Ruch „Światło – Życie”

O Soborze Watykańskim II zwołany 25 XII 1961 Przez papieża Jana XXIII Dokończony przez jego następcę Pawła VI Zakończył się 8 grudnia 1965 

Do najważniejszych postanowień możemy zaliczyć: Wizje Kościoła jako Communio (wspólnoty), nie tylko Ludu Bożego "Liturgia źródłem życia Kościoła„ - Odnowa liturgii: msza w językach narodowych, dano wiernym czynny udział w liturgii Nową role osób świeckich w życiu Kościoła (powołani do apostolstwa na mocy chrztu) Ekumenizm (nawet na Soborze obecne były grupy reprezentujące inne wyznania)

Ruch Światło - Życie (potocznie zwany „oazą”) - jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II.

Założycielem tego Ruchu jest sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987)

Doświadczenia ojca Blachnickiego Harcerstwo - małe grupy Służba wojskowa Grupy konspiracyjne Obóz koncentracyjny Seminarium Duchowne - Diakonie Początki pracy duszpasterskiej – potrzeba wychowania elit Studia i podejmowane działania

Centrum Ruchu Krościenko nad Dunajcem

Nurty inspirujące Biblijno-ewangelizacyjny Katechetyka fundamentalna

Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r. 1954 Ruch Światło - Życie rozwinął się z oaz - rekolekcji zamkniętych prowadzonych metodą przeżyciową. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą "Ruch oazowy", "Ruch Żywego Kościoła".

Pierwsze wychowanie Duszpasterstwo grup ministranckich Wakacyjne Oazy Dzieci Bożych i cotygodniowe spotkania formacyjne Wczasy Maryjne dla Dorosłych Oaza Niepokalanej dla dziewcząt Oaza Nowego Życia Krucjata Wstrzemięźliwości

W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę „Ruch Światło-Życie” Historia Oazy dla ministrantów (1954) Krucjata Wstrzemięźliwości (1957-1960) Rodziny (1973) Zawierzenie Niepokalanej Matce Kościoła – 11 czerwca 1973 r. w Krościenku nad Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Domowy Kościół od 1978. 1979 – Powołanie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka Stowarzyszenie „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi” 1982 r. Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu. W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę „Ruch Światło-Życie”

Ruch gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół.

Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła.

Znak ΦΩΣ-ΖΩΗ „fos-dzoe” składa się z dwóch greckich słów: ΦΩΣ „fos” czyli światło i ΖΩΗ „dzoe” – życie. Słowa te wpisane są w formę krzyża. Ten znak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa symbolizował Chrystusa. Można go znaleźć w katakumbach. Jezus sam o sobie mówił: „Ja jestem światłością” (J 8,12) i „Ja jestem życiem” (J 11, 25).

Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia. (J 8,12) Przede wszystkim znak krzyża - znak Chrystusa, w którego życiu najpełniej objawiło się światło miłości Boga Zawiera w sobie najbardziej podstawową zasadę życia chrześcijańskiego jedność wiary i życia z wiary. Ten znak jest równocześnie wyzwaniem dla członków Ruchu, by Chrystus stał się naszym światłem i życiem, tzn. by oddali Mu swoje życie, przyjęli Go jako jedynego Pana i Zbawiciela. W tym znaku jest również wyrażony postulat poddania się słowu Bożemu, tak żeby stało się ono słowem życia, by było wprowadzane w życie.

Wzrastanie w Ruchu Światło-Życie

GRUPY OAZOWE W PARAFII Zgodnie z założeniami ks. Franciszka Blachnickiego, formacja we wspólnocie odbywa się głównie w małych grupach (6-12 osób). Grupie takiej służy animator - osoba, która formuje uczestników, pomaga im w poznaniu Jezusa. Animatorzy również się formują, spotykając się na swoich spotkaniach. Także można powiedzieć, że wspólnota oazowa w parafii jest odzwierciedleniem Kościoła hierarchicznego. Oprócz osób, formujących się w tych grupach, są również i takie, które przychodzą tylko na spotkania całej wspólnoty.

Charyzmat Wspólnota słucha, rozważa, wspiera każdego ze swych członków modlitwą i dobrym słowem. Spotykamy się we wspólnocie, by być dla drugiego darem, bezinteresownie ofiarować to, co mamy najlepszego.

Formacja we wspólnocie Małe grupy (najlepiej 6-12 osób), które wspólnie przeżywają treści i dzielą się nimi Grupie takiej służy animator - osoba, która formuje uczestników, pomaga im w poznaniu Jezusa. Animatorzy również się formują, spotykając się na swoich spotkaniach.

Formacja poza wspólnotą Oazy Żywego Kościoła Diecezjalne Dni Wspólnoty Rejonowe Dni Wspólnoty Diakonia

Martyria – leiturgia - Diakonia Używane w Ruchu Światło-Życie biblijne pojęcia określające funkcje, przez które dokonuje się budowanie wspólnoty chrześcijańskiej - koinonii. Martyria to świadectwo, głoszenie słowa, leiturgia to liturgia czyli sprawowanie kultu, diakonia to służba.

Cel formacji to wychowanie Nowego Człowieka Możemy tak powiedzieć na podstawie słów samego założyciela, to wynika kolejno z genezy Ruchu i jego historii o której mówił już Łukasz, a ja po krótce powtórzę to co dla nas najważniejsze

PEDAGOGIA NOWEGO CZŁOWIEKA „La pedagogia del l’uomo nuovo” – czyli pedagogia nowego człowieka. Comunio

NOWY CZŁOWIEK Zdezintegrowany Konsumpcyjny Wyczynowy Zintegrowany Stada, manipulowany Zintegrowany Posiadający siebie w dawaniu siebie Realizujący siebie przez służbę SPACZONY OBRAZ CZŁOWIEKA CZŁOWIEK WYZWOLONY

Nie siewca, ale ogrodnik Duszpasterstwo masy – Duszpasterstwo masy przez duszpasterstwo Elit Masa przez Elity W parafii, Kościele całość powinna się składać z grup gotowych do służby i stanowiących jedność.

Metoda i droga wychowania nowego człowieka Światło – Życie - Metoda nieustannego podporządkowywania życia woli Boga. Oaza Wychowawcza - Inaczej metoda przeżyciowo – wychowawcza. Wakacyjne przeżycie wiary . Mała grupa - czyli dopełnienie oazy rekolekcyjnej. Umożliwia wzrost człowieka w codziennych warunkach życia.

Metoda formacji Metoda przeżyciowa Metoda wychowawcza Zasada wspólnotowa Rekolekcje zamknięte Zasada Chrystocentryczna Zasada personalno-maryjna

Rekolekcje wakacyjne Życie rodzi się z życia. Nie może dać ten, kto nie ma. Oaza wakacyjna Ruchu Światło - Życie to piętnastodniowe rekolekcje zorganizowane w taki sposób, aby był czas i na modlitwę, i na zabawę (taniec i różaniec). Nie jest to kolonia, nie są to też rekolekcje podobne np. do parafialnych czy szkolnych rekolekcji wielkopostnych. Oazy wakacyjne organizowane są dla różnych grup wiekowych. Dla dzieci (szkoła podstawowa): Oaza Dzieci Bożych I stopień Oaza Dzieci Bożych II stopień Oaza Dzieci Bożych III stopień Dla młodzieży: (przeznaczona jest dla osób od 15 roku życia). Oaza Nowego Życia I stopień Oaza Nowego Życia II stopień Oaza Nowego Życia III stopień Dla gimnazjalistów: Oaza Nowej Drogi I stopień Oaza Nowej Drogi II stopień Oaza Nowej Drogi III stopień

Cel formacji Ewangelizacja Deuterokatechumenat Diakonia

Droga Katechumenalna Czyli wcielenia w życie dokumentu posoborowego dokumentu „Ordo initiationis christianae adultorum” Przystosowany do naszych czasów rozbudowany system formacji katechumenalnej Najczęściej dotyczy ludzi ochrzczonych, dlatego nazywany jest deuterokatechumenatem

1. Okres Preewangelizacji Ewangelizacja indywidualna Rekolekcje ewangelizacyjne (ODB, OND, OE) Praca w grupach postewangelizacyjnych

2. Okres Ewangelizacji Indywidualna ODB OND Rekolekcje ewangelizacyjne

3. Okres właściwego katechumentatu ONŻ stopnia I stopnia – moment przejścia do właściwego deuterokatechumentatu Obrzęd włączenia do deuterokatechumenatu 11 rozmów ewangelicznych 10 kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej

4. Dalszy katechumenat ONŻ II stopień 11 kręgów biblijnych KRĘGI liturgiczno – biblijne nawiązujące do niedzielnych czytań Okres przygotowania do odnowy przymierza chrztu Triduum Paschalne i odnowa przymierza chrztu

5. Okres Mystagogii ONŻ III stopnia 11 rozmów pogłębienia eklozjologicznego Kurs Oazowy dla Animatorów (KODA) Ewangeliczne rewizje życia na temat: charyzmat-powołanie-diakonia Oaza Rekolekcyjna Diakonii (ORD) i Centralna Oaza Modlitwy – przejście do diakonii stałej i do formacji permanentnej

Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych Przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela Ewangelizacja Drogowskazy Nowego Człowieka Pogłębienie Biblijne i liturgiczne Moje miejsce w Kościele

DIAKONIA Rezultatem formacji podstawowej członków Ruchu jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych.

Zasady działania Diakonii Ruchu Światło-Życie: kolegialności pomocniczości solidarności

Stać się oazą … Wreszcie ostatnia myśl, która mi się nasuwa, kiedy słyszę słowo: oaza. Kiedy słyszę to słowo odmieniane przez tyle ust [...], wtedy myślę sobie: jeżeli jest oaza, to znaczy, że niestety jest pustynia, bo oaza ma rację bytu tylko na pustyni. Tam, gdzie nie ma pustyni, nie ma oaz. Otóż to jest jakiś podtekst tej prawdy, którą wy tutaj wyrażacie i przeżywacie. To oczywiste, że jest pustynia. Nie może nas ona jednak zniechęcać, może nas tylko zachęcić, ażeby było jak najwięcej oaz. Pustynia jest bowiem tylko wtedy groźna, jeżeli na niej nie ma oazy, jeżeli oazy są bardzo rzadko, bardzo daleko. Wtedy można naprawdę, jak tutaj jeden z was powiedział, umrzeć z pragnienia. Ale jeżeli oazy są, jeżeli są dość gęsto, blisko siebie, to nawet pustynia nie jest groźna. [...] Ja myślę, moi drodzy, że jest bardzo głęboka prawda w nazwie oaza. W jakimś znaczeniu życie jest jednak pustynią. Grozi nam pustynia. Powiem jeszcze inaczej: groziłaby nam pustynia, gdybyśmy nie tworzyli oaz. Jan Paweł II Fragment przemówienia z dnia wspólnoty w Tylmanowej, 16 VIII 1972 r., [w:] „Słowa Jana Pawła II do Ruchu Światło-Życie”, Wyd. Światło-Życie, Kraków 2003, s. 68-70

i zagęścić pustynię oazami …. i zagęścić pustynię oazami I teraz drugi wniosek z tego wyprowadzam: jesteście tutaj na oazie, jest was tutaj wielu. Myślę, że na tej oazie poniekąd każdy z was staje się oazą po to, ażeby wrócić na pustynię i żeby tę pustynię zagęścić oazami. Może to spojrzenie, które tutaj wnoszę, jest nieco inne, aniżeli wasze. Wy patrzycie bardziej od wewnątrz, od strony waszego przeżycia. Ja na to patrzę inaczej. Patrzę pod kątem życia naszego społeczeństwa, pod kątem życia naszej młodzieży, pod kątem wielkich zmagań, które się w tej chwili toczą, jeżeli chodzi o styl życia, o pewien świat wartości, o poziom duchowy całego społeczeństwa, a zwłaszcza naszej młodzieży. Od tego zależy całą nasza przyszłość, społeczeństwo jutra. Dlatego wracam do mojego wniosku: jesteście tutaj na oazie, trzeba, aby każdy z was wziął tę oazę w siebie i żeby się stał taką oazą, i żeby tymi oazami zagęścić jak najbardziej pustynię. Wtedy ona nie będzie groźna. Jan Paweł II Fragment przemówienia z dnia wspólnoty w Tylmanowej, 16 VIII 1972 r., [w:] „Słowa Jana Pawła II do Ruchu Światło-Życie”, Wyd. Światło-Życie, Kraków 2003, s. 68-70

Duchowość Ruchu Światło-Życie Osobista relacja do Jezusa Chrystusa, jedynego Pana i Zbawiciela Poddanie się działaniu Ducha Świętego Na wzór Chrystusa Sługi Ku Ojcu przez Chrystusa w Duchu Świętym Nierozdzielność światła wiary i życia wiary Umiłowanie Liturgii Miłość do Kościoła Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae Kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła

Duchowość Ruchu Światło - Życie została wyrażona w "Drogowskazach Nowego Człowieka". 1. JEZUS CHRYSTUS jest moim Światłem i Życiem oraz jedyną Drogą do Ojca; Przyjąłem Go jako mojego Pana i Zbawiciela; oddaję Mu swoje życie, aby nim kierował. 2. NIEPOKALANA jest dla mnie najdoskonalszym wzorem Nowego Człowieka oddanego całkowicie w Duchu Świętym Chrystusowi, Jego słowu i dziełu; dlatego oddaję się Jej, rozważam z Nią w Różańcu tajemnice zbawienia i naśladuję Ją. 3. DUCH ŚWIĘTY namaścił Jezusa; dzięki Chrystusowi i ja otrzymałem Ducha Świętego, który sprawił, że narodziłem się na nowo do życia dziecka Bożego skierowanego w miłości i posłuszeństwie ku Ojcu; dlatego chcę prowadzić życie w Duchu, poddając się Jego tchnieniu i mocy.

4. KOŚCIÓŁ - wspólnota pielgrzymujących ludu Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym jest jedynym środowiskiem życia, w którym może rozwijać się Nowy Człowiek; chcę wzrastać coraz głębiej w tę braterską wspólnotę poprzez żywą komórkę grupy w ramach Kościoła lokalnego, który jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła powszechnego. 5. SŁOWO BOŻE stanie się dla mnie światłem życia, jeżeli będę podejmował stały wysiłek zachowania go, pójścia za nim i czynienia go słowem życia; chcę karmić się nim jak najczęściej szczególnie poprzez osobiste i wspólne z braćmi studiowanie Pisma świętego.

6. MODLITWA jest oddechem Nowego Życia, wielkim przywilejem i radością Nowego Człowieka, źródłem mocy i dziełem Ducha Świętego w nas; dlatego chcę być wierny praktyce codziennego Namiotu Spotkania. 7. LITURGIA, szczególnie eucharystyczna, jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w Duchu Świętym, znakiem objawiającym i urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła - wspólnoty oraz źródłem i szczytem jego życia; dlatego chcę zawsze jak najpełniej w niej uczestniczyć, a moim zaszczytem i radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według zaleceń soborowej odnowy liturgii. 8. ŚWIADECTWO słowa i życia jest nakazem Pana, który chce, aby światłość nasza świeciła przed ludźmi i dlatego obiecał nam moc Ducha Świętego, abyśmy mogli stać się jego świadkami; ufając tej mocy i modląc, się o nią chcę przy każdej okazji wyznawać Chrystusa, mojego Pana i Zbawiciela

9. NOWA KULTURA polega na uwolnieniu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia; jest ona dziś bardzo potrzebną formą świadectwa i ewangelizacji; moim świadectwem w tej dziedzinie będzie więc ofiara całkowitej abstynencji od alkoholu, tytoniu i wszelkich narkotyków oraz szerzenie kultury czystości i skromności jako wyrazu szacunku dla osoby. 10. AGAPE czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa w sercach naszych, dzięki której osoba może odnaleźć się w pełni przez bezinteresowny dar z siebie (KDK 24) dla Boga i bliźnich, jest najwyższą formą świadectwa i urzeczywistniania się osoby; dlatego poprzez stałą metanoię, przekreślanie swego egoizmu, naśladowanie Chrystusowego Krzyża, chcę wdrażać się w postawę bezinteresownej służby - diakonii, służąc na wzór Syna Człowieczego wspólnocie Kościoła oraz wszystkim braciom, zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym. 

Słowo Boże – owocem (kadr. Stanisław Ryłko dla Radia Watykańskiego) "Nowe wspólnoty i ruchy kościelne w tej odnowie spojrzenia na Słowo Boże, na Jego rolę w życiu chrześcijan, odegrały niezmiernie doniosłą rolę. (…) dla wielu świeckich stały się one laboratoriami Słowa Bożego. Tam nauczyli się brać do ręki Pismo Święte, modlić się Pismem Świętym, medytować nad Słowem Bożym, a także odważnie to Słowo głosić. (…) Ich oryginalność polega nie tylko na nowości metody, pedagogii, inicjacji w Słowo Boże. Ich nowość polega na przeżyciu wielkiej skuteczności Słowa Bożego. Ojcowie synodalni często podkreślali, iż Słowo Boże ma nie tylko charakter informacyjny, ale także performatywny. To znaczy, że sprawia to, co głosi. I ruchy kościelne właśnie to pokazują, a mianowicie, że Słowo Boże jest żywe, że sprawia w życiu człowieka to, co głosi i obiecuje”.

Krucjata Wyzwolenia Człowieka Jak powstała KWC? KWC została powołana przez ks. Franciszka Blachnickiego i Ruch Światło-Życie w odpowiedzi na apel Ojca Świętego Jana Pawła II skierowany do Polaków u progu pontyfikatu.

Apel Jana Pawła II „Proszę abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu, co może umniejszać jego wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła”.

Życie w Krucjacie Modlitwa Abstynencja Świadectwo życia w wolności Nowa Kultura

Dzień Wspólnoty

Dzień ten stał się tak głębokim i pięknym przeżyciem, że spontanicznie nazwaliśmy to miejsce: Tabor, góra Przemienienia. Z przeżycia wszystkich rodziło się wtedy w sercach wyznanie: Dobrze nam tu być. I wszyscy czuliśmy się przemienieni przeżyciem oazy, które w tym spotkaniu znalazło swój najpełniejszy owoc, a któremu na imię wspólnota. (…) To, co stało się wtedy naszym udziałem, to właśnie dar jedności w Duchu Świętym. Wtedy oazy przeżywają w szczególny sposób tajemnicę wspólnoty, istotny owoc całych rekolekcji oazowych i szczególny dar Ducha Świętego. Ks. Franciszek Blachnicki, „Godziny Taboru”

Dni wspólnoty są ważnym elementem życia Ruchu Światło-Życie i jego systemu formacyjnego. Są one pewną nową formą dni skupienia, różniącą się od formy tradycyjnej tym, że akcent spoczywa tutaj nie tyle na przeżyciu wertykalnej wspólnoty z Bogiem na skupieniu i modlitwie, ile na przeżyciu rodzącej się ze wspólnoty wertykalnej z Bogiem wspólnoty horyzontalnej z braćmi. Dni wspólnoty nawiązują do przeżycia oazy rekolekcyjnej i są pewnego rodzaju "mini-oazą", pragnąc odnowić przeżycie jednego dnia oazy.

Jan Paweł II o rozumieniu oazowego dnia wspólnoty Bez względu na to, gdzie, bez względu na to według jakiego programu realizują się rekolekcje oazowe, zawsze kształtują one dwoistą wspólnotę: naszą wspólnotę z Chrystusem i naszą wspólnotę z bliźnimi. (…) Jedność z Chrystusem wyraża się naszą wzajemną jednością. Ponieważ jedność kształtuje się zawsze przez miłość, na ile przez rekolekcje dojrzała nasza miłość do Chrystusa, czyli miłość Chrystusa w nas, i na ile ta miłość Chrystusa w nas dojrzała w stosunku do bliźnich (…) Jest to dzień rachunku, można by powiedzieć rachunku sumienia z dojrzałości, jaką osiągnęliśmy. Jest to równocześnie dzień podziękowania za tę dojrzałość, którą osiągnęliśmy w Chrystusie i przez Chrystusa pomiędzy sobą.

Zagrożenia w życiu oazowicza Aktywizm Realizowanie siebie Wiedza bez wiary Egoizm – biorę, ale nie chcę dawać Zamknięcie się na dalsze rozeznawania drogi: rekolekcje specjalistyczne i diakonia

Oaza to piękna propozycja, aby stać się przyjacielem Jezusa – Jego umiłowanym uczniem.

www.oaza.pl www.wruchu.oaza.pl www.warszawa.oaza.pl

Nie lękaj się!