Subkultura Hipisów

Hipisi Hipisi, hippies, młodzieżowy ruch społeczno-kulturowy o charakterze masowym, jeden z najbardziej spektakularnych przejawów kontrkultury. Wyrastał z tradycji ruchu beatników. Ukształtował się około połowy lat 60. XX w. w USA. Jego centrum stanowiło początkowo Zachodnie Wybrzeże (głównie San Francisco), szybko rozprzestrzenił się na cały kraj, około 1966 dotarł do Europy, nieco później do Australii. Pod koniec lat 60. trafił też do Polski. Hipisi odrzucali konsumpcyjny model życia, zasadzający się na dominacji dóbr materialnych, kwestionowali tradycyjne instytucje społeczne, takie jak małżeństwo i rodzina, Kościół, szkoła, podważali też legitymizm władzy politycznej. Byli pacyfistami, co powodowało liczne wystąpienia szczególnie przeciw wojnie w Wietnamie. W warstwie ideologicznej ruch miał charakter eklektyczny - sięgał m.in. do Ewangelii (zwłaszcza do Kazania na Górze), do buddyzmu i hinduizmu , do europejskich tradycji mistyczno-wizjonerskich (np. E. Swedenborg, W. Blake). Najwyższą wartość stanowiły dla hipisów wolność o cechach anarchistycznych (brak ograniczeń narzucanych przez społeczeństwo) i rozumiana tyleż duchowo, co fizycznie miłość (sztandarowe hasła ruchu: Free love - Wolna miłość, Make love, not war - Uprawiaj miłość zamiast wojny).

Wyróżniały ich luźne, kolorowe stroje i długie włosy Wyróżniały ich luźne, kolorowe stroje i długie włosy. Jedną z charakterystycznych ozdób stanowiły kwiaty, wręczane też różnym ludziom jako symbol życzliwości - stąd alternatywne anglojęzyczne określenia ruchu: flower power ("władza kwiatów") i flower children ("dzieci kwiaty"). Istotną składową stylu życia hipisów było używanie narkotyków. Część mieszkała w komunach, niektórzy podróżowali bez bliżej określonego celu, spotykając się na wielkich imprezach muzycznych, takich jak festiwal w Woodstock czy na wyspie Wight. Inni wyjeżdżali na Daleki Wschód, do Indii czy Nepalu. Fazę schyłkową ruch hipisów przeżył w połowie lat 70., ustępując miejsca innym subkulturom młodzieżowym, m.in. spod znaku punk. Jego tradycje kontynuowali do pewnego stopnia tzw. travellers (z angielskiego - "wędrowcy"), niektóre idee hipisów znalazły odbicie w ideologii New Age Z ruchem hipisów związanych było wielu intelektualistów i artystów, zwłaszcza z kręgu rocka. Miał on również wpływ na polityczno-społeczne oblicze świata, przyczyniając się np. do wzmocnienia ruchu pokojowego i do rewizji wielu pojęć uważanych wcześniej w cywilizacji Zachodu za nietykalne (wolność, demokracja itp.).

Hipisi to chyba najbardziej znana subkultura - niestety ma obecnie niewielu przedstawicieli. A szkoda. Obecnie mówi się, że "dzieci kwiaty" już dawno zwiędły. Zostały odepchnięte, a ich dążenia i cele zostały zniszczone przez opętaną politykę "dobrych ludzi". W ich życiu była jednak prawda dzięki, której nie zwiędły jeszcze do końca. Wielu ludzi w głębi serca czuje się hipisami. Nie chodzi tu tylko o młodzież. Zapytajcie swoich rodziców, czy nie chcieli kiedyś nosić długich włosów, ubierać się w kolorowe ciuchy, głosić pacyfistyczne hasła. Na pewno niejednemu staruszkowi zakręci się łezka w oku.

Hipisi to ludzie wolni. Są oni ponad podziałami politycznymi i społecznymi. Dążą do uwolnienia jednostki od nakazów społeczeństwa. Swoją nonszalancją i odrzucaniem powszechnych wartości podważali i odrzucali ich znaczenie. Wiązała się z tym ucieczka od poboru wojskowego i publiczne palenie kart mobilizacyjnych. Już sam wygląd hipisa kłóci się z wyobrażeniami i z estetyka konsumpcyjnego społeczeństwa: długie włosy, brody, luźne, często kolorowe koszule, opaski na włosach, koraliki i paciorki na szyi i przegubach dłoni, spodnie dzwony. Strój hipisa ma przypominać trochę ubiór Indianina, przez co ma być swoista manifestacja wolności. Przecież Indianin to człowiek wolny, który nie potrafi zasiedzieć sie w jednym miejscu, którego życie przypomina niekończącą sie nigdy wędrówkę. To również człowiek, który potrafi docenić naturę, głęboko przeciwstawiona w kulturze hipisów cywilizacji. Dzieci kwiaty nie uznają żadnej hierarchii, stąd w ruchu trudno dopatrzeć się struktur organizacyjnych. Nie było przywódców ani podwładnych. Stosunki były oparte na przyjaźni i koleżeństwie. Hipisi traktują siebie jak braci i siostry, gdyż łączyła ich wspólna świadomość, wiara, przekonanie o nadejściu epoki drugiego renesansu - ery miłości, ery Wodnika.

Strój hipisów Hipisów wyróżniał również strój. Odgrywał on przede wszystkim rolę funkcjonalną. Prosty i niedrogi, a zarazem zmysłowy, wskazywał na pokrewieństwo z naturą. Ten ubiór wyrażał wolność, a także jednolitą osobowość ( w odróżnieniu od stroju starszego pokolenia, jedno ubranie nosiło się wszędzie, co symbolizowało bycie sobą w każdej sytuacji, jednolicowość ); nie ukazywał różnic bogactwa czy statusu. Wreszcie wyrażał wspólnotę pewnych podstaw i wartości. Do tego długie włosy, na znak buntu, bycia poza społeczeństwem. Dopełniały one strój, który składał się zazwyczaj z kolorowych kwiecistych bluzek, często z rozszerzanymi rękawami, zniszczonych i podartych jeansów z szerokimi nogawkami-dzwonów, u kobiet z długimi, barwnymi spódnicami. Nieodłącznym atrybutem były tanie ozdoby - drewniane i plastikowe koraliki, pacyfki, apaszki i opaski na głowach. Grupa tak ubranych ludzi sprawiała wrażenie niezwykle barwnej i beztroskiej. Rezygnując z wykreowanych przez modę i nakazanych przez konwencję społeczną uniformów, zdawali się być niezależni, wolni.

Muzyka Głównym środkiem wyrazu hipisów była muzyka. Powstała ona z materiału, który już istniał: bluesa. rock and rolla, muzyki ludowej. Wyszła ona na ulicę, co było nowością, a dodatkowo jako pierwsza zastosowała instrumenty elektryczne i wzmacniacze elektroniczne, przez co stała się głośna i przenikliwa, docierając do szerszej rzeszy odbiorców. Kontakt między słuchaczami, a muzykami zacieśnił się, zespoły przybierały własny styl w myśl hasła : "Jesteśmy muzyką, którą gramy, muzyka jest naszą filozofią, religią, mową, bronią i polityką". Muzyczne zloty stanowiły afirmację spontanicznego stylu życia. Najsłynniejszym z nich stał się festiwal Woodstock w 1969 roku. Do małej farmy niedaleko Nowego Jorku przybyło ponad pół miliona miłośników nowej muzyki. Woodstock był rodzajem duchowej krucjaty, stał się dla hipisów symbolem wspólnoty i jedności. Warto zaznaczyć, że podczas całego festiwalu nie zanotowano ani jednego przypadku kradzieży, rozboju czy gwałtu. Woodstock stał się legendą.

Narkotyki w życiu hipisów Nie sposób mówić o ruchu pomijając narkomanię, która odegrała dużą rolę w jego istnieniu, przyczyniając się pośrednio do jego upadku. W rozpowszechnieniu LSD wśród hipisów odegrał Thimoty Leary (psycholog i wykładowca na uniwersytecie w Harvardzie; eksperymentował z LSD, jednak w swych badaniach posunął się zbyt daleko, przez co został zwolniony z uczelni) , który w San Francisco na "Be-in" głosił, iż LSD to nowy sakrament służący do ekspansji umysłu. Początkowo LSD zażywane było w celu rozwoju wewnętrznego, a jego przyjmowanie ściśle kontrolowane. Wkrótce narkotyk ów stał się bardzo popularny wśród hipisów, do tego doszły jeszcze inne środki pobudzające. Gdy przekonano się, że LSD niszczy chromosomy i tkankę mózgową, Leary'ego okrzyknięto fałszywym prorokiem, zanim to jednak nastąpiło, wielu hipisów skończyło w zakładach psychiatrycznych. I w ten sposób chciałbym zakończyć rozważania o hipisach, mając oczywiście na uwadze fakt, iż podjęta tutaj próba scharakteryzowania zjawiska hipizmu jest dość powierzchowna. Badania tego ruchu winny być kontynuowane na gruncie antropologii czy socjologii. Jak każda bowiem subkultura, ruch hipisowski to nie tylko zjawisko samo w sobie, to także obraz społeczeństwa na gruncie którego powstał, przeciw któremu się buntuje i które odrzuca.

Przykładowy strój Hipisa

Przykładowy strój Hipisa

Przykład muzyka rock

Przykładowa muzyka blues