Teza 1: Amunicja strzelecka

Ze względu na kaliber broń i amunicję można podzielić na; strzelecką (do 20 mm włącznie) artyleryjską (od 20 mm)

Amunicję strzelecką stanowią naboje do broni palnej, a także granaty ręczne i nasadkowe oraz granaty do granatników.

Podział amunicji strzeleckiej; Pistoletowa - przeznaczone do strzelania z pistoletów i pistoletów maszynowych

Rewolwerowa - przeznaczone głównie do strzelania z rewolwerów, a niekiedy także z pistoletów (np. izraelski pistolet Desert Eagle), wyróżniające się posiadaniem kryzy zewnętrznej łuski

Pośrednia - do strzelania z karabinów, karabinków samopowtarzalnych i samoczynnych, łączących w sobie cechy pistoletów maszynowych i karabinów oraz ręcznych karabinów maszynowych

karabinowa - stosowane do strzelania z karabinów, karabinów maszynowych ręcznych ciężkich i uniwersalnych, a także do strzelań ze specjalistycznych karabinów maszynowych, takie jak: czołgowe, lotnicze lub przeciwlotnicze

wielkokalibrowe — używane do wielkokalibrowych karabinów maszynowych sportowe — stosowane do małokalibrowej broni sportowej lub treningowej, zwykle kalibru 5,6 mm, mające zapłon boczny

specjalne — do policyjnej broni gładkolufowej, rewolwerów oraz pistoletów sygnałowych.

NABÓJ to podstawowa jednostka amunicji, niezbędna do oddania jednego strzału z broni palnej.

Współczesne naboje strzeleckie są wyłącznie nabojami zespolonymi Współczesne naboje strzeleckie są wyłącznie nabojami zespolonymi. Oznacza to, że pocisk przed wystrzałem jest połączony z łuską przez zaciśnięcie pocisku w szyjce łuski. Wewnątrz łuski znajduje się ładunek prochowy, a w jej dnie osadza się spłonkę nabojową.

Podstawowe elementy budowy naboju strzeleckiego; łuska spłonka ładunek prochowy pocisk

BUDOWA TYPOWEGO NABOJU PISTOLETOWEGO Nabój składa się z ; łuski, spłonki, ładunku prochowego oraz pocisku lub ładunku śrutowego.  

Łuska (cartrige case) Łuska to opakowanie elementów składowych naboju. Pocisk jest zaciśnięty w otworze z przodu łuski. Najczęściej spotykanym materiałem do produkcji łusek dla amunicji pistoletowej i rewolwerowej jest mosiądz – stop miedzi i cynku.

Spłonka (primer) Jest to mosiężna miseczka zawierająca wybuchowa substancję chemiczną najczęściej piorunian rtęci), która wybucha po uderzeniu przez iglicę. Płomień przedostaje się kanalikiem ogniowym do wnętrza naboju i zapala główny ładunek miotający w łusce.

Zapłon boczny (rimfire) Spłonka umieszczona jest w cienkościennej kryzie okalającej dno łuski. Zapalana jest uderzeniem grotu iglicy. Ładunek inicjujący ma bardzo małą masę środka Sinoksydu.

Spłonka centralna (centerfire) W nabojach ze spłonką centralną spłonka znajduje się na środku dna łuski. System Boxera posiada pojedynczy kanalik ogniowy w dnie łuski, a system Berdana ma ich dwa lub więcej. Po zainicjowaniu zapłonu w spłonce płomień przedostaje się kanalikami i zapala ładunek prochowy wewnątrz łuski.

Spłonka centralnego zapłonu – system Boxera (pojedynczy kanalik ogniowy w dnie łuski)

Spłonka centralnego zapłonu – system Berdana (dwa kanaliki ogniowe w dnie łuski)

Ładunek prochowy (powder) Nowoczesne ładunki miotające to substancje chemiczne na bazie nitrocelulozy. Nie wytwarzają dymu i mogą być modyfikowane różnymi dodatkami.

Pocisk (bullet) Pocisk strzelecki jest częścią naboju strzeleckiego. Pociski mogą mieć różne kształty – od stożkowych, ostrołukowych lub zaokrąglonych (owalnych) po płaskie, a nawet wydrążone.

Najczęściej spotykane pociski pocisk pełnopłaszczowy pocisk półpłaszczowy z miękkim wierzchołkiem pocisk ołowiany bez płaszcza FMJ full matal jacket SJSP semi jacketed soft point WC wad cutter

SWC semi wad cutter FMJHP full metal jacket hollow point SJHP semi jacketed hollow point SJFN semi jacketed flat nose pocisk ołowiany walcowo – stożkowy bez płaszcza pocisk pełnopłaszczowy z pustą przestrzenią głowicową pocisk półpłaszczowy z wydrążonym wierzchołkiem pocisk półpłaszczowy z płaskim stożkowym wierzchołkiem

Taka budowa naboi zapewnia największą szybkostrzelność broni, ponieważ umieszczenie naboju w komorze nabojowej lufy wymaga najmniejszej ilości czynności koniecznych do załadowania broni

Podział amunicji w szkoleniu strzeleckim; amunicja ostra (bojowa) amunicja szkolna (treningowa) amunicja ćwiczebna (ślepa)

Wybrane naboje

Nabój pistoletowy 7,62 x 25 7,62 nabój wz. 30 Oryginalny nabój 7,63 mm x 25 Mauser został opracowany w 1896 r. Nabój ten był szeroko używany w Rosji i Związku Radzieckim. W roku 1930 wraz z pistoletem TT został przyjęty jako przepisowy nabój pistoletowy. Ze względu na ujednolicenie kalibru z nabojem karabinowym zmieniono formalnie kaliber z 7,63 mm na 7,62 mm. Spotyka się następujące oznaczenia tego naboju: 7,62 mm nabój wz. 30; 7,62 mm nabój Tokariewa lub 7,62 mm nabój TT. Różnice wymiarowe w porównaniu z oryginałem są tak drobne, że mieszczą się w granicach tolerancji wykonania i praktycznie oba naboje są wymienne

Nabój pistoletowy 9 x 18 Makarowa Nabój ten oficjalnie wszedł do uzbrojenia w byłym Związku Radzieckim wraz z wprowadzeniem pistoletu PM 9 (Makarow) w 1951 roku (stąd też pochodzi jego potoczna nazwa).

Nabój pistoletowy 9 x 19 Parabellum Jest to obecnie najpowszechniej używany na świecie nabój pistoletowy, stosowany w większości typów pistoletów wojskowych i policyjnych oraz pistoletów maszynowych. Opracowany przez Georga Lugera w 1902 r do pistoletu P 08 Parabellum.

Nabój pistoletowy 11,43 x 23 45 ACP Nabój pistoletowy .45 ACP przez długi czas był przepisowym nabojem w armii amerykańskiej od momentu powstania pistoletu Colt wz. 1911. W USA był używany do 1985 roku.

Nabój rewolwerowy 9 x 29 38 S&W Special Nabój opracowała firma Smith & Wesson dla swojego rewolweru Model 1902 Military & Police. Stad jego oficjalna nazwa „38 S&W Special”. Colt wprowadził identyczną amunicją w 1909 roku pod nazwą „38 Colt”. 38 Special był przez kilkadziesiąt lat oficjalnym kalibrem policyjnej amunicji rewolwerowej.

Nabój rewolwerowy 9 x 33 357 Magnum Nabój .357 Magnum powstał na podstawie naboju .38 Special. .357 ma taki sam kaliber jak .38 Special, oznaczenie "357" i słowo "Magnum" przyjęto specjalnie, aby wyróżnić jego wyjątkową moc.

Nabój pośredni 7,62 x 39 Rosyjski nabój pośredni o kalibrze 7,62 mm powstał w 1943 roku w wyniku prac N. M. Jelizarowa i B. W. Siemina. Nabój ten, przyjęty do uzbrojenia pod nazwą 7,62 mm wz. 43, wypełnił lukę pomiędzy nabojem pistoletowym i karabinowym, oraz stworzył nowe możliwości konstrukcji broni strzeleckiej.

Nabój pośredni 5,56 x 45 Opracowany w połowie lat pięćdziesiątych i wprowadzony do uzbrojenia amerykańskiego w 1957 roku wraz z karabinem M 16. Po badaniach przeprowadzonych w NATO w latach 1977-1980 ustalono, że kaliber 5,56 mm będzie drugim, obok kalibru 7,62 mm, znormalizowanym kalibrem państw zachodnich.

Podstawowe wiadomości o mocy obalającej pocisku Statystyka Marshalla

W statystyce Marshalla rażenie obalające pocisku jednym strzałem to takie, po którym; człowiek trafiony musi upaść, jeśli biegnie upadek musi nastąpić na drodze 3 metrów, człowiek trafiony przestaje być niebezpieczny, jeśli strzelał – ani jednego strzału więcej, jeśli zadawał ciosy niebezpiecznym narzędziem – ani jednego uderzenia więcej itp.

do analizy przyjmuje się jedynie te przypadki, w których padł tylko jeden strzał i był oddany w tułów, nie uwzględnia się ani strzałów w głowę, ani w kończyny, ani strzałów wielokrotnych (m.in. dubletów i trypletów),

o tym czy było rażenie obalające, decyduje dokumentacja każdego przypadku. Obejmuje ona raporty policyjne, raporty z laboratoriów balistycznych, zeznania świadków, odzyskane pociski, zeznania lekarzy itp.,

skuteczność rażenia obalającego jednym strzałem wyraża się w procentach jako stosunek liczby strzałów, po których nastąpiło rażenie obalające, do całkowitej liczby zarejestrowanych strzałów.

Najskuteczniejsze naboje w statystyce Marshalla 357 Magnum z pociskiem półpłaszczowym z wgłębieniem wierzchołkowym firmy Federal – wskaźnik 96 % 357 Magnum z pociskiem półpłaszczowym z wgłębieniem wierzchołkowym firmy Remington – wskaźnik 96 % kolejne trzy miejsca zajmują pociski z naboju 40 S&W – wskaźniki 95 % i 94 %

najlepszy pocisk z naboju 9 mm Parabellum zajmuje ósme miejsce ze wskaźnikiem 91 % ostatnie, sto dwudzieste miejsce, zajmuje pocisk ołowiany, bez płaszcza z zaokrągloną częścią głowicową, używany w naboju 38 S&W Special – wskaźnik 49 %

Próby sztrasburskie Badania nad mocą obalającą pocisków z wykorzystaniem zwierząt, prowadzone w 1991 roku. Do badań wybrano francuskie kozły alpejskie, ponieważ maja one płuca i jamę piersiową wymiarowo podobne do dorosłych ludzi.

Główne wnioski wynikające z prób sztrasburskich Najszybsze, czterosekundowe działanie obalające, powodują pociski z wymuszoną fragmentacją.

Pociski grzybkujące, które po zgrzybkowaniu ulegają fragmentacji, są skuteczniejsze, niż pociski tylko grzybkujące. Pociski z wgłębieniem wierzchołkowym, które grzybkują natychmiast i całkowicie, są skuteczniejsze, niż pociski, które grzybkują z opóźnieniem lub grzybkują tylko częściowo.

Wśród najgorszych pocisków przeważają albo pociski w pełnym płaszczu metalowym (FMJ), albo ciężkie pociski ołowiane z zaokrągloną częścią głowicową (RNL).

Dziękuję za uwagę