Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jako środek zaskarżenia na drodze instancyjnej w postępowaniu administracyjnym Materiały dydaktyczne dla studentów gr.5 i 9 Stacjonarnych Studiów Prawa, rok akademicki 2015/16, semestr zimowy , mgr Artur Fojt

Środki zaskarżenia na drodze administracyjnej 1) Kodeks postępowania administracyjnego wyróżnia dwie kategorie środków zaskarżenia – są to środki zaskarżenia zwyczajne (odwołanie, zażalenie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy) oraz środki nadzwyczajne (wznowienie postępowania, skarga o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej), 2) zwyczajne środki zaskarżenia realizują zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, 3) zwyczajne środki zaskarżenia przysługują Stronie w odniesieniu do nieostatecznych decyzji i postanowień wydanych w ogólnym postępowaniu administracyjnym w I instancji.

Charakter prawny wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy W doktrynalnym ujęciu środki zaskarżenia na drodze instancyjnej charakteryzuje pojęcie tzw. dewolutywności, co oznacza że rozpatrzenie i rozstrzygnięcie w przedmiocie wniesionego środka zaskarżenia dokonywane jest przez organ wyższego stopnia w stosunku do organu, który wydał decyzję w I instancji; W odniesieniu do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie występuje cecha dewolutywności, gdyż ten środek zasakarżenia jest wnoszony do tego samego

Charakter prawny wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jako środek zaskarżenia jest oparty na konstrukcji niedewolutywności; W ogólnym postępowaniu administracyjnym wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest środkiem zaskarżenia decyzji wydawanych przez Samorządowe Kolegia Odwoławcze oraz ministra, Zgodnie z art. 127 par. 3 Kodeksu postępowania administracyjnego do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji administracyjnym,

Charakter prawny wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy W postępowaniu podatkowym nie została wprowadzona instytucja wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Od decyzji wydawanych w I instancji przez ministra właściwego ds. finansów, W przedmiocie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wypowiedział się WSA w Warszawie , stwierdzając: Różnica pomiędzy wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, a odwołaniem w ogólnym postępowaniu administracyjnym została przedstawiona w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 8 października 2014r., w którym stwierdzono: „Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy różni się od odwołania tym, że nie ma on konstrukcji dewolutywnej, jest bowiem rozpatrywany przez organ, który wydał zaskarżoną decyzję. Nie będą zatem miały zastosowania takie przepisy, jak art. 129 § 1, art. 132, art. 136 ostanie zdanie, art. 138 § 2 i § 3 k.p.a. Pozostałe przepisy dotyczące odwołań od decyzji stosuje się wprost. Zgodnie z treścią art. 134 k.p.a. organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne”

Charakter prawny wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy jest normatywnie uregulowany w art. 127 §3 k.p.a.. Do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji, z wyjątkiem przepisów art. 129§1 k.p.a., art. 132, art. 133, art. 136 i art. 138 §2 i 3 k.p.a.. W postępowaniu wszczętym wnioskiem o ponowne rozpoznanie sprawy nie mają w ogóle zastosowania przepisy dotyczące odwołań od decyzji, na gruncie których, regulując kolejne etapy postępowania odwoławczego ustawodawca odniósł się do relacji między organem pierwszej i drugiej instancji w zakresie dotyczącym: 1) pośredniego trybu wnoszenia środka zaskarżenia - art. 129 § 1 k.p.a.; 2) uprawnień autokontrolnych organu pierwszej instancji - art. 132 k.p.a.; 3) obowiązku przesłania środka zaskarżenia (odwołania) wraz z aktami sprawy - art. 133 k.p.a.; 4) trybu przeprowadzenia dodatkowego uzupełniającego postępowania wyjaśniającego - art. 136 in fine k.p.a.; 5) uprawnień kasacyjnych organu wyższego stopnia - art. 138 § 2 k.p.a. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2012, s. 494-495.