Odbiornik telewizyjny Spis treści Podstawowe informacje Krótka historia telewizji Rodzaje telewizorów Budowa telewizora kineskopowego Zasada działania telewizora kineskopowego Współczesna telewizja Autorzy i źródła

Podstawowe informacje Telewizor, odbiornik telewizyjny (skrót TV - ang. television) – urządzenie przeznaczone do zdalnego odbioru ruchomego obrazu. Ruchomy obraz nadawany przez telewizję składa się z wyświetlanych jeden po drugim nieruchomych obrazów, z częstotliwością 25 lub 30 obrazów na sekundę. Pojedynczy obraz (nazywany też "klatką") podzielony jest z kolei na kilkaset linii (zazwyczaj 625 lub 525), które zawierają pojedyncze piksele1 (zazwyczaj 576 lub 480 na linię). 1. Piksel (ang. pixel) jest to najmniejszy element obrazu wyświetlanego na ekranie monitora komputerowego lub telewizora. Powrót

Historia telewizji W 1884 roku Paul G. Nipkow zbudował urządzenie do mechanicznej analizy i syntezy obrazu, tzw. tarczę Nipkowa. Znalazła ona zastosowanie we wczesnych systemach telewizji, m.in. w systemie Szkota Johna L. Bairda, któremu w 1924 roku udało się skonstruować aparaturę przekazującą zarysy przedmiotów. Już w następnym roku Baird dokonał pierwszej próby z przekazaniem na odległość obrazu ruchomego obiektu. Równolegle z pracami Bairda prowadzono poszukiwania możliwości przekazywania obrazu na drodze całkowicie elektronicznej. Doniosłe znaczenie dla rozwoju tego kierunku badań miało zbudowanie w 1907 roku przez rosyjskiego fizyka Borisa Rosinga lampy obrazowej (kineskopu), a potem wynalezienie w 1928 roku przez pracującego w Stanach Zjednoczonych Vladimira Zworykina lampy analizującej (ikonoskopu). Ostatecznie zwyciężył system elektroniczny jako doskonalszy. Powrót

Rodzaje telewizorów W telewizorach stosowane są następujące typy wyświetlaczy: CRT - tradycyjne, obraz wyświetlany jest za pomocą kineskopu LCD - ciekłokrystaliczne, płaskie (zajmujące mało miejsca "w głąb"), lecz mające ograniczony rozmiar ekranu. Są one także zdrowsze dla oczu od telewizorów CRT Plazmowe - oparte na technologii plazmowej, wyglądające bardzo podobnie do LCD, jednak różniące się nieco gorszą rozdzielczością i większym poborem prądu, lecz za to z możliwością zbudowania ekranu bardzo dużych rozmiarów, lepszym odwzorowaniem barw, szczególnie czerni, krótszym czasem reakcji oraz szerszym kątem widzenia. Projekcyjne - często bardzo duże, obraz wyświetlany jest za pomocą projektorów na tylnej powierzchni półprzezroczystej szyby, na której z przodu ogląda się obraz. Powrót

Budowa telewizora kineskopowego Elementy składowe telewizora układ wejściowy układ programująco-przełączający (procesor syntezy napięciowej) głowica zintegrowana VHF/UHF mieszacz wzmacniacz pośredniej częstotliwości układ wizji dekoder koloru wzmacniacz wizji kineskop układ fonii wzmacniacz pośredniej częstotliwości fonii detektor wzmacniacz m.cz. głośnik układ odchylania selektor i separator wzmacniacze odchylania przetwornica wysokiego napięcia cewki odchylające układy pomocnicze układ sterowania - pilot zdalnego sterowania dekoder sygnału stereo NICAM, układ dźwięku przestrzennego układ korekcji obrazu układ dekodera teletekstu moduł wyświetlania obrazu w obrazie PiP Powrót

Zasada działania telewizora kineskopowego Ruchomy obraz nadawany przez telewizję składa się z wyświetlanych jeden po drugim nieruchomych obrazów, z częstotliwością 25 lub 30 obrazów na sekundę. Obraz jest transmitowany w postaci analogowej linia po linii - element analizujący przesuwa się po obrazie wzdłuż linii, a wartość sygnału w danej chwili odpowiada jasności tego punktu w tej samej chwili. W celu uniknięcia silnego migotania obraz dzieli się na dwa półobrazy (pierwszy ma linie parzyste, drugi nieparzyste), nadawane jeden za drugim. W skład pełnego sygnału telewizyjnego oprócz informacji o jasności (luminancji) wchodzi też informacja o kolorze (chrominancja), sygnały synchronizujące (wyznaczające początek nowej linii i nowego obrazu) oraz dźwięk. Ponieważ początki telewizji były wyłącznie monochromatyczne (czarno-białe) to wprowadzenie do telewizji koloru wymusiło stworzenie systemu kodowania koloru w sygnale telewizyjnym. W efekcie powstały trzy systemy: PAL, SECAM i NTSC, różniące się parametrami i uzyskiwaną jakością. Ze względu na miejsce opracowania systemów kodowania koloru system NTSC (Ameryka Północna i zachodnia część Ameryki Południowej) jest używany tam, gdzie telewizja używa 30 obrazów na sekundę i 525 linii, a systemy PAL i SECAM (Europa) tam, gdzie sygnał ma 25 obrazów na sekundę i 625 linii. Piksele RGB w telewizorze LCD (po lewej zbliżenie) Powrót

Współczesna telewizja Stary system PAL o małej rozdzielczości zostaje powoli wypierany przez HDTV (ang. High Definition TV) - telewizję wysokiej rozdzielczości. Jest ogólnym określeniem sygnału telewizyjnego o rozdzielczości większej niż standardowa (PAL lub NTSC). Obecnie w Europie najbardziej popularna jest odmiana 1080i, nadawana cyfrowo (transmisja satelitarna bądź naziemna) w formacie 16:9. Podczas gdy w USA telewizja wysokiej rozdzielczości stawała się coraz popularniejsza, w Europie przez dłuższy czas nie była stosowana w publicznych przekazach. W końcu jednak 1 stycznia 2004 roku pojawiła się pierwsza stacja nadająca z europejskiego satelity Astra - euro1080. Obecnie kanały HDTV dostępne są już w większości krajów europejskich. Zalety HDTV Zwiększona rozdzielczość - większa liczba pikseli sprawia, że obraz na dużych ekranach jest bardziej szczegółowy. Transmisja obrazu w formacie 16:9, dzięki czemu można w pełni wykorzystać ekrany panoramiczne montowane w wielu nowych telewizorach. Oznaczenia Producenci sprzętu audio-wideo wprowadzili oznaczenie HD ready, które określa zgodność danego sprzętu ze standardem HDTV. Nie oznacza to jednak, że dany sprzęt zagwarantuje nam wykorzystanie pełni możliwości odbieranego sygnału. Zazwyczaj oznaczenie to sugeruje jedynie podwyższoną rozdzielczość ekranu (rzadko osiągającą pełne 1920×1080 standardu 1080i/p) i/lub obecność gniazda HDMI, jednak brak takiego oznaczenia na sprzęcie nie musi oznaczać braku kompatybilności z sygnałem HDTV. Teoretycznie pełną zgodność posiadają urządzenia oznaczone Full HD. Powrót

Koniec Wykonali: Sebastian Krauspe i Bartosz Stebel Źródła: http://pl.wikipedia.org/ http://google.pl/ Powrót