MONASTYCYZM

WSPÓŁCZEŚNI EREMICI Instytucja pustelnika została określona w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. (kanon 603). W 2006 r. została powołana Podkomisja ds. Indywidualnych Form Życia Konsekrowanego

Wymagania wstępne dla kandydata na pustelnika Wierny chrześcijanin Kościoła łacińskiego Odpowiednia motywacja Wiek Zdrowie fizyczne Zdrowie psychiczne Dojrzałość duchowa Stan wolny Zabezpieczenie materialne

Formacja pustelnicza 1. Procedura dopuszczenia do formacji początkowej 2. Formacja początkowa a.) I faza przeznaczona dla osób świeckich trwa 3-5 lat; kandydat przygotowuje się do podjęcia życia pustelniczego w dotychczasowym środowisku b.)II faza przeznaczona dla osób świeckich, jak i duchownych trwa od 4-5 lat; kandydat rozpoczyna życie w wybranej przez siebie pustelni, a także opracowuje regułę życia. 3. Formacja a.) intelektualna b.) duchowa c.) praktyczna

Przykłady pustelni Pustelnia św. Marii Magdaleny (Kalwaria Zebrzydowska)

Pustelnie w Melsztynie

Pustelnia w Melsztynie Pustelnik Grzegorz

Św. Benedykt (ok ) Św. Benedykt urodził się w Nursji ok. 480 r. Z woli rodziców podjął naukę w Rzymie. Niezadowolony z braku dyscypliny wśród swoich towarzyszy postanowił opuścić szkołę. Droga jego ascetycznego życia rozpoczęła się w miejscowości Afide. Następnie przeniósł się do groty Subiaco (Góry Sabińskie), gdzie spędził trzy lata. W 529 r. założył klasztor na Monte Cassino.

Źródła wiedzy o Benedykcie Żywot św. Benedykta ( II ks. Dialogów Grzegorza Wielkiego); Reguła św. Benedykta; Brak dokładniejszych informacji o Benedykcie w postaci danych chronologicznych, czy też zapisek na jego temat w innych źródłach epoki doprowadził badaczy do podważenia prawdziwości istnienia postaci św. Benedykta.

Żywot św. Benedykta I faza – Benedykt zostaje poddany czterem próbom (Subiaco) II faza – okres cudów oraz jasnowidzenia (Monte Cassino)

Totila ( król Ostrogotów w latach ) u św. Benedykta

Relikwie św. Benedykta Ciało Patriarchy mnichów zostało pochowane w Monte Cassino, w kaplicy św. Jana Chrzciciela, którą sam wybudował i w której kazał złożyć ciało swej siostry Scholastyki. Najazd Longobardów oraz zniszczenie przez nich opactwa na Monte Cassino w 577 r. spowodowało opuszczenie klasztoru przez mnichów. Ok. 660 r. mnisi z francuskiego klasztoru we Fleury sur Loire dokonali translacji szczątków św. Benedykta. Zdarzenie to rozpoczęło trwający do dziś spór o relikwie św. Benedykta między Monte Cassino a Fleury sur Loire.

Relacja Adrewalda mnicha z Fleury z IX w. (Historia translationis S. Benedicti) Mummolus miał wizję, podczas której otrzymał polecenie, aby zwłoki św. Benedykta, które leżały opuszczone i zaniedbane w opustoszałym Monte Cassino, przenieść do swego opactwa i otoczyć je odpowiednią czcią. Zwierzył się z tego mnichowi Aigulfowi, który rozpoczął przygotowania do podróży. Wtedy przybyli do Fleury mnisi z Le Mans, którzy również mieli widzenie i wyruszyli na poszukiwanie relikwii św. Benedykta. Aigulf nie zdołał nakłonić przybyszów do powrotu, więc zaproponował im wspólną wyprawę. Porozumiawszy się, wyruszyli razem. Lecz gdy jego towarzysze zatrzymali się w Rzymie, aby odwiedzić groby Apostołów i zwiedzić miasto, Aigulf umknął i wyprzedził ich w Monte Cassino. Gdy się tam modlił o objawienie w którym miejscu znajduje się grób św. Benedykta, jakiś starzec objaśnił go (zażądawszy zresztą za to wynagrodzenia), że w nocy ukaże się światło, wskazujące gdzie spoczywają zwłoki św. Patriarchy. Istotnie światło się ukazało, Aigulf włamał się do grobu i umieścił w jednym koszu kości św. Benedykta i św. Scholastyki, które leżały w tym samym grobie. O świcie nadjechali towarzysze podróży z Le Mans. Uznali oni pierwszeństwo Aigulfa, i jako swego udziału żądali relikwii św. Scholastyki. Sprytny Aigulf niczego im nie dał, lecz obiecał, że po powrocie do Fleury otrzymają coś dla siebie.

Reguła św. Benedykta Posłuszeństwo opatowi – posłuszeństwo regule – „stabilitas loci”

Reguła św. Benedykta versus Reguła Mistrza Św. Benedykt korzystał z reguły tzw. Mistrza, o czym świadczą dokładne cytaty, streszczenia odpowiednich fragmentów RM. RB była o wiele bardziej umiarkowana, a także demokratyczna niż RM. Przykład: w RM opat podejmuje decyzja samodzielnie, RB – opat winien radzić się braci.

Reguła św. Benedykta W latach na synodach w Akwizgranie RB została uznana za jedyną, obowiązującą regułę zakonną. Na czele ruchu reformatorskiego stał Benedykt z Aniane oraz cesarz Ludwik Pobożny.