KLUCZ DO JEDNOŚCI Lekcja 4 na 27 października 2018

„Oznajmiwszy nam według upodobania swego, którym go uprzednio obdarzył, Tajemnicę woli swojej, aby z nastaniem pełni czasów wykonać ją i w Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi w nim” (Efezjan 1,9-10)

Ta jedność obejmuje wszystkie sfery życia Jedność jest jednym z tematów, o których Paweł pisał w liście do Efezjan. Ludzie różnych ras i kultur byli częścią Kościoła w Efezie. Paweł nauczył ich klucza do jedności, aby mogli współpracować. Ta jedność obejmuje wszystkie sfery życia KLUCZ DO JEDNOŚCI Jedność w Chrystusie. Efezjan 1,3-14 Jedność bez granic. Efezjan 2,11-22 SFERY JEDNOŚCI Kościół a jedność. Efezjan 4,1-6 Przywódcy kościelni a jedność. Efezjan 4,11-12 Relacje a jedność. Efezjan 5,15-6,9

JEDNOŚĆ W CHRYSTUSIE „Tajemnicę woli swojej, aby z nastaniem pełni czasów wykonać ją i w Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi w nim” (Efezjan 1,10) Bóg chce naprawić zniszczenie, które grzech spowodował, więc wszystkie Jego dzieci mogą się zjednoczyć przez Chrystusa. W tym celu Bóg postanowił adoptować nas jako dzieci. Staliśmy się częścią Jego rodziny (w. 5). Oznacza to, że każdy został przeznaczony do zbawienia (Jan 3,16; 1 Tymoteusza 2,6; 2 Piotra 3,9) Kiedy przyjmujemy to wzniosłe przeznaczenie, Bóg daje nam Ducha Świętego jako gwarancję Swoich obietnic (w. 13-14).

ZBURZENIE MURU „Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni” (Efezjan 2,14) Bóg uczynił przymierze obietnicy z narodem izraelskim i dał im obrzezanie jako znak przymierza. Izrael nie dzielił się Bożymi obietnicami, ale zamiast tego wybudował symboliczny mur, by utrzymywać pogan w oddzieleniu. W świątyni były duże oznakowania które powstrzymywały Nie-Żydów od wkroczenia do sekcji zarezerwowanej dla Żydów. Krzyż zburzył każdy mur, kończąc separację. Obrzezał Żydów i pogan obrzezaniem serca. Teraz jesteśmy jednym ludem, zjednoczonym w „świętym przybytku” „w jednym Duchu” (w. 21, 18).

Jeden Bóg i Ojciec wszystkich KOŚCIÓŁ A JEDNOŚĆ „starając się zachować jedność Ducha w spójni pokoju” (Efezjan 4,3) Jesteśmy wezwani do współpracy w celu przywrócenia jedności Chrystusowej w Kościele. Co możemy uczynić w tym kierunku (w. 1-3)? Zachowywać się przyzwoicie Znosić jedni drugich w pokorze i łagodności Pozwolić Duchowi Świętemu działać dla utrzymania pokoju Które siedem elementów utrzymują razem wierzących (w. 4-6)? Jedno ciało Jeden Duch Jedna nadzieja Jeden Pan Jedna wiara Jeden chrzest Jeden Bóg i Ojciec wszystkich

PRZYWÓDCY KOŚCIELNI A JEDNOŚĆ „IDŹCIE…” „I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, Aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego” (Efezjan 4,11-12) Paweł wymienił pięć rodzajów darów, które umożliwiają liderom przewodzenie Kościołowi w dwóch konkretnych celach: Wyposażenie świętych do pracy w służbie. Pomaganie każdemu członkowi Kościoła w głoszeniu Ewangelii. Budowanie ciała Chrystusa. Zachęcanie i promowanie jedności w Chrystusie. DARY DUCHA ŚWIĘTEGO Bóg daje te dary określonym ludziom. Ludzie ci są powołani, aby służyć innym i współpracować ze sobą (Marek 10,43).

„Ulegając jedni drugim w bojaźni Chrystusowej” (Efezjan 5,21) RELACJE A JEDNOŚĆ „Ulegając jedni drugim w bojaźni Chrystusowej” (Efezjan 5,21) Paweł zachęcał nas, abyśmy byli „napełnieni Duchem” (w. 18). Będziemy zjednoczeni przez Ducha, ulegając sobie nawzajem. Dotyczy to trzech sfer naszego życia: Nasze rozmowy są ukierunkowane na Boga z radością i duchem uległości (5,19-21) Relacje społeczne: Bezinteresowna miłość i szacunek Chrystusa przejawia się w małżeństwie oraz między rodzicami i dziećmi (5,22-6,4) Relacje rodzinne: Menedżerowie i pracownicy szanują się nawzajem, ponieważ wszyscy jesteśmy równi wobec Boga (6,5-9) Relacje w pracy:

„Bóg sławiony jest pieśniami chwały płynącymi z czystego serca, przepełnionego miłością i poświęceniem dla Niego. Kiedy zgromadzą się uświęceni wierzący, ich rozmowa nie będzie się toczyła na temat niedoskonałości innych, ani nie będzie miała posmaku szemrania czy narzekania, otaczać ich będzie życzliwość i miłość — spójnia doskonałości. Miłość do Boga wypływa w sposób naturalny w słowach i uczuciach, sympatii oraz szacunku do braci. W ich sercach rządzi pokój Boży, ich słowa nie są puste, próżne i frywolne lecz służą pocieszeniu i zbudowaniu wszystkich.” E.G.W. (Świadectwa dla zboru, tom 1, rozdz. 86, str. 509)