PRZYJACIELE LASU LAS TO WIELKI EKOSYSTEM. WSZYSTKIE ROŚLINY, ZWIERZĘTA, GRZYBY , BAKTERIE SĄ TU POTRZEBNE. NAJWAŻNIEJSZA JEST RÓWNOWAGA W.

Prezentacja na temat: "PRZYJACIELE LASU LAS TO WIELKI EKOSYSTEM. WSZYSTKIE ROŚLINY, ZWIERZĘTA, GRZYBY , BAKTERIE SĄ TU POTRZEBNE. NAJWAŻNIEJSZA JEST RÓWNOWAGA W."— Zapis prezentacji:

1 PRZYJACIELE LASU LAS TO WIELKI EKOSYSTEM. WSZYSTKIE ROŚLINY, ZWIERZĘTA, GRZYBY , BAKTERIE SĄ TU POTRZEBNE. NAJWAŻNIEJSZA JEST RÓWNOWAGA W TYM EKOSYSTEMIE. WIELKIM PRZYJACIELEM LASU SĄ LUDZIE, ALE NIEKTÓRZY LUDZIE SĄ LASU WIELKIMI WROGAMI. DLATEGO WAŻNE JEST NAUCZYĆ SIĘ JAK MAMY ZACHOWYWAĆ SIĘ W LESIE !!!! PO PIERWSZE – NALEŻY NIE PRZESZKADZAĆ ICH NATURALNYM MIESZKAŃCOM MOIMI ULUBIONYMI MIESZKAŃCAMI SĄ NASTĘPUJĄCY PRZYJACIELE LASU:

2 BÓBR ODGŁOS Zachowanie: Bobry pływają wolno, zanurzając całe ciało, z wyjątkiem górnej części głowy i karku. Bardzo często nurkuje, wytrzymuje pod wodą ponad 15 minut. Bobry zbiorowo budują z pni i gałęzi drzew oraz ziemi i błota, tamy i groble służące piętrzeniu wody. Gdy woda rozlewa się szerzej, bobry zyskują łatwy dostęp do następnych drzew będących źródłem ich pożywienia. Ścinają drzewa do średnicy około 70 cm przegryzając je w charakterystyczny sposób. Gdy drzewo przewróci się, zwierzęta najpierw obcinają gałęzie, zjadają znaczną część z nich, pozostawiając ogryzione drewno, jako budulec dla swych konstrukcji. Pień pocięty na kawałki możliwe do przepchnięcia i spławienia, zużyty jest do budowy tamy. Rozmieszczenie i siedlisko: Występuje w całej Polsce oprócz wyższych gór. Siedliskiem bobra są rzeki i jeziora oraz mniejsze cieki wodne, także na bagna i torfowiska, z dostępem do drzew i krzewów będących jego pokarmem, zwłaszcza osik i wierzb. BÓBR ŚCINA DRZEWA, KRZEWY I BUDUJE ZAPORY WODNE KTÓRE NAWADNIAJĄ DRZEWA, POWSTAJĄ NOWE ŚRODOWISKA WODNO LEŚNE. JEDNAK JAK SPIĘTRZĄ WODĘ W JEDNYM MIEJSCU W DRUGIM MOŻE JEJ BRAJOWAĆ!

3 DZĘCIOŁ CZARNY Zachowanie: Płochliwy. Można go dostrzec w locie, gdy lata ponad drzewami lub wylatuje nad otwartą przestrzeń. Po ziemi porusza się niezdarnymi skokami. Wiosną oznajmia swoją obecność, bębniąc w rezonujący konar lub pień - w odróżnieniu od innych dzięciołów taki sygnał dzięcioła czarnego jest szczególnie długi i głośny. Rozmieszczenie i siedlisko: Występuje w całej Polsce. Zamieszkuje stare lasy różnego typu z licznymi drzewami w wieku ponad 100 lat, rzadko przebywa w większych zadrzewieniach śródpolnych i dużych parkach (także miejskich). ODGŁOS DZIĘCIOŁ CZARNY WALCZY Z KORNIKAMI, ROBAKAMI , KTÓRE ŻYJĄ POD KORĄ DRZEW.

4 WIEWIÓRKA ZBIERA NASIONA , ŻOŁĘDZIE I ORZECHY.
ODGŁOS Zachowanie: Żyje pojedynczo; każdy osobnik ma własne terytorium. Aktywna w dzień, przez cały rok, także zimą, bo nie zapada w sen zimowy. Szybko i sprawnie wspina się i biega po drzewach, wykonuje kilkumetrowej skoki z gałęzi na gałąź. Po ziemi porusza się skokami. Noce i znaczną część czasu zimą spędza w wyścielonej dziupli (skrzynce lęgowej) lub gnieździe założonym w rozwidleniu gałęzi w pobliżu pnia, które ma kulisty kształt (z otworem w dolnej części z boku), a zbudowane jest z gałązek i wymoszczone mchem oraz porostami. Czasem przebudowuje gniazda po srokach lub wronach, podwyższając ściany i dodając dach. Gdy jest regularnie dokarmiana, przestaje być płochliwa. Rozmieszczenie i siedlisko: Występuje w całej Polsce. Zamieszkuje lasy różnych typów, większe zadrzewienia, także parki miejskie i duże ogrody. WIEWIÓRKA ZBIERA NASIONA , ŻOŁĘDZIE I ORZECHY. CZASAMI ZAPOMNI GDZIE JE ZAKOPAŁA. WIOSNĄ Z NASIONEK WYRASTAJĄ NOWE DZEWA.

5 MRÓWKI Mrówki zbierają igły na mrowiska, czyszczą w tedy drogi, dróżki, lasy. Sprzątają padlinę dzięki czemu nie powstają epidemie. Roznoszą nasiona. Mrówki tworzą złożone społeczności o wyraźnej strukturze hierarchicznej i ściśle przydzielonych obowiązkach. Robotnice mają do spełnienia funkcje usługowe. Budują gniazdo, bronią go, zbierają pożywienie, opiekują się potomstwem. Rolą samców jest zaplemnienie królowej; po tym giną. Zadaniem królowej jest składanie jaj, z których po przeobrażeniu powstają nowe mrówki, a także regulacja działania społeczności za pomocą feromonów. Mrówki żyją w zorganizowanej społeczności, w której każda z nich odgrywa przypisaną sobie rolę, przyczyniając się do właściwego funkcjonowania całego mrowiska. Setki tysięcy mrówek żyją w społeczności pod kopcem z nagromadzonych igieł sosnowych i resztek roślin. Cały czas pracując, mieszają one glebę, spulchniają ją i wzbogacają

6 DZIĘCIOŁ DUŻY ODGŁOS DZIĘCIOŁA SPOTYKAM ZIMĄ I LATEM. ZIMĄ ODWIEDZA NASZ KARMIK A LATEM PUKA W DRZEWA W LESIE KOŁO DOMU. PEWNO SZUKA TAM SWOIM BARDZO DŁUGIM JĘZYKIEM KORNIKÓW, JE TAKŻE SZYSZKI A ROZKUWAJĄC JE ROZSIEWA NASIONKA DRZEW. POWSTAJĄ NOWE DRZEWA Mało płochliwy, ale ostrożny. Przebywa przede wszystkim na drzewach, rzadziej na ziemi. Kuje bardzo często. Zimą przyłącza się do mieszanych stad tworzonych przez sikory z różnych gatunków, pełzacze, kowaliki i mysikróliki, by wspólnie szukać pokarmu i nawzajem ostrzegać się przed drapieżnikami. Występuje w całej Polsce. Jego siedliskiem są wszelkie lasy, zadrzewienia śródpolne oraz parki miejskie. Lęgi: Tworzy pary monogamiczne. Gniazdo zakłada w samodzielnie wykutej dziupli, wysłane okruchami drewna. Jaja wysiadują samica i samiec. Pisklęta karmi para rodziców, są one dokarmiane jeszcze przez jakiś czas po wylocie z gniazda. Pokarm i sposób żerowania: Pokarm stanowią przede wszystkim różne owady i ich larwy (w tym gąsienice motyli, chrząszcze i mrówki), rzadziej inne bezkręgowce, ptasie jaja i pisklęta, nasiona drzew znacznie częściej są zjadane jesienią i zimą. Dzięcioł duży żeruje przede wszystkim w koronach drzew, lecz także na ziemi. Kuje zwykle w żywym, twardym drewnie. Potrafi zwisać grzbietem w dół na cienkich gałązkach. Zrywa szyszki, by wydobyć z nich nasiona. Szyszki i duże nasiona rozkuwa po wciśnięciu ich w szczelinę kory. Chętnie odwiedza karmniki. Zimowanie: Większość osobników jest osiadła, choć niektóre niedaleko wędrują jesienią.

7 KRET KRET JE LARWY I OWADY POCZWARKI. SPULCHNIA ZIEMIĘ. MIESZKA NA OBRZEŻACH LASU CZASAMI INNE PTAKI PODKRADAJĄ MU ŚLIMAKI.  Rozmnażanie i rozwój: Gniazdo, w którym rodzą się młode wygrzebywane jest przez samicę na głębokości około 50 cm, wyścielone liśćmi, trawą, korzonkami i mchem. Samica rodzi 2-7 młodych, karmi je mlekiem przez 33 dni i opiekuje się nimi do końca lata. Pokarm i sposób żerowania: Kret zjada wyłącznie pokarm zwierzęcy. Najwięcej je dżdżownic, oprócz nich owady (dorosłe, poczwarki, larwy), ślimaki i inne bezkręgowce. Zdobycz znajduje posługując się węchem i dotykiem. Gromadzi zapasy na zimę – zakopuje w ścianie korytarza żywe dżdżownice sparaliżowane nagryzieniem układu nerwowego. Zimą nie zasypia, żeruje w niezamarzniętej warstwie gleby (dżdżownice i owady, by przezimować zagrzebują się głęboko, więc o tej porze roku też są dostępne dla kreta).

8 KOWALIK ODGŁOS Ruchliwy i ostrożny. Łatwo go zauważyć, ale trudno mu się dłużej przyglądać, bo szybko chodzi po pniu i często przelatuje z drzewa na drzewo. Może schodzić głową w dół, nie podpiera się ogonem. Odwiedza karmniki. Zimą przyłącza się do mieszanych stad tworzonych przez sikory, pełzacze, mysikróliki i dzięcioły, by wspólnie szukać pokarmu i nawzajem ostrzegać się przed drapieżnikami. Rozmieszczenie i siedlisko: Występuje w całej Polsce. Siedliskiem kowalika są starsze lasy liściaste i mieszane różnego typu, duże zadrzewienia śródpolne i parki miejskie. Lęgi: Tworzy pary monogamiczne. Gniazdo zakłada w dziupli, ułożone z cienkich płatków kory sosnowej. Jaja wysiaduje samica. Pisklęta karmione są przez parę rodziców. Pokarm i sposób żerowania: Pokarm kowalika to owady i ich larwy, pająki oraz inne bezkręgowce, zbierane na drzewach i rzadziej na ziemi, jesienią i zimą także nasiona (w tym duże nasiona drzew) oraz drobne owoce. Ptak żeruje na pniu i grubszych gałęziach, jesienią i zimą także na ziemi. Czasem ściga owady w powietrzu. Duże nasiona rozkuwa po wciśnięciu w szczelinę kory. Może uderzeniami dzioba odłupywać kawałki kory i dłubać w spróchniałym drewnie. Gromadzi zapasy, wciskając nasiona w zakamarki kory i w zagłębienia w ziemi. KOWALIK CZĘSTO PRZYLATUJE ZIMĄ DO NASZEGO KARMIKA LATEM WOLI CHODZIĆ PO PNIU GŁOWĄ W DÓŁ I WYŻERAĆ RÓŻNE „PRZYSMAKI”

9 ŚPIEWAK ODGŁOS ZJADA NADMIAR ŚLIMAKÓW W LESIE CIEKAWOSTKA Śpiewak chętnie łowi ślimaki, których muszle rozbija, uderzając nimi o kamień. Inne nasze ptaki ani ssaki nie używają tej metody. Jeśli znajdziemy w lesie kamień, wokół którego leży dużo odłamków ślimaczych skorup, to jest na pewno „kuźnia” wielokrotnie odwiedzana przez tego samego śpiewaka, który tam przynosi schwytane ślimaki, by je wydobyć i zjeść Ostrożny i skryty, nie wychodzi na otwartą przestrzeń i rzadko siada na dobrze widocznym miejscu. Trudno go wypatrzyć, gdy śpiewa wysoko w koronach drzew i gdy żeruje pod osłoną roślin na ziemi. Wędruje w stadach złożonych z kilkudziesięciu osobników. Wiosną i latem pokarmem śpiewaka są wszelkie owady i inne bezkręgowce różnych rozmiarów, a jesienią i zimą przeważnie owoce i nasiona różnych roślin. Ptak żeruje przede wszystkim na ziemi, w miejscach zasłoniętych, zacienionych, często wilgotnych. W poszukiwaniu zdobyczy energicznie rozgarnia leśną ściółkę dziobem. Zimowanie: Gatunek wędrowny, zimuje w Europie. * Śpiewak chętnie łowi ślimaki, których muszle rozbija, uderzając nimi o kamień. Inne nasze ptaki ani ssaki nie używają tej metody. Jeśli znajdziemy w lesie kamień, wokół którego leży dużo odłamków ślimaczych skorup, to jest na pewno „kuźnia” wielokrotnie odwiedzana przez tego samego śpiewaka, który tam przynosi schwytane ślimaki, by je wydobyć i zjeść. Obserwowano śpiewaki korzystające z efektów żerowania kreta – owady i inne bezkręgowce wypłaszane przez ryjącego w glebie kreta, były prędko wyłapywane przez ptaka.

10 ŚWISTUNKA LEŚNA ODGŁOS
Ostrożna i ruchliwa, zwykle przebywa w głębi i dolnej części koron drzew, często w cieniu. Samiec śpiewa na dolnej gałęzi drzewa, często dobrze widoczny. Występuje w całej Polsce. Zamieszkuje wysokie, starsze lasy różnych typów. Istotnym dla tego gatunku składnikiem siedliska są zwarte korony i dość wolnej przestrzeni ponad rozrzedzonym podszytem i podrostem. Pokarmem świstunki są przede wszystkim owady i ich larwy oraz pająki i inne drobne bezkręgowce, jesienią także owoce i nasiona. Ptak żeruje zwykle w zacienionych rejonach dolnej części koron drzew, przelatuje pomiędzy dolnymi gałęziami sąsiadujących drzew. Pokarm zbiera z liści i cieńszych gałązek zbierane z roślin, chwyta je w powietrzu, rzadziej na ziemi,. Może zawisać w powietrzu tuż przy liściu, z którego zdejmuje zdobycz. Często ściga owady w powietrzu. Regularnie wędruje na zimowiska w Afryce. JAK SAMA NAZWA PIEKNIE ŚPIEWA I ZJADA MNÓSTWO OWADÓW . Ciekawostka -W Puszczy Białowieskiej dostrzeżono zależność powodzenia lęgów świstunek od liczebności myszy w danym sezonie lęgowym. Gdy myszy wiosną i latem jest dużo, to dziki specjalizują się w wyszukiwaniu mysich gniazd, by wyjadać z nich młode, wówczas intensywnie ryją ściółkę leśną i często natrafiają przy tym na naziemne gniazda świstunek – zjadają wówczas ich jaja i pisklęta. ŹRÓDŁA: - Multimedialna pomoc dydaktyczna dla szkół firmy SOLITON Gady, Płazy, Ptaki, Ssaki w swoim środowisku Internet w tym Wikipedia Własne zdjęcia – mrówki ,kowalik - nagrania dźwiękowe z biblioteki Taty - własne obserwacje, opowiadania Mamy