Ekonometria – dziedzina zajmująca się wykorzystaniem specyficznych metod statystycznych dostosowanych do badań nieeksperymentalnych. Ekonometria to nauka zajmująca się ustalaniem, za pomocą metod statystycznych, ilościowych prawidłowości zachodzących w życiu gospodarczym. Innymi słowy zakłada się, że w procesach ekonomicznych takie ilościowe prawidłowości występują.
Modelem ekonometrycznym nazywamy formalny opis stochastycznej zależności wyróżnionej wielkości, zjawiska lub przebiegu procesu ekonomicznego (zjawisk, procesów) od czynników, które je kształtują, wyrażony w formie pojedynczego równania bądź układu równań. Strukturę każdego równania określają: zmienna objaśniana, zmienne objaśniające (nielosowe albo losowe) mające ustaloną treść ekonomiczną, parametry strukturalne, zmienna losowa (tradycyjnie nazywana składnikiem losowym) o nieznanej treści oraz określony typ związku funkcyjnego między zmienną objaśnianą a zmiennymi objaśniającymi i składnikiem losowym. Zmienne, które są zmiennymi objaśnianymi w modelu nazywamy zmiennymi endogenicznymi, zaś te, które nie są objaśniane przez model – zmiennymi egzogenicznymi modelu. Opisowym modelem ekonometrycznym nazywamy równanie lub układ równań opisujący w przybliżeniu zależności między pewnymi wielkościami ekonomicznymi.
Rozpatrywane modele mimo wspaniałej formy, są jeszcze bardzo odległe od zastosowań praktycznych. Usiłuje się tylko za ich pomocą, możliwie dokładnie wyjaśnić, jak funkcjonują zależności różnych wielkości ekonomicznych. Selektywne ujęcie modelu powiększa jego dokładność.
modele rekurencyjne, gdy zmienne endogeniczne są jednocześnie zmiennymi objaśniającymi, ale brak jest sprzężeń zwrotnych między zmiennymi, modele makroekonomiczne odnoszą się do zjawisk obserwowanych w skali całej gospodarki, dotyczą relacji występujących na rynkach międzynarodowych lub w gospodarce światowej.
gdzie: Ct – konsumpcja krajowa, wydatki na cele konsumpcyjne, Yt – dochód, wielkość PKB, It – inwestycje, wydatki na cele inwestycyjne, Rt – stopa procentowa, Gt – wydatki rządowe.
› s = 1 – c jako skłonność do oszczędzania › c jako skłonność do konsumpcji › v jako długość każdego z odroczeń › (1+v-s) jako opóźnienie różnicowe
Przykład rekurencji w sztuce użytkowej