Faszyzm włoski
Faszyzm - ruch polityczny i ideologia rozwijające się w Europie po I wojnie światowej. Faszyzm niósł ze sobą system rządów oparty na dyktaturze; wprowadzał system monopartyjny, ograniczenie swobód obywatelskich, całkowite podporządkowanie obywatela państwu.
Cechy charakterystyczne: Nacjonalizm Eliminacja przeciwników politycznych System monopartyjny Militaryzm i dążenie do podbojów Rozwój systemu policyjnego, kontrolującego życie obywateli, Antykomunizm, Podporządkowanie wszystkich organów władzy państwowej odpowiednim ogniwom aparatu partyjnego Antyhumanitaryzm Kult wodza i wiara w jego nieomylność Indoktrynacja społeczeństwa
Geneza włoskiego faszyzmu: Niezadowolenie Włoch z wyniku wojny Powojenny kryzys gospodarczy Obawa przed rewolucją bolszewicką Kryzys wartości Kompromitacja rządów parlamentarnych
Giovanni Gentile
wiosna 1919 – fala strajków we Włoszech 1919 – publikacja programu faszystów 23 marca 1919 roku Mussolini tworzy Fascio Italiana di Combattimento (Związek Kombatantów Włoskich) 7–9 listopada 1921 powstaje Narodowa Partia Faszystowska (Partito Nazionale Fascista). 1922 - marsz na Rzym 1924 - wygrana w wyborach parlamentarnych 1925 – przyjęcie przez Mussoliniego tytułu Il Duce – „Wódz”
Faszyści chcieli przywrócić Włochom mocarstwową pozycje jak za czasów Starożytnego Rzymu – dlatego chętnie nawiązywali do rzymskich symboli i zwyczajów. Z antycznego Rzymu zapożyczyli pozdrowienie poprzez podniesienie wyprostowanej prawej ręki.
Faszystowskie slogany Me ne frego, „Nie obchodzi mnie to” – motto włoskiego faszyzmu; Libro e moschetto – fascista perfetto, „Książka i muszkiet – tworzą faszystę doskonałego”; Viva la Morte, „Niech żyje śmierć (poświęcenie)”; Tutto nello Stato, niente al di fuori dello Stato, nulla contro lo Stato, „Wszystko w Państwie, nic poza Państwem, nic przeciw Państwu”; Credere, Obbedire, Combattere, „Wierzyć, Słuchać, Walczyć”