Autor: Aleksandra Kocoł

Spis treści: 1.Kanonizacja papieży, 2.Jan Paweł II, 3.Jan XXIII, 4.Karolina Kózkówna, 5.Edmund Bojanowski, 6.Oddani Bogu, 7.Koniec.

Kanonizacja papieży Kanonizacja Jana Pawła II i Jana XXIII odbędzie się 27 kwietnia 2014 w Niedzielę Bożego Miłosierdzia w Watykanie w roku bł. Karoliny Kózki i Edmunda Bojanowskiego, podczas której dwaj błogosławieni papieże: Jan Paweł II oraz Jan XXIII, zostaną ogłoszonymi świętymi Kościoła katolickiego. Będzie to pierwsza podwójna kanonizacja papieży w XXI wieku i zarazem pierwsza kanonizacja głowy Kościoła od czasu kanonizacji Piusa X w lipca 2013 wydano dekret w sprawie cudu za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II. Cudem tym jest zatwierdzone przez lekarzy i teologów z Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych i niewytłumaczalne z punktu widzenia medycznego, uzdrowienie kobiety z Kostaryki, cierpiącej na nieoperacyjnego tętniaka mózgu. Kobieta, oglądając beatyfikację Jana Pawła II, zaczęła do niego się modlić, po czym doznała nagłego uzdrowienia. Papież Franciszek poinformował, że razem z Janem Pawłem II, kanonizowany zostanie również bł. Jan XXIII.

Jan Paweł II Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach i był trzecim dzieckiem Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Swojej siostry nigdy nie poznał, gdyż zmarła jeszcze przed jego urodzeniem. Również wcześnie, bo 13 kwietnia 1929 r. stracił matkę : śmierć ta pozostawiła w małym Lolku( tak nazywano go w rodzinie) poczucie straszliwej pustki, ogromnej miłości i niespełnionego pragnienia wyrażenia uczuć synowskich. W 1932 r. jego starszy brat Edmund w czasie praktyki lekarskiej w szpitalu zaraził się szkarlatyną, która zaprowadziła go do grobu. Po ukończeniu gimnazjum w 1938 r. Karol wraz z ojcem przenosi się do Krakowa, gdzie będzie uczęszczał na polonistykę na Uniwerstytecie Jagiellońskim. Wojtyła otrzymuje święcenia kapłańskie po wojnie, 1 listopada 1946, po czym zostaje wysłany do Rzymu na dalsze studia teologiczne. W 1958 r. otrzymuje sakrę biskupią i pracuje jako sufragan w Krakowie. W 1964 r. zostaje arcybiskupem Krakowa, a 28 czerwca 1967 Paweł VI mianuje go kardynałem.

16 października 1978 r. zostaje papieżem, przyjmuje imię Jan Paweł II 13 maja 1981 na audiencji generalnej turecki zamachowiec oddaje strzały do papieża, cudem Jan Paweł II unika śmierci. Pontyfikat trwał 26 lat, 5 miesięcy i 16 dni. Ogłosił 1338 błogosławionych oraz 482 świętych. Odbył 104 zagraniczne pielgrzymki. Ustanowił Światowe Dni Młodzieży. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005r. O godz. 21: maja 2011 r. Benedykt XVI dokonał beatyfikacji papieża Polaka.

Jan XXIII Angelo Giuseppe Roncalli, czyli późniejszy Ojciec Święty Jan XXIII, przyszedł na świat 25 listopada 1881 roku w Sotto il Monte, na północy Włoch. Pochodził z ubogiej, chłopskiej rodziny, był czwartym z czternaściorga dzieci. W 1904 roku ukończył studia, zdobywając tytuł doktora teologii oraz przyjął święcenia kapłańskie. W 1920 otrzymał sakrę biskupią. Prawie przez 30 lat pełnił obowiązki dyplomaty. 28 października 1958 roku, po trzydniowym konklawe, został wybrany papieżem i przyjął imię Jana XXIII. Przez kolejne cztery lata czynił przygotowania do II Soboru Watykańskiego, który rozpoczął się 11 października 1962 roku. Sobór ten rozpoczął nowy sposób obecności Kościoła w świecie, wezwał do odnowy życia w Kościele, ogłosił tzw. aggiornamento, czyli dostosowanie do współczesnych czasów. Dał także impuls do pojednania z Kościołami chrześcijańskimi oraz dialogu z innymi religiami. Jan XXIII zmarł po ciężkiej chorobie 3 czerwca 1963 roku. Papież Jan Paweł II 3 września 2000 roku ogłosił go błogosławionym. Za jego pontyfikatu zmienił się sposób obecności Kościoła w świecie oraz styl sprawowania władzy. Słynął z poczucia humoru, był bezpośredni i prostolinijny. Jest nazywany "papieżem dobroci". Jego życie było bardzo franciszkańskie, cechowało je prawdziwe ubóstwo oraz wierność i posłuszeństwo Kościołowi. W testamencie Jan XXIII napisał m in.: "Urodziłem się biedny, lecz z godnej i skromnej rodziny, i jestem szczególnie szczęśliwy, że umieram biedny, rozdawszy, wedle potrzeb i okoliczności mego prostego i skromnego życia, na rzecz ubogich i Kościoła Świętego.

Błogosławiona Karolina Kózkówna Bł. Karolina Kózka- dziewczyna która zginęła w obronie czystości, wojownicza, a zarazem rozmodlona, zwykła i niezwykła. Swoje życie poświęciła Bogu i ludziom. W ciągu swojego 16 letniego życia pokazała, że droga do Nieba prowadzi przez pomoc drugiemu człowiekowi i oddanie się Bogu. Przyszła na świat 2 sierpnia 1898 roku w Wał-Rudzie. Do Wspólnoty Kościoła została przyjęta przez Chrzest Św. pięć dni później. W 1907 r. przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej, a w roku 1914 otrzymała Sakrament Bierzmowania. Miłości do Boga i ludzi uczyła się od swoich rodziców, którzy byli bardzo pobożnymi ludźmi. Karolina starała się codziennie uczestniczyć we Mszy Świętej i adorować Jezusa w Tabernakulum. Odmawiała także Różaniec i uczestniczyła w drogach krzyżowych. Szczególną czcią otaczała Matkę Boską. 18 listopada zginęła z rąk rosyjskiego żołnierza w obronie dziewczęcej czci. Po długim procesie beatyfikacyjnym, 10 czerwca 1987 roku, podczas Mszy św. na tarnowskich błoniach, Papież Jan Paweł II ogłosił Karolinę błogosławioną. Obecnie trwa Jej proces kanonizacyjny, a w większości diecezji odbywa się Peregrynacja relikwii prowadzona przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, która ma na celu szerzenie kultu Błogosławionej.

Ceremonia beatyfikacji

Błogosławiony Edmund Bojanowski Przyszły błogosławiony urodził się 14 listopada 1814 r. w Grabonogu koło Gostynia. Pochodził ze średnio zamożnej rodziny szlacheckiej o tradycjach patriotycznych. Edmund jako kilkuletni chłopiec poważnie zapadł na zdrowiu. Gdy nie dawał znaku życia, a bezradny lekarz nadziei na poprawę, matka uprosiła synowi łaskę uzdrowienia, modląc się o cud w pobliskim Gostyniu, w kościele Świętogórskiej Róży Duchownej. W podziękowaniu za Bożą interwencję i ocalenie dziecka od śmierci, rodzina ofiarowała sanktuarium srebrne Oko Opatrzności jako wotum, które do dziś można oglądać w bocznym ołtarzu, u stóp XVI- wiecznej Piety. Doświadczenie uzdrowienia umocniło religijność rodziny Edmunda. Mimo dolegliwości spowodowanych chorobą płuc, która towarzyszyła mu przez całe życie, Edmund cechował się niezwykłą – nawet dla zdrowego człowieka - aktywnością i poświęceniem. Edmund nigdy się nie wywyższał, a swój status społeczny i ponadprzeciętne zdolności wykorzystywał w celu organizowania pomocy dla najbardziej potrzebujących. Dzięki jego staraniom ziemiaństwo zapewniało byt bezradnym i skazanym na ubóstwo. Pomoc bł. Edmunda nie ograniczała się jednak do spraw organizacyjnych, czy przekazania datku pieniężnego. Twierdził: „nędzy trzeba samemu dotknąć”. Nie uchylał się więc od osobistego, bezpośredniego kontaktu z pokrzywdzonymi przez los, a ciepło, które im przekazywał, zjednało mu opinię „serdecznie dobrego człowieka”. przeszedł do historii jako założyciel żeńskiego zgromadzenia zakonnego sióstr służebniczek Najświętszej Maryi Panny. Siostry rekrutowały się z dziewcząt wiejskich, opiekujących się dziećmi w ochronkach. Edmund Bojanowski zmarł 7 sierpnia 1871 r. W miarę upływu czasu, przekonanie o jego świętości coraz bardziej rosło. Do chwały błogosławionych wyniesiony został 13 czerwca 1999 r. przez papieża Jana Pawła II w Warszawie.

Oddani Bogu Co łączy wymienione wyżej osoby? Przede wszystkim oddanie Bogu i otwarcie na człowieka zwłaszcza pokrzywdzonego, chorego, ubogiego oraz odtrąconego przez wszystkich. Z miłości do Boga bronili człowieka, jego godności, hierarchii wartości, prawdy. Kościół i świat potrzebuje świadectwa miłości oraz miłosierdzia do bliźniego.

Koniec. Dziękuję za oglądnięcie mojej prezentacji.