Rys historyczny badań nad powietrzem Franciszek Bonowicz kl. I b g
Anaksymenes z Miletu W starożytności jako pierwszy powietrze zauważył Anaksymenes z Miletu, uczeń Anaksymandra.
Henry Cavendish W 1766 roku angielski chemik Henry Cavendish badał wodór. Uważał go za flogiston. Była to hipotetyczna substancja, którą w XVI i XVII wieku uważano za przyczynę palności.
Daniel Rutherford W roku 1772 szkocki chemik i lekarz Daniel Rutherford odkrył azot i nazwał go ,,zepsutym powietrzem” ze względu na to, że jest szkodliwy dla zdrowia, powoduje bóle głowy. Szkot otrzymał go z powietrza wydzielając z niego tlen.
Joseph Priestley Dwa lata później w 1774 roku Anglik Joseph Priestley, ogrzewając promieniami słonecznymi skupionymi przez soczewkę czerwony tlenek rtęci (II) zamknięty w probówce, spowodował rozkład tego związku i wydzielenie tlenu
Karl Scheele Działający w tym samym czasie Szwed również stwierdził obecność tlenu w powietrzu.
Jan Oczapowski W roku 1850 Jan Oczapowski nadał nowemu pierwiastkowi polską nazwę „tlen”.
Antoine Lavoisier Dopiero w 1778 Antoine Lavoisier dowiódł, że spalanie polega na przyłączaniu tlenu. Francuz stwierdził również, że wodór jest pierwiastkiem i nadał mu łacińską nazwę hydrogenium, co oznacza „tworzący wodę”.
Karol Olszewski i Zygmunt Wróblewski Powietrze zostało skroplone w 1883 roku przez dwóch Polaków: Karola Olszewskiego i Zygmunta Wróblewskiego. Skroplili oni również tlen i azot.
Te wszystkie badania pozwoliły ustalić, że powietrze jest mieszaniną jednorodną gazów, którego głównymi składnikami są azot oraz tlen.
Dziękuję za uwagę Franciszek Bonowicz