Niesamowity świat ciała człowieka

Prezentacja na temat: "Niesamowity świat ciała człowieka"— Zapis prezentacji:

1

2 Niesamowity świat ciała człowieka
Grupa G5

3 Spis treści Układ krwionośny Budowa kości Aktywność amylazy Skrobia
Ciśnienie Powierzchnia jelit a trawienie Aktywność katalazy Budowa wątroby, nerek, i płuc

4 Składniki morfotyczne
Budowa krwi Osocze Składniki nieorganiczne Jony sodowe, potasowe, chlorkowe, i węglanowe Składniki organiczne Składniki białkowe Składniki pozabiałkowe Składniki morfotyczne Erytrocyty Leukocyty Trombocyty Krew jest płynną tkanką składającą się z osocza i elementów morfotycznych krwi, a jej ilość w organizmie człowieka szacuje się na około 5 litrów. J est to bardzo ważny składnik naszego organizmu - jej brak czy znaczny ubytek doprowadza szybko do śmierci. Krew stanowi około 7% masy ciała. Większość (55% objętości) to osocze, czyli płynne środowisko tworzące "zawiesinę" dla elementów morfotycznych, którymi są krwinki czerwone (ertytrocyty), krwinki białe (leukocyty) oraz płytki krwi Wiecej: Osocze Osocze jest zasadniczym składnikiem krwi, stanowi medium, w którym zawieszone są elementy morfotyczne. Zawiera składniki organiczne i nieorganiczne (głównie jony sodowe, potasowe, chlorkowe i węglanowe). Składniki organiczne to: białkowe (białka), składniki pozabiałkowe (azot i go nie zawierające oraz lipidy osocza). Składniki organiczne Składniki białkowe - Białka Białka są najważniejszymi składnikami organicznymi krwi. Dzielą się na trzy frakcje: albuminy, globuliny, fibrynogen. Albuminy stanowią prawie 55% wszystkich białek. Są wytwarzane w wątrobie i ich główną funkcją jest wiązanie wody dzięki tzw. ciśnieniu onkotycznemu. Jeśli albumin zabraknie, to woda "ucieka" z łożyska krwionośnego np. do tkanek, tworząc obrzęki. Albuminy pełnią także funkcje nośnika dla innych substancji, np. hormonów. Globuliny są bardzo niejednorodną grupą dzielącą się na alfa1, alfa2, beta i gamma-globuliny. Inny podział uwzględniający ich budowę wyróżnia mukoproteiny i glikoproteiny (połączenia białek z węglowodanami), lipoproteiny (połączenia z lipidami), globuliny wiążące jony metali (np. transferyna wiążąca żelazo czy ceruloplazmina będąca magazynem miedzi) oraz gamma-globuliny (które dzielą się na podtypy określane literami alfabetu: G, A, M, D, E). Gamma-globuliny wytwarzane są w węzłach chłonnych i ich zasadniczą rolą jest funkcja obronna. Można je bowiem utożsamić z przeciwciałami. Poza tym globuliny, podobnie jak albuminy, stanowią nośnik dla innych substancji i jonów. W tej frakcji zawarte są również enzymy krwi. Fibrynogen jest kolejnym białkiem osocza, wytwarzanym w wątrobie. Z fibrynogenu powstają pod wpływem trombiny cząsteczki fibryny, które tworzą sieć włókien składającą się na skrzep krwi. Składniki pozabiałkowe Do organicznych składników pozabiałkowych osocza należą węglowodany (glukoza, kwas mlekowy), produkty metabolizmu białek (aminokwasy, amoniak, mocznik) i metabolizmu hemu (wspomniana bilirubina oraz urobilinogen). W osoczu rozpuszczony jest również kwas moczowy i kreatynina, kolejne zbędne produkty przemiany materii. Lipidy osocza Inną ważną grupę składników organicznych osocza stanowią lipidy osocza. Należą do nich tak znane substancje, jak cholesterol, trójglicerydy, witaminy rozpuszczalne w tłuszczach - A, D, E i K - oraz wolne kwasy tłuszczowe, fosfolipidy, hormony steroidowe wydzielane przez korę nadnerczy, jądro i jajnik. Prawie wszystkie z tych substancji są związane z białkami, tworząc lipoproteiny. Lipoproteiny dzielą się z kolei na chylomikrony, lipoproteiny o bardzo małej gęstości (angielski skrót - VLDL), lipoproteiny o pośredniej gęstości (IDL), lipoproteiny o małej gęstości (LDL) oraz lipoproteiny o dużej gęstości (HDL). Lipoproteiny zrobiły znaczną karierę w mediach. Powszechnie znany jest fakt, że związany z nimi cholesterol dzieli się na "dobry" (cholesterol w HDL) i "zły" (cholesterol w LDL). Zasadniczą funkcją lipoprotein jest przenoszenie wspomnianych wyżej substancji lipidowych do komórek. Składniki nieorganiczne Stałość elementów osocza (szczególnie nieorganicznych) jest kluczowa w prawidłowym funkcjonowaniu komórek, szczególnie nerwowych i mięśniowych. Wahania stężeń potasu i sodu odbijają się na pracy tych układów i mogą np. doprowadzić (w przypadku zwiększenia stężenia potasu) do zatrzymania akcji serca. Składniki nieorganiczne wraz z białkami osocza pełnią też zasadniczą rolę w utrzymaniu odpowiedniego odczynu (pH) osocza, co nazywamy równowagą kwasowo-zasadową. W naszym ustroju wciąż tworzą się kwasy: węglowy, mlekowy, moczowy i inne. W pokarmach również znajdują się substancje o odczynie kwaśnym bądź zasadowym. Nadmiar kwasów lub zasad trzeba usunąć z organizmu (przez nerki i płuca), a przedtem zbuforować we krwi. Do najważniejszych buforów należy bufor węglowodanowy, fosforanowy oraz białka osocza i krwinki czerwone. Elementy morfotyczne (upostaciowione) Krwinki czerwone Najbardziej znane elementy morfotyczne krwi to oczywiście krwinki czerwone, czyli erytrocyty. W jednym milimetrze sześciennym znajduje się średnio 5,4 miliona erytrocytów u mężczyzn i 4,8 miliona u kobiet. Czas "życia" krwinek wynosi 120 dni. Rozpadają się one następnie w śledzionie i wątrobie (w tzw. układzie siateczkowo-śródbłonkowym). Ich główną rolą jest przenoszenie tlenu z płuc do tkanek. Te funkcje zapewnia obecność hemoglobiny - czerwonego barwnika krwi. Hemoglobina składa się z białka - globiny - oraz z czterech cząsteczek hemu. W hemie "główne skrzypce" gra atom żelaza, który wiąże się z jedną cząsteczką tlenu, tworząc oksyhemoglobinę. Żelazo posiada tę zdolność jedynie na drugim stopniu utlenienia; jeśli pod wpływem związków utleniających (np. anilina, azotany, nitrobenzen) stanie się trójwartościowe (trzeci stopień utlenienia), to tworzy się methemoglobina, która takie właściwości traci. Innym niebezpiecznym połączeniem jest karboksyhemoglobina, tworząca się z połączenia hemu z tlenkiem węgla. Ten ostatni związek wypiera tlen z oksyhemoglobiny, czyniąc nasz czerwony barwnik bezużytecznym. Hemoglobina przy rozkładzie krwinki czerwonej zamienia się w biliwerdynę, a odczepione żelazo zostaje ponownie wykorzystane do produkcji nowych erytrocytów. Biliwerdyna przekształca się z kolei w powszechnie znaną bilirubinę, wydalaną z żółcią do dwunastnicy. Otoczka krwinek czerwonych ma ciekawe i ważne właściwości. Umieszczone są na niej polisacharydy (wielocukry) odpowiedzialne za rozróżnianie grup krwi. Takie cząsteczki polisacharydów nazywamy w tym przypadku aglutynogenami: A, B i 0. W zależności od tego, jaki aglutynogen występuje na otoczce, wyróżniamy grupę krwi A, B, 0 i AB (obecny zarówno aglutynogen A, jak i B). Najczęstszą grupą (41%) jest grupa A, drugą w kolejności jest grupa 0 (32,5%). Grupę krwi 0 można przetaczać wszystkim biorcom (mówimy o takiej osobie, że jest uniwersalnym dawcą), natomiast osoba z grupą krwi AB może przyjąć krew dowolnej grupy (mówimy, że jest uniwersalnym biorcą). Oprócz układu antygenów A, B, 0 wyróżniamy wiele innych grup, spośród których najważniejszy jest chyba podział na grupę Rh-dodatnią i Rh-ujemną. Krwinki białe Krwinki białe, czyli leukocyty, krążą we krwi w ilości od 4 tys. do 10 tys. w 1 mililitrze. Jest to niejednorodna grupa obejmująca granulocyty, limfocyty i monocyty. Granulocyty dzielą się z kolei na obojętnochłonne (jest ich najwięcej), kwasochłonne i zasadochłonne (to najmniej liczna grupa). Nazwa pochodzi od sposobu barwienia się tych komórek. Granulocyty obojętnochłonne (neutrofile) są najważniejszymi "policjantami" naszego ustroju, pożerają (fagocytują) i trawią niepożądanych intruzów (głównie bakterie). Granulocyty kwasochłonne (eozynofile) niszczą obce białka, ich liczba wzrasta znacznie w chorobach alergicznych i pasożytniczych. Granulocyty zasadochłonne (bazofile) wydzielają heparynę - czynnik powstrzymujący krzepnięcie krwi. Limfocyty to kolejna grupa białych krwinek. Pochodzą z różnych narządów (szpik, grasica, węzły chłonne, śledziona) i dzielą się na różne grupy. Zasadniczym podziałem jest ten na limfocyty T i B. Pierwsze odpowiadają za reakcje odpornościowe typu komórkowego, czyli takie, w których uczestniczą całe komórki. Limfocyty B z kolei są odpowiedzialne za tworzenie przeciwciał (rekacje odpornościowe typu humoralnego), ważnego oręża w walce z drobnoustrojami. Limfocyty T nie są jednorodną grupą, dzielą się na szereg podtypów, spośród których najważniejsze są: limfocyty TH (pomagające, to właśnie one są celem ataku wirusa HIV), limfocyty TS (supresorowe, czyli hamujące reakcje odpornościowe) oraz TC (cytotoksyczne - kolejna grupa "policjantów"). Następną grupą białych ciałek są monocyty; po przejściu z krwi do tkanek stają się makrofagami, "pożerającymi" znaczną liczbę bakterii i martwych tkanek, wytwarzając ponadto interferon. Płytki krwi Płytki krwi to następny rodzaj elementów morfotycznych krwi. Są fragmentami bardzo dużych komórek - megakariocytów, powstających w szpiku kostnym. Średnio w 1 ml krwi znajduje się 250 tys. płytek. Ich czas "przeżycia" wynosi 8-10 dni. Płytki krwi odgrywają bardzo dużą rolę w hamowaniu krwawienia (w hemostazie). Przyczepiają się w miejscu uszkodzenia naczynia i tworzą czop zatykający jak korek powstałą przerwę. Ponadto z płytek uwalniają się substancje kurczące krwawiące naczynia, co dodatkowo hamuje krwawienie. Erytrocyty Podstawową funkcją erytrocytów, których ilość w jednym milimetrze sześciennym krwi dorosłego człowieka waha się w zależności do płci od 3,5 do 5 milionów, jest transport tlenu. Hemoglobina zawarta w tych komórkach nadaje krwi czerwony kolor. Leukocyty Leukocyty, których liczba waha się od 4 do 10 tysięcy komórek na jeden mililitr krwi, stanowią siły zbrojne organizmu. Rozmaz krwi obwodowej pozwala na ocenę poszczególnych populacji leukocytów (białych krwinek). Są to limfocyty, granulocyty kwasochłonne, zasadochłonne oraz obojętnochłonne i monocyty. Każda z tych populacji wykonuje ściśle określone funkcje w układzie odpornościowym człowieka. Trombocyty Trombocyty, czyli płytki krwi, wraz z osoczowymi czynnikami krzepnięcia odpowiadają za prawidłową zdolność krwi do wykrzepiania. Ich ilość powinna zawierać się w przedziale tysięcy na mililitr.

5 transport tlenu i składników pokarmowych do komórek
Funkcje krwi obronna Krew jako część układu odpornościowego krew pełni funkcje obronne przeciwko ciałom obcym i antygenom jest ważnym elementem przy reakcji na skaleczenia (krzepnięcie krwi i fibrynoliza) transportowa transport tlenu i składników pokarmowych do komórek transport powrotny produktów końcowych przemiany materii np. dwutlenku węgla czy mocznika Funkcje krwi Rola krwi jest bardzo zróżnicowana, wyróżnia się jej trzy główne funkcje: transportową, obronną i homeostatyczną (czyli utrzymującą stałość parametrów biochemicznych i biofizycznych organizmu). Funkcja transportowa Najważniejszą z nich jest funkcja transportowa. Krew dostarcza do komórek tlen (pobrany wcześniej z płuc) oraz składniki energetyczne, sole mineralne i witaminy (pobrane z przewodu pokarmowego). Zbędne produkty przemiany materii (dwutlenek węgla, mocznik, kwas moczowy) również są transportowane przez krew, która zabiera je z tkanek i przenosi do narządów wydalniczych (nerek, skóry) i do płuc (usuwają dwutlenek węgla). Mniej znaną funkcją również związaną z transportem jest udział krwi w termoregulacji. Krew odbiera ciepło z okolic, w których produkowane jest ono w nadmiarze (np. z wątroby i z mięśni), i przenosi je do nieco chłodniejszych regionów. Dzięki temu nasz organizm utrzymuje w miarę stałą temperaturę w całym ciele, jedynie z niewielkimi różnicami pomiędzy różnymi rejonami. Oprócz ciepła krew transportuje również hormony, biorąc udział w regulacji przez te aktywne biologicznie substancje wielu reakcji biochemicznych w ustroju. Funkcja obronna i udział w homeostazie Poza funkcjami transportowymi krew bierze udział w reakcjach obronnych organizmu; przenoszone przez nią przeciwciała i komórki odpornościowe zwalczają wszelkie zagrożenia z zewnątrz i z wewnątrz. Trzecią główną funkcją jest wspomniany już udział krwi w tworzeniu stałego środowiska wewnętrznego, czyli w homeostazie. homeostatyczna utrzymanie równowagi wodnej i elektrolitowej, regulację wartości pH oraz temperatury ciała.

6 Czy pamiętacie…? Grupy krwi
Do konfliktu między grupami krwi dochodzi w następujących przypadkach: - ciąża — jeżeli matka nie posiada pewnych antygenów, obecnych w krwi dziecka, może dojść do reakcji układu odpornościowego czyli konfliktu serologicznego, - transfuzja krwi — przetoczenie krwi zawierającej niewłaściwe antygeny wywołuje reakcję obronną organizmu (aglutynację - sklejenie krwinek), prowadząc do poważnych powikłań, ze zgonem włącznie. - przeszczep — podobnie jak w czasie transfuzji konieczne jest zapewnienie zgodności grup krwi, ale ze względu na możliwość odrzutu, pasować muszą również inne antygeny. W efekcie niektórzy pacjenci, np. wymagający przeszczepu szpiku mają szansę na odszukanie odpowiedniego dawcy dopiero wśród milionów niespokrewnionych dawców. Zestawy antygenów, czyli cząsteczek powodujących gwałtowną odpowiedź układu odpornościowego, które występują na powierzchni czerwonych krwinek. W ramach tego samego gatunku może istnieć wiele różnych grup takich antygenów. Różnice mogą być niewielkie i sprowadzać się do obecności pojedynczych aminokwasów budujących białka lub monosacharydów tworzących wielocukry, które pokrywają krwinki. Każdy gatunek ma swój układ grup krwi. W medycynie wyróżnia się ponad dwadzieścia układów grup krwi. Największe znaczenie ze względów praktyki medycznej i diagnostycznej mają: układ AB 0 układ Rh - antygeny C, c, D, E, e układ Kell - antygen K, k, Kpa, Kpb

7 Układ krwionośny człowieka – nasze serducho!
Serce człowieka składa się z 4 części: Komora prawa Przedsionek prawy Komora lewa Przedsionek lewy Serce leży w osierdziowym worku wypełnionym płynem. Ściana serca składa się nasierdzia, śródsierdzia i wsierdzia. Serce kręgowców i człowieka charakteryzuje się zdolnością do wytwarzania samoistnych skurczów (automatyzm serca) dzięki posiadaniu układu przewodzącego (układ rozrusznikowo-przewodzący). Przedsionek Komora Prawa (-y) cm3 cm3 Lewa (-y) cm3 cm3 Ściana serca składa się nasierdzia, błony na której znajdują się naczynia wieńcowe odpowiedzialne za odżywianie mięśnia sercowego i usuwanie substancji zbędnych (sercowy układ krążenia). Pod nasierdziem leży śródsierdzie, które tworzy poprzecznie prążkowana tkanka mięśniowa. Od środka serce jest wysłane tkanką łączną .Ściany przedsionków charakteryzują się ścianami cieńszymi niż w komorach. Wsierdzie jest najbardziej wewnętrzną warstwą serca i zbudowane jest z jednowarstwowego nabłonka płaskiego, leżący na łącznotkankowej blaszce właściwej. Pod blaszką znajdują się naczynia i nerwy. Pomiędzy prawym przedsionkiem i prawą komorą jest zastawka trójdzielna, zaś pomiędzy lewym przedsionkiem i lewą komorą dwudzielna. Z prawej komory uchodzi pień płucny dając początek płucnemu układowi krążenia (obieg mały), z lewej ujście aorty przechodzący w duży obieg krwi. Do przedsionka prawego wchodzą żyły główne, do lewego żyły płucne. Funkcją serca jest ciągle tłoczenie krwi w organizmie. Aby mogło spełniać taka rolę musi istnieć Na przekroju ściany serca możemy wyróżnić trzy warstwy (idąc od wewnątrz): wsierdzie (łac.endocardium)- jest to jednowarstwowy nabłonek płaski spoczywający na łącznotkankowej blaszce właściwej wsierdzia. Pod nią znajduje się zawierająca naczynia i nerwy (których brak w blaszce właściwej) tkanka podwsierdziowa. Nabłonek wyściełający wszystkie struktury wewnątrz serca, przechodzi bez wyraźnej granicy w śródbłonek naczyń (łac. endothelium) śródsierdzie (łac. myocardium - w szerokim znaczeniu) składa się z trzech głównych elementów: szkielet serca - znajduje się w podstawie serca na granicy między przedsionkami i komorami. Zbudowany jest z tkanki włóknistej zbitej. Składa się z: czterech pierścieni włóknistych (łac. annuli fibrosi) otaczających ujścia żylne i tętnicze serca. dwóch trójkątów włóknistych (łac. trigona fibrosa) - prawy i lewy, leżą pomiędzy pierścieniami włóknistymi otaczającymi ujścia przedsionkowo-komorowe a pierścieniem ujścia aorty. części błoniastej przegrody międzykomorowej  Osobny artykuł: Układ bodźcotwórczo-przewodzący serca. układ przewodzący serca (łac. systema conducens cordis) - reguluje on rytmikę pracy serca oraz prawidłową kolejność skurczów poszczególnych części serca. Jest on zbudowany z zmodyfikowanych miocytów. Składają się na niego: węzeł zatokowo-przedsionkowy (łac. nodus sinuatrialis) - generuje on wskutek powolnej samoistnej depolaryzacji prawidłowy rytm zatokowy skurczów serca. węzeł przedsionkowo-komorowy (łac. nodus atrioventricularis) pęczek przedsionkowo-komorowy (łac. fasciculus atrioventricularis, pęczek Hisa) na który składa się pień (odnoga wspólna łac. crus commune), jedyne połączenie między mięśniówką przedsionków i komór) oraz odnogi prawej i lewej. Wszystkie odnogi biegną w przegrodzie międzykomorowej. rozgałęzienia końcowe (włókna Purkiniego) wstępują ku górze w mięśniówce właściwej podstawy serca (zarówno komory prawej jak i lewej)  Osobny artykuł: fizjologia serca. mięsień sercowy czyli właściwe myocardium. Składa się na nią osobna mięśniówka przedsionków i komór: w przedsionkach nie rozróżniamy ściśle oddzielnych warstw, a jedynie pasma mięśniowe głębokie - krótsze, biegnące w obrębie jednego przedsionka, i długie, leżące bardziej powierzchowne, łączące oba przedsionki w komorach zazwyczaj wyróżnia się: zewnętrzną warstwę skośną - wspólną dla obu komór, na wierzchołku serca tworzącą wir serca (łac. vortex cordis) środkowa warstwa okrężna - jej powierzchowna część jest wspólna, a głębsza osobna dla komór. To ona wytwarza główną siłę skurczu serca wewnętrzna warstwa podłużna - osobna dla każdej komory nasierdzie (łac. epicardium) - jest to blaszka trzewna osierdzia surowiczego. Zbudowane jest z jednowarstwowego nabłonka płaskiego spoczywającego na blaszce właściwej nasierdzia (łac. lamina propia epicardii) i leżącej pod nią tkance podnasierdziowej, zawierającej liczne adipocyty (naczynia i nerwy biegną analogicznie do wsierdzia) 1. Prawy przedsionek 2. Lewy przedsionek 3. Żyła główna górna 4. Łuk aorty 5. Lewa tętnica płucna 6. Żyła płucna dolna 7. Zastawka mitralna 8. Zastawka aortalna 9. Komora lewa 10. Komora prawa 11. Żyła główna dolna 12. Zastawka trójdzielna 13. Zastawka pnia płucnego W sercu człowieka w skład układu przewodzącego wchodzą: węzeł zatokowo-przedsionkowy – pierwszorzędowy ośrodek automatyzmu serca zwany „rozrusznikiem” serca (powoduje skurcz przedsionków); węzeł przedsionkowo-komorowy – ośrodek drugorzędowy; pęczek przedsionkowo-komorowy, od którego odchodzą włókna rozgałęziające się na obie komory

8 Budowa kości Kość jest złożona z wielu różnych tkanek jej główny składnik to tkanka kostna, ale zawiera ona też tkanki tłuszczową, krwiotwórczą, chrzęstną i inne. Kości pokryte są okostną, powierzchnie kości przylegające do siebie w obrębie stawu którą pokrywa chrząstka stawowa. Trzon kości długich, powierzchniowe warstwy ich nasad i kości płaskich, tworzy istota zbita ,a nasady kości długich, także we wnętrzu kości płaskich, różnokształtnych i krótkich – istota gąbczasta. kości rurowate (powstające w wyniku kostnienia chrzęstnego), kości mające kształt rur (długich lub krótkich) zbudowanych z istoty zbitej i gąbczastej, wypełnione są szpikiem kostnym; spełniają funkcję podporową, krwiotwórczą i obronną kości gąbczaste (powstające w wyniku kostnienia chrzęstnego), zbudowane są z istoty gąbczastej pokrytej istotą zbitą oraz trzeszczki, dzielą się na długie (np. żebra, mostek) i krótkie (np. kręgi), pełnią funkcję krwiotwórczą, stanowią miejsce początku i przyczepu mięśni kości płaskie (powstają przez kostnienie chrzęstne lub łącznotkankowe), są zbudowane z istoty gąbczastej lub zbitej, pełnią funkcję osłaniającą i krwiotwórczą.

9

10 Aparat ruchu człowieka składa się z: a) Szkieletu – bierna część b) Mięśnie – czynna część Funkcje szkieletu: · Stanowi rusztowanie ciała · Stanowi rusztowanie aparatu ruchu – umożliwia poruszanie · Chroni narządy wewnętrzne · Wytwarza krwinki – jest krwiotwórczy Podział kości: · Długie (kość udowa, ramieniowa, obojczyk) · Płaskie (kości biodrowe, mózgoczaszki, łopatki) · Krótkie (nadgarstka, stępu) · Różnokształtne (żuchwa, rzepka, kręgi, kość piętowa, gnykowa) .

11 Badanie składu kości Sprawdzałyśmy jaki wpływ ma wysoka temperatura na kość kurczaka. Ogień niszczy związki organiczne – kość traci elastyczność, robi się krucha

12 Amylaza Amylaza należy do grupy hydrolaz katalizujących hydrolizę poliglikanów takich jak: glikogen, amylopektyna, do cukrów prostych (maltoza, glukoza). Amylaza w największym stężeniu występuję w trzustce i śliniankach - odpowiednio w formie izoenzymu trzustkowego i ślinowego.  Wzrost aktywności amylazy ma największe znaczenie w rozpoznawaniu chorób trzustki i przewodu pokarmowego. Na poniższym slajdzie znajdują się zdjęcia z wykrywania amylazy.

13 Krochmal + jodyna + ślina/ślina i amylaza z leku/amylaza z leku
Amylaza pochodząca ze śliny w połączeniu z amylazą zawartą w leku dała najlepsze efekty! Całkowity rozkład skrobi nastąpił najszybciej, a zmiany barwy roztworu w czasie były najłatwiej obserwowalne!

14 Skrobia (C6H10O5)n (n>300) - właściwości
Semikrystaliczna substancja, bez zapachu, bez smaku, biała Nierozpuszczalna w zimnej wodzie, z gorącą tworzy kleik skrobiowy (krochmal) Węglowodan, polisacharyd, składający się jedynie z merów glukozy W roślinach magazyn energii Stanowi ponad 80% węglowodanów spożywanych przez człowieka Używany do wykrywania jodu

15 Skrobia nie jest jednorodnym związkiem chemicznym; składa się z 2 frakcji:
Amyloza Złożony wielocukier W skrobi stanowi 10% - 35% Amylopektyna Mocno rozgałęziony wielocukier Otoczka ziarenek skrobi, ok. 80% masy

16 Skrobia modyfikowana Według PN-87/a skrobia modyfikowana to skrobia naturalna obrabiana w sposób zmieniający jedną lub więcej jej początkowych właściwości fizycznych lub chemicznych. Modyfikowanie skrobi ma na celu poprawę właściwości funkcjonalnych skrobi lub nadanie jej nowych cech.

17 Wykrywanie skrobi Skrobię można wykryć poprzez dodanie do niej roztworu jodyny. Zmienia wtedy kolor na fioletowy. Sprawdzałyśmy zawartość skrobi w różnych produktach – jogurcie, ziemniakach, ryżu i innych produktach spożywczych.

18 Ciśnienie tętnicze Ciśnienie tętnicze (ang. blood pressure – BP) – ciśnienie wywierane przez krew na ścianki tętnic, przy czym rozumie się pod tą nazwą ciśnienie w największych tętnicach, np. w tętnicy w ramieniu. Jest ono wyższe niż ciśnienie krwi wywierane na ścianki żył. Ciśnienie krwi ulega ustawicznym zmianom zarówno długookresowym (co związane jest z wiekiem, stanem zdrowia itp.), średniookresowym (zależnie od pory doby, aktywności, stanu psychicznego, spożytych używek itp.), jak i krótkookresowym (w obrębie cyklu pracy serca).

19 Wyniki pomiaru ciśnienia przed i po wysiłku (bieg na 60 metrów)
1 2 3 4 Przed wysiłkiem ciśnienie 104/57 108/61 124/78 109/64 tętno 73 101 87 Bieg na 56m 133/67 132/78 144/67 157/85 84 102 116 121 3 min później 115/61 128/66 85/59 141/83 71 86 95 110 5 min później 142/84 115/79 78 75 8 min później 131/75 110/75 82 74 Widać jak na dłoni – wysiłek fizyczny podwyższa nasze ciśnienie i tętno w stopniu zależnym od naszej kondycji (osoba nr 2 jest w najlepszej sytuacji ).

20 „Zwijaj jak jelito” czyli jak powierzchnia jelit wpływa na trawienie
Powierzchnia jelit istotnie wpływa na trawienie. Sprawdziłyśmy to na przykładzie ręcznika wrzuconego do słoika z wodą. Im większa była powierzchnia ręcznika i stopień jego złożenia tym więcej wody ubywało ze słoika. Już wiem po co są kosmki jelitowe! 

21 Aktywność katalazy Badałyśmy również aktywność katalazy – enzymu odpowiedzialnego za rozkład nadtlenku wodoru do wody i tlenu. Czy w naszym organizmie jest katalaza? Tak! Bardzo duże stężenia tego enzymu występują przede wszystkim w wątrobie i nerkach. I to rzeczywiście prawda – do odważonych i utartych organów świni (wątroba, płuca, serce, nerki) dodałyśmy wodę utlenioną i …….. W probówce, gdzie znajdował się homogenat z wątroby zaszła najbardziej intensywna reakcja – zaczęło wydzielać się ciepło i tlen!

22 Budowa wątroby, nerek i płuc
Zdecydowałyśmy się doświadczalnie sprawdzić jak zbudowane są trzy bardzo istotne narządy każdego organizmu. Wyposażyłyśmy się w fartuchy, narzędzia do cięcia, deski do krojenia i mięcho świni  Zabrałyśmy się do krojenia! To co wcześniej przeczytałyśmy w materiałach źródłowych, rzeczywiście jest prawdą  Serducho

23 Wątróbka z kurczaka Płuco

24