Problemy psychologiczne związane z pobytem dziecka w szpitalu

Powody pobytu dziecka w szpitalu bywają różne - badania specjalistyczne, leczenie, operacja. Czasem zgodnie z planem, czasem niespodziewanie. Wiadomość, że dziecko musi być hospitalizowane zwykle przeraża rodziców, a chodzi przecież o dobro naszej pociechy. W specjalistycznej placówce lekarze mogą dziecku pomóc szybciej i lepiej. Niestety każdorazowe przejście przez drzwi szpitala powoduje stres u dziecka i rodziców. Nie ma cudownej formuły, która rozwiązałaby trudny problem oddania dziecka do szpitala.

Obecność rodziców w trakcie hospitalizacji jest choremu dziecku bardzo potrzebna. Nikt tak jak mama i tata nie utuli do snu, nie obetrze łez, nie przytuli. lalala

W zależności od wieku problemy psychologiczne związane z pobytem dziecka w szpitalu są różne. I tak: Niemowlę, dla którego matka jest jedynym znanym mu elementem wszechświata potrzebuje jej niemal tak samo jak powietrza, a jej obecność daje mu poczucie bezpieczeństwa. Mali pacjenci, którzy w czasie leczenia są w kontaktach z rodzicami rozwijają się szybciej niż pozostawieni sami sobie. Wydaje się, że w takim wieku maluch nie zdaje sobie sprawy z tego, co mu jest i gdzie przebywa. Nic bardziej mylnego.

Dziecko w wieku od roku do 4 lat najbardziej przeraża perspektywa rozłąki z rodzicami. Kiedy po raz pierwszy zostawiają go samego w szpitalu malcowi wydaje się, że traci ich na zawsze, a między wizytami bywa na ogół niespokojne i depresyjne. W tym okresie dziecko zdecydowanie bardziej jest świadome tego, co się z nim dzieje i gdzie aktualnie przebywa. Swoje niezadowolenie wyraża poprzez nieustający płacz, odmawianie jedzenia, moczenie nocne czy ssanie kciuka. Na tym etapie przede wszystkim jest potrzebne zaangażowanie mamy i taty w proces leczenia. W drugim roku życia dziecko pragnie przebywać z dorosłymi, szczególnie tymi, którzy wzbudzają w nim pozytywne przeżycia.

Uczucia dzieci w wieku po niemowlęcym są żywe, zmienne i szybko przechodzą z jednej skrajności w drugą. Pojawiają się złożone uczucia, jak: zazdrość, duma, wstyd, poczucie winy, zakłopotanie. Już w tym okresie dziecko przebywające w szpitalu może czuć się gorsze w stosunku do zdrowego, przebywającego w domu z rodzicami rodzeństwa. Może obwiniać siebie, że tu trafiło i mieć ciągły lęk w sobie, że zapewne zostanie już tu na zawsze, że nie jest już potrzebne rodzicom. Drugi – trzeci rok życia (a czasami nawet i okres wcześniejszy) to czas, w którym przy przechodzeniu długotrwałej traumy spowodowanej hospitalizacja, niewystarczającymi kontaktami z najbliższymi i kolejnymi szczepieniami obowiązkowymi, wynikającymi z kalendarza szczepień, może dojść nawet do zaburzeń psychicznych nieodwracalnych dla dziecka. Dlatego warto poświęcać każdą możliwą chwilę, by zajmować się malcem.

Pojawić mogą się pierwsze lęki, zaburzenia mowy Przedszkolak bardziej boi się tego co się z nim będzie działo. Wyobraża sobie ewentualne uszkodzenie ciała i ból, bardzo tęskni za własnym domem i odczuwa dyskomfort, spowodowany zmianami, które nastąpiły. Odczuwa straszną pustkę, przez co często dochodzi do regresu w rozwoju. Pojawić mogą się pierwsze lęki, zaburzenia mowy wcześniej nie występujące (np. jąkanie). Dziecko odlicza czas do wyjścia z tego okropnego i przygnębiającego miejsca. Rodzice zauważają u dzieci przebywających w szpitalu wzmożone zachowania negatywne, tj. agresja, brak posłuszeństwa. Bywają też lękliwe lub sfrustrowane. W tym wieku kształtuje się również samoocena u dziecka, czyli sąd na swój temat, myślenie o własnej wartości. To rzutuje na całe dalsze życie. Często bywa tak, że dziecko przebywające w tym okresie w szpitalu kształtuje sobie obniżoną samoocenę.

Starsze dziecko coraz lepiej będzie radzić sobie z przebywaniem w szpitalu. Ale nawet najbardziej profesjonalna opieka nie zastąpi dziecku rodziców, bez względu na wiek i rodzaj choroby. Ważne jest by dziecko dowiedziało się jak będzie wyglądał pobyt w szpitalu nie zależnie od wieku nie wolno dziecka oszukiwać ani przedstawiać mu obrazu szpitala nie zgodnego z rzeczywistością.

Udowodniono, że przeżycia małego dziecka leczonego w szpitalu (niezależnie od choroby) pozostawionemu bez opieki rodzicielskiej mogą pozostawić trwały uraz, który będzie miał wpływa na jego prawidłowy rozwój Zespołem chorobowym wynikającym z przerwania więzi uczuciowej chorego dziecka z rodziną nazwano chorobą szpitalną. Problemami psychologicznymi dziecka hospitalizowanego zaczęto zajmować się w Europie na początku lat 60 XX wieku.

Choroba Szpitalna – występuje u małych dzieci podczas długotrwałego pobytu w szpitalu. Obserwuje się objawy depresji spowodowane brakiem oddziaływania środowiska rodzinnego. Dziecko jest apatyczne, kontakt z nim jest utrudniony, występują zaburzenia łaknienia. Dochodzi do utrudnienia kontaktu dziecka z opiekunem. Następstwem choroby może być utrudniony rozwój psychofizyczny.

„ „Prawo do możliwie jak najlepszej opieki medycznej jest podstawowym prawem zwłaszcza w odniesieniu do dzieci” „

Prawa dziecka przebywającego w szpitalu opisuje tzw. Europejska Karta Praw Dziecka w Szpitalu. Karta została opracowana przez Krajowe Stowarzyszenie na rzecz Opieki nad Dziećmi w Szpitalu w Wielkiej Brytanii (National Association for the Welfare of Children in Hospital - NAWCH) i zaaprobowana przez 13 krajów na I Europejskiej Konferencji Stowarzyszeń na rzecz Dzieci w Szpitalu w 1988 r. Ratyfikowanie Konwencji o Prawach Dziecka (1991 rok) i wejście w życie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej(1991 rok).

•Dzieci powinny być przyjmowane do szpitala tylko wtedy, kiedy leczenie nie może być prowadzone w domu lub pod opieką poradni. •Powinny mieć prawo do tego, aby cały czas przebywali razem z nimi w szpitalu rodzice lub opiekunowie. Nie powinno być żadnych ograniczeń dla osób odwiedzających - bez względu na wiek dziecka. •Rodzicom należy stwarzać warunki pobytu w szpitalu razem z dzieckiem, należy ich zachęcać i pomagać im w pozostawaniu przy dziecku. Pobyt rodziców nie powinien narażać ich na dodatkowe koszty lub utratę zarobków. Aby mogli oni uczestniczyć w opiece nad dzieckiem, powinni być na bieżąco informowani o sposobie postępowania i zachęcani do aktywnej współpracy.

• •Dzieci i rodzice powinni mieć prawo do uzyskiwania informacji,a w przypadku dzieci, w sposób odpowiedni do ich wieku i możliwości pojmowania. •Należy starać się o łagodzenie i unikanie zbędnych stresów fizycznych i emocjonalnych u dziecka w związku z jego pobytem w szpitalu. •Dzieci i ich rodzice mają prawo współuczestniczyć we wszystkich decyzjach dotyczących leczenia. Każde dziecko powinno być chronione przed zbędnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi. •Dzieci powinny przebywać razem z innymi dziećmi w podobnym wieku. Nie należy umieszczać dzieci razem z dorosłymi.

•Dzieci powinny mieć możliwość zabawy, odpoczynku i nauki odpowiedniej do ich wieku i samopoczucia. Ich otoczenie powinno być tak zaprojektowane, urządzone i wyposażone, aby zaspokajało dziecięce potrzeby. •Przygotowanie i umiejętności personelu muszą zapewniać zaspokajanie potrzeb fizycznych i psychicznych dzieci. •Zespół opiekujący się dzieckiem w szpitalu powinien zapewnić mu ciągłość leczenia. •Dzieci powinny być traktowane z taktem i wyrozumiałością. Ich prawo do intymności powinno być zawsze szanowane.

Dzięki licznym artykułom i listom pojawiającym się 1 czerwca 1986 roku rozpoczęto, trwającą rok, wspólną akcję "Expressu Wieczornego" i Komitetu Ochrony Praw Dziecka pod hasłem "Najlepszy lek: MAMA". Dzięki licznym artykułom i listom pojawiającym się na łamach "Expressu" zainicjowano kampanię na rzecz idei włączenia rodziców w proces leczenia dzieci. Pierwsza polska konferencja „Dziecko w szpitalu” odbyła się w 1991 roku w Warszawie pod przewodnictwem Marii Łopatkowej. Konsekwencją tego spotkania było między innymi zniesienie zakazu wstępu rodziców na oddziały dziecięce oraz umożliwienie im aktywnego udziału w procesie leczenia. lala

Dziękujemy za uwagę... 5o zl pln