Elementy graficzne mapy Godło i nazwa arkusza Godło arkusza jest jej numerem, sygnaturą, która ułatwia określenie, gdzie dany arkusz znajduje się w jednolitym systemie numeracji (tzw. nomenklaturze map topograficznych).

Mapa powstaje w wyniku zastosowania odpowiedniego odwzorowania kartograficznego. Dla obszaru Polski zastosowano tzw. uniwersalne poprzeczne odwzorowanie Merkatora (UTM). Jest to odwzorowanie wiernokątowe, poprzeczne, walcowe z 6o strefami odwzorowania, których skrajne południki pokrywają się z południkami Międzynarodowej Mapy Świata w skali 1:1000000. Na mapach topograficznych odwzorowanie kartograficzne powinno zapewnić wiernokątność, tzn. zgodność mierzonych kątów w tym samym punkcie w terenie i na mapie oraz minimalne zniekształcenie odległość. Mapy produkowane są w postaci arkuszy. Najbardziej praktyczny i najczęściej używany jest format o wymiarach 40cm x 40cm.

Arkusze w tym systemie podziału ograniczone są południkami co 6o, zaczynając od południka Greenwich i równoleżnikami odległymi o 4o, począwszy od równika. Pasy równoleżnikowe, biegnące po obu stronach równika, oznaczone są literami od A do V. Słupy południkowe oznaczone są liczbami od 1 do 60. Za punkt wyjścia przyjęto położenie „antypołudnika” Greenwich (południk - 180o).

Odwzorowania azymutalne powstające w wyniku rzutowania powierzchni Ziemi na płaszczyznę styczną do niej, w określonym jej punkcie. Zależnie od położenia środka rzutu odwzorowanie azymutalne może być: centralne (gnomoniczne) - środek rzutu znajduje się w środku Ziemi, stereograficzne - środek rzutu jest umieszczony na biegunie przeciwnym, o ortograficzne - środek rzutu jest oddalony od płaszczyzny rzutu nieskończenie daleko, o zewnętrzne - środek rzutu znajduje się w określonej odległości poza Ziemią,

Odwzorowania walcowe, gdzie sferyczną powierzchnię Ziemi przenosi się na boczną powierzchnię walca obejmującego kulę ziemską. Powierzchnia Ziemi może być styczna lub sieczna do powierzchni walca. odwzorowanie Merkatora – oś Ziemi pokrywa się z osią walca; południki i równoleżniki są proste i równoległe (łatwo określać współrzędne), równokątne, zmienna skala odległości. odwzorowanie Gaussa - oś Ziemi jest prostopadła do osi walca; zachowuje kąty i podobieństwo figur,

Metody przedstawiania rzeźby terenu na mapach Metody kartograficzne służąca do przedstawiania ukształtowania pionowego powierzchni Ziemi na mapach (głównie ogólnogeograficznych). Wraz z rozwojem kartografii rzeźbę terenu przedstawiano metodami: perspektywiczną (od XVI w.), najczęściej były to kopczyki, stąd często metoda ta nazywana jest kopczykową kreskowanie (od XVIII w.) polegało na przedstawieniu zboczy gór kreskami. Najbardziej rozpowszechnioną odmianą tej metody było kreskowanie Lehmanna (im bardziej strome zbocze tym intensywniejsze kreskowanie) oraz kreskowanie cieniujące.

cieniowanie (od XIX w.) metoda poziomicowa (od XIX w.). Jej modyfikacjami są np. poziomice pogrubiane i poziomice iluminowane. Częstym uzupełnieniem tej metody (np. na mapach topograficznych) jest rysunek skał.

metoda hipsometryczna (od XIX w.) inaczej zwana metodą warstwobarwną blokdiagram (od XX w.)