Jak wygląda twoje dawanie Bogu i zborowi?

Nowotestamentowe zasady dawania Łukasza 12:16 -21: I powiedział im podobieństwo: Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło. I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu bogaty. czyli Uporządkuj swoje finanse przed Bogiem i zborem

Dawanie jest sprawą prawidłowej postawy naszego serca Panie Jezu

Dawanie jest sprawą prawidłowej postawy naszego serca Jedną z fundamentalnych podstaw, których nauczał Jezus, było duchowe odrodzenie. Skupiał się na zmianie ludzkiego serca lub ducha. Nauczał, że zarówno dobro, jak i zło mogą być przechowywane wewnątrz ludzkiego serca. „Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Ew. Łukasza 6,45). Jeżeli serca ludzi są zepsute, to wszystkie ich czyny będą pochodzić z zepsutego serca. Dawanie nie jest lekarstwem na zepsucie. Wielu ludzi daje tylko po to, ażeby to pomogło im osiągnąć ich zepsute i grzeszne cele. Jezus wiedział, że dopóki serca ludzkie nie doznają przemiany, ich czyny będą nadal pełne zepsucia. Jezus również mówił w Kazaniu na Górze o tych, którzy dają, aby publicznie się pokazać: „Kiedy więc dajesz jałmużnę [potrzebującym], nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę” (Ew. Mateusza 6,2). Taki sposób dawania pochodzi z egoistycznych celów i pobudek, z zepsutego i nie przemienionego serca. Jezus przyszedł, aby zbawić i przemienić nasze serca tak, aby można było dostrzec tę zmianę na zewnątrz. Właściwe dawanie, które jest dokonywane w duchu prawym i z należytą postawą, jest dowodem prawdziwego nawrócenia. Ci, którzy dają, aby zwrócić na siebie uwagę, szukając poklasku, nie doznają przemiany, a ich pompatyczne czyny są tylko kolejnym dowodem ich zepsutego, niemoralnego i grzesznego stanu.

Prawdziwe nawrócenie ma wpływ na serce i portfel

Prawdziwe nawrócenie ma wpływ na serce i portfel Historia Zacheusza w Ewangelii Łukasza ilustruje efekt, jaki wywiera zbawienie na serce człowieka i jego portfel.  

Prawdziwe nawrócenie ma wpływ na serce i portfel „A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa, kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić. A gdy Jezus przybył na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim domu. I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością. A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: Do człowieka grzesznego przybył w gościnę. Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób. A Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło..” (Ew. Łukasza 19,8-10).   Jezus potwierdził duchowe odrodzenie Zacheusza. Zmiana była wyraźna, gdy skorumpowany poborca podatkowy zaczął od razu dawać. Hojne i bezinteresowne dawanie jest niezaprzeczalnym dowodem przemienionego ducha.   Gdy osoba jest zbawiona przez Jezusa, jej sposoby zarządzania finansami i plany z nimi związane zmienią się. Osoba, która narodzi się na nowo, przejdzie od egoizmu do hojności. Gdy serca takich ludzi otwierają się dla Pana, ich portfele też zostają otwarte na potrzeby innych. Egoizm zostanie przemieniony w bezinteresowność.

Co Jezus nauczał na temat dawania Ew. Łukasza 6,38: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarę, jaką wy mierzycie (i osądzą was takim sądem, jakim wy sądzicie)”. Łukasza 21:2-4 Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą tam dwa grosze, i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam, iż ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy. Albowiem oni wszyscy dorzucili do darów z tego, co im zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku swojego wszystko, co miała na swe utrzymanie.

Co Jezus nauczał na temat dawania Nowotestamentowe zasady i wzorce dawania oparte są bardziej na obietnicy niż na ustaleniu zasad, przepisów czy regulaminu. Nauki Jezusa o dawaniu znacznie różniły się od nauk nauczycieli Prawa. Oni uczyli na temat zobowiązania, powinności i potrzeby. Jezus nauczał radości dawania.   Prawdziwie nawróceni do Chrystusa nie dają, aby mieć zysk, lecz dają, aby okazać miłość. Ich dawanie jest dokonywane w odpowiedzi na najwyższy akt dawania pokazany w Ew. Jana 3,16 Bóg umiłował, a zatem dał. Całe nowotestamentowe dawanie i wszelkie nauczanie na temat dawania są oparte na dającej naturze Boga Ojca. Można dawać bez kochania, lecz nie można kochać bez dawania.   Jezus był bardziej zainteresowany dawcą niż darem. Inni byli pod wrażeniem rozmiaru danego daru, lecz Jezus zajmował się charakterem daru. To cielesny umysł skupia się na darze, a sam dar staje się celem. Celem zaś Chrystusa nie jest dar, ale dojrzałość duchowa dawcy. W swoim nauczaniu mówił mniej o samym akcie dawania, a więcej o naturze dawcy.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ? Mateusza 23:23  Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać. Mateusza 5:17 -20 Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios.

Czy Pan Jezus zniósł dziesięcinę ? W Ewangelii nigdzie nie znajdujemy przesłania o rezygnacji z dawania ofiar, jałmużny oraz zniesienia dziesięciny. Zasadą Nowego Testamentu jest wszystko dla Chrystusa ze względu na Chrystusa. Łukasza 11:13  Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą. Dzieje Apostolskie 20:35  W tym wszystkim pokazałem wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać.

Pan Jezus jest adresatem naszych dziesięcin i ofiar Hebrajczyków 7:1 -9 Ten to Melchisedek, król Salemu, kapłan Boga Najwyższego, który wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy wracał po rozgromieniu królów, pobłogosławił mu, Abraham zaś dał mu dziesięcinę ze wszystkiego. Imię jego znaczy najpierw król sprawiedliwości, następnie zaś król Salemu, to jest król pokoju. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie mający ani początku dni, ani końca życia, lecz podobny do Syna Bożego, pozostaje kapłanem na zawsze. Patrzcie tedy, jak wielki jest ten, któremu nawet patriarcha Abraham dał dziesięcinę z najlepszego łupu. Wprawdzie i ci, którzy są z synów Lewiego, a otrzymują urząd kapłański, mają nakaz zgodnie z zakonem pobierać dziesięcinę od ludu, to jest od braci swoich, chociaż i oni wywodzą się z rodu Abrahama; ale tamten, który nie wywodził od nich swego rodu, otrzymał dziesięcinę od Abrahama i pobłogosławił temu, który miał obietnicę. A rzecz to jest bezsporna, że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo. W jednym wypadku biorą dziesięcinę śmiertelni ludzie, w drugim ten, o którym złożono świadectwo, że żyje. jeśli tak można powiedzieć, w osobie Abrahama i Lewi, który pobiera dziesięcinę, dał dziesięcinę;

Pan Jezus jest adresatem naszych dziesięcin

Dziesięcina w Starym Testamencie Dawanie w Starym Testamencie było oparte na Prawie Mojżeszowym i można je podzielić na dziesięciny, ofiary i jałmużny. Izraelita dawał około 30 % ze swego dochodu na sprawy związane ze służbą Bogu Składanie dziesięcin było spodziewane i wymagane, a nawet obowiązkowe. Reguły były surowe, ponieważ dziesięcina należała do Boga, a używanie jej do innych celów było złodziejstwem. „Alboż godzi się człowiekowi oszukiwać (okradać) Boga, jak wy Mnie oszukujecie (okradacie)? Pytacie: W czym oszukaliśmy Cię? W dziesięcinach i ofiarach (daninach). Jesteście zupełnie przeklęci, bo wy – i to cały naród – ustawicznie Mnie oszukujecie (okradacie)!” (Malachiasz 3,8-9). Składanie dziesięcin, tak jak to było praktykowane w Starym Testamencie, było zamierzone, by okazywać posłuszeństwo wobec Boga. Ta zasada była pierwszy raz zademonstrowana w ogrodzie Eden, gdzie jedno drzewo należało do Boga. Pismo Święte nauczało, że wszystko należy do Boga i pierwociny każdego plonu i pierworodne każdego stada były przeznaczone dla Boga.  

Nowotestamentowe zasady dawania Nasze zobowiązania się nie zmieniły a nawet rozszerzyły. Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca. Dawanie z serca przewyższa dawanie z obowiązku. Dawanie dziesięcin jest ciągle minimum naszego dawania i dobrą rzeczą, od której trzeba zacząć. Ale to musi wypływać z ochotnego serca, a nie z przymusu. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę miłuje Bóg” (2 List do Koryntian 9,7).   Dawanie w Nowym Testamencie nie jest oparte na regulacjach prawnych, lecz na miłości. We wczesnym Kościele dawanie było praktykowane publicznie i często spontanicznie. Pogoda ducha i radość wydawały się powiązane z dawaniem ludzi.   Apostoł Paweł nauczał, że dobrowolne dawanie manifestuje naszą miłość do Pana: „Nie mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych, wypróbować szczerość waszej miłości” (2 List do Koryntian 8,8).   Paweł regularnie sprawdzał dawanie w zborach. Tutaj nawet porównuje on dawanie w jednym zborze z dawaniem w innych zborach. On przynaglał ich do dawania, nie z konieczności, lecz z miłości. Jezus uczył tej samej motywacji, gdy powiedział do swoich uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (Ew. Jana 14,15). Pastorzy, którzy prawdziwie miłują Pana i zbór, będą motywować je do dawania z miłości dla Pana i Jego pracy.

Nowotestamentowe cechy dawania Dawanie winno być ochotne Najlepszy wskaźnik właściwej postawy może być widoczny w naszym dawaniu: „Albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7). Radosna i pogodna postawa wobec dawania może tylko mieć miejsce poprzez przemienione serce, które jest w zgodzie ze Słowem Pańskim: „...pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział: Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dzieje Ap. 20,35 - Biblia Tysiąclecia); „Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne). Taki pogląd na pogodę ducha w rozdawaniu naszych środków pieniężnych nie jest rzeczą naturalną, ale ponadnaturalną. Jak Zacheusz odkrył to w sobie, tak i ty możesz to odczuć, że, mając serce przemienione przez Pana, będziesz miał zupełnie nową chęć dawania. Autor Listu do Hebrajczyków zwracał się do rozproszonych wierzących Żydów. Oni wielce wycierpieli za swoją wiarę, nawet ich posiadłości i towary były im zabierane, ponieważ byli naśladowcami Chrystusa Jezusa. Jednak cierpieli i znosili to wszystko z radością, gdyż wiedzieli, że mają lepszą i bardziej trwałą majętność w niebie (List do Hebrajczyków 10,34). Chodzenie w wierze z naszym Panem zmienia nasze spojrzenie na rzeczy materialne, ponieważ wiemy, że wszystkie te rzeczy są tylko tymczasowe i mamy o wiele wspanialsze bogactwa w niebie. Możesz dawać z radością z ochotnego serca, gdy jesteś bogaty, a to, co dajesz, nie umniejszy twego majątku i bogactwa. To jest właśnie to, co ci wierzący zrozumieli. Ich prawdziwe bogactwa były w niebie, a ziemska majętność nie mogła uczynić ich ani bogatymi, ani biednymi. Radosne i ochotne dawanie może mieć miejsce w rezultacie przemyślanych wyborów, których dokonujemy dla Pana z miłości do Niego. „Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu wskazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2 List do Koryntian 9,7).

Nowotestamentowe cechy dawania Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe 1 List do Koryntian 16,2: „Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę”. Biblia Gdańska: „...zbierając według tego, jako mu się powodzi...” Proporcjonalność jest podstawową miarą dawania zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie. Dawanie to jest akt wiary, który jest odpowiedzią na zaopatrzenie, które Pan nam daje. Aby postępować według Pisma Świętego, nasze dawanie musi być czymś więcej niż tylko przeliczaniem na procenty; ono musi być hojne. Hojność jest czymś miłym dla Boga Przypowieści Salomona 11,24-25: „Jeden daje hojnie, lecz jeszcze więcej zyskuje; inny nadmiernie skąpi i staje się tylko uboższy. Kto jest dobroczynny, będzie wzbogacony, a kto innych pokrzepia, sam będzie pokrzepiony”. Przypowieści Salomona 22,9: „Błogosławiony jest człowiek życzliwy, gdyż udziela ze swojego chleba ubogiemu (dzieli się chlebem z biednym)”. 2 List do Koryntian 9,6: „Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie”.   Musimy pamiętać, że Bóg jest hojny i On jest zawsze zadowolony, gdy my odzwierciedlamy Jego charakter naszą hojnością. Dla bogatych w Kościele hojność jest wręcz nakazem. (Nakazuj im), ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się z innymi (1 List do Tymoteusza 6,18).

Nowotestamentowe cechy dawania Dawanie powinno być regularne i zaplanowane Muszę planować moje dawanie, bo w przeciwnym razie nie zdołam dawać wystarczająco Istnieją słuszne powody do zaplanowanego, regularnego i systematycznego dawania:  Jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać. Potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje. To odsuwa brzemiona na bok. Kiedy w zborze są ludzie, którzy nie dają regularnie, w formie dziesięciny, to zazwyczaj braki są pokryte z pieniędzy i ofiar tych, którzy zaplanowali dawać i to wypełniają. „Nie o to bowiem chodzi, żeby innym sprawić ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość” (2 List do Koryntian 8,13).

Nowotestamentowe cechy dawania Dawanie w Nowym Testamencie jest oparte na przemianie naszego serca Dawanie winno być ochotne Dawanie ma być proporcjonalne i szczodrobliwe Dawanie powinno być regularne i zaplanowane jeżeli nie planujemy, wtedy nie uda się nam dawać. potrzeby zboru są tak regularne, jak twoje.

Rezultaty właściwego dawania Właściwe dawanie pociąga za sobą dziękczynienie i chwałę 2 Koryntian 9:11 - 13 A tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to, że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę z nimi i ze wszystkimi; Właściwe dawanie sprawia ogromną radość Filipian 4:10  A uradowałem się wielce w Panu, że nareszcie zakwitło staranie wasze o mnie, ponieważ już dawno o tym myśleliście, tylko nie mieliście po temu sposobności. Łaskawe dawanie jest dowodem dojrzałości duchowej 2 Koryntian 8:1 A powiadamiamy was, bracia, o łasce Bożej, okazanej zborom macedońskim, 7  A jak we wszystkim się wyróżniacie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniacie.

Rezultaty właściwego dawania Twoje dawanie może zachęcić innych do dawania 2 Koryntian 9: 1-3 Zbyteczną zaś jest rzeczą, bym do was pisał o dziele miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich. Posłałem tedy braci, aby nasze chlubienie się wami w tej sprawie nie okazało się nieuzasadnione i abyście byli przygotowani, jak mówiłem, że jesteście, Wierne dawanie zapewnia Bożą pomyślność 2 Koryntian 9:8 -9 A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim, Sprawiedliwość jego trwa na wieki

Rezultaty właściwego dawania Wsparcie dla pracowników na niwie Pańskiej jest dostarczane przez dawanie 1 Koryntian 9:7 - 14 Kto kiedy pełni służbę żołnierską własnym kosztem? Kto zakłada winnicę, a owocu jej nie spożywa? Albo kto pasie trzodę, a mleka od trzody nie spożywa? Czy to tylko ludzkie mówienie? Czy i zakon tego nie mówi? Albowiem w zakonie Mojżeszowym napisano: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska. Czy Bóg to mówi ze względu na woły? Czy nie mówi tego raczej ze względu na nas? Tak jest, ze względu na nas jest napisane, że oracz winien orać w nadziei, a młocarz młócić w nadziei, że będzie uczestniczył w plonach. Jeżeli my dla was dobra duchowe posialiśmy, to cóż wielkiego, jeżeli wasze ziemskie dobra żąć będziemy? Jeżeli inni roszczą sobie prawo do was, czemuż raczej nie my? Myśmy jednak z tego prawa nie skorzystali, ale wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody nie stawiać ewangelii Chrystusowej. Czy nie wiecie, że ci, którzy służbę w świątyni sprawują, ze świątyni żyją, a którzy przy ołtarzu służą, cząstkę z ołtarza otrzymują? Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli. 1 Tymoteusza 5:17 -18 Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i nauczania. Albowiem Pismo mówi: Młócącemu wołowi nie zawiązuj pyska, oraz: Godzien jest robotnik zapłaty swojej.

Mateusza 25: Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić? A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie? A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście. Wtedy im odpowie tymi słowy: Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście. Nie zaniedbujmy więc podstawowego przywileju dziecka Bożego, jakim jest hojne dawanie Bogu i Jego kościołowi