Motywowanie do nauki – rola rodzica „Mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi..”

Motywacja to stan gotowości człowieka do podjęcia określonego działania, czyli w tym przypadku chęć dziecka do uczenia się. W znacznej części motywacja jest wyuczalna, podlega wychowaniu. Często określana jest jako ambicja.

Motywy uczenia się: Zainteresowania możliwość otrzymania dobrej oceny chęć bycia najlepszym chęć zdobywania wiedzy pochwały i zachęty rodziców miły i życzliwy nauczyciel ciekawie prowadzone lekcje

Dziecko, które ma motywację do nauki, osiąga dużo większe sukcesy w zdobywaniu wiedzy. Najbardziej skuteczna i najwięcej korzyści daje motywacja wewnętrzna, czyli stan, w którym dziecko samo widzi, że warto jest się uczyć, widzi sens i cel swojej pracy, a przyswajanie wiadomości sprawia mu przyjemność.

Na brak motywacji do nauki wpływają różne czynniki: Związane z uczniem (np. stan zdrowia, nastawienie, możliwości intelektualne, nawyki) Związane z domem (np. zła atmosfera w domu, kłótnie, słaby kontakt z dzieckiem) Związane ze szkołą ( np. nieprawidłowe funkcjonowanie dziecka w klasie, negatywny wpływ grup rówieśniczych, jakość podręczników, relacje nauczyciel-uczeń, wyposażenie pracowni)

Brak motywacji u ucznia można zauważyć po: słabych osiągnięciach ignorowaniu obowiązków niechęci do aktywnego uczestnictwa w zajęciach lenistwie

brak wiary w swoje możliwości …Warto mieć świadomość tego, jak łatwo motywacja może być osłabiana lub wręcz hamowana…. Motywację ucznia hamuje: brak wiary w swoje możliwości obawa przed porażką i nowością oraz często wynikająca z tego bierność przekonanie, że nauka jest nudna i do niczego się nie przyda (negatywne nastawienie)

Motywację dziecka hamuje: zniechęcenie spowodowane brakiem sukcesów, skutkiem niepowodzeń (niska samoocena) brak zainteresowania od osób z którymi może dzielić sukces brak nagrody (pochwały) przeżywane trudności emocjonalne, spowodowanymi trudną sytuacją życiową brak zrozumienia, że dziecko potrzebuje pomocy

Brak motywacji może być również spowodowany : Niewłaściwą motywacją Rodzice w poczuciu własnej bezradności wobec szkolnych niepowodzeń dziecka próbują zachęcić dziecko do nauki poprzez: Moralizowanie –„ja w twoim wieku...” Straszenie przyszłością –„rowy będziesz kopał” Zawstydzanie –„...z Ciebie to nic nie będzie...” Odbieranie przywilejów- „kieszonkowe, zakaz wyjścia z domu, oglądania komputera itp”

Postawy i cechy, które wzmacniają motywację (i ułatwiają osiąganie sukcesów): wiara w swoje możliwości ambicja jasno określone cele wynikające z potrzeb i marzeń systematyczność i wytrwałość sukcesy odwaga w działaniu umiejętność rozwiązywania problemów umiejętność radzenia sobie z porażkami i trudnościami

Rodzice motywują dziecko, gdy: interesują się tym, co wydarzyło się w szkole, czego dziecko się nauczyło, uczą dobrej organizacji pracy, wdrażają do systematyczności, wytrwałości pomagają w odrabianiu lekcji i pokonywaniu trudności wskazują na mocne strony i udzielają wsparcia (unikanie atmosfery napięcia, okazywania ciągłego niezadowolenia)

Rodzice motywują dziecko, gdy: chwalą za osiągnięcia, a także włożony wysiłek nie porównują dziecka do rodzeństwa, kolegów, lecz do poprzedniego jego poziomu wiedzy i umiejętności w przypadku zniechęcania lub porażki nie zaprzeczają uczuciom, szukają sposobów rozwiązania problemu

Czynniki środowiska rodzinnego sprzyjające motywacji do nauki: 1. Postawa rodzicielska – kochająca i stanowcza 2. Duże znaczenie wykształcenia i nauki dla rodzica 3. Rozwijanie zainteresowań i uzdolnień dziecka 4. Stawianie adekwatnych wymagań 5. Współpraca ze szkołą 6. Nagrody

Czynniki środowiska rodzinnego - postawa rodzicielska Akceptujący, kochający, stanowczy rodzic to taki, który zapewnia poczucie bezpieczeństwa, zaspokaja podstawowe potrzeby dziecka. Może ono skupić się na nauce i przyswajaniu wiedzy. Nie musi zwracać na siebie uwagi nietypowym zachowaniem.

Rodzic kochający i stanowczy Współdziała Akceptuje Rodzic kochający i stanowczy Daje dziecku rozumną swobodę, właściwą dla jego wieku Uznaje prawa

Ma jasno określone zasady, wartości, normy i ograniczenia Ma jasno określone zasady, wartości, normy i ograniczenia. Poświęca czas, by nauczyć tego dzieci, udziela jasnych komunikatów (ostrzeżeń), gdy dziecko przekracza ustalone granice. Jednocześnie okazuje dzieciom wsparcie (gesty miłości, spędzanie z nimi czasu, słuchanie ich). Jest elastyczny i gotowy na wysłuchanie dziecka, jego punktu widzenia – także w sytuacji, gdy naruszono pewne ograniczenia. Nawiązuje dialog z dzieckiem.

Rodzic stanowczy i kochający akceptuje Dziecko przyjmowane jest takim, jakim jest – ze wszystkimi cechami fizycznymi, usposobieniem, możliwościami umysłowymi. Tacy rodzice naprawdę kochają swoje dziecko i okazują mu to, obiektywnie je oceniają, jawnie aprobują, uważając je za godne pochwał, ale też stosują kary, jeżeli dziecko zachowało się nagannie.

Rodzic kochający i stanowczy współdziała Dziecko jest angażowane w zajęcia rodziców i domowe - w zależności od możliwości rozwojowych. Rodziców cechuje aktywność w nawiązywaniu wzajemnych kontaktów.

Rodzic kochający i stanowczy uznaje prawa Dziecko jest uznawane za równe, nie jest przeceniane ani niedoceniane. Rodzice w swobodny sposób dostosowują się do poziomu rozwoju dziecka, pozwalają na odpowiedzialność za własne działanie, mają szacunek dla jego indywidualności.

Rodzic kochający i stanowczy daje dziecku rozumną swobodę Dziecku pozostawiana jest swoboda, rodzice jednak utrzymują swój autorytet. Dziecko wtedy trzeźwo ocenia sytuacje, jest pewne siebie, przystosowuje się do różnych sytuacji społecznych, jest uspołecznione, pomysłowe, zdolne do współdziałania z rówieśnikami. Zdolne jest do pokonywania różnych przeszkód, spełniania trudnych zadań.

Czynniki środowiska rodzinnego- znaczenie wykształcenia i nauki Dobrze jest, gdy sami rodzice pokazują dziecku jak ważne jest wykształcenie i uczenie się, chociażby przez rozmowy o tym. Rodzice są najważniejsi dla dziecka, są dla niego przykładem, dlatego też dobrze kiedy o wartości nauki rozmawiają z własnymi dziećmi. Dzieci liczą się z opinią rodziców – jeśli rodzice mówią, że nauka jest ważna to dzieci również tak uważają.

Czynniki środowiska rodzinnego-rozwijanie zainteresowań Warto odkrywać zainteresowania dziecka i jego uzdolnienia, by poznało ono swoje mocne strony, wiedziało w czym jest dobre. Bowiem wiadomo, że łatwiej i szybciej uczymy się rzeczy, które nas interesują i które sprawiają nam przyjemność. Pozytywna samoocena i wiara w swoje możliwości jest siłą napędową do podejmowania innych wyzwań.

Czynniki środowiska rodzinnego- adekwatne wymagania Ważne jest rozpoznanie na ile dziecko radzi sobie w nauce, jakie są jego możliwości. Zniechęcenie nauką wynikać może nie z lenistwa, lecz z osłabionych umiejętności.

Czynniki środowiska rodzinnego-współpraca ze szkołą Zainteresowanie rodzica szkolnymi poczynaniami dziecka to znak, że jego nauka i osiągnięcia szkolne są ważne, że nauka jest pozytywną wartością. Ważny jest kontakt rodzica z wychowawcą. Dobrze jeśli rodzice na bieżąco są zorientowani w sytuacji szkolnej dziecka, nie tylko przy okazji zebrań.

Czynniki środowiska rodzinnego-współpraca ze szkołą Jak rodzic może pokazać swoje zainteresowanie nauką szkolną? Np., przez pomoc w lekcjach, sprawdzanie jak dziecko sobie radzi z samodzielnym odrabianiem lekcji, czy odrabia zadane prace domowe – przez codzienną kontrolę.

Czynniki środowiska rodzinnego -współpraca ze szkołą Częste spotkania z nauczycielami oraz kontrola obowiązków szkolnych sprawiają, że dzieci szybciej zaczynają się z nich wywiązywać.

Czynniki środowiska rodzinnego-nagroda Ważne, by nagrodę ustalić razem z dzieckiem, gdyż to dla dziecka ta nagroda ma być atrakcyjna, by chciało mu się starać. Warto starać się jednak ograniczać kupowanie np., kolejnej zabawki, a wprowadzić nagrodę w postaci np. wspólnej rodzinnej wycieczki, wyjścia gdzieś, uzyskania dodatkowego przywileju.

Pozytywne komunikaty rodzica „ Podoba mi się jak starannie odrobiłeś lekcje, naprawdę to doceniam” „Uważam, że jesteś inteligentna, i to jest twoja mocna strona” „Kasiu, doceniam ile wysiłku włożyłaś w to aby czytać coraz lepiej, jestem z ciebie dumna” „ Marku, ogromnie się cieszę z twojej piątki z matematyki. Moje gratulacje” „Jestem pod wrażeniem, że już odrobiłeś lekcje”

Jak rodzic może pomóc dziecku w nauce 1. Interesować się postępami dziecka. 2. Wspierać ale nie wyręczać. 3. Mądrze motywować. 5. Doceniać osiągnięcia dziecka. 6. Nie pozwalać dziecku, by źle mówiło o sobie. 7. Budować w dziecku poczucie własnej wartości.

Działania rodziców w stosunku do własnych dzieci tak zorganizować zajęcia własne, by mieć czas na rozmowę, chwalenie i pomoc dziecku, określenie systemu wymagań wobec dziecka oraz konsekwentne przestrzeganie ich, dbałość o odpowiednie warunki do nauki i właściwą organizację czasu pozalekcyjnego dziecka, okazywanie zainteresowania poczynaniami dziecka i pokazywanie że nauka jest ważna i przydatna, systematyczne kontrolowanie osiągnięć dziecka, współpraca ze szkołą.

BYĆ MOTYWATOREM DLA SWOICH DZIECI CZYLI 6 ZASAD WYCHOWANIA POZYTYWNEGO Akceptacja Docenianie Uczucie Dostępność Obliczalność Autorytet

Działania rodziców: systematyczne kontakty, indywidualna praca wyrównawcza z dzieckiem w domu, odpowiadanie na uwagi nauczycieli zamieszczone w zeszytach, dzienniczkach, systematyczne usprawiedliwienia nieobecności dziecka w szkole, korzystanie z konsultacji i porad nauczycieli

NAUKA ––PROBLEM DZIECKA CZY RODZICA Nadmierna kontrola Rodzic przejmując całkowitą kontrolę pozbawia dziecko odpowiedzialności i motywacji do nauki. Muszę z nim cały czas siedzieć, żeby coś napisał... Gdy tylko odejdę, zajmuje się czymś innym...

NAUKA ––PROBLEM DZIECKA CZY RODZICA Uczenie się za dziecko Obawa rodziców, że dziecko sobie nie poradzi, niezadowolenie z efektów nauki dziecka może prowadzić do odrabiania za niego lekcji, pisania wypracowań, przepisywania zeszytów, czytania lektur, itp...

NAUKA ––PROBLEM DZIECKA CZY RODZICA Zbyt wysokie wymagania Stawianie przez rodziców wymagań przekraczających możliwości dziecka wpływa na poczucie jego mniejszej wartości,obniżenie motywacji do nauki. Często takie dzieci wracają ze szkoły z bólami brzucha. Siadają do lekcji z ogromnym napięciem lękowym. Gdy coś im nie wyjdzie płaczą, denerwują się, rzucają zeszytami itp..

NAUKA ––PROBLEM DZIECKA CZY RODZICA Niewłaściwa motywacja Rodzice w poczuciu własnej bezradności wobec szkolnych niepowodzeń dziecka próbują zachęcić dziecko do nauki poprzez: Moralizowanie –„ja w twoim wieku...” Straszenie przyszłością –„rowy będziesz kopał” Zawstydzanie –„ty głupku ...rycerska głowo...” Odbieranie przywilejów- „kieszonkowe zakaz wyjścia z domu, oglądania telewizji itp”

Motywacja do nauki - podsumowanie Akceptuj dziecko i szanuj je, za to jakie jest Bądź również stanowczy i ustalaj konsekwencje Służ własnym przykładem Współpracuj ze szkołą, także w celu kontroli dziecka Stosuj nagrody

Motywacja do nauki Rozwijaj samoocenę własnego dziecka – często chwal i dostrzegaj jego sukcesy, zachęcaj do pokonywania trudności Rozwijaj jego talenty i wykorzystuj je do nauki nowych umiejętności Uatrakcyjniaj naukę – przez pokazywanie jaka jest ważna i przydatna

Dziękuję za uwagę