Każdy człowiek ma prawny obowiązek udzielania pomocy

Prezentacja na temat: "Każdy człowiek ma prawny obowiązek udzielania pomocy"— Zapis prezentacji:

1 Każdy człowiek ma prawny obowiązek udzielania pomocy
STAN PRAWNY Każdy człowiek ma prawny obowiązek udzielania pomocy W polskim prawie karnym nie ma przepisu, który dotyczyłby bezpośrednio i wprost odpowiedzialności karnej za zaniechanie u-dzielenia przez laika świadczenia zdrowotnego. Dlatego też jego ewentualna odpowiedzialność w tym względzie opiera się na zasa-dach ogólnych. Jej podstawę stanowią przepisy określone artyku-łem 162 kodeksu karnego, który brzmi jak następuje: §1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bez-pośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerb-ku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo cięż-kiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. §2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej

2 STAN PRAWNY 18 stycznia 2009r weszła w życie nowelizację Kodeksu pracy, w wyniku której nastąpiło dostosowanie przepisów polskiego prawa pracy do wymagań Unii Europejskiej w zakresie bhp oraz równego traktowania pracowników w zatrudnieniu. Zmiany te powodują zwiększenie obowiązków pracodawców. Nowe obowiązki pracodawcy związane są z ochroną zdrowia i życia pracowników w nagłych wypadkach, ewakuacji pracowników oraz zapewnienia udzielenia pierwszej pomocy.

3 STAN PRAWNY Obowiązki pracodawcy w zakresie zapewnienia pierwszej pomocy w nagłych wypadkach Należą do nich: zapewnienie środków niezbędnych do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, gaszenia pożaru i ewakuacji pracowników, wyznaczenie pracowników do udzielania pierwszej pomocy i wykonywania czynności w zakresie ochrony przeciw-pożarowej i ewakuacji pracowników, zgodnie z przepisami o ochronie ppoż., zapewnienie łączności ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizo-wanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony ppoż, informowanie i dostarczenie pracownikom instruktażu w przy-padku możliwości wystąpienia zagrożenia dla zdrowia lub życia. Przedstawione obowiązki dotyczą wszystkich pracodawców bez względu na liczbę zatrudnionych pracowników.

4 AKCJA RATUNKOWA Bardzo duże znaczenie dla ratowania życia ludzkiego od-grywa zachowanie się osób przygodnych. To one przewa-żnie są pierwszymi ludźmi którzy znajdują się na miej-scu wypadku i od ich umiejętności udzielania pierwszej pomocy zależy dalszy rozwój i skuteczność akcji ratow-niczej. Nawet niewielka znajomość tematu zwiększa szanse na uratowanie życia człowieka. Dotyczy to rów-nież nagłych zachorowań. Podtrzymanie ważnych życiowo czynności w czasie ocze-kiwania na karetkę zwiększa szanse na uratowanie życia ofiary wypadku lub chorego. Czas dojazdu ambulansu do miejsca zdarzenia zależy od kilku czynników takich jak: odległość, natężenie ruchu, warunki atmosferyczne. Dlatego rozpoczęcie jak najszybciej akcji ratowniczej de-cyduje o jej sukcesie.

5 ZASADY POSTĘPOWANIA NA MIEJSCU WYPADKU
W zakładzie pracy postępowanie przedmedyczne ma przygotować poszkodowanego i miejsce zdarze-nia na przybycie własnych i zew-nętrznych służb ratowniczych. Z wyjątkiem pojedynczych na-głych stanów zagrożenia życia, po-stępowanie rozpoczyna się od weź-wania pomocy a kończy na przy-gotowaniu zakładu do przyjęcia pomocy z zewnątrz. W dobrze zor-ganizowanych i zabezpieczonych przedsiębiorstwach w razie kata-strofy zostanie uruchomiony auto-matyczny system alarmowy. Służ-by zakładowe powinny działać według pokazanego schematu.

6 Ocena wypadku i wezwanie pomocy
Pierwszą czynnością lub etapem postępowania na miej-scu wypadku jest ocena zdarzenia i zakwalifikowanie go bądź jako wypadek pojedynczy bądź jako katastrofę. Ma to znaczenie na etapie wzywania pomocy z zewnątrz i podejmowania decyzji o ewakuacji. Zgodnie z przyję-tymi zasadami, do pojedynczych wypadków wzywa się pogotowie ratunkowe, a do katastrof - straż pożarną. Liczyć się przy tym należy z możliwością przejęcia kie-rownictwa nad akcją przez ratowników straży pożarnej na różnych jej szczeblach administracyjnych, w zależ-ności od wielkości katastrofy. Istotnym elementem wstępnego postępowania jest ustalenie czynnika powo-dującego wypadek czy katastrofę.

7 Ocena wypadku i wezwanie pomocy
Do najgroźniejszych należą takie czynniki, które trwają w czasie akcji ratowniczej. Czynniki, takie jak ogień, gaz czy trujące płyny, są aktywne do czasu zneutrali-zowania ich i najczęściej ewakuacja poszkodowanych i pracowników jest wówczas konieczna. Zawsze należy pamiętać, zwłaszcza w sytuacjach szczególnie niebez-piecznych, o zapewnieniu bezpieczeństwa sobie i po-szkodowanym oraz o wezwaniu pomocy zgodnie z obowiązującymi zasadami. Równie istotnym elementem wstępnego postępowania jest opieka nad osobami, które uległy panice. Osoby takie należy zaliczać do poszkodowanych, mimo że nie mają urazów. Pozostawione bez opieki, są niebezpiecz-ne dla siebie i innych, dość często doznają urazów w czasie chaotycznej ewakuacji.

8 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Gdy na miejscu wypadku są poszkodowani, należy przeprowadzić szybkie badanie wstępne, które daje możliwość zorientowania się co do ich stanu i obejmuje: wstępne określenie stanu świadomości ocenę obecności lub braku oddechu ocenę drożności dróg oddechowych ocenę akcji serca i wydolności krążenia ocenę odcinka szyjnego kręgosłupa. Badanie wstępne nie powinno trwać dłużej niż 3 minuty.

9 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Badanie wstępne ma na celu wykrycie podstawowych przyczyn ewentualnego zagrożenia życia i umożliwia dokonanie podziału poszkodowanych na wymagających pomocy natychmiast oraz na tych, którym pomoc może być udzielona nieco później. Badanie można przerwać tylko w celu zapewnienia drożności dróg oddechowych lub podjęcia czynności resuscytacyjnych. Najpierw należy ostrożnie zbadać ofiarę. Podchodząc do poszkodowanego należy ocenić miejsce pod kątem bezpieczeństwa dla siebie i chorego (główna zasada to: bezpieczeństwo ratownika jest zawsze najważniejsze). Również ze względu bezpieczeństwa do leżącej ofiary należy podchodzić od strony głowy.

10 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Podstawowym sposobem oceny stanu przytomności jest badanie źrenic poszkodowanego. Szerokie, sztywne źre-nice świadczą o stanie głębokiej nieprzytomności, a nie-równość źrenic - o groźnych uszkodzeniach wewnątrz-czaszkowych.

11 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Innym sposobem badania wstępnego jest ocena stanu świadomości. Ocena ta powinna być bardzo precyzyjna, gdyż nawet niewielkie zmiany w stanie świadomości po-szkodowanego mają ogromne znaczenie dla dalszego po-stępowania lekarskiego. Należy zawsze pamiętać o tym, że lekarz jest ostatnim ogniwem łańcucha ratunku i stan poszkodowanego w chwili przyjęcia do szpitala może być zasadniczo inny niż w chwili tuż po wypadku. Do oceny stanu świadomości (przytomności) bezpośred-nio po urazie głowy jest używana klasyfikacja Glasgow Coma Scale (GCS). Oceniając stan świadomości poszko-dowanego kontroluje się jego reakcje na bodźce z oto-czenia. W ocenie sumuje się trzy najlepsze reakcje posz-kodowanego stwierdzone w czasie badania. 15 punktów stanowi ocenę najlepszą, a 3 - najgorszą.

12 Glasgow Coma Scale (GCS)
Odpowiedź/reakcja Liczba punktów l. Otwieranie oczu – spontaniczne 4 - na glos, zawołanie 3 - na ból 2 - nie występuje 1 2. Słowna – z orientacją miejsca, czasu i własnej osoby 5 - mowa chaotyczna, uwaga zachowana - mowa niewłaściwa, bez związku lub krzyk - dźwięki niezrozumiałe, pojękiwanie - żadna 3. Ruchowa – odpowiednia do poleceń słownych 6 - celowa, lokalizująca przykry bodziec - ruch ucieczki na ból - zgięciowa odruchowa (na ból lub spontaniczna) - wyprostna odruchowa (na ból lub spontaniczna) - bez reakcji

13 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Po zsumowaniu punktów można ocenić jak głęboko po-szkodowany jest nieprzytomny. Im mniejsza ilość pun-któw tym większa głębokość nieprzytomności. Jeśli ilość punktów wynosi 8 lub mniej oznacza to, że po-szkodowany jest w śpiączce. Na podstawie powyższych punktów można również ocenić ciężkość urazu głowy (uszkodzenie mózgu): 8 lub mniej punktów - ciężki uraz głowy, punktów - średni uraz głowy, punktów - lekki uraz głowy.

14 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Ostatecznie można określić stan przytomności zgodnie z własnym doświadczeniem życiowym stosując dwa kry-teria: przytomny lub nieprzytomny. Orientacyjna, ale bardzo pomocna w ocenie ogólnego stanu poszkodowa-nego, w tym i przytomności, jest skala ciężkości urazów oparta na ocenie oddechu i ciśnienia krwi. Tak szczegółowe badanie w przypadku pomocy doraź-nej w zakładzie pracy nie jest konieczne. Warto nato-miast wiedzieć, że przyśpieszony lub zwolniony oddech (przy normie 10 do 24 oddechów na minutę) świadczy o złym stanie poszkodowanego. Równie istotna jest ocena wysiłku oddechowego, czyli lekkości oddychania poszko-dowanego.

15 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Drożność dróg oddechowych oceniamy kontrolując ja-mę ustną. Sprawdzenia należy dokonywać palcem w rę-kawiczce (uważając by poszkodowany go nie przygryzł). Sprawdzamy również czy język nie blokuje dróg odde-chowych? Jeśli drogi oddechowe nie są drożne, oczysz-czamy je. Delikatnie odchylamy głowę poszkodowanego do tyłu - często ten ruch przywraca normalny oddech. Oceny akcji serca i krążenia dokonuje się przez bez-pośrednie osłuchanie uchem okolicy sercowej na klatce piersiowej oraz badanie tętna na tętnicy szyjnej, a także, w uzasadnionych przypadkach, gdy jest to jedyne miej-sce dostępne - na tętnicy promieniowej. W tej części ba-dania należy skontrolować i wstępnie zabezpieczyć krwotok zewnętrzny.

16 Szybkie badanie wstępne i segregacja
Kolejnym elementem badania wstępnego jest kontrola odcinka szyjnego kręgosłupa, który może być uszko-dzony. W uzasadnionych przypadkach, np. po upadku z wysokości, takiego uszkodzenia można się spodziewać i gdy poszkodowany jest nieprzytomny, a ocena uszko-dzenia niepewna, należy postępować z poszkodowanym jak w przypadku ewidentnego uszkodzenia kręgosłupa. U ofiar wypadków samochodowych i upadków z wysokości zawsze należy podejrzewać uszkodzenie kręgosłupa.

17 Podstawowe podtrzymywanie życia (PPŻ)
W razie stwierdzenia nieprawidłowości w stanie świado-mości, zaburzeń oddychania i krążenia oraz podejrzenia uszkodzenia kręgosłupa należy natychmiast wdrożyć pomoc doraźną, a więc podstawowe podtrzymywanie życia. Zaburzenia te mogą bowiem doprowadzić do śmierci poszkodowanego. Poszczególne czynności ratownicze będą omówione w dalszej części. Należy tu jednak wspomnieć o ułożeniu bezpiecznym poszkodowanego, które stosuje się w zabu-rzeniach stanu świadomości przy zachowanym i wydol-nym oddechu oraz nie zaburzonej akcji serca. Takie ułożenie stosuje się również po udanej resuscytacji.

18 Podstawowe podtrzymywanie życia (PPŻ)
Nieco inne jest postępowanie przy podejrzeniu lub usz-kodzeniu odcinka szyjnego kręgosłupa. W tych przy-padkach, jeśli poszkodowany wymaga resuscytacji, na-leży postępować szczególnie ostrożnie i nie doprowadzać do gwałtownych i zbyt obszernych przemieszczeń głowy w czasie kontroli i udrażniania dróg oddechowych. Głowę poszkodowanego na-leży umieścić między kola-nami klęczącego ratownika i tak oczekiwać nadejścia pomocy kwalifikowanej.

19 Szczegółowe badanie powtórne
Jeśli od badania wstępnego upłynęło niewiele czasu, badanie powtórne jest jego prostą kontynuacją. Doko-nuje się wówczas oceny stanu poszkodowanego od czub-ka głowy do małego palca u nogi, głównie w poszu-kiwaniu urazów powierzchownych i głębokich, takich jak rany, złamania i zwichnięcia. W przypadku poszkodo-wanych przytomnych jest możliwe zebranie bezpośred-niego wywiadu i badanie szczegółowe trwa krótko.

20 Łańcuch ratunku Podstawowym zadaniem ratownika udzielającego pier-wszej pomocy jest utrzymanie przy życiu poszkodowa-nego, a także wykonanie czynności mających na celu za-pobieżenie powikłaniom w trakcie dalszego ewentualnego leczenia. Drugim, równie istotnym jego zadaniem jest wezwanie pomocy i zabezpieczenie miejsca zdarzenia. Pierwsza pomoc to trzy pierwsze ogniwa łańcucha ratunku.

21 Łańcuch ratunku Przebieg udzielania pomocy poszkodowanym w wyniku wypadków lub nagłych zachorowań jest określany mia-nem łańcucha ratunku i obejmuje udzielanie pomocy od pierwszych chwil po wypadku aż do momentu udzielenia pomocy najbardziej kwalifikowanej, czyli pomocy lekar-skiej. Pierwsza pomoc to trzy pierwsze ogniwa łańcucha ratunku. Siła całego łańcucha zależy od siły najsłabszego jego ogni-wa, stąd wszystkie ogniwa są równie istotne. Brak wyspe-cjalizowanych służb ratowniczych w większości małych i średnich przedsiębiorstw oraz skupisk ludzkich wydłuża czas między udzieleniem pierwszej pomocy, a udziele-niem pomocy profesjonalnej. Tym bardziej istotna oka-zuje się rola pierwszej pomocy, gdy duże obszary mogą być niedostępne dla służb medycznych (np. w czasie po-wodzi czy bardzo śnieżnej zimy).

22 Łańcuch ratunku Dopilnuj, by ranny leżał i był spokojny. Uspokój ofiarę i sam zachowaj spokój. To pozwoli rannemu opanować strach, dzięki czemu nie wpadnie w panikę. Okryj go ko-cami lub płaszczami, by nie tracił ciepła. Jeśli to koniecz-ne, rozetnij ubranie. Nie zdzieraj ubrania z poparzonych miejsc, chyba że wciąż się tli. Jeśli wymiotował - a masz pewność, że nie uszkodził kręgosłupa - ułóż go na boku w pozycji bocznej ustalonej, by się nie udusił. Udzielając pierwszej pomocy poszkodowanemu pamiętaj również o aspekcie psychologicznym. Wszelkie czynności ratujące powinny być powiązane z udzieleniem pomocy psychologicznej celem zmniejszenie subiektywnego dys-komfortu i zapewnienia poczucia bezpieczeństwa

23 Łańcuch ratunku Nie podawaj płynów osobie nieprzytomnej lub półprzy-tomnej, jak też osobie skarżącej się na ból brzucha (obra-żenia narządów wewnętrznych). Nie próbuj jej cucić, poklepując bądź potrząsając nią, ponieważ osoba taka po dojściu do siebie w pierwszym odruchu może spróbować ci oddać. W pierwszej kolejności zadbaj o najbardziej narażonych na problemy, np. chorych, osoby starsze oraz bardzo małe dzieci. Wśród rzeczy ofiary poszukaj informacji o szczególnych jej problemach zdrowotnych - alergiach lub chorobach wymagających specjalnego postępowania – ewentualnie bransoletki lub wisiorka, które by o tym informowały. Nie zabieraj ze sobą dokumentów poszkodowanego. Przekaż je lub lepiej wskaż gdzie leżą osobie upoważ-nionej (rodzina, policja).

24 PIERWSZA POMOC I HIGIENA
Ważne jest aby procedury pierwszej pomocy odbywały się przy zachowaniu wszelkich środków ostrożności w ce-lu uniknięcia roznoszenia infekcji. Proste reguły higieny osobistej oraz użycie rękawiczek (jeżeli jest to możliwe) wystarczą do uchronienia zarówno udzielającego pomocy jaki i poszkodowanego od zakażenia. Udzielający pomocy może niewiele zrobić, aby wyleczyć infekcję, ale może zrobić bardzo dużo aby jej uniknąć (ograniczyć jej ryzyko). Udzielający pomocy powinien znać oraz rozpoznać objawy popularnych chorób, jednak w razie ich rozpoznania powinien skierować zakażoną osobę do lekarza, aby tam szukała fachowej pomocy. Udzielając pierwszej pomocy utrzymuj higienę osobistą, utrzymuj standardy sanitarne, unikaj bezpośredniego kontaktu z infekcją, unikaj roznoszenia infekcji.

25 PIERWSZA POMOC I HIGIENA
Przed pomocą: dokładnie umyj ręce wodą i mydłem oraz spłukaj płynem antysepcztycznym upewnij się że ręce są umyte dokładnie także między placami oraz pod paznokciami jeżeli tylko jest to możliwe zawsze zakła-daj rękawiczki uważaj, aby nie dotykać żadnych brud-nych przedmiotów po założeniu rękawiczek (umyciu rąk) jeżeli jest to możliwe załóż ubranie ochronne na swoje własne zasłoń powierzchnie w pobliżu, które mogą być brudne, a kontakt z nimi może wywołać infekcję

26 PIERWSZA POMOC I HIGIENA
Podczas pomocy: używaj maski ochronnej jeżeli jest to mo-żliwe, podczas sztucznego oddychania używaj tylko czystych (nowych) bandaży i opatrunków unikaj kaszlenia, oddychania lub mówie-nia nad raną unikaj kontaktu z płynami ustrojowymi unikaj pomocy więcej niż jednemu ran-nemu bez zmiany rękawiczek lub ponow-nego umycia rąk

27 PIERWSZA POMOC I HIGIENA
Po pomocy: oczyść poszkodowanego i siebie oczyść najbliższe otoczenie usuń odpowiednio opatrunki, bandaże, rękawiczki oraz zabrudzone ubrania (przez spalenie) umyj ręce wodą z mydłem bardzo dokład-nie nawet jeżeli używałeś rękawiczek Jeżeli to możliwe skutecznie zniszcz zużyte materiały opatrunkowe

28 I pomoc psychologiczna
1. Rozejrzyj się w sytuacji. Zachowaj spokój i opa-nowanie. Pamiętaj o zapewnieniu sobie bezpieczeństwa. Pomyśl od czego zaczniesz. 2. Podejdź do poszkodowanego. Powiedz kim jesteś i co się wydarzyło. Powiedz mu, że będziesz z nim do czasu przyjazdu pogotowia. 3. Zasłoń poszkodowanego przed widzami, spokojnie i stanowczo poproś ich, aby nie przeszkadzali, albo daj im jakieś zadanie. Nie twórz zbiegowiska.

29 I pomoc psychologiczna
4. Przyjmij pozycję na tej samej wysokości co poszko-dowany, uklęknij lub kucnij przy nim. Delikatnie połóż swoją rękę na ramieniu lub na głowie, co podziała uspokajająco. Okryj go np. kocem. 5. Przeprowadź czynności ratujące płynnie i sprawnie. Informuj poszkodowanego o podejmowanych czynnoś-ciach i efektach z tym związanych. 6. Mów spokojnym tonem i cierpliwie go wysłuchaj. Nie krytykuj, nie wypowiadaj pesymistycznych opinii. Zapytaj czy kogoś powiadomić o wypadku. 7. Jeśli musisz opuścić poszkodowanego poinformuj go o tym. Poproś kogoś, aby przy nim pozostał.

30 I pomoc psychologiczna
W przypadku, gdy poszkodowanym jest dziecko, potrak-tuj je bardziej emocjonalnie. Najważniejszy jest kontakt cielesny. Jeśli jest to możliwe daj mu maskotkę i zapew-nij obecność rodziców lub kogoś bliskiego. Narkomani, osoby pijane, bezdomni mogą być negatyw-nie nastawieni do ratujących. Wtedy udzielanie pierwszej pomocy ogranicza się tylko do technicznych czynności ratujących. Wbrew pozorom ratownicy to też zwykli ludzie. Osoby początkujące i o słabej psychice powinny być wspierane przez bardziej doświadczonych współpracowników, szczególnie po ciężkiej akcji, zakończonej zgonem poszkodowanego.

31 ZAPAMIĘTAJ !!! NAJWAŻNIEJSZE SĄ PIERWSZE 3 MINUTY !!!
W tym czasie powinna być rozpoczęta RESUSCYTACJA lub REANIMACJA (w sytuacji kiedy jest wymagana) Resuscytacja - przywrócenie co najmniej podstawowych objawów życia tj. krążenia krwi lub krążenia krwi i od-dychania Reanimacja - przywrócenie co najmniej podstawowych objawów życia lub skuteczne zastąpienie brakujących podstawowych funkcji życiowych wraz z najważniejszymi funkcjami ośrodkowego układu nerwowego, łącznie z powrotem świadomości.

32 Zgodnie z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji jeżeli jest co najmniej dwóch ratujących, jeden z nich udaje się po pomoc, zaraz po stwierdzeniu, że poszkodo-wany nie oddycha. Gdy na miejscu wypadku jest jeden ratujący, a poszkodowany jest osobą dorosła, która nie oddycha, prawdopodobnie w wyniku choroby serca, nale-ży natychmiast wezwać pomoc (najpierw wzywasz po-moc, a następnie reanimujesz, gdyż masaż serca może przedłużyć się do kilkudziesięciu minut), ostateczna decy-zja zależy od dostępu środków łączności ze służbami ra-towniczymi. Gdy poszkodowanym jest niemowlę lub dziecko, w przy-padku utraty przytomności i braku oddechu np. w wy-niku urazu, utonięcia, zadławienia, zatrucia oraz ratujący powinien przez około 1 minutę wykonywać zabiegi przy-wracające podstawowe czynności życiowe (oddech, praca serca), następnie wezwać pomoc i kontynuować akcję rat.

33 Jak wzywać karetkę ? Należy połączyć się z ogólnokrajowym numerem alarmowym Pogotowie Ratunkowe 999 Policja Straż Pożarna 112 - telefonując z telefonu komórkowego dodzwaniamy się do naj-bliższej jednostki policji. Połączenie jest bezpłatne i można je zre-alizować z dowolnego telefonu komórkowego nawet bez logowania się do sieci operatora. numer Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, połączenie z każdego telefonu komórkowego numer Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunko-wego, połączenie z każdego telefonu komórkowego numer komórkowy Górskiego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, połączenie z każdego telefonu komórkowego Po uzyskaniu połączenia należy spokojnie i rzeczowo odpowiadać na pytania dyspozytora

34 Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!
Jak wzywać karetkę ? Przypuszczalnie pytania będą następujące: 1. Gdzie i co się stało? Należy podać dane o lokalizacji wypadku lub dokładny adres w przypadku nagłego zachorowania. Jeżeli zdarzenie miało miejsce poza miejscowością (np. las, łąka.) trzeba określić drogę, którą można dotrzeć na miejsce zdarzenia i w miarę możliwości podać jakieś wskazówki terenowe np. charakterystyczne drzewo, przydrożny krzyż itp. W zasadzie podanie takiej wskazówki w każdej sytuacji pozwala na uniknięcie szukania i oszczędzają czas. Jest to szczególnie ważne w dobie telefonów komórkowych, kiedy do końca nie możemy być pewni do jakiej miejscowości się dodzwoniliśmy. W takiej sytuacji nawet podanie nazwy ulicy nie zawsze może skutkować szybkim dotarciem karetki o czym świadczą przykłady z ostatnich dni i miesięcy. Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!

35 Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!
Jak wzywać karetkę ? Przypuszczalnie pytania będą następujące: 2. Co się wydarzyło? Należy podać rodzaj wypadku lub rodzaj schorzenia. Pomaga to w zorientowaniu się w rodzaju uszkodzeń ciała poszkodowanych. Na tej podstawie dyspozytor zdecyduje o konieczności zawiadomienia straży pożarnej (np. jeżeli istnieje konieczność uwolnienia ofiar zdarzenia z rozbitego samochodu), policji lub innych specjalistycznych służb. 3. Ile jest ofiar wypadku? Na podstawie tej informacji dyspozytor decyduje o wysłaniu dostatecznej ilości ambulansów. Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!

36 Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!
Jak wzywać karetkę ? Przypuszczalnie pytania będą następujące: 4. Jakie są uszkodzenia ciała? Informacje te pozwalają na wprowadzenie do akcji odpowiednich środków ratunkowych (rodzaj samochodów specjalistycznych, śmigłowców) w zależności z jakimi obrażeniami lub zachorowa-niami mamy do czynienia. Zgłaszający powinien w prosty sposób określić stan poszkodowanych w wypadku np." zranienie głowy z utratą przytomności, rozległe oparzenie" itp. lub w przypadku choroby określić charakterystyczne objawy np. silny ból w klatce piersiowej. 5. Kto wzywa pomocy? Dla pełnej dokumentacji zgłaszający powinien podać swoje dane personalne które zostają zanotowane przez dyspozytora. Dzięki temu można formalnie oddalić ewentualne zarzuty o zaniechanie udzielenia pomocy. Pamiętaj!!! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki !!!

37 Przenoszenie poszkodowanych
Musimy pamiętać aby udzielając pomocy, nie spowodować dodatkowych uszkodzeń ciała lub pogorszenia stanu zdrowia osoby ratowanej. Osoba przygodna, która znalazła się w miejscu wypadku powinna wiedzieć że: Jeżeli nie istnieje bezpośrednie zagrożenie życia ofiary (np. nie występuje bezdech, zatrzymanie krążenia, krwotok lub nie ma działania czynników zewnętrznych mogących spowodować dalsze uszkodzenia ciała lub nawet śmierć, typu ogień, prąd elektryczny itp.) lepiej pozostawić ofiary wypadku w spokoju do czasu przybycia służb ratowniczych zapewniając jedynie możliwą w tej sytuacji pomoc. W innych sytuacjach często osoba przygodna staje przed koniecznością wydobycia rannej osoby z zatrzymanym krążeniem z rozbitego pojazdu w celu przeprowadzenia masażu serca. Należy to robić zawsze z zachowaniem szczególnej ostrożności mając na uwadze inne obrażenia jakie może mieć ratowany.

38 Przenoszenie poszkodowanych
Jeśli akcje ratowniczą prowadzi jedna osoba, a przypadek wymaga prze-transportowania ofiary w inne bardziej bezpieczne miejsce należy to zrobić stosując tzw. Chwyt Rauteka – rato-wanego podnosi się od tyłu podkła-dając obydwie ręce pod jego kark, jed-nocześnie podpierając jego głowę na swoich przedramionach. Podciąga się go powoli do pozycji siedzącej. Głowa nie może opadać na dół. Kolana ratującego podtrzymują w międzyczasie tułów rannego. Następnie przesuwamy swoje ręce pod pachami ratującego i dłońmi obu rąk chwytamy go za jego rękę zgiętą wcześniej przed jego piersią. Teraz unosimy go do góry wspierając jego ciężar na swoich udach. Cofamy się przeciągając ofiarę wypadku za sobą w bezpieczne miejsce.

39 Przenoszenie poszkodowanych
Przy wydobyciu poszkodowanego kierowcy włóż prawą rękę pod jego prawą pachę i chwyć  jego lewe przedramię (bliżej nadgarstka), następnie lewą rękę włóż pod lewą pachę poszkodowanego i również chwyć  jego lewe przedramię ale bliżej łokcia. Następnie delikatnie unosząc i w miarę możliwości stabilizując głowę wyciągnij poszkodowanego z miejsca zagrożenia. Pamietaj o stabilizacji głowy – szyjnego odcinka kręgosłupa.

40 Przenoszenie poszkodowanych
Jeżeli w akcji ratowniczej bierze wię-cej osób, poszkodowanych w wypad-ku mających lżejsze obrażenia a nie mogcych chodzić można transpor-tować na tzw. nosidełku utworzonym poprzez uchwycenie się dłońmi dwóch osób ratujących. Przy podejrzeniu urazu kręgosłupa można przy większej liczbie osób do przeniesienia ratowanego wykorzys-tać przypadkowe przedmioty np. drzwi, deski itp.

41 Atak terrorystyczny Na co dzień:
 Ostatnie wydarzenia uświadamiają nam dodatkowe zagrożenie, które, niestety, i nas może spotkać, przebywając gdziekolwiek na świecie. Oto jak postępować w takiej sytuacji. Na co dzień: zachowaj czujność i ostrożność, rozglądaj się wokół, czy nie dzieje się coś dziwnego, przejaw trochę dociekliwości, nie śpij w środkach komunikacji miejskiej w czasie jazdy do pracy czy szkoły, w przypadku nietypowego zachowania się osoby lub osób, zauważenia porzuconej torby lub pakunku, powiadom najbliższego funkcjonariusza lub służby ochrony i odejdź z tego miejsca, będąc w pracy lub w szkole rozejrzyj się gdzie znajdują się drogi ewakuacyjne, wiedza na ten temat przyda się nawet w przypadku pożaru.

42 Atak terrorystyczny W czasie ataku terrorystycznego:
padnij na ziemię lub podłogę, najlepiej za jakąś osłoną, która ochroni przed odłamkami lub następną eksplozją, jeśli to możliwe ewakuuj się z tego miejsca, nie bądź gapiem, odsuń innych od miejsca zdarzenia, opanuj paraliżujący strach, chłodno zanalizuj sytuację, pamiętaj, że Polacy to wyjątkowo niesubordynowany i prze-korny naród - zamiast uciekać lub paść na ziemię w trakcie strzelaniny, tłumnie pobiegnie na miejsce zdarzenia, stłum objawy paniki, wydawaj innym stanowcze polecenia, ogarnięci paraliżującym strachem ludzie postępują bardzo nieracjonalnie,

43 Atak terrorystyczny W czasie ataku terrorystycznego:
podporządkuj się poleceniom odpowiednich służb (policja, straż, lekarze), nie blokuj im dostępu do miejsca zdarzenia, gdy jesteś zakładnikiem podporządkuj się poleceniom za-machowców i cierpliwie czekaj, w przypadku akcji służb specjalnych padnij na ziemię za jakąkolwiek zasłoną i czekaj, w wysokich budynkach unikaj wind, gdyż często blokują się, jeśli są ranni, a potrafisz udzielić pierwszej pomocy, pomóż im pamiętając o własnym bezpieczeństwie.