Sądownictwo i Trybunał Stanu Prawo konstytucyjne Sądownictwo i Trybunał Stanu Mateusz Radajewski Katedra Prawa Konstytucyjnego Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski

Cechy wspólne władzy sądowniczej Niezawisłość sędziowska Działalność oparta na prawie Rozstrzyganie spraw i sporów prawnych Oparcie na sformalizowanych procedurach

SĄDY

Wymiar sprawiedliwości Funkcja sądów (art. 175 ust. 1 Konstytucji) – być może również TS oraz w pewnym zakresie TK. Rozstrzyganie sporów prawnych, w których jedną ze stron jest jednostka lub podmiot podobny. Nie oznacza to, że sporów nie rozstrzygają organy pozasądowe – sądy jednak stoją na ich czele i mogą weryfikować ich decyzje.

Najważniejsze akty normatywne Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych, Ustawa z 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym, Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa, Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury

Struktura sądów Art. 175 ust. 1 Konstytucji RP: a) Sąd Najwyższy, b) sądy powszechne (art. 177 – domniemanie właściwości) c) sądy szczególne: administracyjne i wojskowe 2. Art. 175 ust. 2 Konstytucji RP – sądy wyjątkowe dopuszczalne tylko na czas wojny

Sądy powszechne Trójszczeblowy charakter: sądy rejonowe sądy okręgowe sądy apelacyjne Tworzy, znosi oraz ustala ich siedziby i obszary właściwości: Minister Sprawiedliwości po zasięgnięciu opinii KRS w drodze rozporządzenia

Sądy powszechne Trójszczeblowy charakter: Sądy rejonowe: sądy rejonowe sądy okręgowe sądy apelacyjne Sądy rejonowe: Dla jednej lub dla wielu gmin albo dla części gminy Wydziały (obligatoryjnie): cywilny karny Wydziały (fakultatywnie): ksiąg wieczystych rodzinny i nieletnich pracy i ubezpieczeń społecznych (albo osobno każdy z nich) gospodarczy

Sądy powszechne Sądy okręgowe: Sądy apelacyjne (11): Dla obszaru właściwości co najmniej dwóch sądów rejonowych Wydziały (obligatoryjnie): cywilny (obejmuje też sprawy z zakresu prawa rodzinnego) karny Wydziały (fakultatywnie): pracy i ubezpieczeń społecznych (albo osobno każdy z nich) gospodarczy W Sądzie Okręgowym w Warszawie ponadto: sąd ochrony konkurencji i konsumentów sąd rejestrowy sąd wspólnotowych znaków towarowych i wzorów przemysłowych Sądy apelacyjne (11): Dla obszaru właściwości co najmniej dwóch sądów okręgowych Wydziały: cywilny pracy i ubezpieczeń społecznych

Sądy powszechne Sąd Najwyższy sprawuje nadzór nad sądami powszechnymi w zakresie orzekania (art. 183 ust. 1 Konstytucji RP). Sąd Najwyższy nie jest sądem powszechnym. Nadzór administracyjny nad działalnością sądów powszechnych sprawuje Minister Sprawiedliwości.

Organy sądów powszechnych Prezes: w każdym sądzie (gdzie jest min. 10 sędziów – gdy mniej, funkcje wykonuje prezes przełożonego sądu okręgowego) kieruje sądem i reprezentuje na zewnątrz zwierzchnik służbowy sędziów, referendarzy i asystentów sędziów powołanie (negatywna opinia organu samorządu sędziowskiego i KRS jest wiążąca): w sądach apelacyjnych – Minister Sprawiedliwości w sądach okręgowych – Minister Sprawiedliwości w sądach rejonowych – prezes sądu apelacyjnego ograniczenia ponownego powoływania: sąd apelacyjny i okręgowy – zakaz dwóch kolejnych kadencji, najwcześniej po 6 latach od zakończenia sąd rejonowy – można dwie kolejne kadencje, następne najwcześniej po 4 latach od zakończenia

Organy sądów powszechnych 2. Kolegium sędziów nie ma w sądach rejonowych w sądach apelacyjnych: prezes pięciu członków wybieranych przez zebranie sędziów tego sądu na 3 lata w sądach okręgowych: ośmiu sędziów (4 z sądów rejonowych i 4 z sądu okręgowego) wybranych przez zgromadzenie ogólne sędziów okręgu na 3 lata 3. Dyrektor sądu: kieruje działalnością administracyjną sądu jest zwierzchnikiem służbowym pracowników sądu poza sędziami, referendarzami i asystentami sędziów powołuje Minister Sprawiedliwości na wniosek prezesa danego sądu stanowisko obsadzane w drodze konkursu

Samorząd sędziowski Zgromadzenie ogólne sędziów apelacji skład wszyscy sędziowie sądu apelacyjnego sędziowie sądów okręgowych w tej samej liczbie (wybierani na 3 lata przez zgromadzenie ogólne sędziów okręgu) sędziowie sądów rejonowych w tej samej liczbie (wybierani na 3 lata przez zgromadzenie ogólne sędziów okręgu) główne zadanie – opiniuje kandydatów na sędziów sądów apelacyjnych i okręgowych Zgromadzenie ogólne sędziów okręgu wszyscy sędziowie sądu okręgowego sędziowie sądów rejonowych w tej samej liczbie (wybierani na 3 lata przez zebrania sędziów sądów rejonowych) główne zadanie – opiniuje kandydatów na sędziów sądów rejonowych

Samorząd sędziowski 3. Zebranie sędziów danego sądu wszyscy sędziowie zwołuje prezes: z inicjatywy własnej na wniosek 1/5 sędziów zadania określone w ustawie

Sądy wojskowe Sprawy karne żołnierzy i niektóre pracowników cywilnych wojska Struktura: wojskowe sądy garnizonowe wojskowe sądy okręgowe Tworzy, znosi i ustala siedziby oraz obszary właściwości (rozporządzeniem): Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości po opinii Krajowej Rady Sądownictwa Nadzór: w zakresie orzecznictwa – Sąd Najwyższy zwierzchni nadzór administracyjny – Minister Sprawiedliwości w zakresie czynnej służby wojskowej żołnierzy pełniących służbę w sądach wojskowych – Minister Obrony Narodowej

Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych Organ samorządu sędziowskiego Skład – wszyscy sędziowie sądów wojskowych Przewodniczący – rotacyjnie prezesi wojskowych sądów okręgowych (kadencja – 2 lata) Najważniejsze zadania: przedstawianie kandydatów na sędziów sądów wojskowych wybór członka KRS wybór członków kolegiów wojskowych sądów garnizonowych

Organy sądów wojskowych Prezes: powoływanie – Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej: wojskowych sądów garnizonowych – spośród sędziów sądów wojskowych wojskowych sądów okręgowych – spośród sędziów wojskowych sądów okręgowych funkcje jak w sądach powszechnych prezesi oraz dyrektorzy Kolegium (tylko w wojskowych sądach okręgowych): skład: 4-8 członków wybrani spośród sędziów orzekających na obszarze właściwości tego sądu kadencja – 2 lata zadania: wyrażanie opinii o kandydatach na stanowiska sędziowskie opiniowanie przeniesienia sędziego na inne stanowisko służbowe

Sądy administracyjne Struktura: wojewódzkie sądy administracyjne dla jednego lub kilku województw tworzy, znosi, ustala ich siedziby i właściwość (rozporządzeniem): Prezydent RP na wniosek Prezesa NSA dzieli się na wydziały, które tworzy i znosi Prezes NSA Naczelny Sąd Administracyjny Organy wojewódzkich sądów administracyjnych: prezes zgromadzenie ogólne sędziów WSA kolegium WSA

Organy WSA Prezes WSA: Zgromadzenie ogólne WSA: Kolegium WSA powołanie: Prezes NSA spośród sędziów WSA lub NSA po zasięgnięciu opinii zgromadzenia ogólnego tego WSA zadania – takie jak prezes i dyrektor w sądach powszechnych nadzór administracyjny – Prezes NSA (nie Minister Sprawiedliwości) Zgromadzenie ogólne WSA: wszyscy sędziowie zadania jak w sądach powszechnych Kolegium WSA zgromadzenie ogólne ustala skład liczbowy i wybiera członków kadencja – 3 lata przewodniczący – prezes sądu

Organy NSA Prezes NSA: powołanie: Prezydent RP spośród dwóch kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów NSA na 6 lat zadania – takie jak prezes i dyrektor w sądach powszechnych nadzór administracyjny nad wojewódzkimi sądami administracyjnymi wiceprezesów powołuje Prezydent RP na wniosek Prezesa złożony za zgodą Zgromadzenia Ogólnego Sędziów NSA na 5 lat Zgromadzenie Ogólne Sędziów NSA – analogicznie jak w WSA Kolegium NSA – analogicznie jak w WSA

Struktura NSA Dzieli się na izby, którymi kierują wiceprezesi. Izby: Finansowa – sprawy zobowiązań podatkowych (i innych podobnych) Gospodarcza – sprawy: działalności gospodarczej i ochrony własności przemysłowej, budżetu, dewizowe, papierów wartościowych, bankowości i ubezpieczeniowe, ceł, cen, stawek taryfowych i opłat, Ogólnoadministracyjna – pozostałe sprawy W izbach wydziały tworzy i znosi Prezes NSA za zgodą Kolegium NSA Ponadto istnieje aparat pomocniczy: Kancelaria Prezesa NSA Biuro Orzecznictwa

Uchwały NSA NSA podejmuje uchwały: mające na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych – na wniosek: Prezesa NSA Rzecznika Praw Obywatelskich Rzecznika Praw Dziecka Prokuratora Generalnego zawierające rozstrzygnięcie zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w konkretnej sprawie sądowoadministracyjnej – na podstawie postanowienia składu orzekającego W składach (skład mniejszy może przekazać większemu): 7 sędziów Izby (kworum 2/3) pełnym (kworum 2/3)

Organy Sądu Najwyższego Pierwszy Prezes SN: powołanie – analogicznie jak w NSA zadania – analogicznie jak w NSA Prezesi SN (4): stoją na czele izb powołuje na 5-letnią kadencję Prezydent RP na wniosek Pierwszego Prezesa SN Zgromadzenie Ogólne Sędziów SN – analogicznie jak w NSA Zgromadzenie sędziów izby SN: wszyscy sędziowie danej izby pod przewodnictwem Prezesa m.in. opiniowanie kandydata na sędziego oraz Prezesa danej izby Kolegium SN – skład: Pierwszy Prezes i czterej Prezesi sędziowie wybrani przez zgromadzenia sędziów izb (po 2 z każdej) na 3 lata

Struktura SN Dzieli się na izby, którymi kierują Prezesi SN. Izby: Cywilna Karna Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Wojskowa W izbach istnieją wydziały tworzone przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów SN. Ponadto istnieje aparat pomocniczy: Kancelaria Pierwszego Prezesa SN Biuro Studiów i Analiz SN

Uchwały SN SN podejmuje uchwały: rozstrzygające rozbieżności w wykładni prawa dokonywanej przez sądy powszechne, wojskowe lub Sąd Najwyższy – na wniosek: Pierwszego Prezesa SN Rzecznika Praw Obywatelskich Prokuratora Generalnego w zakresie swojej właściwości: Rzecznik Praw Dziecka Rzecznik Ubezpieczonych Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego rozstrzygające zagadnienie prawne w przypadku poważnych wątpliwości składu Sądu Najwyższego co do wykładni prawa – na wniosek tego składu W składach (skład mniejszy może przekazać większemu): 7 sędziów Izby dwóch lub więcej Izb pełnym

Uchwały SN 3. Zasada prawna: uchwały: wiąże wszystkie składy SN Izb, dwóch lub więcej Izb, pełnego składu SN 7 sędziów, jeśli tak postanowią wiąże wszystkie składy SN w razie chęci odstąpienia od niej: skład SN przedstawia zagadnienie prawne pełnemu składowi Izby odstąpienie od uchwalonej przez skład większy niż 7 sędziów wymaga uchwały takiego samego składu jeżeli Izba chcę odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez inną Izbę potrzeba uchwały obu tych izb lub pełnego składu

Krajowa Rada Sądownictwa Wprowadzenie: organ trudny do zakwalifikowania w trójpodziale władzy nawiązuje do rozwiązań hiszpańskich, włoskich i francuskich Skład (członkowie kadencyjni wybierani na 4 lata): Pierwszy Prezes SN, Prezes NSA, Minister Sprawiedliwości, przedstawiciel Prezydenta RP 15 sędziów – wybieranych przez: 2 – przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów SN 2 – przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów NSA wraz z przedstawicielami zgromadzeń ogólnych WSA 2 – przez zebranie przedstawicieli zebrań sędziów sądów apelacyjnych 8 – przez zebranie przedstawicieli zgromadzeń ogólnych sędziów okręgu 1 – przez Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych 4 posłów wybranych przez Sejm oraz 2 senatorów wybranych przez Senat Podstawowe zadania: przedstawia wnioski w sprawie powołania sędziów uchwalanie zbiorów zasad etyki zawodowej sędziów

Niezawisłość sędziowska „Sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom” (art. 178 ust. 1 Konstytucji RP): nie mogą samodzielnie stwierdzać niekonstytucyjności ustaw (muszą skierować pytanie prawne do TK) – jest to kwestia sporna mogą pomijać akty podustawowe uznane przez nich za niekonstytucyjne jako sędziowie unijni mogą pomijać prawo krajowe niezgodne z europejskim Stan umożliwiający sprawowanie urzędu w sposób wolny od nacisków zewnętrznych.

Przesłanki objęcia funkcji sędziego sądu rejonowego Obywatelstwo polskie Nieskazitelny charakter Ukończenie wyższych studiów prawniczych i tytuł magistra Zdolność ze względu na stan zdrowia Ukończone 29 lat Zdany egzamin sędziowski lub prokuratorski Ukończenie aplikacji sędziowskiej w KSSiP 3-letnie doświadczenie zawodowe jako: referendarz sądowy lub asystent sędziego asesor prokuratorski

Przesłanki objęcia funkcji sędziego sądu rejonowego Wymóg złożenia egzaminu oraz odbycia aplikacji sędziowskiej i doświadczenia zawodowego nie dotyczy: sędziów sądów administracyjnych lub wojskowych prokuratorów pracowników naukowych z tytułem profesora nauk prawnych lub stopniem doktora habilitowanego nauk prawnych (mogą być powołani na niepełny etat, min. ½) osób wykonujących przez 3 lata zawód adwokata, radcy prawnego lub notariusza osób zajmujących przez 3 lata stanowisko prezesa, wiceprezesa, starszego radcy lub radcy w Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa Wymóg odbycia aplikacji sędziowskiej i doświadczenia zawodowego nie dotyczy: osób zatrudnionych przez 5 lat na stanowisko referendarza sądowego osób zatrudnionych przez 6 lat na stanowisku asystenta sędziego

Etapy procedury nominacyjnej Obwieszczenie Ministra Sprawiedliwości (PPSN lub PNSA) o wolnym stanowisku sędziowskim ogłaszane w „Monitorze Polskim” Opinia odpowiedniego zgromadzenia sędziów i kolegium (poza SN) Przedstawienie kandydatury KRS wraz z opinią odpowiedniego kolegium sądu. Przedstawienie przez KRS wniosku Prezydentowi RP Powołanie sędziego przez Prezydenta RP: zawsze na konkretne stanowisko (awans wymaga powtórzenia całej procedury) wyznacza również miejsce służbowe (siedzibę) sędziego może odmówić powołania – jest to kwestia sporna stanowi to prerogatywę Prezydenta RP

Personalne gwarancje niezawisłości Powołanie na czas nieoznaczony – do osiągnięcia wieku emerytalnego (potem stan spoczynku): generalnie zrównany z powszechnym wiekiem emerytalnym KRS może wyrazić zgodę na pracę do 70. roku życia sędziowie SN i NSA mogą bez zgody KRS pracować do 70. roku życia Nieusuwalność: złożenie z urzędu tylko wyrokiem sądu w wyjątkowych sprawach przeniesienie w stan spoczynku możliwe ze względu na stan zdrowia lub reorganizację Nieprzenoszalność – chyba że w wyjątkowych wypadkach (wyrokiem sądu) Immunitet i przywilej nietykalności Niepołączalność i apolityczność Odpowiedni status materialny

Konstytucyjne zasady działania sądów Dwuinstancyjność: nie ma zatem wymogu kasacji kontrowersje co w przypadku, gdy sąd jest organem odwoławczym (np. sprawy dyscyplinarne) Udział obywateli w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości: ławnicy wybierani przez radę gminy przyjęto tylko w sądach I instancji (powszechnych i wojskowych) Jawność rozprawy: można ją wyłączyć ze względu na: moralność, bezpieczeństwo państwa lub porządek publiczny ochronę życia prywatnego stron lub inny ważny interes prywatny wyrok zawsze ogłaszany publicznie (uzasadnienie już niekoniecznie)

Trybunał Stanu

Art. 198 Konstytucji RP 1. Za naruszenie Konstytucji lub ustawy, w związku z zajmowanym stanowiskiem lub w zakresie swojego urzędowania, odpowiedzialność konstytucyjną przed Trybunałem Stanu ponoszą: Prezydent Rzeczypospolitej, Prezes Rady Ministrów oraz członkowie Rady Ministrów, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Prezes Najwyższej Izby Kontroli, członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, osoby, którym Prezes Rady Ministrów powierzył kierowanie ministerstwem, oraz Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych. 2. Odpowiedzialność konstytucyjną przed Trybunałem Stanu ponoszą również posłowie i senatorowie w zakresie określonym w art. 107. 3. Rodzaje kar orzekanych przez Trybunał Stanu określa ustawa.

Art. 199 Konstytucji RP 1. Trybunał Stanu składa się z przewodniczącego, 2 zastępców przewodniczącego i 16 członków wybieranych przez Sejm spoza grona posłów i senatorów na czas kadencji Sejmu. Zastępcy przewodniczącego Trybunału oraz co najmniej połowa członków Trybunału Stanu powinni mieć kwalifikacje wymagane do zajmowania stanowiska sędziego. 2. Przewodniczącym Trybunału Stanu jest Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego. 3. Członkowie Trybunału Stanu w sprawowaniu funkcji sędziego Trybunału Stanu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom.

Art. 200 Konstytucji RP Członek Trybunału Stanu nie może być bez uprzedniej zgody Trybunału Stanu pociągnięty do odpowiedzialności karnej ani pozbawiony wolności. Członek Trybunału Stanu nie może być zatrzymany lub aresztowany, z wyjątkiem ujęcia go na gorącym uczynku przestępstwa, jeżeli jego zatrzymanie jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego toku postępowania. O zatrzymaniu niezwłocznie powiadamia się przewodniczącego Trybunału Stanu, który może nakazać natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.

Kazus nr 1 Pan Wolfgang Miller urodził się 14 lutego 1960 r. we Wrocławiu. Od najmłodszych lat chciał zostać urzędnikiem państwowym. Z tego powodu postanowił ukończyć studia wyższe na kierunku administracja. Pan Wolfgang bez problemu dostał się na ten kierunek na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W toku studiów zorientował się jednak, że znacznie ciekawsze od prawa administracyjnego są przedmioty związane z prawem cywilnym. Pod koniec studiów postanowił zatem, że zostanie sędzią. Po obronie pracy magisterskiej (zatytułowanej „Uprawnienia najemcy rzeczy ruchomej w prawie rzymskim i polskim prawie cywilnym”) i uzyskaniu stopnia zawodowego magistra administracji pan Wolfgang – za namową swojego promotora – rozpoczął studia doktoranckie nauk prawnych w zakresie prawa cywilnego. Rozprawę doktorską przygotował w 2 lata i już w 1986 r. uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych (specjalność: prawo cywilne). Po kilkunastu kolejnych latach – na podstawie swojego dorobku naukowego – uzyskał on stopień doktora habilitowanego nauk prawnych, a w dniu 15 maja 2013 r. tytuł profesora nauk prawnych. W dniu 14 grudnia 2013 r. w „Monitorze Polskim” ukazało się obwieszczenie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o jednym wolnym stanowisku sędziego w Sądzie Rejonowym w Oleśnicy. Prof. Wolfgang postanowił wreszcie zrealizować swoje marzenie z lat studenckich i – jako jedyny kandydat – przystąpił do konkursu. Jego kandydatura nie spotkała się jednak z pozytywną opinią zgromadzenia ogólnego sędziów okręgu, na którym otrzymał on jedynie 5 głosów „za”, przy 34 „przeciw” i 2 „wstrzymujących się”. Mimo tak fatalnego wyniku prezes Sądu Okręgowego we Wrocławiu postanowił przedstawić kandydaturę p. Millera Krajowej Radzie Sądownictwa. W Krajowej Radzie Sądownictwa kandydatura p. Wolfganga również nie wzbudziła entuzjazmu. Niektórzy członkowie tego organu uznali jednak, że skoro jest on jedynym kandydatem, to lepiej by sędzią miał zostać on, niż żeby stanowisko sędziowskie pozostawało nieobsadzone. W związku z tym, zamiast głosować przeciw kandydaturze p. Millera, wstrzymali się oni od głosu. Dzięki temu Krajowa Rada Sądownictwa stosunkiem głosów 10 „za”, 5 „przeciw” i 10 „wstrzymujących się” podjęła uchwałę o przedstawieniu Prezydentowi RP wniosku o powołanie p. Millera na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego. Prezydent RP – znany ze swojej niechęci do środowiska naukowego – po otrzymaniu wniosku Krajowej Rady Sądownictwa postanowił jednak nie powołać prof. Wolfganga Millera na stanowisko sędziego. Wskaż naruszenia prawa, do których doszło w przedstawionym stanie faktycznym.

Kazus nr 2 Art. 4 ustawy o radiofonii i telewizji brzmiał: „Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji określi, w drodze rozporządzenia, wysokość abonamentu radiowo-telewizyjnego za 2016 r., uwzględniając, by nie wynosił on więcej niż 200 zł miesięcznie”. KRRiT zebrało się na posiedzenie w dniu 13 grudnia 2015 r. Przewodniczący Rady, Marek Nowak, zgłosił na nim projekt rozporządzenia, zgodnie z którym abonament za rok 2016 miał wynosić 250 zł miesięcznie. Głosowanie nad tą propozycją było anonimowe. W protokole głosowania znalazła się jedynie wzmianka o tym, że propozycja została przyjęta większością 3 głosów, przy 2 głosach przeciwnych. Parlamentarzyści, dowiedziawszy się o uchwale, postanowili postawić wszystkich członków KRRiT przed Trybunałem Stanu. Wniosek o pociągnięcie ich łącznie do odpowiedzialności konstytucyjnej i karnej podpisało 100 posłów i 40 senatorów. Po przeprowadzonym postępowaniu w Sejmie, organ ten postawił wszystkich pięciu członków KRRiT przed Trybunałem Stanu. Uchwałę w tej sprawie poparło 220 posłów, przeciw było 200, a 10 wstrzymało się od głosu. Tą samą większością posłowie wybrali na oskarżyciela w tej sprawie jednego z prokuratorów Prokuratury Okręgowej w Warszawie. Trybunał Stanu po przeprowadzeniu rozprawy w pełnym składzie 19 sędziów uniewinnił wszystkich obwinionych. Wobec takiego obrotu spraw oskarżyciel wniósł kasację do Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy kasację odrzucił. Wskaż wszystkie naruszenia prawa, do których doszło. Oceń trafność rozstrzygnięcia Trybunału Stanu.