Pasowanie na rycerza (także: akolada) – nadanie adeptowi rzemiosła rycerskiego – giermkowi – godności rycerza przez wręczenie mu ostróg i pasa (stąd nazwa pasowanie).

Krucjaty, wyprawy krzyżowe, wojny ogłaszane przez papieży i prowadzone w imię Jezusa Chrystusa w celu odzyskania chrześcijańskiego dziedzictwa lub w obronie chrześcijaństwa przed wewnętrznymi i zewnętrznymi wrogami. W węższym znaczeniu wyprawy wojenne podejmowane w XI-XIII w. przez chrześcijańskie rycerstwo Europy Zachodniej w celu wyzwolenia Ziemi Świętej spod panowania muzułmańskiego. "Święta wojna" przez dłuższy czas stanowiła pojęcie obce chrześcijaństwu.

Zakon rycerski – pierwotnie w Kościele katolickim zakon, w skład którego wchodzili zakonnicy (duchowni) oraz bracia-rycerze, którzy nie przyjmując święceń, godzili się żyć jak zakonnicy (składali śluby czystości i ubóstwa). Ich głównym zadaniem była nie tylko modlitwa czy kontemplacja, lecz również walka w obronie wiary i ideałów przyjętych w regule zakonnej. Pierwsze zakony rycerskie powstawały na fali krucjat (w Królestwie Jerozolimskim) i pielgrzymek do Ziemi Świętej w XI i XII w. Niektóre zakony rycerskie zdołały utworzyć swoje własne państwa – zakon krzyżacki w Prusach i Ziemi Świętej, joannici na Rodos i Malcie.

Kodeks rycerski – to zbiór zasad etycznych i moralnych, jakimi powinien kierować się rycerz, to wyznaczniki etyki rycerskiej. Głównymi zasadami były: służba i całkowite oddanie władcy i Kościołowi, a także miłosierdzie. Kierowanie się tymi zasadami gwarantowało godne życie. Kodeks tworzył wyidealizowanego obrońcę, obraz człowieka prawego bez skazy. Takie wzorce i systemy wartości miały coraz większy udział w tworzeniu nowej kultury. Rycerski etos dzieli się na zasady: - o życiu - o służbie - o porządku

- szanować każdego człowieka, - nosić w sercu miłość, - prawdę wyznawać i sercem i słowem, - bronić dobra i prawości od wszelkiego zła, - być wiernym raz danemu słowu, - nie czynić zła w gniewie, - uważać na dumę rycerską, by pychą nie została splamiona, - nie odwracać się do wroga plecami,

- doskonalić swoje ciało i ducha, - pozostać wiernym swemu powołaniu, - dbać o swą siłę w walce, aby zawsze móc stanąć na polu bitwy, - pomnażać swój majątek. - być miłosiernym i hojnym, wspomagać innych swym majątkiem i uczynkiem,

- unikać sprzeczek, - ze skłóconymi pojednać się przed słońca zachodem, - słuchać starszych od siebie i szanować ich, -nie być ślepym na cudze grzechy i starać się wskazać innym prawidłową drogę, - nie nadużywać picia wina i od podobnych trunków stronić, - do przyzwoitości się wdrażać,nie słuchać rad do złego nakłaniających - nie używać oręża pochopnie.

Podstawowym obowiązkiem każdego rycerza było stawienie się na wezwanie swojego władcy. Konno, w odpowiednim rynsztunku i z bronią. Niestawienie się groziło karą pieniężną, a nawet odebraniem lenna. Zajęci gospodarką, żyjący z daleka od dworu rycerze, ci mniej zamożni i bardziej pochłonięci codziennością, byli dosłownie odrywani od zarządzania majątkiem. Nie mieli jednak wyjścia, bo gdyby nie pańskie lenno, nie mieliby na czym gospodarować. Na szczęście wielkie bitwy były rzadkością. Lenno- Posiadłość rycerza

Rycerze mieli obowiązek bronić godność swojej damy (lub generalnie dam). Jednak dotyczyło to kobiet z wyższego stanu. Do nich były adresowane uczucia mężczyzn. Obrona godności damy była przyjmowała również charakter nie co inny np. dla ich chwały startowali w turniejach rycerskich. Następnym obowiązkiem rycerza w stosunku do Dam było zabawianie ich (żartowanie, rozmowy). Te przywileje jednak nie dotyczyły zwykłej kobiety. Często były również traktowane jako podmioty. Podczas wojen mogły zdarzyć się różne przykre okoliczności dla nich. Kobiety też z tego stanu nie mogły liczyć na awans społeczny. Z obawy o mezalians rycerstwo raczej nie pożądało takich pań.