Sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości w Polańczyku Wykonała ………..

Co nieco o Polańczyku Polańczyk – wieś wczasowo-uzdrowiskowa w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leskim, w gminie Solina. Od 30 grudnia 1999 Polańczyk jest siedzibą władz gminy Solina (wcześniej siedzibą była Solina). Położony na zachodnim brzegu Jeziora Solińskiego. Przy obwodnicy drogi wojewódzkiej 894 znajduje się rzymskokatolicki kościół parafialny pw. NMP Królowej Polski. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krośnieńskiego.

Krótkie Informacje o Teraźniejszości Parafialna świątynia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski przeżywała swe wielkie chwile 11 września 1999 roku. W tym bowiem dniu miała miejsce uroczysta Koronacja Cudownego Obrazu Matki Bożej. Koronacja obrazu została poprzedzona wieloma staraniami proboszcza parafii Ks. Kanonika Wiktora Obrockiego i wielu zaangażowanych parafian. Przygotowaniem duchowym do tego wielkiego wydarzenia były misje święte jakie przeżywała parafia pod przewodnictwem o. Bonawentury, a od strony zewnętrznej wykonanie wielu prac koniecznych dla właściwego przebiegu uroczystości. W dniu koronacji, na mocy dekretu Ks. Arcybiskupa Metropolity Przemyskiego Józefa Michalika kościół parafialny w Polańczyku otrzymał zaszczytny tytuł Sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości. W 2000 roku jubileuszowym sanktuarium było jednym z wielu kościołów archidiecezji, w którym wierni mogli zyskiwać odpusty przypisane do Roku Jubileuszowego. Sanktuarium z odsłoniętym Cudownym Obrazem Matki Bożej Pięknej Miłości jest dostępne przez cały dzień dla grup pielgrzymkowo – wycieczkowych, dla indywidualnych pielgrzymów, którzy chcą znaleźć chwilę skupienia i modlitwy.

Historia Sanktuarium Cerkiew parafialna pw. św. Męczennicy Paraskiewii z roku 1907 (obecnie Sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości) została wzniesiona na miejscu poprzedniej drewnianej cerkwi z końca XVIII w., powstałej z fundacji cesarzowej Marii Teresy. Po II wojnie światowej cerkiew stała opuszczona. Wierni rzymskokatoliccy należeli początkowo do parafii Wołkowyja. W roku 1908 staraniem miejscowego dworu Cieślińskich wybudowano w Polańczyku małą kaplicę pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, w której księża z Wołkowyi odprawiali Mszę Św. raz w miesiącu. Kiedy jednak kaplica okazała się za mała, w roku 1948 zdecydowano się zaadoptować na potrzeby Kościoła opuszczoną wówczas cerkiew. Na prośbę miejscowej ludności ks. bp Franciszek Barda utworzył w Polańczyku parafię rzymskokatolicką, a jej pierwszym proboszczem został ks. Franciszek Stopa. Przeniósł on z Łopienki do Polańczyka cudowną ikonę Matki Bożej Łopieńskiej oraz główny ołtarz. Ikona Matki Bożej Łopieńskiej znajduje się w Polańczyku do dziś, zaś w Łopience jest jej kopia. Prof. W. Kunz z Krakowa w roku 1970 wykonał w Kościele polichromię i stacje Drogi Krzyżowej. Tego samego roku odnowiono barokowy ołtarz pochodzący z XVIII w.

Historia Obrazu Matki Bożej Matka Cudu Historia mówi o wydarzeniu z XVIII wieku. Samotnie wychowująca swe dziecko matka dźwigała na swych barkach cierpienie, jakim było kalectwo dziewczynki. Od urodzenia była dzieckiem niemym. Wydarzenie miało miejsce wówczas, gdy dziecko miało 7 lat. W folwarku trwały prace przy sianokosach. Słonecznego poranka matka wraz z dziewczynką poszła na folwarczną łąkę do pracy. W czasie gdy kobieta pracowała, córka bawiła się w pobliżu. Było już upalne południe. Dziecko spragnione pochyliło się nad pobliskim strumykiem by napić się wody. Wtem spostrzegła nad strumykiem dziwną jasność i zobaczyła Matkę Bożą z Dzieciątkiem. Dziewczynka przeraziła się ogromnie i krzyknęła: mamo! Było to pierwsze słowo, które wypowiedziała po siedmiu latach, a później niezgrabnymi ale zrozumiałymi słowami opowiedziała, co ją spotkało. Wieść o cudzie uzdrowienia rozeszła się bardzo szybko, przyciągając w to miejsce wielu ludzi. Umieszczony przy strumyku , a póżniej w wybudowanej świątyni w Łopience obraz Matki Bożej stał się celem pielgrzymek.

Cud Pięknego Oblicz Ze wspomnianym wizerunkiem Matki Bożej Łopieńskiej związane są liczne przekazy. Jeden z nich mówi, że po znalezieniu obrazu w Łopience odwożono go aż trzykrotnie do pobliskiej wsi - Terki, ale obraz w cudowny sposób powracał. Inne podanie głosi, że cudowny obraz zatrzymał się na stojącej obok cerkwi okazałej lipie, spostrzegły go gęsi, które głośnym gęganiem powiadomiły o tym ludzi. Ostatnie podanie głosi, że w drodze do Terki woły, ciągnące wóz z obrazem, stanęły na granicy Łopienki, Buka i Polanek, i nie chciały dalej iść, sprowadzono jeszcze dwa woły, ale i to nie pomogło, więc tamtejsi mieszkańcy wrócili z cudowną ikoną do Łopienki. Kiedy naprawdę trafił on do Łopienki?- nie wiadomo. Cudowny obraz przyciągał do Łopienki, niewielkiej wsi, (która liczyła w 1921 roku łącznie 303 mieszkańców, w tym 289 grekokatolików , 6 rzymskokatolików i 8 wyznania mojżeszowego), rzesze wiernych, nawet z bardzo odległych stron. Swego czasu, a właściwie od XVIII wieku do momentu wysiedleń Łopienka była najbardziej znanym sanktuarium kultu maryjnego w Zachodnich Bieszczadach. Na odpust 13 lipca (Wniebowstąpienie Najświętszej Marii Panny), jeszcze w XIX wieku przychodziło kilkanaście tysięcy wiernych - nie tylko Rusinów, ale też mieszkańców stoków Karpat, Pogórzanie zza Wisłoki, a nawet Górale śląscy spod Andrychowa. By rozłożyć swe kramy z różnymi towarami, przyjeżdżali tu nawet Żydzi z odległego przecież Krakowa. W 1943 roku odbył się tu ostatni odpust. Rok później przez bieszczadzkie wsie przechodził front. Latem 1944 roku w Łopience spłonęły dwa domy. Władze wytypowały 420 mieszkańców do wysiedlenia, jednak do końca maja 1945 roku nikt nie został wywieziony. Dopiero w maju 1946 roku na Ukrainę przymusowo wysiedlono 48 rodzin. Ostatnie 7 rodzin wysiedlono w 1947 roku podczas akcji "Wisła". Domy opustoszały. Większość z nich rozebrali ludzie z okolicznych wsi, traktując je jako darmowy skład budulca i opału

Msze Święte w Sanktuarium W ciągu roku (z wyjątkiem wakacji): - dni powszednie: 16.00 - Niedziele i Uroczystości: 9.30; 11.00; 16.00 * W czasie wakacji : - dni powszednie: 19.00 - Niedziele i Uroczystości: 7.00; 8.00; 9.30; 11.00; 19.00 (msze święte 9.30 i 11.00 na placu liturgicznym przy ołtarzu polowym za kościołem)

Kilka Ciekawych Fotek

Tam Gdzie Zdarzył się cud W 1598 r. Piotr II Bal otrzymał Łopienkę i inne miejscowości. W 1939 roku liczyła 361 mieszkańców. W latach 1946 i 1947 została całkowicie wysiedlona, a zabudowania z czasem zostały rozebrane. Jedynym zachowanym budynkiem jest murowana cerkiew greckokatolicka z 1757 roku, która jest od 1983 roku stopniowo remontowana. Cerkiew jest wpisana do Rejestru zabytków pod numerem rejestracyjnym A-708 z 16.03.1972. Sama Łopienka jest wpisana do tego rejestru jako „relikt dawnej wsi” pod numerem rejestracyjnym A-238 z 4.06.1991.

KONIEC