Sytuacja kolejnych rządów w Parlamencie RP: - przedstawienie graficzne, - skład poszczególnych rządów, - kluczowe kompetencje ministerstw

Kluczowe kompetencje: Premier: Kompetencje organizacyjne reprezentuje Radę Ministrów kieruje jej pracami zwołuje posiedzenia ustala porządek obrad przewodniczy posiedzeniom Kompetencje merytoryczne kieruje merytoryczną działalnością Rady Ministrów ponosi odpowiedzialność polityczną decyduje o składzie Rady Ministrów koordynuje i kontroluje pracę ministrów i pozostałych członków Rady zapewnia wykonanie polityki Rady Ministrów wydaje rozporządzenia sprawuje nadzór nad samorządem terytorialnym Minister finansów odpowiada za: realizację dochodów z podatków bezpośrednich, pośrednich oraz opłat; realizację dochodów z podatków bezpośrednich, pośrednich oraz opłat koordynowanie i organizowanie współpracy finansowej, kredytowej i płatniczej z zagranicą, współdziałanie w opracowywaniu związanych z tym spraw oraz współpracę z międzynarodowymi organizacjami finansowymi; realizację przepisów dotyczących ceł; finansowanie jednostek realizujących zadania objęte budżetem państwa i finansowanie samorządu terytorialnego; dochodzenie należności Skarbu Państwa; gry losowe, zakłady wzajemne, gry na automatach i gry na automatach o niskich wygranych; rachunkowość; prawo dewizowe; bilans finansów sektora publicznego i prognozowanie bilansu płatniczego; kontrolę skarbową oraz nadzór nad organami kontroli skarbowej; koordynację kontroli finansowej i audytu wewnętrznego w jednostkach sektora finansów publicznych; ceny.

Ministerstwo Gospodarki Zakres kompetencji ministra gospodarki obejmuje sprawy: funkcjonowania krajowych systemów energetycznych, z uwzględnieniem zasad racjonalnej gospodarki i potrzeb bezpieczeństwa energetycznego kraju; działalności związanej z wykorzystaniem energii atomowej na potrzeby społeczno- gospodarcze kraju; kontroli obrotu z zagranicą towarami i technologiami w związku z porozumieniami i zobowiązaniami międzynarodowymi; ustalania taryf celnych, kontyngentów oraz wprowadzania zakazów przywozu i wywozu towarów i technologii; nadzoru nad świadczeniem usług związanych z podpisem elektronicznym w rozumieniu przepisów o podpisie elektronicznym; koordynacji uznawania kwalifikacji do podejmowania lub wykonywania działalności oraz podejmowania działań mających na celu udostępnianie informacji o uznawaniu tych kwalifikacji; turystyki. Ministerstwo Gospodarki

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej jest odpowiedzialne za: zatrudnienie i przeciwdziałanie bezrobociu, kwestie związane z stosunkiem pracy i warunkami pracy, kwestie związane z wynagrodzeniami i świadczeniami pracowniczymi, kwestie związane ze zbiorowymi stosunkami pracy i sporami zbiorowymi, kwestie związane ze związkami zawodowymi i organizacjami pracodawców. kwestie związane z ubezpieczeniami społecznymi i zaopatrzeniem społecznym, kwestie związane z funduszami emerytalnymi, kwestie związane z pomocą społeczną i świadczeniami na rzecz rodziny, kwestie związane ze świadczeniami socjalnymi, zatrudnieniem, rehabilitacją społeczną i zawodową osób niepełnosprawnych, kwestie związane z kombatantami i osobami represjonowanymi, kwestie związane z koordynacją systemów zabezpieczenia społecznego, z wyjątkiem rzeczowych świadczeń leczniczych.

Ministerstwo Skarbu Państwa: Do zadań Ministra Skarbu Państwa należą: sprawy dotyczące gospodarowania mieniem Skarbu Państwa, w tym komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych oraz narodowych funduszy inwestycyjnych i ich prywatyzacji, jak również ochrony interesów Skarbu Państwa – z wyjątkiem spraw, które na mocy odrębnych przepisów przypisane są innym działom. reprezentowanie Skarbu Państwa w zakresie określonym w ust. 1, z uwzględnieniem przepisów odrębnych. inicjowanie polityki Państwa w zakresie przekształceń własnościowych mienia komunalnego.

Kolejne rządy (od 1989 roku) i ich skład: Rząd Tadeusza Mazowieckiego: Tadeusz Mazowiecki (Solidarność) - prezes Rady Ministrów PRL Leszek Balcerowicz (Solidarność) - wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów publicznych Jacek Kuroń (Solidarność) - minister pracy i polityki socjalnej Aleksander Paszyński (Solidarność) - minister gospodarki przestrzennej i budownictwa Rząd Krzysztofa Bieleckiego: Krzysztof Bielecki – prezes Rady Ministrów Leszek Balcerowicz - wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Michał Boni (KL-D) – minister pracy i polityki socjalnej Adam Glapiński (PC) – minister gospodarki przestrzennej i budownictwa

Wyniki wyborów parlamentarnych do Sejmu w 1991 roku: Komitet Wyborczy Wyniki wyborów parlamentarnych do Sejmu w 1991 roku: Komitet Wyborczy Głosy % głosów Mandaty % mandatów Unia Demokratyczna 1 382 051 12,32% 62 13,5% Sojusz Lewicy Demokratycznej 1 344 820 11,99% 60 13,0% Wyborcza Akcja Katolicka 980 304 8,74% 49 10,7% Porozumienie Obywatelskie Centrum 977 344 8,71% 44 9,6% Polskie Stronnictwo Ludowe - SP 972 952 8,67% 48 10,4% Konfederacja Polski Niepodległej 841 738 7,50% 46 10,0% Kongres Liberalno-Demokratyczny 839 978 7,49% 37 8,0% "Porozumienie Ludowe" 613 626 5,47% 28 6,1% NSZZ "Solidarność" 566 553 5,05% 27 5,9% Polska Partia Przyjaciół Piwa 367 106 3,27% 16 3,5% Chrześcijańska Demokracja 265 179 2,36% 5 1,1% Unia Polityki Realnej 253 024 2,26% 3 0,7% "Solidarność Pracy" 230 975 2,06% 4 0,9% Stronnictwo Demokratyczne 159 017 1,42% 1 0,2% Mniejszość Niemiecka 132 059 1,18% 7 1,5% Frekwencja w wyborach do Sejmu wyniosła 43,20%; głosów nieważnych było 5,63%.

Wyniki wyborów parlamentarnych do Senatu w 1991 roku: Komitet Wyborczy Wyniki wyborów parlamentarnych do Senatu w 1991 roku: Komitet Wyborczy Mandaty Unia Demokratyczna 21 NSZZ "Solidarność" 11 Wyborcza Akcja Katolicka 9 Porozumienie Obywatelskie Centrum 9 Polskie Stronnictwo Ludowe - Sojusz Programowy 7 Kongres Liberalno-Demokratyczny 6 Porozumienie Ludowe 5 Sojusz Lewicy Demokratycznej 4 Konfederacja Polski Niepodległej 4 Partia Chrześcijańskich Demokratów 3 Pozostałe komitety 21 Frekwencja w wyborach do Senatu wyniosła 43,20%; głosów nieważnych było 3,47%.

Rząd Jana Olszewskiego: Prezydent Lech Wałęsa desygnował Jana Olszewskiego na premiera już 5 grudnia 1991, gdy nie powiodła się misja kandydata prezydenckiego Bronisława Geremka. Niemożność zbudowania trwałej koalicji programowej zniechęciła także Olszewskiego, który w połowie grudnia złożył rezygnację z utworzenia rządu, której Prezydent Lech Wałęsa nie przyjął. W końcu 23 grudnia 1991, po drugiej turze długich negocjacji, udało się stworzyć gabinet koalicyjny sił prawicowych. Skład rządu (m. In.): Jan Olszewski (PC) - prezes Rady Ministrów Artur Balazs (PL) - minister-członek Rady Ministrów Adam Glapiński (PC) - minister współpracy gospodarczej z zagranicą Gabriel Janowski (PL) - minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej Stefan Kozłowski - minister ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa Jerzy Kropiwnicki (ZChN) - minister pracy i polityki socjalnej Andrzej Lipko - kierownik Ministerstwa Przemysłu i Handlu Karol Lutkowski - minister finansów Antoni Macierewicz (ZChN) - minister spraw wewnętrznych Marian Miśkiewicz - minister zdrowia i opieki społecznej Krzysztof Skubiszewski - minister spraw zagranicznych Ewaryst Waligórski - minister transportu i gospodarki morskiej

Jan Olszewski był pierwszym premierem, który przygotował raport o stanie państwa, aby później umożliwić rozliczenie działań jego rządu. Stan państwa na początku działań rządu: w latach 1989 - 91 spadek produkcji o 34%, w roku 1991 inflacja 70% i rosnące bezrobocie ( 1 600 000 ), szybko rosnący deficyt budżetowy Działania podjęte przez rząd Jana Olszewskiego: przygotowanie, już w połowie lutego, programu społeczno - gospodarczego, a na jego podstawie, do końca marca, projektu budżetu państwa na 1992 rok; odejście od planu Balcerowicza, a skoncentrowanie się na powstrzymaniu recesji, ograniczaniu bezrobocia i tworzeniu nowych miejsc pracy; dewaluacja złotówki wobec dolara (dla wzrostu koniunktury). Decyzje te zaowocowały tym, że po raz pierwszy po 1989 roku zahamowano spadek produkcji, a do marca 1992 roku nastąpił jej wzrost. Promocja polskiego eksportu, przy ograniczeniu importu konsumpcyjnego, przyniosła wzrost rezerw dewizowych i nadwyżkę handlową 1,3 miliarda USD. Był to jedyny okres w minionym dziesięcioleciu, kiedy osiągnięto dodatni bilans handlu zagranicznego. Uzyskano mniejszy niż przewidywano deficyt budżetowy - 13,5 biliona w ciągu 5 miesięcy, przy założeniu całorocznego deficytu na 65 bilionów. Rząd Jana Olszewskiego zahamował patologiczną prywatyzację (polecił wstrzymać wykonanie wszystkich rozpoczętych i opracowanych w Ministerstwie Przekształceń Własnościowych transakcji prywatyzacyjnych) i przygotował nowe projekty reprywatyzacji i powszechnego uwłaszczenia obywateli, a także utworzenia instytucji Skarbu Państwa i powołania Prokuratorii Generalnej jako urzędu strzegącego rzetelności prywatyzacji majątku państwowego.

Kolejne osiągnięcia: Udaremniono likwidację Stoczni Szczecińskiej, która należy teraz do czołowych na świecie. W Ministerstwie Przemysłu i Handlu przygotowano nowy zarys polityki przemysłowej. Wprowadzono koncesje na import paliw, co uniemożliwiło ich przemyt szacowany na około 1 miliard USD i uchroniło polski przemysł przetwórstwa paliwowego od kryzysu. Produkcja polskich rafinerii wzrosła o 43% w ciągu pierwszych miesięcy 1992 roku, a zakłady, które miały straty zaczęły wykazywać dochody i płacić podatki. Opracowano projekt banderolowania papierosów i alkoholu. Późniejsze kilkunastomiesięczne opóźnienie jego wprowadzenia spowodowało olbrzymie straty budżetu państwa. Opracowano po raz pierwszy od 1989 roku, zasady polityki rolnej. Wprowadzono ceny gwarantowane, fundusz oddłużenia rolników, ochronę przed dotowaną żywnością z zagranicy oraz dopłaty do paliwa rolniczego, cofnięte przez następny rząd. Odrzucono koncepcję rosyjskiego monopolu na dostawy gazu ziemnego, uzależniającego nas od Rosji, i przygotowano projekty umowy na gazociąg północny z Norwegii, przez Danię, do Polski. Rząd Jana Olszewskiego przygotował szereg projektów reformujących organizację państwa: reformę administracji publicznej, centralnej i terenowej (ograniczenia zatrudnienia, podniesienie wymagań i płac); założenia ustawy o służbie publicznej, oddzielającej stanowiska polityczne od administracyjnych; projekt przebudowy Urzędu Rady Ministrów i administracji centralnej; przygotował reformę systemu bankowego, która miała wejść w życie już 1 lipca 1992 roku (zakładała zmiany organizacyjne i personalne);

Wyniki wyborów do Sejmu 1993 rok Sojusz Lewicy Demokratycznej. 20,41% Wyniki wyborów do Sejmu 1993 rok Sojusz Lewicy Demokratycznej 20,41% 171 mandatów Polskie Stronnictwo Ludowe 15,40% 132 mandatów Unia Demokratyczna 10,59% 74 mandatów Unia Pracy 7,28% 41 mandatów Katolicki Komitet Wyborczy "Ojczyzna" 6,37% 0 mandatów (koalicja - nie przekroczyła progu 8%) Konfederacja Polski Niepodległej 5,77% 22 mandatów Bezpartyjny Blok Wspierania Reform 5,41% 16 mandatów NZSS "Solidarność" 4,90% 0 mandatów Zjednoczenie Polskie - Porozumienie Centrum 4,22% 0 mandatów Kongres Liberalno-Demokratyczny 3,99% 0 mandatów Unia Polityki Realnej 3,18% 0 mandatów Przymierze "Samoobrona" 2,78% 0 mandatów Partia "X" 2,74% 0 mandatow Koalicja dla Rzeczypospolitej 2,70% 0 mandatów Polskie Stronnictwo Ludowe - Porozumienie Ludowe 2,37% 0 mandatów Sukces postkomunistów z SLD i PSL dla wielu nieuważnych obserwatorów sceny politycznej był szokiem. Był to jednak sukces ponad proporcjonalny w stosunku do ilości zdobytych głosów (koalicja SLD i PSL zdobyła 36% głosów wyborców i około 60% głosów w Sejmie) wynikający raczej z ordynacji wyborczej i nieudolności prawicy. Liderom tej ostatniej udała się rzecz niebywała - zdobywając łącznie około 25-30% głosów partie prawicy nie zdobyły ani jednego mandatu.

Wyniki wyborów do senatu 1993 rok Sojusz Lewicy Demokratycznej Wyniki wyborów do senatu 1993 rok Sojusz Lewicy Demokratycznej - 37 Polskie Stronnictwo Ludowe - 36 NZSS "Solidarność" - 9 Unia Demokratyczna - 5 Unia Pracy - 2 Bezpartyjny Blok Wspierania Reform -2 KLD - 1 PC - 1 Pozostałe komitety - 4 Kandydaci niezależni - 4 Przy 53% frekwencji w parlamencie znaleźli się przedstawiciele sześciu ugrupowań politycznych i mniejszości niemieckiej (nie obowiązywał ich próg wyborczy). Wyniki wyborów były sukcesem ugrupowań postkomunistycznych, które zawarły umowę koalicyjną i powołały rząd z Waldemarem Pawlakiem (PSL) jako premierem. Rząd ten utrzymał się do lutego 1995 r. i został zastąpiony przez rząd Józefa Oleksego (SLD), a następnie Włodzimierza Cimoszewicza (SLD). Marszałkiem Sejmu został Józef Oleksy (SLD) zastąpiony później przez Józefa Zycha (PSL), a marszałkiem Senatu Adam Struzik (PSL).

Rząd Waldemara Pawlaka – gabinet pod kierownictwem premiera Waldemara Pawlaka, powołany przez prezydenta Lecha Wałęsę 26 października 1993 po dymisji rządu Hanny Suchockiej. Ukształtowany w wyniku wygranych wyborów parlamentarnych przez Sojusz Lewicy Demokratycznej i Polskie Stronnictwo Ludowe. Rząd Waldemara Pawlaka podał się do dymisji 1 marca 1995, w wyniku sporów między koalicjantami, kryzysów personalnych oraz działań politycznych prezydenta Lecha Wałęsy w celu zmiany istniejącego układu władzy. Prezydent przyjął dymisję rządu i powołał rząd Józefa Oleksego. Skład rządu: Waldemar Pawlak (PSL) – prezes Rady Ministrów Marek Borowski (SLD) – wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Włodzimierz Cimoszewicz (SLD) – wiceprezes Rady Ministrów, minister sprawiedliwości, prokurator generalny Aleksander Łuczak (PSL) – wiceprezes Rady Ministrów, minister edukacji narodowej Ministrowie: Leszek Miller (SLD)– minister pracy i polityki socjalnej Marek Pol (UP) – minister przemysłu i handlu Andrzej Śmietanko (PSL) – minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej Bogusław Liberadzki (SLD)– minister transportu i gospodarki morskie

Waldemar Pawlak: Obiecał, że już w 1994 r Waldemar Pawlak: Obiecał, że już w 1994 r. wzrosną realne płace w sferze budżetowej. Stwierdził też, iż rząd dołoży starań "w dalszych pracach nad budżetem", by relacja płac sfery budżetowej do wynagrodzeń sfery materialnej osiągnęła 90 procent. Rząd zobowiązał się też podnieść najniższe renty i emerytury w 1994 r. z 35 procent do 38 procent w relacji do przeciętnej płacy. Pozostałe emerytury i renty będą podnoszone szybciej niż wskaźnik wzrostu cen, a w 1994 r. wskaźniki waloryzacji zostaną ustanowione na poziomie "co najmniej" 93 procent. Rząd zapowiada reformę zasiłków rodzinnych, polegającą na ich podwyższeniu i skoncentrowaniu w rodzinach o niskich dochodach. Zostaną też wprowadzone zasiłki mieszkaniowe dla najuboższych powiązane z podwyżką zaniżonych czynszów w mieszkaniach komunalnych. Rząd Pawlaka będzie szukał sposobów zwiększenia wpływów do budżetu w uszczelnieniu systemu podatkowego, a także "w sprawiedliwym rozkładzie" ciężaru opodatkowania, tak by chronić najbiedniejszych. Rząd zapowiada także ulgi inwestycyjne w podatku dochodowym, eliminowanie uregulowań podatkowych dyskryminujących przedsiębiorstwa państwowe, opracowany zostanie mechanizm redukcji zadłużenia budżetowego ciążącego na przedsiębiorstwach z tytułu likwidowanych podatków. Rząd zapowiada też uproszczenie procedury opodatkowania ludności oraz komputeryzację służb celnych i podatkowych. Będzie utworzona policja celna i znowelizowane prawo gospodarcze, by ograniczyć przemyt i "szarą strefę gospodarczą". Rząd będzie wspierał rozwój rynku kapitałowego. Pawlak zapowiedział oszczędności w wydatkach na administrację publiczną, a także wolniejszy wzrost cen nośników energii. Najszybciej powinna się rozwijać produkcja proeksportowa (zwłaszcza w kierunku wschodnim) ; powinna temu być podporządkowana polityka monetarna i fiskalna. Warunkiem stabilizacji polityki finansowej jest uzyskanie trwałego wzrostu gospodarczego. Rząd zapowiada równoprawne traktowanie sektorów gospodarczych i prowadzenie aktywnej polityki przemysłowej. Masowa upadłość przedsiębiorstw państwowych jest zgubna; zamiast niej rząd wprowadzi politykę ich modernizacji i restrukturyzacji. Będzie chronić rynek żywnościowy przed nieuczciwą konkurencja, przed skutkami wahań poziomu produkcji i cen: w celu przywrócenia samowystarczalności żywnościowej uruchomi urzędowy skup interwencyjny, subwencjonowane kredyty dla rolnictwa, procedury oddłużeniowe i prywatyzacyjne. Uruchomienie budownictwa rząd traktuje jako instrument wzrostu gospodarczego i ograniczenia bezrobocia.

Rząd Hanny Suchockiej: Hanna Suchocka (UD) Rząd Hanny Suchockiej: Hanna Suchocka (UD) – prezes Rady Ministrów Jerzy Osiatyński (UD) – minister finansów Jacek Kuroń (UD) – minister pracy i polityki socjalnej Rząd Józefa Oleksego: Józef Oleksy – prezes Rady Ministrów Grzegorz Kołodko (SLD) – wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Leszek Miller (SLD) – minister pracy i polityki socjalnej Barbara Blida (SLD) – minister gospodarki przestrzennej i budownictwa Rząd Włodzimierza Cimoszewicza: Włodzimierz Cimoszewicz (SLD) – prezes Rady Ministrów Roman Jagieliński (PSL) – wiceprezes Rady Ministrów, minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej Grzegorz Kołodko (SLD) – wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Wiesław Kaczmarek (SLD) – minister gospodarki Tadeusz Zieliński (SLD) – minister pracy i polityki socjalnej (od 3 stycznia)

Wybory do Sejmu – 1997 Wybory do Sejmu odbyły się 21 września 1997 roku. Wyniki ogólnopolskie przedstawiały się następująco: Unia Pracy 4,75% Blok dla Polski 1,36% Krajowe Porozumienie Emerytów i Rencistów 1,63% Unia Wolności 13,38% Akcja Wyborcza Solidarność 33,86% Sojusz Lewicy Demokratycznej 27,16% Polskie Stronnictwo Ludowe 7,31% Unia Polityki Realnej 2,04% Ruch Odbudowy Polski 5,56% Krajowa Partia Emerytów i Rencistów 2,18% Polska Wspólnota Narodowa 0,07% Samoobrona 0,08% Inne 0,62%

Rząd Jerzego Buzka – Rada Ministrów w Polsce pod kierownictwem premiera Jerzego Buzka, urzędująca od 31 października 1997 do 19 października 2001. Jerzy Buzek został desygnowany na premiera przez prezydenta Kwaśniewskiego w dniu 17 października 1997, po wygranych wyborach przez koalicję partii AWS. Przejął władzę po ustąpieniu rządu Włodzimierza Cimoszewicza. 31 października 1997 został zaprzysiężony cały skład Rady Ministrów. 10 listopada 1997 premier Jerzy Buzek wygłosił exposé. 11 listopada Sejm udzielił wotum zaufania. Rząd Jerzego Buzka ustąpił 19 października 2001, w wyniku przegranych wyborów parlamentarnych, a prezydent powołał rząd Leszka Millera. Skład rządu: Jerzy Buzek (AWS) – Prezes Rady Ministrów Leszek Balcerowicz (UW) – wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Janusz Steinhoff (AWS) – minister gospodarki Jacek Janiszewski (AWS) – minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej Longin Komołowski (AWS) – minister pracy i polityki socjalnej Emil Wąsacz (AWS) – minister skarbu państwa

Za rządów Jerzego Buzka wprowadzono cztery reformy: reformę oświatową, reformę emerytalną, reformę służby zdrowia, reformę administracji. Reforma emerytalna zakładała uzupełnienie dotychczasowej metody finansowania rent i emerytur tworząc trzy filary. Finansowanie świadczeń wypłacanych przez ZUS i pochodzących od składek osób pracujących odbywa się w I filarze. Wysokość emerytury wynikającej z I filaru (obejmującego wszystkie osoby, które w momencie rozpoczęcia reformy nie przekroczyły 50 lat) uzależniono od stażu pracy i wysokości zarobków każdego pracującego. Składka wynosi 80% poprzedniej składki i stanowi 36% zarobków. II filar opiera się o Otwarte Fundusze Emerytalne (OFE), tworzone przez Powszechne Towarzystwa Emerytalne (PTE) . Składka wynosi 20% składki nie wpłacanej do I filaru, zbierana jest na indywidualnych kontach emerytalnych i inwestowana na rynku finansowym. III filar przeznaczony jest dla osób, które chcą ubezpieczyć się dodatkowo, np. w towarzystwach ubezpieczeniowych lub pracowniczych programach emerytalnych.

Wybory do Sejmu w 2001 roku Poprzednie wybory parlamentarne zakończyły się przytłaczającym zwycięstwem SLD. Procentowe wyniki przedstawiały się następująco. Sojusz Lewicy Demokratycznej - Unia Pracy 41,04% Platforma Obywatelska 12,68% Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej 10,20% Prawo i Sprawiedliwość 9,50% Polskie Stronnictwo Ludowe 8,98% Liga Polskich Rodzin 7,87% Akcja Wyborcza Solidarność Prawicy 5,60% Unia Wolności 3,10% Alternatywa Ruch Społeczny 0,42% Dominacja koalicji SLD - UP na lewicy, analogiczna do dominacji Aleksandra Kwaśniewskiego w wyborach prezydenckich.

Rząd Leszka Millera – gabinet pod kierownictwem premiera Leszka Millera, powołany przez prezydenta Kwaśniewskiego 19 października 2001 po wygranych wyborach przez koalicję SLD-UP. Przejął władzę po ustąpieniu rządu Jerzego Buzka. Skład rządu: Leszek Miller (SLD) – Prezes Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej Marek Belka (SLD) – wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Wprowadził podatek od dochodów kapitałowych (potocznie nazywany podatkiem Belki) - rodzaj zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, który regulują art. 30a i 30b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. wymienia się następujące kategorie przychodów, od których pobiera się zryczałtowany 19% podatek. Wiesław Kaczmarek (SLD) – minister skarbu państwa Jacek Piechota (SLD) – minister gospodarki Jerzy Hausner (SLD) – minister pracy i polityki społecznej Zmiany w dniu odwołania: Zbigniew Kaniewski (SLD) – minister skarbu państwa Andrzej Raczko (bezpartyjny) – minister finansów

Rząd Leszka Millera odziedziczył po swoim poprzedniku ciężką sytuację gospodarczą kraju (narastające bezrobocie, wysoki poziom długu publicznego, stagnację gospodarczą). Pod koniec rządów Millera nastąpił wzrost gospodarczy, który jednak nie zaczął się przekładać na spadek bezrobocia. W czasie jego rządów przeprowadzono niezbyt udaną poprawkę reformy finansowania opieki zdrowotnej, kontynuowano reformę systemu podatkowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, podjęto nieudaną próbę uporządkowania rynku mass-mediów, zmieniono strukturę i sposób zarządzania Narodowego Banku Polskiego. Równolegle kontynuowano też dostosowania instytucjonalno-prawne związane ze przystąpieniem do Unii Europejskiej i negocjowano warunki akcesji. 13 grudnia 2002 roku na szczycie w Kopenhadze (Dania) rząd Premiera Leszka Millera zakończył negocjacje z Unią Europejską. Pod koniec sprawowania urzędu, rząd Millera zanotował najniższy poziom poparcia społecznego ze wszystkich rządów, które sprawowały władzę od 1989. Było to spowodowane głównie narastającym ciągle bezrobociem, oraz ujawnieniem ciągu kilkunastu afer korupcyjnych z aferą Rywina na czele oraz próbą realizacji uciążliwego dla społeczeństwa planu oszczędnościowego(tzw. ,,Plan Hausnera:") Plan Hausnera to plan naprawy finansów publicznych Rzeczypospolitej autorstwa byłego wicepremiera oraz ministra gospodarki i pracy Jerzego Hausnera. Plan został przyjęty przez rząd Leszka Millera 27 stycznia 2004 roku, jego realizacją zajmował się również rząd premiera Marka Belki. Plan składał się z trzech części. pierwsza część dotyczyła gospodarki, przede wszystkim restrukturyzacji grupy Polskich Kolei Państwowych (400 mln zł), restrukturyzacji górnictwa (380 mln zł rocznie), restrukturyzacji finansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej (250 mln zł), likwidacji nieefektywnych systemów dopłat (70 mln zł), oraz zmianie zasad finansowania potrzeb obronnych Polski (1,26 mld zł w 2005 roku). druga część obejmowała działania w zakresie administracji, a także wydatków i wpływów państwowej kasy. Między innymi oszczędności miały polegać na zmniejszeniu liczby stanowisk w administracji (54,6 mln zł) oraz ograniczeniach w wykorzystaniu samochodów służbowych (5 mln zł). Te dwa obszary miały do końca 2007 roku przynieść oszczędności rzędu 20 mld zł. trzecia część to reforma wydatków socjalnych państwa, głównie zmiany w pracowniczym i rolnym systemie ubezpieczeń (KRUS) oraz systemie pomocy osobom niepełnosprawnym. Oszczędności szacowane w tym obszarze miały przynieść w 2007 r. 12 mld zł (suma za lata 2004-2007 to około 30 mld zł). Plan Hausnera został zrealizowany tylko w niewielkim stopniu.

Pierwszy rząd Marka Belki: Skład rządu: Marek Belka (SLD) Pierwszy rząd Marka Belki: Skład rządu: Marek Belka (SLD) - prezes Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej Jerzy Hausner (SLD) - wiceprezes Rady Ministrów, minister Gospodarki i Pracy Jacek Socha (bezpartyjny) - minister skarbu państwa Wojciech Olejniczak (SLD) - minister rolnictwa i rozwoju wsi Drugi rząd Marka Belki: Skład rządu: Marek Belka (SLD) – prezes Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej Jerzy Hausner (SLD, później bezpartyjny) – wiceprezes Rady Ministrów, minister Gospodarki i Pracy Andrzej Raczko (bezpartyjny) – minister finansów Jacek Socha (bezpartyjny) – minister skarbu państwa

Wybory do Sejmu w 2005 roku Jak doskonale pamiętamy, ostatnie wybory do Sejmu odbyły się w dniu 25 września 2005 roku. Czołowe ugrupowania polityczne uzyskały następujące procenty głosów: Prawo i Sprawiedliwość 26,99% Platforma Obywatelska 24,14% Samoobrona 11,41% Sojusz Lewicy Demokratycznej 11,31% Liga Polskich Rodzin 7,97% Polskie Stronnictwo Ludowe 6,96% Socjaldemokracja Polska 3,89% Partia Demokratyczna 2,45%

Rząd Kazimierza Marcinkiewicza - Rada Ministrów Kazimierza Marcinkiewicza – gabinet pod kierownictwem prezesa Rady Ministrów Kazimierza Marcinkiewicza, powołany i zaprzysiężony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego 31 października 2005, Po złożeniu dymisji i jej przyjęciu przez prezydenta Kaczyńskiego 10 lipca 2006 rząd konstytucyjne obowiązki pełnił do 14 lipca 2006. Skład rządu: Kazimierz Marcinkiewicz - Premier Rządu RP Ludwik Stanisław Dorn, Zyta Janina Gilowska, Roman Giertych – Wicepremierzy Teresa Krystyna Lubińska – minister finansów Wojciech Jasiński – minister skarbu Piotr Grzegorz Woźniak - minister gospodarki

Program PiS zawierał mnóstwo obietnic niemożliwych do spełnienia Program PiS zawierał mnóstwo obietnic niemożliwych do spełnienia. Premier i ministrowie z niektórych pomysłów chyłkiem się wycofali, inne odłożyli na później, jeszcze inne spełnili w stopniu minimalnym. Najbardziej głośna była obietnica zbudowania w ciągu ośmiu lat 3 mln mieszkań. Minister transportu i budownictwa Jerzy Polaczek już kilka dni po objęciu swego fotela przyznał, że jeśli za trzy-cztery lata powstawać będzie po 170-180 tys. mieszkań rocznie, uzna to za sukces. Motorem przyspieszającym bieg gospodarki miały być rozmaite ulgi skłaniające przedsiębiorców do inwestowania i zatrudniania pracowników. Pomysł był od początku krytykowany przez wielu specjalistów, którzy twierdzili, że spowoduje poważne ubytki w budżecie państwa, a zarazem nie rozwiąże żadnego problemu. Tymczasem przed pierwszym czytaniem ustawy budżetowej minister finansów Teresa Lubińska powiedziała, że rząd nie wprowadzi ulg. "Powodem rezygnacji jest duże pole do nadużyć i zagrożenie, że nie przyniosłoby to oczekiwanych korzyści”. Rząd zrezygnował nie tylko z gruntownej reformy (obniżenia) podatków, ale nawet z kosmetycznych zmian, które PiS chciał wprowadzić jeszcze w tym roku. Nie został zlikwidowany "podatek Belki" i akcyza na energię. Progi podatkowe wciąż są zamrożone - czwarty rok z rzędu - co oznacza kolejną realną podwyżkę PIT. Z programu PiS - kilkudziesięciostronicowej broszury obiecującej "Polskę solidarną" - pozostało kilka przypadkowo wybranych celów, na które w budżecie znalazły się pieniądze. Rząd przeznaczy 250 mln zł więcej na dożywianie dzieci i młodzieży, 130 mln zł na "becikowe", 127 mln zł na wydłużenie o dwa tygodnie urlopów macierzyńskich, 101 mln zł na stypendia, 450 mln zł na dopłaty do paliw rolniczych. W sumie kosztem 800 mln zł "wywiąże się" z obietnic prowadzenia polityki prorodzinnej, prospołecznej, prorolniczej.

Rząd Jarosława Kaczyńskiego: Skład rządu: Jarosław Aleksander Kaczyński -Prezes Rady Ministrów Wojciech Jasiński -minister Skarbu Państwa Anna Kalata -minister Pracy i Polityki Społecznej Stanisław Kluza -minister Finansów Piotr Grzegorz Woźniak -minister Gospodarki

PO PiS LiD PSL Mniejszość Niemiecka Wybory Parlamentarne do Sejmu w 2007 roku: Komitet Wyborczy Punkty proc. Mandaty % mandatów Platforma Obywatelska RP 41,51% 209 45,43% Prawo i Sprawiedliwość 32,11% 166 36,09% Lewica i Demokraci 13,15% 53 11,52% Polskie Stronnictwo Ludowe 8,91% 31 6,74% Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej 1,53% - - Liga Polskich Rodzin 1,30% - - Polska Partia Pracy 0,99% - - Partia Kobiet 0,28% - - Mniejszość Niemiecka 0,22% 1 0,2% Samoobrona Patriotyczna 0,02% - - Pozostałe komitety 1,17% - PO PiS LiD PSL Mniejszość Niemiecka

Rząd Donalda Tuska - jest rządem koalicyjnym Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Rozmowy koalicyjne w sprawie jego powołania rozpoczęły się po wyborach parlamentarnych z 21 października 2007. Skład rządu: Donald Tusk – Premier Waldemar Pawlak – Wiceprezes Rady Ministrów, Minister Gospodarki Elżbieta Bieńkowska – Minister Rozwoju Regionalnego Aleksander Grad – Minister Skarbu Państwa Jacek Rostowski – Minister Finansów

Do sukcesów zaliczono także rozwiązanie konfliktu na linii PZU-Eureko oraz rekordowe wykorzystanie funduszy unijnych. Według Ryszarda Petru, pozytywnie należy ocenić również decyzję rządu dotyczącą wzmocnienia złotego oraz przyznanie Polsce przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy elastycznej linii kredytowej w wysokości ponad 20 mld dol. Zaletą rządowej polityki było nieuleganie presji wydatkowania pieniędzy publicznych i wprowadzenie pakietu oszczędnościowego. Zdaniem ministra finansów Jacka Rostowskiego, kluczowe dla przyszłości polskiej gospodarki będzie wyjście z wysokiego deficytu budżetowego. Nie ma mowy o zwiększaniu wydatków w tym, w 2010 i w następnych latach. Koniecznością jest natomiast dalsze reformowanie finansów publicznych. Wicepremier, minister gospodarki Waldemar Pawlak podkreślił znaczenie stabilności - korzystnej dla polskiego eksportu - kursu złotego w stosunku do euro. Do sukcesów gospodarczych zaliczył najwyższy w Europie wskaźnik wykorzystania środków unijnych oraz przeprowadzenie reformy systemu emerytur pomostowych. Minister Skarbu Aleksander Grad jako przyczynę powolnego tempa prywatyzacji podał trudności w negocjacjach dotyczących sprzedaży majątku Skarbu Państwa. Jego zdaniem rząd, nawet w czasie kryzysu, nie może wyrazić zgody na sprzedaż aktywów za 25-30 proc. ich realnej wartości. Minister Finansów: (ocena magazynu The Banker) Pozytywnie oceniono również działania skoncentrowane na spełnieniu kryteriów z Maastricht dotyczących deficytu budżetowego oraz poziomu długu publicznego. Doceniono polską politykę antykryzysową oraz wysiłek całego resortu w czasach ogólnoświatowego załamania gospodarczego.