Według samych starożytnych Egipcjan stosowany przez nich system pisma pochodził od bogów. Uważali oni, że pismo wynalazł bóg Thot. Był on naczelnym bóstwem Hermopolis, bogiem wiedzy, mądrości. Był także bogiem Księżyca co wyraźnie podkreślano w ikonografii - umieszczano mu na głowie wizerunek Księżyca w dwóch jego fazach: jako rogalik i jako dysk w pełni. Thot uznawany był za wynalazcę pisma, a także za opiekuna pisarzy, ukazywany był jako ibis lub pawian, niekiedy też jako mężczyzna z głową ibisa
Wierzenia Egipcjan zwracają wielką wagę do kultu zmarłych, dlatego też rozbudowano system wierzeń w życie pozagrobowe. Według ich wiary śmierć nie jest końcem istnienia, a jedynie jego przemianą, wierzono, że życie po śmierci może być szczęśliwsze niż ziemskie. Najwięcej informacji na ten temat życia pozagrobowego znajdujemy w „ Księdze Umarłych ”. Według wierzeń egipskich los duszy człowieka zależy od tego jak żył na ziemi, po śmierci każda dusza stawała przed sądem Ozyrysa (boga podziemi), który decydował, czy dana dusza będzie w ciągłym błogosławieństwie i rozkoszy, czy nie.
Ważnym elementem, który zapewniał duszy szczęście był fakt przedłużenia istnienia ciała dla elementu nieśmiertelnego duszy, czyli ka – stąd praktyka mumifikacji zwłok. Inną formą przedłużenia istnienia ciała niż mumifikacja było przedstawienie zmarłego w rzeźbie, posągu lub malarstwie, a następnie wybudowanie mieszkania zmarłego, czyli grobu. Egipcjanie sądzili, że zmarły potrzebuje tego samego co za życia ziemskiego, dlatego do grobowców wkładano pokarmy i napoje, sprzęt, szaty, a nawet broń i figurki postaci byłych służących. Te materialne „wspomnienia zmarłych” miały głęboki sens, chodziło bowiem o zapewnienie duszy jakiegoś ziemskiego oparcia.