18. LISTOPADA 2017 ROKU Aula Wojskowego Centrum Kształcenia Medycznego im. Gen. bryg. dr. med. Stefana Hubickiego w Łodzi

Zbigniew Herbert wybitny polski poeta, eseista, dramaturg „Naród, który traci pamięć, traci także sumienie”.

JUBILEUSZ 1957 - 2017 7 listopada 1957 r. uchwałą nr 477 / 57 Rady Ministrów Wojskowej Akademii Medycznej z siedzibą w Łodzi. 19 maja 1958 r. Rozkaz 03/org. Ministra Obrony Narodowej polecający do dnia 1 lipca 1958 r. zorganizować Wojskową Akademię Medyczną na bazie Wojskowego Centrum Wyszkolenia Medycznego, Centralnego Szpitala Klinicznego w Łodzi i Centralnego Szpitala MON w Warszawie. 3 października 1958 r. odbyła się pierwsza uroczysta inauguracja roku akademickiego 1958 / 1959 Wojskowej Akademii Medycznej.

Płk dr n. hum. Czesław MARMURA   POGLĄDY NA KSZTAŁCENIE POLSKICH LEKARZY WOJSKOWYCH PRZED UTWORZENIEM WOJSKOWEJ AKADEMII MEDYCZNEJ W ŁODZI (1918 – 1957).

8. listopada 1918 roku powołana została Rozporządzeniem Ministerstwa Spraw Wojskowych etatowa służby zdrowia Wojska Polskiego, która łączyła się nierozerwalnie z historią całego 99. lecia Rzeczypospolitej Polskiej.

Gen. bryg. dr med. Stefan HUBICKI ( 1877 – 1955)

S. Hubicki, Ideologia w budowie służby zdrowia w Wojsku Polskim, „Lekarz Wojskowy” 1928, T. XII, z. 5 - 6, s. 299. „Lekarz wojskowy polski zrozumiał od razu, gdzie w jego fachu biegnie granica między miłością do cierpiącego człowieka, a obowiązkiem wobec państwa. Jest on w swej działalności w wojsku przede wszystkim żołnierzem walczącym o zwycięstwo. Jego praca ma być przede wszystkim pracą dla państwa, tak w chwilach wojny, jak i w chwilach pokoju”

Płk dr med. Ksawery MASZADRO ( 1886 – 1959 )

Płk dr med. Ksawery Maszadro w artykule pt Płk dr med. Ksawery Maszadro w artykule pt. „Wychowanie i wyszkolenie lekarza wojskowego” pisał m.in. „Doświadczenia, zdobyte podczas ostatnich wojen, nakładają na wojskową służbę zdrowia obowiązek należytego przygotowania personelu do tej roli, jaką ma służba zdrowia spełnić podczas pokoju i jaką ma odegrać na wypadek przyszłej wojny”

Uważał również, że szkolenie wojskowe podchorążych, przyszłych oficerów służby zdrowia nie mogło stanowić celu samego w sobie, musiało nauczyć umiejętności dostosowania swych fachowych czynności w zmieniających się sytuacjach, mających na względzie interes oddziału wojskowego.

Naczelnym celem tego szkolenia było przygotowanie oficerów lekarzy do pracy w oddziałach wojskowych, zarówno w warunkach pokoju jak i przyszłej wojny. Lekarz wojskowy powinien posiadać umiejętności dowodzenia, oparte na znajomości sztuki wojennej. Dlatego też jeszcze podczas studiów w SPS musiał nauczyć się poczucia odpowiedzialności za powzięte decyzje.

Czy armii jest potrzebny lekarz w wojsku, czy lekarz wojskowy ?

Twórcy Wojska w II Rzeczypospolitej mieli świadomość, że służba ta nie mogłaby prawidłowo funkcjonować, o ile oficerowie - lekarze nie byliby włączeni do korpusu oficerów zawodowych, przede wszystkim po to, by byli zawsze i wszędzie dyspozycyjni wobec potrzeb armii.

Uważano w II RP, iż niezbędną rzeczą dla lekarza wojskowego, wykształconego we własnej uczelni wojskowo - medycznej, jest znajomość sztuki lekarskiej z jednoczesną umiejętnością dowodzenia ogniwami organizacyjnymi służby zdrowia. im lepiej oficerowie lekarze będą do swojej służby przygotowani i lepiej wojskowo wyszkoleni, tym samym oddadzą większe korzyści oddziałom, w których pełnią służbę, a tym samym powiększą autorytet wojskowej służby zdrowia.

Ppłk dypl. (gen. bryg.) Stanisław SOSABOWSKI (1892 – 1967)

S. Sosabowski, Kwatermistrzostwo w polu S. Sosabowski, Kwatermistrzostwo w polu. Zaopatrywanie, ewakuacja i praca w tyłów pułku piechoty, kawalerii i dywizjonie artylerii, Warszawa 1935, s. 132 „... walczący żołnierz musi mieć pewność, że z chwilą zranienia, gdy stanie się niezdolnym do walki, zostanie natychmiast usunięty z pola walki, w najlepszych warunkach będzie odesłany ku tyłowi i oddany pod odpowiednią opiekę lekarską, która rzeczywiście w ramach możliwości ludzkich doprowadzi go do zdrowia oraz uchroni od kalectwa”.

Gen. bryg. dr med. Stanisław ROUPPERT (1887 - 1945)

S. Rouppert, Reforma studiów lekarskich z punktu widzenia obrony państwa, Lekarz Wojskowy, 1934, t. XXIV, z. 2, s. 63. Wychodząc z założenia, że wojskowa służba zdrowia w przyszłej wojnie miała opierać się głównie na pracy oficerów lekarzy rezerwy, których liczba powinna wynosić około 75 % ogółu lekarzy oficerów zawodowych, uważał on również, że metody uniwersyteckiego kształcenia są niewystarczające dla potrzeb armii.

Gen. S. Rouppert wskazywał w tym artykule, że główny wysiłek całej służby zdrowia państwa powinien pójść w kierunku obrony żywej siły narodu. Stąd też wszyscy lekarze, zarówno pełniący służbę w oddziałach walczących, jak i pozostali przeznaczeni do świadczeń wojennych w kraju, muszą posiadać odpowiednie przygotowanie wojskowe i fachowe, ponieważ warunki ich pracy nie będą się wiele wzajemnie różniły. Szczególnie nie będzie istotnych różnic pomiędzy frontem, a jego zapleczem pod względem możliwości uszkodzeń traumatycznych i chemicznych, a także pod względem epidemiologicznych.

Gen. dyw. dr med. Sławoj Felicjan SKŁADKOWSKI (1885 – 1962)

S.F. Składkowski, Wytyczne kursu dla dowódców baonów sanitarnych i lekarzy wojskowych, zajmujących kierownicze stanowiska, Lekarz Wojskowy,1923, t. III, z. 12, s. 1039 „Źle wydany lub nie wydany rozkaz ewakuacji zabija dziesiątki tysięcy ludzi tak samo łatwo jak wystrzały armatnie.” Aby tego uniknąć płk dr med. S.F. Składkowski zalecał posiadanie przez lekarzy wojskowych umiejętności taktycznych w zakresie rozmieszczania poszczególnych elementów służby zdrowia i dostosowania ich do aktualnych warunków działań oraz ścisłego współdziałania z dowódcami i sztabami.