Grecja oczyma gimnazjalisty Zespołu Szkół im. Zygmunta Mineyki przy Ambasadzie RP w Atenach

Spuścizna starożytności, piękne widoki to główne symbole naszej drugiej ojczyzny-Grecji. Hellada posiada od wysp w tym 227 zamieszkałych, a 78 zamieszkuje powyżej 100 osób. Każde greckie miejsce jest inne i z każdym związana jest ciekawa historia. Grecja jest jednym z niewielu miejsc na świecie gdzie na ”każdym kroku” towarzyszą nam piękne widoki. Niezależnie od tego czy jesteśmy na wyspie czy też w centrum Aten. W roku szkolnym 2015/2016 uczniowie naszej szkoły wzieli udział w projekcie który nosi nazwę „Grecja oczyma gimnazjalisty Zespołu Szkół przy Ambasadzie RP im. Zygmunta Mineyki w Atenach”

W projekcie wzięli udział: Wiktoria Czółno - Rodos Szymon Skok - Kreta Angelika Dobrzańska – Akropol Nikoleta Staryńska – Kos Daniel Jankowski – Nafplio Gabriela Mrozowska- Zakhyntos

Akropol

W momencie kiedy przyjechałam do Grecji nic o niej nie wiedziałam. Słyszałam tylko od wszystkich jaki to piękny kraj. Ma piękne wyspy a także wiele zabytków, szczególnie Akropol. Jednak ja nie czułam tutaj nic niezwykłego. Jedynym miejscem, które zwróciło moją uwagę to właśnie wszystkim znany Akropol. Nie wiedziałam dlaczego to miejsce jest tak bogate w turystów, jednak kiedy go zwiedziłam i poznałam jego historię zrozumiałam wszystko. A teraz chciałabym wam przekazać informacje, które zdobyłam podczas zwiedzania Akropolu.

Po przybyciu do Aten nasz wzrok od razu błądzi po horyzoncie w poszukiwaniu symbolu miasta. Wzgórze Akropolu, zwieńczone ruinami Partenonu, to jeden z archetypów kultury europejskiej. Odtwarzamy zapamiętane z książek i zdjęć obrazy Akropolu jako monumentalnych ruin, górujących nad miastem. W rzeczywistości widok może niestety rozczarować. Walory estetyczne psuje gęstwina rusztowań otaczająca budowle. Perykles chciał, by świątynia została znaczącym, charakterystycznym elementem krajobrazu, „Szkoła dla Hellenów" i symbolem imperialnej wielkości miasta — i jako taka słynęła w starożytnym świecie. Jednak nawet Perykles nie mógł się spodziewać, że jej ruiny będą kiedyś symbolizować narodziny cywilizacji Zachodu i przyciągać, przeszło dwa tysiąclecia później, trzy miliony turystów rocznie.

Akropol ateński to położone w Atenach wapienne wzgórze o wysokości względnej 90 m (157 m n.p.m.). Był ufortyfikowanym wzgórzem, na którym już w czasach mykeńskich zbudowano cytadelę. W okresie późniejszym Akropol stał się miejscem kultu. Świątynie zbudowane w okresie archaicznym zostały zniszczone podczas wojen perskich. Zniszczone rzeźby, elementy starszych budowli zostały użyte przy poszerzaniu tarasu w kierunku południowym (odnaleziono je podczas prac archeologicznych rozpoczętych w latach siedemdziesiątych XVIII wieku, w tzw. "gruzowisku perskim"). Perykles odbudowę Akropolu powierzył Fidiaszowi. W pracach uczestniczyli także inni wielcy architekci greccy: Iktinos, Mnesikles i Kallikrates.

Z Akropolu roztacza się bardzo ładna panorama miasta. Wzgórze jest dobrym punktem orientacyjnym, widocznym praktycznie z każdego miejsca w Atenach. Na szczycie wzgórza wznoszą się: Partenon, Erechtejon, świątynia Nike Apteros, Propyleje, które stanowią jeden teren zwiedzania. Partenon Erechtejon Świątynia Nike Apteros Propyleje

PARTENON Partenon, słynna świątynia Ateny Partenos ("dziewicy") na Akropolis ateńskiej, wzniesiona w latach p.n.e. z inicjatywy Peryklesa przez Iktinosa i Kallikratesa na miejscu dwóch starszych świątyń: Hekatompedonu z ok p.n.e. i nie dokończonego tzw. Starszego Partenonu z ok p.n.e., zburzonego przez Persów. Partenon, czyli świątynia Ateny Partenos (Dziewiczej), to największa i najpiękniejsza budowla, jaka kiedykolwiek powstała na Akropolu. Konstrukcja ta jest jednak dopiero drugą, stojącą w tym miejscu budowlą poświęconą Atenie. Wcześniej wznosił się tu tzw. Starszy Partenon – świątynia zbudowana z polecenia Pizystrata, w II poł. VI w. p.n.e. i zniszczona przez Persów w czasie oblężenia Aten, w 480 r. p.n.e. Pierwotny Partenon był budowlą wzniesioną na planie prostokąta, z tufu wulkanicznego i ozdobioną sześciokolumnowym frontem. Po zniszczeniach dokonanych na Akropolu przez Persów, ruiny Starszego Partenonu wykorzystano do niwelacji różnicy poziomów na Akropolu. Dziś wiele z tamtych pozostałości, obejmujących fragmenty wspaniałych dzieł sztuki, można zobaczyć w Muzeum Akropolu.

ERECHTEJON Świątynię wzniesiono na cześć Erechteusza, jednego z pierwszych królów ateńskich. Pierwsza świątynia została zniszczona podczas wojen perskich, odbudowana jako prostylos w porządku jońskim w latach 421 p.n.e. – 405 p.n.e.. rechtejon powstał tuż obok tzw. Starej Świątyni (Archaios Naos) Ateny Polias z VI w., która z kolei zastąpiła jeszcze starszą budowlę sakralną na wzgórzu, kapliczkę poświęconą Atenie Medeusa (Opiekunce), wzmiankowaną przez Homera. Kiedy w 406 r. spłonęła Stara Świątynia, znajdujący się w niej kultowy posąg Ateny przeniesiono do nowo zbudowanego przybytku. Ślady Starej Świątyni zachowały się nieco na południe od Erechtejonu.

PROPYLEJE Propyleje ateńskie, monumentalna brama zbudowana wg projektu Mnesiklesa w latach p.n.e. u wejścia na Akropolis ateńską. Propyleje wzniesione z pentelickiego marmuru z powodu wojen peloponeskich nigdy nie zostały ukończone (jest to budowla dorycka, zrealizowano jedynie fasadę o 5 przejściach i wewnętrzną kolumnadę jońską oraz pinakotekę). Propyleje ateńskie stanowią (mimo surowości w wystroju) jedno z najgenialniejszych rozwiązań architektonicznych. Propyleje ateńskie były podziwiane i naśladowane w starożytności (propyleje na akropolis w Lindos na Rodos, Wielkie i Małe Propyleje w Eleusis). W XII w. zamienione na pałac arcybiskupi, w XVI w. - na skład amunicji. Restaurowane w XIX i na początku XX w.

ŚWIATYNIA NIKE APTEROS Jest to mała świątynia poświęcona Nike, wybudowana na Akropolu ateńskim. Jej twórcą był Kalikrates. Prace rozpoczęto w 425 r. p.n.e. Budynek był utrzymany w stylu jońskim i miał wymiary 8,27 x 5,44 m. Na fryzie ukazano bitwę pod Platejami. Persowie przedstawieni byli w strojach greckich, a walki pomyślane są w sposób archaiczny (pojedynki). Bitwie przyglądali się bogowie. Widać tu wiele różnic w porównaniu z fryzem partenońskim. Fryz ze świątyni Nike jest przede wszystkim o wiele bardziej wypukły, zaś proporcje postaci smuklejsze. Szaty mniej bogate, powiewniejsze, nie przylegają ściśle do ciała, przez co nadają postaciom lekkości. Dookoła tarasu znajdującego się przy świątyni ustawiono balustradę ozdobioną płaskorzeźbami. Ukazywały one procesję kilku bogiń Nike, podążających w kierunku siedzącej Ateny. Świątynię wzniesiono prawdopodobnie w r. p.n.e. dla uczczenia zwycięstwa Alkibiadesa.

Na południowym zboczu Akropolu umiejscowione są między innymi: Odeon Heroda Attyka i Teatr Dionizosa, do których prowadzi osobne wejście Odeon Heroda Attyka Teatr Dionizosa

Zbudowany został na południowo-zachodnim stoku Akropolu ateńskiego w 161 przez Heroda Attyka, który w ten sposób uczcił pamięć ukochanej małżonki, Aspasii Regilli. Odeon posiadał 32 rzędy widowni, gdzie mogło zasiąść od 5 do 6 tysięcy widzów. Wzniesiono go w stylu teatrów rzymskich. Scena o szerokości 35 metrów miała trzy kondygnacje. Okrągła orchestra o średnicy ok. 19 m wyłożona była szachownicą z białego i czarnego marmuru. Cały budynek, dla lepszej akustyki, przykryty był dachem z drewna cedrowego. W starożytności odbywały się w nim konkursy muzyczne i rozmaite przedstawienia. ODEON HERODA ATTYKA

TEATR DIONIZOSA Teatr Dionizosa – starożytny teatr grecki, znajdujący się u stóp Akropolu w Atenach. Usytuowany na południowym stoku Akropolu, koło świątyni Dionizosa Eleutherosa[1], teatr został zbudowany w połowie VI wieku p.n.e. – początkowo jako prowizoryczna konstrukcja z drewnianymi ławami i drewnianą skene[2]. Stały, kamienny teatr został wzniesiony dopiero przez Likurga około 330 p.n.e.[2] W okresie hellenistycznym i rzymskim budowla została poddana licznym przebudowom[2]. Pośrodku teatralnej orchestry stał ołtarz (thymele) Dionizosa, wokół którego gromadził się chór[1]. Teatr Dionizosa stanowił jeden z najważniejszych obiektów tego typu i wzór architektoniczny dla wszystkich późniejszych teatrów greckich. Swoje sztuki wystawiali w nim m.in. Ajschylos, Sofokles, Eurypides i Arystofanes[2].

Jednak mimo pięknych budowli znajdujących się na Akropolu, największy zachwyt budzi widok z tego miejsca. Wokół piękne góry, morza i nie tylko. W tych krajobrazach znajduje się także skała Areogapu, Świątynia Zeusa Olimpijskiego oraz pomnik Filopapposa. Pomnik Filopapposa Świątynia Zeusa Olimpijskiego Skała Areogapu

SKAŁA AREOGAPU U podnóża ateńskiego Akropolu, po prawej stronie od głównego wejścia, znajduje się wapienne wzgórze, którego wysokość wynosi ok. 115 m n.p.m. Jest to dziś zupełnie goła skała, na której nie ma żadnych budowli. W starożytności było jednak inaczej. Ateńczycy nazwali tę skałę Wzgórzem Aresa ( ὁ Ἄ ρειος πάγος ho Areios pagos - "wzgórze Aresa") - Areopagiem. U jego podnóża znajdowała się bowiem świątynia boga wojny - Aresa z prawem azylu dla zabójców. Z tego miejsca roztacza się piękny widok na sam Akropol, a patrząc w przeciwnym kierunku można podziwiać panoramę współczesnych Aten. Według mitologii greckiej na tym wzgórzu miał odbyć się są bogów nad Aresem oskarżonym o zabójstwo Halirrhothiosa, syna Posejdona. Ares – bóg wojny został wtedy uniewinniony, gdyż wykazał, że zabójstwo było odwetem za uwiedzenie i zgwałcenie mu córki. Na tym samym miejscu był również sądzony Orestes za zabicie swojej matki Klitajmestry. I on też został uniewinniony, gdyż dowiódł, że w ten sposób pomścił śmierć swego ojca – Agamemnona, zamordowanego przez niewierną żonę. Zarówno Aresa jak i Orestesa przed sądem miały postawić boginie zemsty Erynie, które narodziły się z krwi ofiar. Dlatego obok schodów prowadzących na wzgórze ateńczycy wybudowali niewielką świątynię poświęcone tym boginiom, aby te były łaskawe dla ateńczyków i nie ścigały ich za przewinienia.

Jest to monumentalny rzymski pomnik nagrobny stojący na wzgórzu Muzajon naprzeciwko Akropolu w Atenach. Wzniesiony w latach marmurowy monument upamiętnia Gajusza Juliusza Antiocha Epifanesa Filopapposa, wnuka króla Kommageny Antiocha IV, konsula dodatkowego (consul suffectus) z roku 109 i archonta ateńskiego, który zasłużył się jako dobroczyńca miasta. Składa się z mauzoleum w formie sześcianu oraz wieńczącej go potężnej, dwupiętrowej fasady. Dolną część fasady zdobi płaskorzeźba przedstawiająca uroczystą procesję, w której Filopappos, w stroju konsularnym, jedzie w czterokonnym rydwanie. W części górnej znajdują się nisze z posągami Filopapposa i jego dziadka Antiocha IV. Nie zachowała się prawa część fasady, w której znajdował się posąg Seleukosa I Nikatora. Pomnik wzmiankowany jest przez Pauzaniasza w jego Wędrówce po Helladzie (. W 1436 roku Ciriaco z Ankony wykonał jego szkic, wzmiankują go również przybywający do Aten XVI- i XVII-wieczni podróżnicy z Zachodu. W 1687 roku, podczas oblężenia Aten przez Wenecjan, pomnik został uszkodzony przez turecki pocisk. W XIX i XX wieku przeprowadzono prace archeologiczne w pobliżu monumentu, a sam zabytek został poddany szeregowi prac renowacyjnych. POMNIK FILOPAPPOSA

Świątynia Zeusa Olimpijskiego – świątynia w starożytnych Atenach, ukończona w 131 roku n.e. przez cesarza rzymskiego Hadriana. Jej budowa rozpoczęła się jednak o wiele wcześniej, bo już w 2. połowie VI wieku p.n.e. za czasów Pizystrata – powstały wówczas fundamenty pod ogromny (107,7 m na 42,9 m) dipteros dorycki. Prace przerwano jednak po obaleniu syna Pizystrata – Hippiasza. Budowla, wzniesiona później według zmodyfikowanego planu, liczyła 104 marmurowe kolumny i była największą świątynią w starożytnej Grecji. We wnętrzu na polecenie Hadriana umieszczono dwa posągi – jeden przedstawiał Zeusa (kopia posągu z Olimpii), a drugi samego cesarza. Do naszych czasów zachowało się jedynie 15 kolumn, pozostałe zaś leżą przewrócone na ziemi. Posągi zaginęły. Ruiny świątyni znajdują się na wydzielonym terenie stanowiska archeologicznego w centrum współczesnych Aten. ŚWIĄTYNIA ZEUSA OLIMPIJSKIEGO

Jeśli chcecie jednak dowiedzieć się czegoś więcej na temat Akropolu zapraszam do Muzeum Akropolu, które zlokalizowane jest u południowych podnóży wzgórza, w pobliżu wejścia na obszar Teatru Dionizosa. W czerwcu 2009 roku został otwarty długo wyczekiwany nowy obiekt. Muzeum jest bardzo nowoczesne i oferuje liczne rozwiązania na miarę XXI wieku. Na najniższych poziomach można zobaczyć wyłaniające się z ziemi wykopaliska, dzięki temu zwiedzający mają wrażenie uczestnictwa w pracach wykopaliskowych. Obszerne i przestronne sale, gdzie maksymalnie wykorzystano światło naturalne stwarzają niebywałe możliwości do wyeksponowania cennych przedmiotów.

Zwiedzanie Akropolu jest jednak bardzo męczące a zwłaszcza jeśli zwiedzasz je w wakacje w południe, ale każdy przyzna że się opłaca. Akropol jest piękny nie tylko podczas dnia, ale także w nocy, kiedy wszystko jest podświetlane, co wygląda naprawdę pięknie.

Mam nadzieje że dzięki informacjom, które wam przekazałam dowiedzieliście się czegoś więcej na temat tego miejsca. Jeśli nie wiedziałeś dlaczego Akropol jest tak znanym miejscem to mam nadzieję, że Ci pomogłam. Zachęcam każdego do zwiedzenia tego miejsca bo naprawdę warto. Dla tych, którzy jednak nie zwiedzili jeszcze Akropolu to zapraszam w sezonie letnim, od kwietnia do września można zwiedzać w godzinach od 8:00 do 19:30, zaś od października do marca między 8:30 a 16:30. Bilet wstępu kosztuje 12 € i 6 € ulgowy.

Prezentacje przygotowała uczennica Zespołu Szkół Przy Ambasadzie RP W Atenach im. Zygmunta Mineyki klasy I a gimnazjum- Angelika Dobrzańska

ŹRÓDŁA INFORMACJI sa=X&ved=0ahUKEwj8hcn6w6fMAhUlLZoKHbb2DkQQ_AUIBigB#tbm=isch&q=+Ska%C5%82a+Areopagu+&imgrc=jOr4TaLLsNhntM%3 A sa=X&ved=0ahUKEwj8hcn6w6fMAhUlLZoKHbb2DkQQ_AUIBigB#tbm=isch&q=+Ska%C5%82a+Areopagu+&imgrc=jOr4TaLLsNhntM%3 A NpoKHVx0CpcQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741 NpoKHVx0CpcQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741 NpoKHVx0CpcQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741#tbm=isch&q=akropol&imgrc=9__bvp8XFrOk5M%3A NpoKHVx0CpcQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741#tbm=isch&q=akropol&imgrc=9__bvp8XFrOk5M%3A NpoKHVx0CpcQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741#tbm=isch&q=pod%C5%9Bwietlony+akropol NpoKHVx0CpcQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741#tbm=isch&q=pod%C5%9Bwietlony+akropol &biw=1440&bih=741#imgrc=MNURkCxtyQ7FJM%3A &biw=1440&bih=741#imgrc=MNURkCxtyQ7FJM%3A KzMAhUKvBQKHdSPD0YQ_AUIBigB#imgrc=DnkuePeQhqJQMM%3A KzMAhUKvBQKHdSPD0YQ_AUIBigB#imgrc=DnkuePeQhqJQMM%3A rnnNDMAhWDXCwKHbpOBDUQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741 rnnNDMAhWDXCwKHbpOBDUQ_AUIBygB&biw=1440&bih= ab&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjjhdmunNDMAhVF1ywKHYgzBTwQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741#imgrc=rzJDr5BPe WAEsM%3A ab&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjjhdmunNDMAhVF1ywKHYgzBTwQ_AUIBygB&biw=1440&bih=741#imgrc=rzJDr5BPe WAEsM%3A