ROŚNIJ Z PRZEDSZKOLAKIEM

Prezentacja na temat: "ROŚNIJ Z PRZEDSZKOLAKIEM"— Zapis prezentacji:

1 ROŚNIJ Z PRZEDSZKOLAKIEM
mgr Ewa Strzelec -nauczyciel dyplomowany wczesnej edukacji -oligofrenopedagog -specjalista wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju dziecka -koordynator Zespołu Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Szczytnie

2 Stymulowanie wszechstronnego rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym
„Rozwój niesie radość, dodaje pewności siebie, odwagi do działania. Rozwój osobisty jest pojęciem, które odnosimy do potencjału. Potencjał natomiast jest iskierką, z której kochający rodzic i dobry pedagog może rozniecić prawdziwy żar poznawczy”.

3 Każde dziecko jest niepowtarzalne, ma określone możliwości, upodobania, potrzeby, zainteresowania. Należy je wspomagać, stymulować jego rozwój oraz traktować podmiotowo. By czuło i widziało swą niepowtarzalność, należy pomóc mu budować pozytywny obraz samego siebie, rozwijać jego mocne strony oraz pozwalać na działania zgodne z jego indywidualnymi możliwościami i potrzebami. Aby uniknąć stresu związanego z narastaniem nowych wiadomości oraz umiejętności czekających dziecko w klasie I należy już w przedszkolu rozbudzić jego motywację do komunikowania się, czytania, pisania i liczenia.

4 Dzięki zabawie dziecko poznaje siebie i otaczający je świat
Dzięki zabawie dziecko poznaje siebie i otaczający je świat. Dziecięce odkrycia i wyobraźnia pomagają uczyć się swojego fizycznego „JA” oraz emocji, rozwijać umiejętności językowe, komunikatywne, społeczne. To dzięki zabawie rozwija się w dziecku samoocena, wytrwałość oraz zadowolenie z życia. Zabawa to silne narzędzie służące nauce. Szybkość uczenia się każdego dziecka podczas zabawy należy „wykorzystywać” do opanowania przez nie nowych umiejętności komunikowania się, czytania i pisania. Jednak należy podejść do tego w sposób bardzo zorganizowany, stosując zasadę indywidualizacji i stopniowania trudności.

5 Wychowanie przedszkolne jest najważniejszym okresem w procesie edukacji i wychowania, dającym podwaliny, podstawy, formującym myślenie dziecka o sobie i świecie, wpływającym potem na całe życie. Należy zaspakajać podstawowe potrzeby dziecka, tj.: bezpieczeństwo, uznanie, szacunek, bycie widzianym, wolności, niezależności i odrębności. Dla dziecka najważniejsza jest miłość i troska doświadczana ze strony rodziców i nauczycieli.

6 Rola rodziny w procesie wspierania dziecka
Rodzina towarzyszy człowiekowi przez całe życie wywierając istotny wpływ na jego zachowanie, stosunek do innych osób, systemu norm i wartości. Jest niezastąpionym środowiskiem wychowawczym, umożliwia aktywność ukierunkowaną na zaspokojenie potrzeb, zarówno materialnych, jak i psychologiczno – emocjonalnych. W okresie dzieciństwa poprzez naśladownictwo zachowania osób dla dziecka znaczących, matki, ojca, domowników, przejmuje ono styl bycia, sposób wartościowania i zachowania. Identyfikacja z rodzicami ułatwia dziecku trwałe i głębokie przyswajanie norm, zasad postępowania.

7 Dom rodzinny jest pierwszym środowiskiem,
w którym dziecko przebywa niemal wyłącznie, aż do czasu wstąpienia do szkoły. Decyduje przez układ swoich stosunków, przez poziom i atmosferę, jaką reprezentuje, przez opiekę, jakiej udziela dziecku, o jego dobrym lub niewystarczającym przygotowaniu do szkoły, a w szczególności o takim stopniu i poziomie jego uspołeczniania, które pozwolą mu na włączenie się w pracę zespołu dzieci w klasie I i dalszych klasach szkoły podstawowej.

8 Specyficzną funkcją rodziny w stosunku do dzieci, mającą ogromne znaczenie dla ich ogólnego samopoczucia i rozwoju uczuciowego, jest zapewnienie im poczucia bezpieczeństwa i emocjonalnego wsparcia w sytuacjach trudnych lub nowych. Współdziałanie przedszkola z domem rodzinnym dziecka jest działaniem priorytetowym, bez którego nie może być mowy o prawidłowym rozwoju osobowości dziecka.

9 GOTOWOŚĆ SZKOLNA dojrzałość dziecka do rozpoczęcia nauki w szkole,
uzależniona od osiągnięcia takiego stanu rozwoju, który umożliwia sprostanie obowiązkom szkolnym : - fizycznego, - umysłowego, - emocjonalnego, - społecznego. Duże znaczenie ma troska o zdrowie i prawidłowy rozwój fizyczny dziecka w wieku przedszkolnym. Ważne jest skorygowanie deficytów rozwojowych oraz wyleczenie istniejących schorzeń.

10 Jak mogę pomóc dziecku lepiej się rozwijać?
*współpraca z nauczycielem (rozmowy) *rozmowa z pedagogiem lub psychologiem szkolnym *przeprowadzenie kompleksowego badania dziecka w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej *praca indywidualna z dzieckiem w domu

11 DOJRZAŁOŚĆ FIZYCZNA *rozwój ruchowy (motoryka duża)
-biega i lekko skacze, zwinnie na obu nogach ; -wspina się na urządzenia sportowe, pełza ; -wykonuje proste ćwiczenia gimnastyczne: podskoki naprzemienne, siady, przysiady, skłony, stanie przez chwilę i skakanie na jednej nodze, przejście po narysowanej linii, nie tracąc równowagi, przeskakiwanie przez płaskie przeszkody ; -gra w piłkę: sprawnie rzuca piłkę z rozbiegu, łapie piłkę w obie ręce z odległości ok. 1 m. ; -jeździ na dwukołowym rowerze.

12 *rozwój ruchowy rąk (motoryka mała)
-prawidłowo trzyma ołówek, kredkę, nożyczki, itp. ; -stosuje prawidłowy nacisk, przytrzymuje drugą ręką kartkę, na której pisze (ręce ze sobą współpracują) ; -potrafi narysować postać ludzką, uwzględniając podstawowe części ciała; -rysuje elementy krajobrazu, używając odpowiednich barw ; -kreśli szlaczki i wzory literopodobne ; -sprawnie wykonuje czynności samoobsługowe (jedzenie, ubieranie, mycie, czynności higieniczne) ; -odwzorowuje kształty figur geometrycznych patrząc na wzór ; -wkłada buty, sznuruje i wiąże na jeden węzeł ; -zapina sweter na guziki pod kontrolą wzroku ; -wycina nożyczkami po prostej i po łuku, lepi z plasteliny, masy solnej. *lateralizacja Nie można pominąć dzieci, które mają problemy z wyborem ręki do pisania. Jeśli dziecko zdecydowanie woli rysować, pisać lewą ręką i lepiej to robi niż prawą, należy ten wybór zaakceptować.

13 Przykładowe formy pomocy
Ruchy całego ciała: -zaproponowanie dziecku wszelkiego rodzaju zabaw ruchowych w plenerze i w domu ( np.: zabawy z piłką, skakanką, przeskakiwanie przez ustawione przeszkody, pokonywanie przeszkód, czołganie się) ; -Aktywny udział w zajęciach sportowych (np.: pływanie, jazda na rowerze, zajęcia rytmiczno – taneczne, sztuki walki). Ruchy drobne precyzyjne: -ćwiczenie czynności samoobsługowych (ubieranie się mycie, zapinanie guzików, wiązanie sznurowadeł) ; -pomoc w zajęciach domowych ; -zachęcanie do twórczej aktywności (prace plastyczno-konstrukcyjne, techniczne z zastosowaniem szerokiego wachlarza technik plastycznych, różnorodnego materiału konstrukcyjnego).

14 Przykładowe formy pomocy
Lateralizacja (stronność ciała): -wskazana wizyta u pedagoga lub psychologa, który udzieli ogólnych wskazówek do pracy z dzieckiem leworęcznym ; -nie przestawiamy dzieci leworęcznych na prawą rękę! -ćwiczenie prawidłowej orientacji dziecka w schemacie ciała (punktem odniesienia może być serce, wstążeczka zawiązana na nadgarstku zaznaczająca jako punkt odniesienia prawą rękę) ; -rozumienie przez dziecko pojęć określających położenie np. u góry, na dole, pod, nad, za, przed poprzez stosowanie ich w poleceniach ; -zaznaczanie prawidłowego kierunku pisania (z góry na dół, od lewej do prawej strony).

15 DOJRZAŁOŚĆ UMYSŁOWA Oceniając dojrzałość umysłową dziecka, bierze się pod uwagę poziom rozwoju procesów poznawczych (uwaga, pamięć, percepcja wzrokowa, percepcja słuchowa, myślenie, mowa). Funkcje te w dużej mierze decydują o opanowaniu umiejętności pisania oraz czytania. *Dziecko sprawne umysłowo potrafi: -skupić uwagę przez dłuższy czas na tej samej czynności (15-20 minut) ; -słuchać uważnie i reagować na polecenia nauczycielki, a także umieć je wykonać zgodnie z podaną instrukcją ; -wyrażać swoje myśli, spostrzeżenia, odczucia bądź potrzeby ; -poprawnie komunikować się z innymi osobami oraz wyraziście artykułować głoski, sylaby, wyrazy i zdania ; -uczestniczyć w rozmowie oraz przestrzegać elementarnych zasad kultury słuchania i mówienia ; -doprowadzić do końca rozpoczętą pracę ; -określić i zastosować stosunki przestrzenne ; -łączyć ze sobą takie same proste symbole i formy graficzne ;

16 *Dziecko sprawne umysłowo potrafi:
-dobierać obrazki w pary ; -układać elementy wg wzoru (mozaiki, patyczaki, układanki– przybijanki) ; -złożyć obrazek z pociętych elementów wg wzoru i bez wzoru ; -opisać słowami obrazek, wymieniając jego elementy, czynności ; -ułożyć historyjkę obrazkową złożoną z 3-4 obrazków ; -znaleźć około 6-8 różnic na 10 między różniącymi się obrazkami ; -klasyfikować przedmioty, figury geometryczne wg jednej lub więcej cech (kolor, wielkość, kształt, przeznaczenie) ; -komponować własne układy o powtarzającym się rytmie ; -przeliczać elementy w zbiorach różnymi sposobami w zakresie 10 ; -porządkować zbiory wg liczebności wzrastającej i malejącej ; -posługiwać się liczebnikami głównymi 1-10 i określić liczebnikiem liczbę elementów ; -rozpoznać i nazywać podstawowe figury geometryczne ; -odwzorować proste szlaczki, litery i cyfry lub inne znaki ; -wskazać brakujące elementy w rysunkach ; -odwzorować zbiory za pomocą liczmanów, znaków graficznych ; -posługiwać się określeniami czasu (pory dnia, dni tygodnia, pory roku).

17 O poziomie umysłowym dziecka mogą również świadczyć jego rysunki plastyczne. Prace dziecka dojrzałego do szkoły bogate są w treść, zawierają dużo szczegółów i szeroką gamę kolorów. Elementy są prawidłowo rozmieszczone na całej płaszczyźnie kartki.

18 Przykładowe formy pomocy
Percepcja wzrokowa: -dokładna obserwacja otoczenia, dostrzeganie różnic, określanie ich (np. obserwacja występujących kolejno po sobie pór roku, pór dnia, dostrzeganie zmian ludzi i zwierząt w zachowaniu, zwracanie uwagi na szczegóły mijanych obiektów, zjawisk w przyrodzie) ; -zabawy wymagające spostrzegania, porównywania, wyszukiwania, segregowania wg ustalonego kryterium, odwzorowywania, dobierania w pary, zapamiętania tego, co dziecko zobaczyło ; -zapoznawanie z nazwami kształtów, położenia, które są niezbędne do prawidłowego identyfikowania, rozróżniania i odwzorowywania zróżnicowanych układów graficznych ; -zwracanie uwagi, aby ćwiczenia nie były nużące, zawierały elementy zaciekawienia, zagadki, zabawy ; -stosowanie gier, loteryjek, układanek, puzzli, kart do gry, domina, itp.

19 Przykładowe formy pomocy
Percepcja słuchowa: -stwarzanie okazji do rozpoznawania dźwięków z otoczenia, odgadywanie na podstawie usłyszanego dźwięku źródła jego pochodzenia (odgłosy, szmery pochodzące z bliższego i dalszego otoczenia; określanie rodzaju miejsca, odległości, kierunku słyszanego dźwięku) ; -naśladowanie słyszanych dźwięków (zabawy dźwiękonaśladowcze) ; -reagowanie na polecenia słowne (przysiady, podskoki, klaskanie) ; -odtwarzanie proponowanego rytmu, wystukiwanie, zapisywanie za pomocą klocków, znaków umownych ; -wspólne zabawy rytmiczne (wyklaskiwanie prostego rytmu do piosenki (klaśnięcie do sylaby, np: wlazł ko-tek na pło-tek; odtwarzanie ruchem nastroju i charakteru słyszanej muzyki, zabawy dziecięce typu „Stary niedźwiedź, „Rolnik na dolinie” ; -nauka prostych wyliczanek, rymowanek, wierszyków i piosenek ; -ćwiczenia rozwijające słuch fonematyczny (wyodrębnianie wyrazów w zdaniu, dzielenie wyrazów na sylaby, itd..).

20 Przykładowe formy pomocy
Mowa i myślenie: -rozwijanie umiejętności słuchania ze zrozumieniem (udzielanie odpowiedzi na temat słuchanych opowiadań, bajek, określonych sytuacji); -zwracanie uwagi na rozumienie poleceń, zadań słownych stawianych dziecku do wykonania ; -wzbogacanie zasobu słownictwa o nowe pojęcia (np.. drzewa, pieczywo) ; -opowiadanie treści obrazków, określanie zdarzeń przedstawionych na ilustracjach ; -układanie historyjki obrazkowej, określanie właściwej kolejności zdarzeń (przewidywanie skutków i następstw) ; -rozwiązywanie rebusów, zagadek słowno – graficznych ; -dostrzeganie zmian odwracalnych i nieodwracalnych ; -zabawy określające stosunki między przedmiotami, czynnościami (na, pod, obok, nad, przed, za, w prawo, w lewo, gra, dół) ; -zabawy tematyczne w odgrywanie ról (np. zabawa „ w sklep”, „w dom”) ; -konstruowanie i granie w gry planszowe ( dostosowanie się do zasad gry).

21 Przykładowe formy pomocy
Wskazana wizyta u logopedy, gdy: -mowa dziecka jest niewyraźna, niezrozumiała dla otoczenia ; -w mowie dziecka można rozpoznać wyraźne zaburzenia wymowy ; -dziecko nic nie mówi lub wymawia pojedyncze, dwusylabowe słowa, zlepki dwóch słów ; -w wieku 3-4 lat i więcej nie buduje zdań w języku ojczystym ; -dziecko używa bardzo naukowego języka i określeń, nieadekwatnych dla swojego wieku rozwojowego.

22 Przykładowe formy pomocy
Myślenie matematyczne: przeliczanie różnych elementów z jednoczesnym wskazywaniem palcem oraz nazywaniem liczebnikiem (sposób przeliczania) ; -sprawne przeliczanie wszystko, co znajduje się wokół dziecka (przejeżdżające samochody, mijane drzewa, domy, schody) ; -porządkowanie zbiorów wg ich liczebności (dużo, mało, tyle samo) ; -posługiwanie się liczebnikami głównymi (liczenie wspak) ; -określanie liczebnikiem liczby elementów (ile jest ?) ; -odwzorowywanie zbiorów za pomocą liczmanów, znaków graficznych ; -porównywanie przedmiotów pod względem: długości, szerokości, wysokości (np. kredki, tasiemki) ; -wspólne gry i zabawy planszowe (domina obrazkowe, domina liczbowe) ; -rozwiązywanie prostych zadań matematycznych w zakresie dodawania oraz odejmownia ; rozpoznawanie i nazywanie figur geometrycznych (rozpoznawanie kształtów w najbliższym otoczeniu).

23 DOJRZAŁOŚĆ EMOCJONALNA
Dojrzałość emocjonalna to zdolność do przeżywania zróżnicowanego i bogatego świata uczuć. To odpowiednia do wieku umiejętność panowania nad swoimi emocjami i kontrolowania ich. *Dziecko dojrzałe emocjonalnie: -odczuwa więź uczuciową ze swoją grupą i nauczycielem, rodziną ; -umie godzić się z porażką i spokojnie przyjmować niepowodzenia ; -potrafi rozwiązywać sytuacje konfliktów ; -umie obiektywnie oceniać innych rówieśników ; -ma adekwatną samoocenę czyli zna swoje możliwości, wie na co je stać ; -bez lęku podejmuje się trudnych oraz zupełnie nowych działań ; -umie nazywać przeżywane przez siebie uczucia, właściwie je okazywać ; -radzi sobie ze stresem.

24 *Dziecko dojrzałe emocjonalnie:
-wybuchowe, drażliwe, agresywne, złości się lub płacze z błahego powodu ; -bardzo często popada w konflikty z rówieśnikami ; -może też być zahamowane, zalęknione, niepewne, nadwrażliwe, płaczliwe ; -boi się głośniejszych uwag nauczyciela nawet, gdy jego nie dotyczą ; -często płacze przy zwróceniu uwagi, przy niepowodzeniach, porażce ; - w wypadku przegranej, złości się tupiąc nogami, głośno krzycząc. -mała odporność na stres – łatwo występują jeszcze w tym wieku zaburzenia wegetatywne głównie typu pokarmowego (torsje, biegunki, moczenie lub zanieczyszczanie), także jąkanie, lęki i zaburzenia snu. Emocje dziecka są: -intensywne, przejściowe, pojawiają się z dużą częstotliwością ; -związane są z wiekiem i temperamentem dziecka. Ważna jest równowaga emocjonalna czyli mniej więcej podobna częstość występowania emocji przyjemnych i nieprzyjemnych.

25 Przykładowe formy pomocy
Emocje: -zagospodarowanie czasu na wspólną zabawę z dzieckiem ; -uważne słuchanie tego, co do nas mówi dziecko ; -jasne formułowanie swoich wymagań wobec dziecka, upewnianie się czy ono właściwie nas rozumie ; -bycie rodzicem konsekwentnym, bo to daje dziecku poczucie stałości ; -szanowanie i docenianie nawet małych osiągnięć pociechy ; ćwiczenie samodzielności w czynnościach życia codziennego ; -stworzenie w miarę stałego, ramowego planu dnia ; -pozwalanie dziecku czasami na podejmowanie samodzielnych wyborów ; -stosowanie większej liczby wzmocnień pozytywnych, nagród niż kar ; -nauka wrażliwości na potrzeby innych (np. wspólna pomoc babci).

26 Przykładowe formy pomocy
DOJRZAŁOŚĆ SPOŁECZNA Dojrzałość społeczna to umiejętność zgodnego współżycia, współdziałania z innymi i znajomość norm społecznych. W dużej mierze zależy od rozwoju emocjonalnego (kłótnie, skarżenie, bójki, popychanie, obrażanie się, egoizm i egocentryzm), zależne są nie tylko od wychowania, ale także od dojrzałości układu nerwowego. Przykładowe formy pomocy -zachęcanie do współdziałania w zabawach grupowych ; -pomaganie dziecku w radzeniu sobie w sytuacjach trudnych ; -zabawy w odgrywanie ról, wyrażanie uczuć ; -zabawy w grupie z zachowaniem wcześniej ustalonych norm i reguł ; -zapoznawanie z prawami i obowiązkami dziecka

27 PRZEDSZKOLE RODZICÓW DOM RODZINNY
w ogromnym stopniu przyczynia się do wspomagania rozwoju dziecka i przygotowania go do roli ucznia. Nikt nie zastąpi RODZICÓW we wspieraniu rozwoju oraz wychowaniu dzieci. DOM RODZINNY pełni główną rolę w zabezpieczeniu dziecku poczucia bezpieczeństwa emocjonalnego.

28 MAMO, TATO ! -Przytulaj swoje dziecko, czytaj mu bajki, rozmawiaj na tematy go interesujące. -Rób wspólne z dzieckiem wyprawy zakończone miłym akcentem (np. zjedzeniem lodów, ciastka). -Graj z dzieckiem w zabawy edukacyjne i gry ruchowe (np. jazda rowerem, gra w piłkę). -Dobieraj treści właściwe do możliwości intelektualno-emocjonalnych dziecka. -Nie daj się zwariować modom i trendom. Stwórz zasady, które będą rozwijać ale i chronić Twoje dziecko. -Zadbaj o prawa dziecka, ale daj mu też stałe proste obowiązki (np. wyniesienie śmieci, posprzątanie po sobie zabawek w pokoju). -Nagradzaj dziecko za konkretne czynności solidnie wykonane, ale bądź też dla niego autorytetem. -Przeproś dziecko, gdy się mylisz.

29 MAMO, TATO ! Życzę samych dziecięcych sukcesów !!!
-Nie okazuj dziecku nadmiernej agresji, bo wychowasz agresora. -Staraj się być stałym w stawianych swojemu dziecku wymaganiach. -Pamiętaj, że Twoje słowa, które będą bez pokrycia w Twoich działaniach nie będą miały żadnego znaczenia (nie wychowujemy swoimi słowami, ale całym sobą). -Dziecko to baczny obserwator, uczący się przez naśladowanie. Życzę samych dziecięcych sukcesów !!!