Юрий Владимирович Никулин Filmografia Galeria Любовь Петровна Орлова Filmografia Galeria Вячеслав Васильевич Тихонов Filmografia Galeria Наташа Королёва Filmografia Galeria Евгений Малиновский Filmografia Galeria Марина Андреевна Александрова Filmografia Galeria
Юрий Владимирович Никулин na polski Jurij Władimirowicz Nikulin. Urodził się 18 grudnia 1921 w Demidowie w guberni smoleńskiej, a zmarł 21 sierpnia 1997 w Moskwie. Był on radzieckim i rosyjskim aktorem komediowym, klaunem cyrkowym, a również Narodowym Artystą ZSRR w 1973 oraz Bohaterem Pracy Socjalistycznej rok1990.
Друг мой, Колька! - Wasia (1961) Самогонщики - Bałbes (1961) Укрощение строптивой - szef chóru cerkiewnego (1961) Операция «Ы» и другие приключения Шурика - Bałbes (1965) Дайте жалобную книгу - sprzedawca w sklepie (1965) Кавказская пленница или Новые приключения Шурика - Bałbes (1966) Андрей Рублёв - Patryk (1966) Бриллиантовая рука - Siemion Gorbunkow (1968) Семь стариков и одна девушка - Bałbes (1968) 12 стульев - dozorca Tichon (1971) Чучело - Nikołaj Nikołajewicz Bjessolcew, dziadek Leny (1982)
Любовь Петровна Орлова, na polski Lubow Pietrowna Orłowa. Urodziła się 11 lutego 1902 w Zweinigorodzie k. Moskwy, a zmarła 26 stycznia 1975 w Moskwie. Była radziecką aktorką, tancerką i śpiewaczką. Pochodziła z rodziny szlacheckiej, jej ojciec Piotr pracował w rosyjskim ministerstwie wojny. Rodzice chcieli, aby została pianistką. Fascynacja teatrem spowodowała, że przerwała naukę w moskiewskim konserwatorium i zaczęła uczęszczać na lekcje gry aktorskiej do E. Teleszowej. W tym czasie zarabiała na życie grając na pianinie w moskiewskim kinoteatrze Ars. Sławę przyniosła jej rola w filmie Świat się śmieje Grigorija Aleksandrowa, prywatnie męża aktorki. Lubow i Grigorij nigdy nie pokłócili się ze sobą, zawsze byli zgodnym i kochającym się małżeństwem. Rok po śmierci gwiazdy w Jugosławii zakończono budowę serii sześciu polarnych statków o podwójnym dnie cała ta seria została nazwana na cześć sławnych radzieckich aktorek - jedna z jednostek dostała imię Lubow Orłowej. Obecnie statek ten jest wyczarterowany przez Quark Expeditions i kursuje na trasie Ushuaia - Szetlandy Południowe - Antarktyda, wraz z bliźniaczym M/V Clipperem Adventurerem.
Любовь Алёны - Эллен Гетвуд (1933 ) Петербургская ночь - Грушенька (1934 ) Весёлые ребята - Анюта (1934 ) Цирк - Марион Диксон (1936) Bолга-Волга - письмоносица Дуня Петрова «Стрелка» (1938) Ошибка инженера Кочина - Ксения Лебедева (1939) Светлый путь - Таня Морозова, Золушка (1940) Дело Артамоновых - Паула Менотти (1941) Одна семья (не вышел на экраны) - Катя (1943) Весна - актриса Шатрова, ученый Ирина Никитина (1947) Встреча на Эльбе - журналистка Джанет Шервуд (1949) Мусоргский - Татьяна Платонова (1950 ) Композитор Глинка - Людмила Ивановна (1952) Русский сувенир - Барбара (Варя Комарова) (1960) Скворец и Лира (на экраны не вышел) - Людмила Грекова («Лира») (1974)
Вячеслав Васильевич Тихонов na polski Wiaczesław Wasiljewicz Tichonow. Urodził się 8 lutego 1928 w Pawłowskim Posadzie koło Moskwy, a zmarł 4 grudnia 2009r. w Moskwie). Był aktorem rosyjskim. Największą sławę przyniosła mu rola Standartenführera SS Stirlitza w serialu Семнадцать мгновений весны (Siedemnaście mgnień wiosny) w 1973 roku, na podstawie powieści Juliana Siemionowa. Ponadto Tichonow wystąpił w filmach nagrodzonych Oscarem np. „Wojna i pokój”, „Spaleni słońcem”. Został uhonorowany m.in. Orderem Lenina oraz tytułami tj. Ludowego Artysty ZSRR czy Bohatera Pracy Socjalistycznej. Pochodził z rodziny robotniczej. Jego ojciec Wasilij Romanowicz był mechanikiem w przędzalni, a matka Walentyna Wiaczesławowna, opiekunką w domu dziecka. W wieku 13 lat rozpoczął naukę zawodu tokarza, a następnie zaczął pracować w fabryce broni. W 1944 rozpoczął naukę jako student roku zerowego na politechnice. Wbrew woli rodziców, którzy widzieli w nim inżyniera, marzył o zawodzie aktora. W 1945 próbował dostać się na studia do moskiewskiego WGIK. Nie zdał egzaminów, jednak po zakończeniu rekrutacji znalazł się w klasie prof. Borysa Bibikowa. W czasie studiów miał miejsce jego aktorski debiut – w 1948 wystąpił w filmie Siergieja Gierasimowa "Młoda gwardia". Uczelnię ukończył w 1950 z wyróżnieniem. Niestety przez kolejne 10 lat nie otrzymywał żadnych interesujących propozycji, grając poślednie role w Moskiewskim Teatrze Studyjnym, oparte głownie na jego męskiej urodzie. Dopiero w 1958 Stanisław Rostocki powierzył mu rolę traktorzysty Morozowa w produkcyjniaku "Dieło było w Pieńkowie", która zdobyła mu uznanie widzów. Od tego momentu rozpoczęła się jego prawdziwie aktorska kariera – otrzymywał i przyjmował propozycje ról w wielu znaczących filmach kina radzieckiego. Ukoronowaniem tego okresu kariery aktora był udział w nagrodzonej Oskarem mega produkcji Siergieja Bondarczuka "Wojna i mir" w której zagrał Bołkońskiego. Za rolę nauczyciela Mielnikowa w kolejnym filmie Rostockiego "Dożywiom do poniedzielnika" otrzymał w 1970 Nagrodę Państwową ZSRR. W 2002 aktor przeszedł zawał serca. Najbliższym szpitalem dla miejsca jego zamieszkania była klinika wojskowa, gdzie go przewieziono. Podczas spisywania danych personalnych, obok imienia i nazwiska na pytanie o stopień podał: "standartenführer".28 listopada 2009 aktor trafił do Centralnego Szpitala Klinicznego w Moskwie. 3 grudnia przeszedł kolejny zawał i był operowany. Zmarł dzień później. Kondolencje rodzinie zmarłego złożyli Władimir Putin i Dmitrij Miedwiediew.
Молодая гвардия - Володя Осьмухин (1948) Звёзды на крыльях - курсант Военно-морского училища лётчиков (1955) Ч.П. — Чрезвычайное происшествие - Виктор Райский, матрос (1958) Мичман Панин - Панин, мичман (1960) Оптимистическая трагедия - Алексей, моряк-анархист (1963) Война и мир Андрей Болконский - князь (1967) Карусель - Хозяин дома (1970) Семнадцать мгновений весны - Макс Отто фон Штирлиц (1973) Белый Бим Чёрное ухо - Иван Иванович, писатель, хозяин Бима (1977) Утомлённые солнцем 2 - Всеволод Константинович (2010)
Наташа Королёва na polski Natasza Korolowa. Urodziła się 31 maja 1973 w Kijowie. Jest rosyjską wokalistką, aktorką i artystką estradową. Ma siostrę Irynę Osaulenko. Zadebiutowała na scenie w wieku trzech lat, śpiewając piosenkę Krążownik Aurora na kongresie Komsomołu. W wieku 12 lat napisała kilka popularnych piosenek, w tym Мир без чудес. Dwa lata później wygrała pierwszy konkurs muzyczny. W latach uczyła się w szkole dla artystów cyrkowych i estradowych w Kijowie. Po ukończeniu nauki przeniosła się do Moskwy. W 1989 wystąpiła po raz pierwszy na koncercie w USA. Nagrana w 1990 piosenka Жёлтые тюльпаны przyniosła jej sławę w ZSRR, ale także poza granicami kraju. Kolejne przeboje stały się popularne dzięki 12 wideoklipom, prezentowanym przez rosyjskie stacje telewizyjne. W latach występowała w Izraelu, Niemczech a także w Nowym Jorku. Wystąpiła w 15 filmach, głównie były to seriale telewizyjne. We wrześniu 2009 otworzyła w Moskwie własny salon kosmetyczny. Zajmuje się także projektowaniem biżuterii. Była dwukrotnie mężatką. Pierwszym mężem Nataszy był kompozytor i piosenkarz Igor Nikołajew, a drugim inżynier i striptizer Siergiej Głuszko. Ma syna o imieniu Archip.
Старые песни о главном - дочь председателя (1995) Старые песни о главном 2 (1996) Старые песни о главном 3 (1997) Салон красоты (2000) Рецепт колдуньи - Людмила (2003) Против течения (2004) Моя прекрасная няня - камео (2005) Дедушка моей мечты 2 - Кристина (2006) Держи меня крепче - Наталья Архипова (2007) Золотая рыбка - Марьюшка (2008)
Евгений Малиновский na polski Eugeniusz Malinowski. Urodził się 18 marca 1967 w Biełowie w Rosji. Jest aktorem, piosenkarzem, gitarzystą dyrygentem. Od 1992 roku mieszka w Polsce. Jest absolwentem Kiemierowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk i Kultury z tytułem dyrygenta orkiestry estradowej. W 1992 roku przyjechał do Polski, by poznać kraj, z której pochodził jego dziadek. W naszym kraju propaguje muzykę rosyjską, zwłaszcza utwory Bułata Okudżawy i Włodzimierza Wysockiego. Specjalizuje się w poezji śpiewanej i piosence aktorskiej. Często jest zapraszany do udziału w produkcjach filmowych i telewizyjnych, wciela się w rolę obywateli Rosji i byłych republik radzieckich. Występuje też na scenach muzycznych. Jeszcze w Rosji udzielał się jako muzyk, grając na gitarze basowej. W latach współtworzył zespół rockowy Hippocampus, w którym również grał na tym instrumencie. Od 1997 do 2001 wiele razy uczestniczył w przygotowywaniu i realizowaniu projektów grupy muzycznej Zdobywcy Pewnych Oskarów. W latach , pracował jako gitarzysta basowy z Krzysztofem Wałeckim. Nawiązał też współpracę z kanadyjskim gitarzystą i wokalistą bluesowym polskiego pochodzenia – Lesterem Kidsonem. Obecnie skoncentrował się na karierze solowej. Pracuje nad własnymi projektami rockowymi i jazzowymi. Od 2004 roku występuje z programem Syberyjski bard zaprasza z utworami Władimira Wysockiego, Aleksandra Rosenbauma i Bułata Okudżawy, które wykonuje przy własnym akompaniamencie na gitarze akustycznej. Jego interpretacje znacznie odbiegają od pierwowzorów. Występy w filmach i serialach rozbudziły w Eugeniuszu Malinowskim chęć zostania zawodowym aktorem. W związku z tym podjął studia na wydziale aktorskim Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie. Ukończył je w 2009 roku.
Jest jak jest - Rosjanin (1994) Ekstradycja - Sasza (1995) Boża podszewka - partyzant sowiecki (1997) Na koniec świata - Śpiewak rosyjski (1999) Plebania - Bolek, goryl Borunia ( ) Quo vadis (2001) Na dobre i na złe - robotnik (2002) Fala zbrodni - Paweł Zimin (2004) Fala zbrodni - Jasir (2005) Kryminalni - "Żaku" (2005) Pensjonat pod Różą - Andriej Trenkowski (2005) Odwróceni - Dymitr (2007) Na dobre i na złe - Wołodia (2008)
Марина Андреевна Александрова na polski Marina Andrejewna Aleksandrowa. Jest rosyjską aktorką. Urodziła się 9 sierpnia 1982 na Węgrzech w Kuskunmaisa. Była jedynym dzieckiem podpułkownika armii radzieckiej, stacjonującego na Węgrzech. Do Rosji przeniosła się wraz z rodziną w Po ukończeniu szkoły muzycznej w klasie harfy, zaczęła studia aktorskie. Była żoną Aleksandra Domogarowa. Karierę aktorską rozpoczęła w wieku 17 lat, debiutując w serialu „Imperia pod udarom”. W Rosji prowadzi także telewizyjny show „Ostatni bohater”. Na festiwalu filmowym w Saint-Tropez 2003 otrzymała nagrodę w kategorii "najlepszy debiut" za rolę w filmie „Fontes des neiges”.
Империя под ударом - Мария Столыпина (2000) Азазель - Лизанька фон Эверт-Колокольцева (2001) Воровка - Юлия Балашова. (2002) Бедная Настя - принцесса Мария (2003) Виола Тараканова - Томочка (2004) Звезда эпохи - Валентина Седова (2005) Последний бронепоезд - Тома (2006) Стритрейсеры - девушка Степана Мохова (2008) Котовский - возлюбленная Котовского (2009)