Pojęcie protokołu dyplomatycznego Źródła i historia protokołu dyplomatycznego Kongres wiedeński i jego wpływ na kształtowanie się zasad protokołu dyplomatycznego

Polityka zagraniczna jest strategią zewnętrznego działania państwa. Polityka zagraniczna państwa to zbiór celów, metod i środków realizacji zewnętrznej funkcji państwa. Prowadzona jest w kilku płaszczyznach: dyplomatycznej, militarnej, gospodarczej oraz ideologicznej.

Dyplomacja jego taktyką; jest narzędziem polityki zagranicznej. Słowo dyplomacja wywodzi się ono od greckiego diploma, które oznaczało tabliczki wręczane w starożytnej Grecji posłańcom w celu potwierdzenia ich pełnomocnictw. Przez dyplomację należy rozumieć specyficzną treść i formę działania państwa, oraz zespół osób oficjalnie reprezentujących państwo w jego stosunkach z innymi podmiotami prawa międzynarodowego

Protokół dyplomatyczny określa reguły postępowania i zachowania dyplomaty, normy obowiązujące w kontaktach urzędowych z władzami państwa akredytacji, jak również we wzajemnych stosunkach między placówkami dyplomatycznymi innych państw w danej stolicy.

– przedstawicielstwo dyplomatyczne danego państwa Misja dyplomatyczna – przedstawicielstwo dyplomatyczne danego państwa w innym państwie lub organizacji międzynarodowej. Misja dyplomatyczna może być stała (np. ambasady) lub tymczasowa (powołana do jakiegoś konkretnego celu np. rokowania pokojowe)

Funkcje misji dyplomatycznej obejmują: reprezentowanie państwa wysyłającego w państwie przyjmującym; ochronę w państwie przyjmującym interesów państwa wysyłającego i jego obywateli, w granicach ustalonych przez prawo międzynarodowe; prowadzenie rokowań z rządem państwa przyjmującego; zaznajamianie się wszelkimi legalnymi sposobami z warunkami panującymi w państwie przyjmującym i z rozwojem zachodzących w nim wydarzeń oraz zdawanie z tego sprawy rządowi państwa wysyłającego; popieranie przyjaznych stosunków pomiędzy państwem wysyłającym a państwem przyjmującym oraz rozwijanie pomiędzy nimi stosunków gospodarczych, kulturalnych i naukowych.

Źródła i historia protokołu dyplomatycznego Początki dyplomacji Starożytność 1286 p.n.e. Układ między Ramzesem II, a królem Hetytów Hattusilisem III, w którym wspomniana jest rola posłów, zapewniono im bezpieczeństwo osobiste. Średniowiecze

Ujednolicenie rang dyplomatycznych oraz zasada alternatu Kongres wiedeński 1815 Ujednolicenie rang dyplomatycznych oraz zasada alternatu Aneks XVII do Aktu końcowego Trzy klasy szefów misji dyplomatycznych: Ambasador i nuncjusz Poseł Chargé d’affaires

Zasada alternatu, zgodnie z którą w porozumieniach dwustronnych dokument przeznaczony dla danego państwa wymienia na pierwszym miejscu swojego władcę lub swój kraj.

19 III 1815 roku przyjęcie i podpisanie „Regulaminu Wiedeński o rangach przedstawicieli dyplomatycznych”

ratyfikowana przez Polskę 26 lutego 1965 r. KONWENCJA WIEDEŃSKA O STOSUNKACH DYPLOMATYCZNYCH, sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r. ratyfikowana przez Polskę 26 lutego 1965 r. http://www.msz.gov.pl/Konwencja,Wiedenska,o,stosunkach,dyplomatycznych,1132.html

O STOSUNKACH KONSULARNYCH sporządzona w Wiedniu KONWENCJA O STOSUNKACH KONSULARNYCH sporządzona w Wiedniu dnia 24 kwietnia 1963 r . ratyfikowana przez Polskę 17 września 1981 roku http://www.msz.gov.pl/Konwencja,Wiedenska,o,stosunkach,konsularnych,1133.html

KONWENCJA O MISJACH SPECJALNYCH otwarta do podpisu w Nowym Jorku dnia 16 grudnia 1969 r. ratyfikowana przez Polskę 3 marca 1977 roku http://www.lex.com.pl/bap/student/Dz.U.1985.48.245.html

1. Funkcje, zadania „instytucji” 2. Sposoby realizacji zadań; formy pomocy, których „instytucja” może udzielić obywatelowi państwa wysyłającego 3. Przywileje i immunitety członków „instytucji”