miłości W szkole Maryi: Dam ci Mistrzynię Maryja pomaga żyć jako wspólnota: proroctwo miłości …i wyrażać dynamizm miłości w misji
Przeżywamy dzisiaj czas uprzywilejowany Weryfikacje trzyletnie w Inspektoriach ukazały obiecujące znaki żywotności: centralne miejsce Słowa Bożego, obowiązek życia w postawie rozeznawania, drogi komunii, które poszerzają się przez coraz częstszą współpracę z innymi Instytutami zakonnymi, konkretna miłość względem ubogich, bardziej otwarte spojrzenie na rzeczywistość świata, wzrost we współodpowiedzialności dzielonej ze świeckimi.
Obecna rzeczywistość całego świata stawia nam wyzwania. W świecie są ziarenka nadziei, jednak życie ludzkości i jej przyszłość są dzisiaj zagrożone brakiem miłości.
Martwią nas i stawiają nam wyzwanie: przemoc, która zagraża światu, dotykając często także relacji rodzinnych i wychowawczych; rozłam między wiarą i życiem; rozpowszechniony relatywizm; bożki współzawodnictwa, zysku i posiadania.
Jak Maryja w Kanie, czujemy się odpowiedzialne za to, by na rzeczywistość, w której żyjemy, spoglądać sercem uważnym, dostrzegając najgłębsze potrzeby. «Nie mają już wina» staje się naszą ufną prośbą.
We wspólnocie kościelnej: rozbrzmiewa apel o miłość skierowany do świata przez Benedykta XVI w encyklice Deus caritas est.
Na wielkim horyzoncie życia konsekrowanego czujemy się wezwane, aby ukazywać cuda, jakich dokonuje Bóg – Miłość w ułomnej ludzkiej naturze osób idących za Chrystusem.
Widzimy konieczność, by razem ze świeckimi z nową głębią żyć systemem prewencyjnym, w jego fundamentalnym wymiarze, jakim jest miłość.
W relacjach wspólnotowych jest wiele słabości, które są dla nas mocnym wezwaniem. Wyrażają się one często w trudzie dialogu i przebaczenia, w trudzie dojrzałości uczuciowej i otwarcia się na przyjęcie inności.
Ujawniają się w: indywidualizmie, w braku wzajemnego towarzyszenia i w słabnącej gorliwości apostolskiej. Świadomość tych słabości jest zaproszeniem, aby otworzyć się na «wyzwalającą siłę łaski Chrystusa» (por. K 66).
On posyła nas również dziś do młodych, aby mieli życie w obfitości. Nie stracił swojej aktualności list ks. Bosko pisany z Rzymu w maju 1884 r.: nie wystarczy kochać, ale trzeba, by młodzi czuli, że są kochani.
Bóg wielki w miłości
Doświadczenie uprzedzającej miłości Boga, zakorzenionej w Przymierzu, jest największym skarbem naszego życia. Ono wypełnia nas radością, wzmacnia komunię siostrzaną i odwagę misyjną.
«Bóg jest miłością» (1 J 4,8): jest to wielka prawda biblijnej wiary. Miłość Boga jest darmowa i wierna, zawsze podejmuje inicjatywę i nowymi czyni wszystkie rzeczy.
W Jezusie misterium bezinteresownej i uprzedzającej miłości Ojca przybiera ludzkie oblicze, objawia się w całej swojej pełni, osiąga swój szczyt na krzyżu, w Zmartwychwstaniu i w zesłaniu Ducha Świętego.
W Kościele, który jest domem i szkołą komunii: poprzez charyzmat umiłowania młodych, przyczyniamy się do dojrzewania w nich doświadczenia osobistej miłości Boga, aż do podjęcia przez nich samych zadania bycia w świecie znakiem miłości i nadziei.
Jesteśmy wciągnięte w dynamizm Jego ofiarowania się Ojcu przez: codzienne Spotkanie z Jezusem Eucharystycznym, ciągłą konfrontacja ze Słowem, Sakrament Pokuty doświadczenie modlitwy: miłość, która staje się życiem
Doświadczenie obecności Bożej było dla ks Doświadczenie obecności Bożej było dla ks. Bosko pierwszym krokiem każdej modlitwy, ale również celem egzystencji rozumianej jako relacja zażyłości z Bogiem. Dla Marii Dominiki życie modlitwy to nieustanne trwanie w obecności Bożej.
Doświadczenie to, dzielone z młodymi i świeckimi, staje się drogą świętości, która charakteryzuje duchowość codzienności, rozumianą jako nieustanne dążenie do miłości.
Doświadczenie Boga wielkiego w miłości ożywia w nas pasję dla Chrystusa, nadaje życiu smak kontemplacji i odwagę odczytywania rzeczywistości przez pryzmat wiary. Pomaga nam odzyskać fascynację życiem zakonnym, które jest przeżywane z radością i twórczością,
W szkole Maryi ...