Piłka ręczna W POLSCE

Reprezentacja Polski w piłce ręcznej mężczyzn (zwyczajowo zwana również: reprezentacją narodową, kadrą narodową, drużyną narodową) — najważniejszy zespół piłki ręcznej w kraju, powoływany przez selekcjonera, w którym występować mogą wszyscy zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie, niezależnie od wieku, narodowości, czy wyznania. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Związek Piłki Ręcznej w Polsce.

Historia

Premierowy międzypaństwowy mecz drużyn siedmioosobowych reprezentacja Polski rozegrała w lipcu 1957. Zaledwie kilka miesięcy później wzięła zaś udział w swej pierwszej oficjalnej imprezie międzynarodowej – III finałach Mistrzostw Świata, odbywających się w NRD. 27 lutego 1958 w Erfurcie "biało-czerwoni" zremisowali 14:14 w debiucie z Finlandią, ostatecznie jednak zajęli 5 miejsce wśród 16 zespołów (ciekawostką jest fakt, że w II połowie – wygranego 9:7 spotkania z Jugosławią – rywale strzelili Polakom zaledwie... jednego gola). W meczu o piątą lokatę zespół trenera Tadeusza Breguły pokonał Norwegów 20:18, a gwiazdami naszej kadry byli wtedy Jan Suski (uznawany za najlepszego rozgrywającego w Europie) i Kazimierz „Kaju" Frąszczak.

Współczesna piłka ręczna uformowała się pod koniec XIX wieku w północnej Europie, głównie w Danii, Niemczech,Norwegii i Szwecji. Duńczyk Holger Nielsen spisał pierwsze zasady i reguły nowoczesnej piłki ręcznej (håndbold) w1898 roku (opublikował je w roku 1906) – m.in. 3 sekundy na przetrzymanie piłki czy zakaz biegania z piłką. Kolejny zbiór zasad gry został opublikowany 29 października 1917 roku przez Maxa Heisera. W jego założeniu miała to być gra dla kobiet, bardziej dla nich przyjazna niż nowo powstała wówczas "męska" piłka nożna. Datę tę przyjmuje się za narodziny piłki ręcznej. W roku 1919 zasady gry zostały rozwinięte przez Carla Schelenza, który wprowadził przepisy uatrakcyjniające tę dyscyplinę dla mężczyzn. Pierwszy mecz międzypaństwowy rozegrano 13 września 1925 roku w Halle: Niemcy – Austria 6:3. Podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, powstała pierwsza Międzynarodowa Federacja Amatorskiej Piłki Ręcznej (IAHF). Pierwsze mistrzostwa świata drużyn męskich 7- (tzw. wersja duńska) i 11-osobowych (tzw. wersja niemiecka) rozegrano w 1938 roku w Niemczech. W obu kategoriach zwyciężyli gospodarze. Mistrzostwa świata kobiet rozgrywane są natomiast od1957 roku.

Przez kilkanaście lat obie formy piłki ręcznej istniały obok siebie, jednak gra z udziałem 11 zawodników stopniowo zanikała, a wersja rozgrywana przez 7 graczy stawała się coraz bardziej popularna. Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, na życzenie Adolfa Hitlera, przeprowadzono po raz pierwszy i jedyny zawody piłki ręcznej na stadionie otwartym. Rozgrywane one były na zewnątrz, na boisku o wymiarach 90-100 x 55-65metrów, ta odmiana piłki ręcznej nosiła nazwę Feldhandball. Ostatni mecz reprezentacji Niemiec zgromadził 100 tys. widzów, co jest do dzisiaj rekordem frekwencji na meczu piłki ręcznej. Ostatnie mistrzostwa w Feldhandballuodbyły się w roku 1976.

W Polsce sport w wersji niemieckiej (11-osobowej) zaczął być uprawiany w 1917 w Szczypiornie (obecnej dzielnicy Kalisza) przez oficerów I i III brygady Legionów Polskich internowanych po kryzysie przysięgowym, stąd pochodzi nazwa szczypiorniak (nazwa ta jest rzadziej stosowana do obecnej, wersji 7-osobowej – inne zasady gry, boisko itp.). Wersja najbardziej rozpowszechniona mówi, że legioniści nauczyli się grać od niemieckich wartowników – ale nie ma na nią dowodów we wspomnieniach, można za to przeczytać, że "leguny wykombinowali nową grę". Piłka ręczna pojawiła się na przełomie XIX i XX w. w Niemczech i w Danii. Możliwe jest, że któryś z legionistów podpatrzył ją właśnie tam. We wspomnieniach pojawia się nazwisko majora Grzmota-Skotnickiego, który miał zainicjować grę w Szczypiornie, ale też kaprala Antoniego Jarząbka. Gra rozpowszechniła się potem wśród żołnierzy Batalionu Pogranicznego, którzy w 1918 r. zdobyli koszary w Szczypiornie i tam stacjonowali. Za rok narodzin piłki ręcznej w Polsce uznaje się rok 1918. Reprezentantem polskiej piłki ręcznej jest od 1928 roku Związek Piłki Ręcznej w Polsce.

W 1946 roku powołano International Handball Federation (IHF), która kieruje obecnie rozwojem dyscypliny. Piłka ręczna (7-osobowa) powróciła do programu podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku, kobiety startują na igrzyskach olimpijskich od 1976 roku. Wg danych IHF z grudnia 2006 roku, zrzesza ona 159 federacji krajowych reprezentujących 1 130 000 zespołów i 31 milionów graczy, trenerów, działaczy sportowych i sędziów.

Od 28 października 2004 do 19 kwietnia 2012 obowiązki selekcjonera kadry narodowej w Polsce seniorów pełnił Bogdan Wenta. Jego asystentem był Daniel Waszkiewicz.

Bogdan Wenta

Jacek Będzikowski

Ogólne zasady gry

Boisko do piłki ręcznej Piłka do gry W grze biorą udział dwie drużyny po 14 zawodników (7 na boisku i 7 rezerwowych). Zawodnicy występują na pozycjach: bramkarz obrotowy (koło) rozgrywający: lewe pół, prawe pół, środek (przed obrotowym) skrzydłowi: lewe skrzydło, prawe skrzydło

Celem gry jest zdobycie większej liczby bramek niż drużyna przeciwna Celem gry jest zdobycie większej liczby bramek niż drużyna przeciwna. Gol jest zdobyty, gdy piłka przekroczy linię bramkową całym obwodem i znajdzie się wewnątrz bramki. Mecz dzieli się na dwie połowy po 30 minut z 10-minutową przerwą. Piłka może być rzucana, popychana, łapana, uderzana, zatrzymywana. Zawodnicy mogą dotykać piłki wszystkimi częściami ciała oprócz podudzia i stóp. Jeżeli zawodnik nie kozłuje piłki, może ją trzymać jedynie 3 sekundy. Tylko bramkarz znajdujący się w polu bramkowym (w obrębie linii 6 metrów) jest zwolniony z przestrzegania tych zasad. Mecz rozpoczyna drużyna, która wygrała piłkę po rzucie monetą. Zawodnik tej drużyny wykonuje podanie do partnera z zespołu, trzymając jedną stopę na linii środkowej boiska do chwili, gdy piłka opuści jego dłonie. Gracze podczas początku i wznowienia gry muszą przebywać na swoich połowach boiska.

Gracz będący w posiadaniu piłki może ją podać, kozłować lub trzymać nie dłużej niż 3 sekundy. Nie może również wykonać więcej niż trzech kroków trzymając piłkę. Po zdobyciu bramki przez jedną z drużyn, zespół który ją stracił wznawia grę rzutem ze środka boiska. Gdy zawodnik jednej z drużyn wykonuje rzut do bramki, musi uważać by nie przekroczyć linii znajdującej się 6 metrów od bramki. Gdy jednak ją przekroczy jest rzut wolny dla drużyny przeciwnej. W wypadku gdy obrońca znajdzie się we własnym polu bramkowym w czasie obrony, sędziowie dyktują rzut karny. Jest on wykonywany z odległości 7 metrów od bramki. Zawodnik wykonujący rzut karny znajduje się sam na sam z bramkarzem.

Piłka składa się z gumowej dętki pokrytej zszytymi kawałkami skóry lub tworzywa syntetycznego, które nie mogą być błyszczące i śliskie. Obwód piłki używanej przez mężczyzn: od 58 do 60 cm, waga: od 425 do 475 g. Natomiast u kobiet obwód wynosi od 54 do 56 cm, waga od 325 do 400 g. Ubiór zawodników musi być jednolity dla wszystkich członków zespołu (nie dotyczy to bramkarzy); strój składa się ze spodenek i koszulek, opatrzonych numerami; numery na plecach powinny mieć przynajmniej 20 cm, a z przodu przynajmniej 10 cm; nie wolno używać kasków ani masek ochronnych, zakazane jest także noszenie biżuterii i okularów w twardych oprawkach oraz innych przedmiotów mogących narażać graczy na niebezpieczeństwo.

Boisko ma wymiary 40 na 20 metrów; dłuższy bok zwany jest linią boczną, a krótszy linią końcową; część linii końcowej znajdująca się między słupkami bramki nosi nazwę linii bramkowej; wzdłuż jednej z linii bocznych, po 4,5 metra po obu stronach linii środkowej wyznaczona jest linia zmian; na boisku wyznaczone są dwa pola bramkowe ograniczone ćwierć okręgami o promieniu 6 metrów, ze środkiem w punktach ustawienia słupków bramki, oraz linią równoległą do linii końcowej umiejscowionej w odległości 6 metrów. W polu bramkowym drużyny może przebywać tylko jej bramkarz; bramka ma 2 metry wysokości i 3 szerokości. Sędziowie to dwóch boiskowych, którzy nadzorują przebieg gry i rozstrzygają wszystkie spory oraz stolikowi: techniczny zegarowy, punktowy i sekretarz komisji sędziowskiej.

NAJWIĘKSZE SUKCESY:

Superpuchar w piłce ręcznej 1. miejsce w SP 2007 Igrzyska Olimpijskie 3. miejsce w LIO 1976 Mistrzostwa Świata 2. miejsce w MŚ 2007 3. miejsce w MŚ 1982   3. miejsce w MŚ 2009

WAŻNE MECZE:

 Igrzyska olimpijskie:         Debiut w turnieju IO: 30 sierpnia 1972 Szwecja – Polska 13:13 Monachium'1972         Pierwsze zwycięstwo w turnieju IO: 1 września 1972 Dania – Polska 8:11 Monachium'1972         Najwyższe zwycięstwo w turnieju IO: 22 lipca 1980 Polska – Kuba 34:19 Moskwa'1980         Najwyższa porażka w turnieju IO: 3 września 1972 ZSRR – Polska 17:11 Monachium'1972

Mistrzostwa świata na hali: Debiut w finałach MŚ: 27 lutego 1958     Mistrzostwa świata na hali:         Debiut w finałach MŚ: 27 lutego 1958 Polska – Finlandia 14:14 NRD'1958         Pierwsze zwycięstwo w finałach MŚ: 1 marca 1958 Polska – Hiszpania 25:11 NRD'1958         Najwyższe zwycięstwo w finałach MŚ: 17 stycznia 2009 Polska – Algieria 39:22 Chorwacja'2009         Najwyższa porażka w finałach MŚ: Jugosławia – Polska 33:20 Czechosłowacja'1990

Mistrzostwa Europy: Debiut w finałach ME: 25 stycznia 2002 Mistrzostwa Europy:         Debiut w finałach ME: 25 stycznia 2002 Polska – Czechy 24:25 Szwecja'2002         Pierwsze zwycięstwo w finałach ME: 26 stycznia 2006 Polska – Ukraina 33:24 Szwajcaria'2006         Najwyższe zwycięstwo w finałach ME: 17 stycznia 2012 Polska – Słowacja 41:24 Serbia'2012         Najwyższa porażka w finałach ME: 1 lutego 2006 Polska – Francja 21:31 Szwajcaria'2006 oraz 23 stycznia 2008 Polska – Dania 26:36 Norwegia'2008

Mistrzostwa świata w piłce ręcznej 2013 - skład reprezentacji Polski

BRAMKARZE: Sławomir Szmal Marcin Wichary Adam Malcher

ROZGRYWAJĄCY: Michał Jurecki Mariusz Jurkiewicz Krzysztof Lijewski Michał Kubisztal Bartłomiej Jaszka Karol Bielecki Marcin Lijewski Marek Szpera

SKRZYDŁOWI: Adam Wiśniewski Bartłomiej Tomczak Robert Orzechowski Michał Bartczak Przemysław Krajewski

OBROTOWI: Bartosz Jurecki Kamil Syprzak Piotr Grabarczyk Michał Chodara

TRENER Michael Biegler Kraj: Niemcy   Michael Biegler Kraj: Niemcy Wiek: 52 lata Reprezentacja Polski (zwycięstwa/remisy/porażki): 4/1/0 Debiut: 31.10.2012 (Holandia 33:22) Asystent: Jacek Będzikowski

CIEKAWOSTKI: Prowadzona przez Zygfryda Kuchtę męska kadra narodowa w 1983 po raz czwarty z rzędu zakwalifikowała się do Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles, jednak na skutek wycofania się Polski z tej imprezy (presja polityczna ZSRR na kraje ówczesnego bloku socjalistycznego) nie dane im było wystąpić w turnieju olimpijskim. Jednym z ówczesnych kadrowiczów był Bogdan Wenta, dla którego od tego momentu udział w Igrzyskach stał się głównym celem kariery. Udało mu się tego dokonać dopiero 16 lat później w barwach Niemiec, oraz jako trenerowi prowadzącemu reprezentację Polski mężczyzn 31 maja 2008 na turnieju kwalifikacyjnym we Wrocławiu.

Najwięcej występów dla męskiej reprezentacji Polski w finałach mistrzostw świata mają Marcin Lijewski i Mariusz Jurasik, którzy wystąpili we wszystkich 36 meczach podczas MŚ 2003, MŚ 2007, MŚ 2009 i MŚ 2011.     Najwięcej goli w finałach MŚ strzelił dla Polski Tomasz Tłuczyński (135 bramek), który wyprzedza Mariusza Jurasika (118 bramek), Karola Bieleckiego (113 bramek), Marcina Lijewskiego (106 bramek) i Jerzego Klempela (105 bramek).     Najwięcej występów dla męskiej reprezentacji Polski w finałach mistrzostw Europy mają Marcin Lijewski (26 meczów), Sławomir Szmal (25), Karol Bielecki (23) oraz Mariusz Jurasik, Patryk Kuchczyński i Bartosz Jurecki (po 20). Najlepsi strzelcy to z kolei Karol Bielecki (113 bramek), Mariusz Jurasik (69), Marcin Lijewski (68), Grzegorz Tkaczyk (65) i Bartosz Jurecki (59).

Jerzy Klempel był królem strzelców Mistrzostw Świata Dania'1978 (wraz z Węgrem Peterem Kovacsem strzelili po 47 bramek) oraz turnieju Igrzysk Olimpijskich w Moskwie (44 bramki).     1 lutego 2007 półfinałowy mecz Mistrzostw Świata Niemcy'2007 Polska – Dania (36:33) oglądał w hali Color Line Arena w Hamburgu komplet 13 050 osób. To rekord w całej historii MŚ jeśli chodzi o frekwencję na spotkaniu bez udziału gospodarzy danego turnieju.

Dziękujemy za uwagę