Meduzy nie posiadają układu krążenia, oddechowego i wydalniczego, a wymiana gazowa i osmoregulacja następuje przez całą powierzchnię ciała. Poruszają się ruchem odrzutowym - zaliczane są do planktonu. Żywią się zawiesiną organiczną, drobnym planktonem, potrafią polować na większe zwierzęta np. ryby

Cnidaria Odpowiedzialne są za większość zatruć i zgonów spowodowanych przez organizmy morskie wśród ludzi. Charakterystyczną cechą Cnidaria jest obecność komórek parzydełkowych: tentekule z nematocystami, w których zlokalizowane są toksyny. W trakcie kontaktu z ofiarą komórka parząca wyrzuca harpun, który zakotwicza się w ciele ofiary i aplikuje truciznę. nematocysty

Występowanie śmiercionośnych meduz kostkowych

MEDUZY; 1. Powodujące śmierć ludzi 2 MEDUZY; 1. Powodujące śmierć ludzi 2. Powodujące silne zatrucie i efekty ogólno-ustrojowe 3. Powodujące dokuczliwe poparzenia na całym świecie notowane są przypadki poparzeń przez meduzy. Jednak w większości przypadków jedynym objawem jest ból w okolicy poparzenia Cyanea sp. Rezultatem poparzenia jest ból utrzymujący się do kilku godzin Pelagia noctiluca Nie odnotowano, pomimo częstych przypadków poparzeń - poważnych zachorowań Aurelia aurita - w niewielkim stopniu toksyczna, ból koncentruje się tylko w miejscu zatrucia Uwaga: Pierwsza pomoc w wypadku poparzenia przez jamochłony polega na przemyciu miejsc poparzenia np octem w celu zneutralizowania nematocyst.

Typ: Mollusca (mięczaki) Gromada: Gastropoda Najbardziej jadowite ślimaki pochodzą z rodziny Conidae. Zamieszkują muliste i piaszczyste mielizny wód rafowych w oceanach Indyjskim i Spokojnym. Są drapieżcami polującymi za pomocą jadowego harpuna. Jest to w kształcie rurki przekształcona radula (tarka) wypełniona trucizną. Ich jad jest tak silny, że może zabić w ciągu kilku sekund człowieka. Za większość przypadków śmiertelnych u ludzi odpowiada gatunek Conus geographus. Wyodrębnione z niego substancje (tzw. konotoksyny) wchodzą w skład leków wykorzystywanych do zwalczania bólów neuropatycznych, walki z nadciśnieniem i arytmią. W przyszłości konotoksyny znajdą zastosowanie w walce z chorobą Parkinsona i epilepsją. Conus geographus

Gromada: Cephalopoda U wybrzeży Australii spotykane są jadowite ośmiornice. Należą one do dwóch gatunków: Hapalochlaena lunulata i Hapalochlaena maculosa. Posiadają one dwa gruczoły, które produkują do śliny dwa rodzaje trucizny: przeciwko krabom, które są podstawą ich diety drugi – tetradotosyna służy do obrony przed drapieżnikami Trucizna jest wytwarzana w śliniankach przez symbiotyczne bakterie. Gotowość jej aplikowania sygnalizują niebiesko opalizujących pierścieni w górnej części ciała. Hapalochlaena lunulata ( średnica do 15 cm)

Rodzina: Synanceidae (szkaradnice) Jest najbardziej jadowitą grupą ryb na świecie. Ma duże gruczoły jadowe i 13 kolców jadowych. Ukłucie jest niezmiernie bolesne i szybko rozwija się opuchlizna. Objawy wiążą się z głębokością wbicia kolców. Jeżeli cierń przebije większe naczynie krwionośne następuje w ciągu kilku minut śmierć. Nie ma skutecznego środka przeciw temu jadowi. Jeżeli zranionemu człowiekowi uda się przeżyć, to najczęściej konieczna jest amputacja kończyny. Do najbardziej znanych i niebezpiecznych przedstawicieli należą: Synanceia verrucosa i Synanceia trachynis. Zamieszkują wody ciepłe. Synanceceia verrucosa

Rodzina: Synanceidae (szkaradnice) Jest najbardziej jadowitą grupą ryb na świecie. Ma duże gruczoły jadowe i 13 kolców jadowych. Ukłucie jest niezmiernie bolesne i szybko rozwija się opuchlizna. Objawy wiążą się z głębokością wbicia kolców. Jeżeli cierń przebije większe naczynie krwionośne następuje w ciągu kilku minut śmierć. Nie ma skutecznego środka przeciw temu jadowi. Jeżeli zranionemu człowiekowi uda się przeżyć, to najczęściej konieczna jest amputacja kończyny. Do najbardziej znanych i niebezpiecznych przedstawicieli należą: Synanceia verrucosa i Synanceia trachynis. Zamieszkują wody ciepłe. Synanceceia verrucosa

Rząd: Tetradontiformes – rozdymkokształtne Rodzina: Tetradontidae – rozdymkowate Takifugu sp. Takifugu rubripes Występuje w płn.-zach. Pacyfiku: w zach. części M. Japońskiego oraz w M. Wschodnio-chińskim i M. Żółtym Zyje w strefie przydennej na małych głębokościach, głównie w pobliżu raf koralowych Mało ruchliwa, w przypadku zagrożenia nadyma się, wypełniając żołądek wodą Takifugu sp. Odkładana na głębokości do 20m lepka ikra przykleja się do twardego podłoża (skał) Pokarm: koralowce, mięczaki, skorupiaki Wnętrzności fugu zawierają silną truciznę: tetradotoksynę produkowaną przez bakterie z rodz. Pseudomonas