Autor: Maciej Krupa kl. VA OSM II st.

Autor: Maciej Krupa kl. VA OSM II st.
AKORDEON Muzyka: „Oblivion” kompozytor: Astor Piazzola wykonawca: Richard Galliano (z zespołem)

Spis treści: Pojęcie akordeonu Pojęcie aerofonu i idiofonu
Historia akordeonu Budowa akordeonu Bandoneon Koncertyna Astor Piazzola Neuvo tango Richard Galliano Test

Pojęcie akordeonu Akordeon (fr. Accordéon) – instrument muzyczny zaliczany do grupy aerofonów bądź idiofonów dętych. Jest rodzajem harmonii, opartym na stroikach przelotowych. Prąd powietrza, zagęszczony przez ręcznie poruszany miech, wywołuje dźwięk, wprawiając w drganie stroik. Początkowo działał przy użyciu miechów nożnych, które z czasem zostały zastąpione przez miech ręczny. Instrument ten z prawej strony ma klawiaturę klawiszową (lub guziki w przypadku akordeonu guzikowego), a z lewej guziki (dźwięki basowe, akordy oraz – choć nie zawsze – specjalny manuał melodyczny zwany barytonem).

Pojęcie aerofonu i idiofonu
Aerofony - grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest drgający słup powietrza, zamknięty w przestrzeni rezonansowej, pobudzony do wibracji za pomocą zadęcia. W przypadku aerofonów wolnych źródłem dźwięku jest powietrze znajdujące się na zewnątrz instrumentu. Część instrumentu zamykająca słup powietrza nazywana jest piszczałką i od jej długości zależy wysokość dźwięku. Barwa dźwięku zależy od materiału, z którego wykonano piszczałkę, jej kształtu i menzury.

Pojęcie aerofonu i idiofonu
Idiofony (instrumenty muzyczne samobrzmiące) – grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest ciało stałe mające niezmienną, naturalną sprężystość. Idiofony dęte (stroikowe) – to takie, w których drgania wibratora wywołane są przepływem powietrza wytwarzanego ustami bądź miechem (np. harmonijka ustna, akordeon, językowe piszczałki organowe). Niektórzy instrumentoznawcy umieszczają akordeon w grupie idiofonów, jednak twierdzenie to jest kontrowersyjne, gdyż idiofony same w sobie są źródłem dźwięku, zaś w akordeonie stroiki wprawiane są w drgania poprzez słup powietrza - tak, jak w przypadku aerofonów. Przyporządkowanie akordeonu do idiofonów wynika natomiast z uznania za źródło dźwięku samych stroików, a nie przepływającego przez nie powietrza.

Historia akordeonu Słowo "akordeon", pod którego znaczeniem kryje się dzisiejsze rozległe akordeonowe instrumentarium, zawiera szereg rodzajów instrumentów, funkcjonujących w pedagogicznej i artystycznej rzeczywistości. Handdine, prototyp akordeonu, zbudował w 1822 roku Fryderyk Buschmann. Akordeon we współczesnej postaci skonstruował w 1829 roku Cyrill Demian, w Wiedniu. Historia akordeonu sięga początku XIX wieku, ale etap technologicznego rozwoju instrumentu ciągle jeszcze trwa. W ostatnich kilkudziesięciu latach można nawet zaobserwować zdecydowane ożywienie w konstruowaniu nowych generacji akordeonów. Dla środowiska akordeonistów wynika z tego faktu równie wiele korzyści jak i problemów. Nowe instrumenty posiadają lepsze walory brzmieniowe, mają wyrównaną mechanikę, udoskonalenia systemu rejestrowego, szczelności itp

Historia akordeonu W wielu konstrukcjach nie udało się natomiast jeszcze pokonać zbyt dużego ciężaru instrumentu. Są to z reguły instrumenty drogie, co rzutuje w sposób ujemny na powszechność muzykowania na akordeonie. Wśród wielu typów i odmian akordeonu stosowanych w szkolnictwie równolegle, gubią się czasem i pedagodzy, domagając się słusznie unifikacji instrumentów. Żyjemy w etapie przejściowym, w drodze od systemów tradycyjnych, przez poszukiwania konstrukcyjne różnych firm, z nadzieją spoglądając na instrumenty najnowsze. Wielość systemów zmusza aktualnie do prowadzenia równolegle, w ramach jednej szkoły czy nawet klasy - różnych metod działania pedagogicznego. Nieraz jest to uniwersalizm w wykonaniu jednego nauczyciela. Nie oznacza to jednak, że dyscyplina rozwija się wyłącznie chaotycznie - bez określenia celów perspektywicznych.

Budowa akordeonu Strona basowa: guziki ułożone w rzędy i szeregi. Szeregi są ułożone według koła kwintowego, dwa pierwsze rzędy wydobywają dźwięki pojedyncze, rząd trzeci akordy durowe, czwarty akordy mollowe, piąty czterodźwięki septymowe, szósty trójdźwięki zmniejszone (niekiedy strona basowa zawiera także manuał melodyczny). Strona melodyczna – może posiadać klawiaturę typu fortepianowego lub guziki ułożone chromatycznie w pięciu lub trzech rzędach.

Bandoneon Bandoneon - instrument z grupy idiofonów dętych klawiszowych (wg innej klasyfikacji należy do grupy aerofonów), rodzaj harmonii ręcznej w typie concertiny, często mylony z akordeonem. Posiada 88 lub więcej guzików i czworokątną obudowę. Zbudowany został w 1854 r. w Niemczech przez Heinricha Banda i od jego nazwiska pochodzi nazwa instrumentu. Pierwotnie miał służyć do grania muzyki religijnej w kościołach; współcześnie wykorzystywany jest przede wszystkim do grania tanga. Wybitnym wirtuozem bandoneonu był Astor Piazzolla.

Koncertyna Koncertyna (ang. Concertina) – instrument z grupy aerofonów, bądź idiofonów dętych klawiszowych, rodzaj harmonii ręcznej z klawiaturą guzikową dla obu rąk. Wyróżnia się dwie wersje tego instrumentu: angielską, obustronnie jednogłosową, wynalezioną przez Charlesa Wheatstone'a w latach oraz niemiecką, skonstruowaną w 1846 r. przez Carla Friedricha Uhliga, który znacznie rozszerzył liczbę głosów. Koncertyna stała się prototypem bandoneonu, od którego zewnętrznie różni się sześciokątnym kształtem.

Astor Piazzola Astor Piazzolla był jedynym dzieckiem Vincentego Piazzolli i Asunty Mainetti, emigrantów, którzy przyjechali do Argentyny z miejscowości Trani we Włoszech. W 1925 r. rodzina przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie mieszkali do 1936 r. W 1929 r. Piazzolla dostał od ojca pierwszy bandoneon, a cztery lata później podjął naukę u Beli Wildy, wybitnego węgierskiego pianisty, ucznia Siergieja Rachmaninowa. Piazzolla powiedział o nim później: dzięki niemu pokochałem Bacha. W 1934 r. zagrał w filmie El Día Que Me Quieras razem z Carlosem Gardelem, królem klasycznego tanga. Po powrocie do Argentyny, w roku 1939, zaczął grać w zespole Aníbala Troilo - najsłynniejszej wówczas orkiestry grającej tango. Po śmierci Tróili Piazzolla zaczął karierę solową.

Astor Piazzola W 1954 r. otrzymał stypendium, dzięki któremu wyjechał do Paryża, by kształcić się u Nadii Boulanger. To ona nauczyła Piazzollę czerpać z ojczystej muzyki i skierowała jego uwagę na tango. Międzynarodową sławę zdobył Piazzolla na początku lat 80., gdy tworzył z Quinteto Tango Nuevo, założonym w 1976 r. Koncertował z tą grupą do 1989 r., a potem skoncentrował się na koncertach na bandoneon solo z orkiestrą. Piazzola osiągnął sukcesy muzyczne w Stanach Zjednoczonych w latach 80. W 1990 roku jego kariera została przerwana przez udar mózgu. Zmarł dwa lata później w Buenos Aires.

Neuvo tango Oryginalny styl stworzony przez Piazzollę znany jest pod nazwą „neuvo tango”. Nie jest to tango przeznaczone do tańczenia, lecz kunsztownie stylizowana muzyka do słuchania (podobnie jak wczesniej tango Igora Strawińskiego). Charakterystyczne jest dla niego nawiązanie do baroku: do formy passacaglii, do barokowego kontrapunktu w sposób nasuwający skojarzenie z fugą. Rytm tanga bywa wyraźny, ale równocześnie ulega wyraźnym zakłóceniom. Harmonia również odbiega od tradycji, dzięki chromatyce, a nawet dysonującej chromatyce. Częste są też nawiązania do jazzu. Stosowane są również niekonwencjonalne sposoby gry (jak w sonoryzmie), charakterystyczne dla brzmienia są glissanda. Wyraźnie zachowana jest natomiast charakterystyczna dla tanga atmosfera pewnej melancholii. "Neuvo tango" stanowiło tak daleko posunięte przetworzenie tanga tradycyjnego, że wielu argentyńczyków do tego stopnia nie mogło się pogodzić z takim sposobem potraktowania ich narodowego tańca, że kompozytor spotykał się nawet z przejawami agresji.

Richard Galliano Richard Galliano (ur , Cannes) akordeonista, multiinstrumentalista. Francuski multiinstrumentalista należy do grona najwybitniejszych europejskich twórców, dla których jazz, muzyka klasyczna, przeboje muzyki rozrywkowej i etnicznej stanowią jednakowe i ważne źródła inspiracji. Może właśnie dlatego twórczość Galliano tak trudno sklasyfikować. Jedno jest niepodważalne: Richard Galliano to wybitny akordeonista oraz niedościgniony interpretator muzyki Astora Piazzoli. Właśnie dla muzyki Galliano krytycy i słuchacze rozkochali się w nowym, charakterystycznym brzmieniu określanym odtąd jako "new tango musette". Richard Galliano jest gruntownie wykształconym muzycznie instrumentalistą. Już jako 12-letni akordeonista wygrał prestiżowy, międzynarodowy konkurs w Cannes, by natychmiast stać się wirtuozem, o którego względy zabiegać poczęły prestiżowe estrady i akademie muzyczne. Pojawiał się na paryskich recitalach Juliette Greco, Yvesa Montanda i Claude'a Nougaro, ale coraz częściej koncertował także z jazzmanami: trębaczem Chetem Bakerem, gitarzystą Philippe'em Catherine’m oraz basistą Ronem Carterem.

Richard Galliano Zauroczony jazzem Galliano porzucał często akordeon, improwizując na pianinie, organach, a nawet na gitarze. Przełomowym momentem w muzyce i karierze francuskiego akordeonisty były koncerty z argentyńskim kompozytorem i bandeonistą Astorem Piazzollą. To właśnie genialny Latynos nauczył Galliano innego traktowania rytmu, harmonii oraz melodii. Muzyka Piazzolli, owo melodyjne, folkowo-jazzowe "nuevo tango" stało się dla Galliano ważną inspiracją. Jego "tango mussette" zaczęło łączyć jazzową improwizację Jarretta, Parkera i Coltrane'a z impresjami Ravela i Debussy'ego. W 1982 r. Richard Galliano otrzymał "Django Reinhardt Prix", jedno z najważniejszych wyróżnień francuskiej Academie du Jazz. Wcześniej laureatami tej nagrody zostali m.in. pianista Michel Petrucciani oraz skrzypek Stéphane Grappelli. W europejskich oraz amerykańskich ankietach krytyków Galliano uchodzi za najwybitniejszego interpretatora muzyki Astora Piazzolli. Koncertuje zarówno w prestiżowych salach Europy, filharmoniach, ale także w... klubach jazzowych. To właśnie nagrania "jazzującego tanga" przyniosły Galliano największy sukces i uznanie. Wśród autorskich płyt, które zyskały wspaniałe i rekomendujące recenzje, znalazły się albumy zrealizowane wspólnie z Tootsem Thielemansem ("Laurita"), z wirtuozami sytnezatorów: Herbiem Hancockiem i Joem Zawinulem, operowy projekt z Enrico Ravą ("L'Opera Va"), koncerty z Michelem Petruccianim i Stéphane'em Grappellim oraz album "New York Tango" zrealizowany z gitarzystą Birellim Lagrene'em.

- TEST - Wróć do spisu treści Przejdź do pytań

Pytanie I Kto skonstruował akordeon we współczesnej postaci?
Charles Wheatstone Cyrill Demian Fryderyk Buschman Heinrich Band

Pytanie I Kto skonstruował akordeon we współczesnej postaci?
Charles Wheatstone Cyrill Demian Fryderyk Buschman Heinrich Band Błędna odpowiedź ! Przyciśnij strzałkę z napisem „błędna odpowiedź”, aby powrócić do pytania i ponowić próbę odpowiedzi Przejdź do kolejnego pytania

Pytanie II Astor Piazzola był „wirtuozem” gry na: Akordeonie
Koncertynie Handdinie Bandoneonie

Pytanie II Astor Piazzola był „wirtuozem” gry na: Akordeonie
Koncertynie Handdinie Bandoneonie Błędna odpowiedź ! Przyciśnij strzałkę z napisem „błędna odpowiedź”, aby powrócić do pytania i ponowić próbę odpowiedzi Przejdź do kolejnego pytania

Pytanie III Kto jest twórcą oryginalnego stylu „neuvo tango”?
Astor Piazzola Richard Galliano Michel Petrucciani Claude Nougaro

Pytanie III Kto jest twórcą oryginalnego stylu „neuvo tango”?
Astor Piazzola Richard Galliano Michel Petrucciani Claude Nougaro Błędna odpowiedź ! Przyciśnij strzałkę z napisem „błędna odpowiedź”, aby powrócić do pytania i ponowić próbę odpowiedzi Przejdź do kolejnego pytania

Pytanie IV Rząd piąty basowej strony akordeonu wydobywa akordy: durowe
mollowe septymowe zmniejszone

Pytanie IV Rząd piąty basowej strony akordeonu wydobywa akordy: durowe
mollowe septymowe zmniejszone Błędna odpowiedź ! Przyciśnij strzałkę z napisem „błędna odpowiedź”, aby powrócić do pytania i ponowić próbę odpowiedzi Przejdź do kolejnego pytania

Pytanie V W którym roku został zbudowany prototyp akordeonu – Handdine? 1854 1822 1829 1827

Pytanie V W którym roku został zbudowany prototyp akordeonu – Handdine? 1854 1822 1829 1827 Błędna odpowiedź ! Przyciśnij strzałkę z napisem „błędna odpowiedź”, aby powrócić do pytania i ponowić próbę odpowiedzi Przejdź do kolejnego pytania

P.S.: Dziękuję za obejrzenie mojej prezentacji.
KONIEC  P.S.: Dziękuję za obejrzenie mojej prezentacji. Wróć na początek pokazu Zakończ pokaz

Autor: Maciej Krupa kl. VA OSM II st.

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Autor: Maciej Krupa kl. VA OSM II st."— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

Autor: Maciej Krupa kl. VA OSM II st.

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Autor: Maciej Krupa kl. VA OSM II st."— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres