TRUDNOŚCI WYCHOWACZE.

Prezentacja na temat: "TRUDNOŚCI WYCHOWACZE."— Zapis prezentacji:

1 TRUDNOŚCI WYCHOWACZE

2 Trudności wychowawcze to problem wielu dzieci, a także ich rodziców, opiekunów i nauczycieli. Niemal wszędzie, gdzie pojawia się słowo „dziecko” muszą zaistnieć trudności wychowawcze.

3 Pojęcie trudności wychowawcze nie ma jednolitego znaczenia.
Czasem określa się tym terminem: drobne wykroczenia, konflikty, złe przyzwyczajenia, nieposłuszeństwo, egoizm, lękliwość, lenistwo, czasem znaczne odchylenia od normy jak nerwice, zaburzenia w zachowaniu się na podłożu organicznym, przestępczość nieletnich, itp.

4 Trudności sprawiają rodzicom zarówno dzieci:
lękliwe i nieśmiałe, skryte i zamknięte w sobie, izolujące się od towarzystwa rówieśników i dorosłych, dzieci nadmiernie ruchliwe i żywe, zazdrosne i agresywne, kapryśne i niestałe w swych sympatiach i antypatiach, niekonsekwentne w dążeniach i ich realizacji.

5 Najczęściej chodzi tu o niewłaściwe zachowania dzieci i młodzieży.
Utrudniają one pracę wychowawczą rodzicom i nauczycielom.

6 Przyczyny trudności wychowawczych to wszelkiego rodzaju czynniki wewnętrzne i zewnętrzne utrudniające prawidłowe zachowanie dzieci i młodzieży

7 Czynniki wewnętrzne To wszystkie te, które powodują uszkodzenie centralnego układu nerwowego, dając w rezultacie zaburzenia rozwoju i trudności wychowawcze w postaci: niedorozwoju umysłowego, Nadpobudliwości nerwowej, Nadruchliwości, lub przeciwnie spowolnienia ruchowego i zahamowania. Tu niezbędna jest obok psychologicznej i pedagogicznej, pomoc lekarska, gdyż niektóre zaburzenia nie mają charakteru nieodwracalnego. Czynniki wewnętrzne mogą mieć także podłoże genetyczne, a także występują z powodów somatycznych (choroby przewlekłe, schorzenia gardła, nosogardzieli).

8 Czynniki zewnętrzne mają swoją etiologię w szkodliwym oddziaływaniu otoczenia i nieprawidłowym procesie wychowawczym. Ich składową są: dysfunkcyjne rodziny. błędy wychowawcze. zły wpływ środowiska rówieśników.

9 Dysfunkcyjne rodziny. Błędy w funkcjonowaniu rodziny mogą przejawiać się w nieczęstych, okazjonalnych niewłaściwych reakcjach wobec dziecka, zupełnym brakiem opieki. Rodzice często popełniają błędy wychowawcze stosując niewłaściwe typy wychowania. Należą do nich: Styl liberalny w wychowaniu rodzinnym, jest bliski pozbawienia opieki. Dziecko wszystko może, wszystko mu wolno...., w rezultacie jest zdane na siebie samo. Samo dokonuje wyborów, nie zawsze dobrych i udanych, nikt nie wskazuje mu drogi.

10 Postawa nadmiernie chroniące.
Polega na chorobliwej wręcz troskliwości, zastępowaniu dziecka podczas różnych czynności, które by mogło spokojnie wykonać, decydowaniu za nie, odseparowywaniu od środowiska rówieśniczego. Często odnosi się do pierwszego dziecka w rodzinie, jedynaków, dzieci chorujących przewlekle. Tego rodzaju postawa rodzicielska kształtuje u dziecka pasywność, niesamodzielność, wygodnictwo, niezaradność, brak umiejętności w nawiązywaniu prawidłowych relacji z innymi ludźmi .

11 Wychowanie autokratyczne.
Atmosfera w domu, którym panuje autokratyczny styl wychowania powoduje wiele napięć, a nawet ograniczenie lub całkowite zerwanie więzi między rodzicami i dziećmi, grozi utratą autorytetu. Kierując się swoimi ambicjami, rodzice zapominają, że dziecko ma swoje pragnienia, potrzeby i możliwości. Traktują je rygorystycznie, stawiając wysokie wymagania, karzą i zastraszają. W takich warunkach, nie mogąc sprostać oczekiwaniom dziecko szuka możliwości uniknięcia niekorzystnych dla siebie warunków. Rodzi się bunt, agresja, kłamstwo, dochodzi niekiedy do ucieczek z domu, nerwic, poczucia małej wartości, bezsilności , czasem apatii. Takie reakcje występują najczęściej w okresie dojrzewania, kiedy to dzieci chcą stawać się dorosłe i niezależne rodziców.

12 Dlaczego dzieci uciekają z domu?

13 Przyczyn ucieczek jest wiele
Przyczyn ucieczek jest wiele. Myśli o ucieczce pojawiają się najczęściej gdy: Nastolatek czuje złość do rodziców, gdy uważa, że jego potrzeby są lekceważone, a samotność (mimo fizycznej obecności rodziny) staje się nie do zniesienia. Nie pozwala mu na samodzielność, na własne zdanie i jakąkolwiek indywidualność - wszystko musi być po ich myśli. Złość na rodziców przybiera na sile, gdy są zbyt rygorystyczni, nie respektują potrzeb dziecka, nie liczą się z jego zdaniem, odmawiają prawa do dyskusji. Nastolatek w takiej rodzinie czuje się zniewolony, usidlony, spacyfikowany. Ma ochotę poczuć się niezależny i wolny.

14 Niekiedy dzieci uciekają przed niebezpieczeństwem, krzywdą, upokorzeniem. Przed problemami, które przerosłyby niejednego dorosłego człowieka. Uciekają od biedy, molestowania psychicznego, seksualnego, od przemocy, od ciągłych kłótni rodziców. Uciekają dzieci, które nie mają wsparcia w swoim środowisku i nie potrafią lub nie mają kogo poprosić o pomoc.

15 Często tzw. przyzwoici rodzice- spokojni, porządni, zapracowani - dziwią się, że to właśnie ich dziecko uciekło. "Przecież miało wszystko, czego chciało" - mówią. Ale z relacji dziecka wynika coś przeciwnego: czuło się niekochane, nieakceptowane, odrzucone. Sądzi, że rodzice kupowali jego miłość prezentami i pieniędzmi. Nastolatek potrzebuje zainteresowania rodziców, a gdy tego brakuje, ucieczka staje się wołaniem: "Zauważcie mnie!".

16 Czasem uciekają dla zabawy, żeby przeżyć przygodę
Czasem uciekają dla zabawy, żeby przeżyć przygodę. Ciekawość świata, chęć poznania nowych ludzi, syndrom Jasia Wędrowniczka - i to może być przyczyną odejścia dziecka z domu. Wędrowniczek jest tak zainteresowany wszystkim wokół, że nie myśli o tym, co przeżywają szukający go rodzice.

17 Dużo dzieci ucieka z powodu złych stopni na świadectwie, a właściwie z powodu strachu przed reakcją rodziców. A strach i w styczniu może być przyczyną ucieczki dziecka.

18 Błędy wychowawcze nauczycieli i pedagogów są także przyczyną trudności wychowawczych i ucieczek.
Wychowawca podobnie jak rodzic, może prezentować postawę autokratyczną lub nacechowaną niekonsekwencją wobec wychowanków. Dziecko oczekuje w szkole zaspokojenia potrzeb znaczenia i uznania. To czy potrzeby te zostaną zaspokojone zależy w dużym stopniu od nauczyciela. Nadmierna krytyka i negatywne ocenianie, powoduje frustracje i zniechęcenie, które może budzić różnego rodzaju, o różnym natężeniu reakcje antyspołeczne, destrukcyjne lub autodestrukcyjne oraz zagraża autorytetowi wychowawcy.

19 Czy można wcześniej zauważyć, że dziecko chce uciec?

20 Sygnały wskazujące na planowaną ucieczkę.
Grożenie ucieczką: dziecko np. mówi w kłótni jak się nie podoba to ucieknę, zniknę z waszego życia itp.. Znikanie ubrań: czasami dzieci wynoszą i gromadzą przez parę tygodni ubrania, aby rodzic nie mógł określić, co zginęło. Pogorszenie się wyników w szkole lub niechęć do chodzenia do szkoły: to może świadczyć, że są konflikty wśród rówieśników i ze jest to duży problem dla dziecka. Dziecko zaczyna być wycofane, nie ma z nim kontaktu, jeżeli wcześniej ten kontakt był kiepski, to teraz jest fatalny. Nastolatek przestaje opowiadać, zamyka się w sobie, ucieka w Internet, gry komputerowe, marzenia, a czasem w naukę.

21 5. W pewnym sensie ucieczkę dziecka poprzedza zawsze jakaś forma ucieczki dorosłych. To najpierw rodzice, nauczyciele, opiekunowie uciekają od szczerych rozmów, od rozwiązywania problemów, od prawdziwych kontaktów i relacji z dziećmi. 6.To najpierw dorośli uciekają od wysiłku, jakim jest praca nad zachowaniem więzi rodzinnych i społecznych. To od nich dzieci uczą się, że wygodniej jest uciec od problemu, niż go rozwiązać.

22 Dziecko uczy się życia przez gwałtownie wybuchające fajerwerki.
Czasem fajerwerkiem jest ocena niedostateczna - dostaje wtedy w pupę, rodzice na nie krzyczą. Bo niektórzy rodzice uważają, że na czwórkę czy piątkę nie muszą reagować, bo to normalne. I dziecko się uczy, że rodziców ma przy sobie, kiedy robi coś źle. Potem do jedynek dochodzą bójki z kolegami. A wreszcie ucieczka z domu. Najczęściej dzieci uciekają po to, żeby sprawdzić, czy są dla kogoś ważne, czy ktoś o nich myśli.

23

24 Sposoby zapobiegania ucieczkom:
Rozmowa i wspólne spędzanie czasu z dzieckiem. Pozwolenie na wyrażenie własnego zdania. Co mu się podoba jak się czuje, z czym jest mu źle itp.. Przyjmowanie krytyki od dziecka. Nastolatek będzie krytykował zachowanie rodziców szczególnie tych żyjących w konflikcie.

25 Jak się zachować, gdy dziecko wróci do domu?
Przede wszystkim ochłonąć. Trzeba zaproponować odpoczynek, kąpiel, jedzenie, a przede wszystkim powiedzieć o tym, co się czuło, gdy dziecka nie było. Że się martwiliśmy, denerwowaliśmy i że się cieszymy, że dziecko wróciło, że ten koszmar już się skończył. Bez krzyku i złości. Nie zaczynajmy od razu rozmowy, ale umówmy się na przykład na następny dzień. To nie może być przesłuchanie. W tej rozmowie przede wszystkim zapytajmy, dlaczego dziecko uciekło, zaproponujmy, że wspólnie naprawimy sytuację, poprośmy, by - jeśli znowu będzie miało problem - porozmawiało z nami. Jeśli to nie pierwsza ucieczka lub dziecko nie chce rozmawiać, trzeba kogoś poprosić o pomoc - zaufaną osobę z rodziny, która dla dziecka jest autorytetem, lub psychologa. I nie chodzi o to, żeby wysłać dziecko do psychologa, tylko pójść razem z nim.

26 Dziękuję za uwagę. Dziękuję za uwagę. mgr Justyna Szeląg