Judaizm.

Prezentacja na temat: "Judaizm."— Zapis prezentacji:

1 Judaizm

2 Czym jest judaizm? Judaizm, to najstarsza monoteistyczna religia. Jest oparta na kulcie Jahwe, wierze w przyjście Mesjasza i uznaniu Żydów za naród wybrany. Wyznawcą jej może być tylko ten, kto urodził się z matki pochodzenia Żydowskiego. Bardzo rzadko dopuszcza się przyjmowanie wyznawców innego pochodzenia etnicznego. Równocześnie judaizm jest zespołem wartości, norm i postaw etycznych wynikających z tradycji, obyczaju i religii Żydów. Podstawą etyki są zasady zwarte w pięcioksięgu (Dekalog), zmodyfikowane przez Talmud.

3 Historia Rozwój judaizmu wiąże się ściśle z historią narodu żydowskiego, jego powstanie jest opisane w świętej księdze judaizmu — Biblii hebrajskiej (w chrześcijaństwie zwanej Starym Testamentem). Według niej początki judaizmu sięgają patriarchy Abrahama, który pierwszy głosił wiarę w jedynego Boga. W początkach II tysiąclecia p.n.e. miał on wraz z rodziną przywędrować z Mezopotamii do kraju Kanaan nad Morzem Śródziemnym. Potomkowie patriarchy (zwani Hebrajczykami lub Izraelitami) przebywali następnie w Egipcie, gdzie po pewnym czasie stali się niewolnikami. Wyjście z „niewoli egipskiej” pod wodzą Mojżesza w XIII w. p.n.e. odbyło się dzięki bezpośredniej interwencji Boga. Ten fakt, a następnie 40-letnia wędrówka po pustyni z powrotem do Kanaanu, obiecanej przez Boga „ziemi Izraela” oraz przede wszystkim objawienie na górze Synaj, w tradycji chrześcijańskiej identyfikowanej jako Góra Mojżesza), zawarcie przymierza z Bogiem i wręczenie Mojżeszowi tablic z przykazaniami (Dekalog) — stanowią początek historii i tożsamości judaizmu.

4 Historycznie judaizm dzieli się na judaizm biblijny i judaizm rabiniczny (talmudyczny). Judaizm biblijny rozwinął się od ok. X w. p.n.e., gdy powstało królestwo Dawida, którego syn Salomon wzniósł świątynię w świętym mieście Jerozolimie (Jerozolimska Świątynia); w niej umieszczono Arkę Przymierza; było to centrum religijne, wokół którego skupiała się liczna warstwa kapłańska sprawująca kult ofiarny. Reformy Jozjasza (VII w. p.n.e.) przyniosły centralizację kultu w Jerozolimie, eliminując składanie ofiar poza Świątynią. Ważną rolę w utrwalaniu judaizmu odegrali prorocy, nawołując Izraelitów i ich władców do dochowywania wierności przymierzu zawartemu z Bogiem, do przestrzegania jego przykazań oraz kultywowania sprawiedliwości; dzięki prorokom i strzegącym tradycji kapłanom zniszczenie Świątyni przez Babilończyków i niewola babilońska (VI w. p.n.e.) nie spowodowały upadku judaizmu, ale jego przekształcenie się w religię, praktykowaną niezależnie od terytorium, na którym żyli jej wyznawcy. Po powrocie z niewoli została zbudowana Druga Świątynia, a judaizm, jako religia oparta na Prawie, stał się podstawą życia kraju.

5 Gwiazda Dawida (zwana też Tarczą Dawida) – symbol Judaizmu

6 Prawo religijne Prawo żydowskie (halacha) reguluje życie wyznawcy judaizmu tak szczegółowo, że trudno oddzielić wyznawanie religii od zajęć doczesnych. Jego podstawą jest Pięcioksiąg Mojżeszowy (Tora), zinterpretowany w części halachicznej Talmudu.

7 Talmud dzieli halachę na:
613 przykazań, 248 nakazów i 365 zakazów. Halacha była wykładana w ogromnej literaturze kazuistycznej, w której do komentarzy dodawano następne komentarze.

8 Brit mila W 8 dniu po narodzinach chłopiec powinien być obrzezany. W ceremonii uczestniczy mohel (dokonujący operacji), sandak (osoba trzymająca dziecko), rodzice, zaproszeni goście oraz prorok Eliasz, dla którego stoi specjalny fotel. Po operacji mohel oznajmia imię chłopca. W pierwszy piątek po narodzeniu rodzice winni wydać uroczysty posiłek (Szalom Zachar). Za synów pierworodnych powinien być złożony okup. Matka dziecka jest nieczysta rytualnie przez 7 dni po urodzeniu chłopca, a przez 14 po urodzeniu dziewczynki. Niektórzy rabini reformowani i większość rabinów humanistycznych zamiast brit milah przeprowadza brit shalom, czyli rytuał powitania bez obrzezania, polegający na samym nadaniu imienia dziecku, zarówno płci męskiej, jak i żeńskiej.

9 Synagoga Synagoga stanowi — od czasów diaspory — religijne centrum wspólnoty żydowskiej. Wcześniej takim ośrodkiem była główna świątynia Jerozolimy, która została zniszczona w 70 roku n.e. Greckie słowo „synangoge” oznacza „zgromadzenie, wspólnotę” i dopiero wtórnie określa „miejsce zgromadzeń”. Pierwotnie synagoga była w ogóle miejscem spotkań. Dzisiaj jest przede wszystkim miejscem odprawiania nabożeństw, których pod­stawę stanowi czytanie wersetów z Tory. Zwoje Tory dosyć wcześnie zaczęto przechowywać w specjalnej szafie, zwanej „świętą skrzynią”

10

11 „Pełnoletność religijna”
Po ukończeniu trzynastego roku życia chłopcy są uznawani za pełnoletnich pod względem religijnym i zobowiązani albo uprawnieni do przestrzegania wszystkich przykazań. Z tej okazji odbywa się zwykle specjalna uroczystość. Bar miewa („syn przykazania”) może wtedy po raz pierwszy założyć rzemień modlitewny, nakładany na czas określonych modlitw. Podczas nabożeństwa chłopca wywołuje się do wygłoszenia błogosławieństw nad Torą. Dziewczynki mają obecnie własną uroczystość bat micwy.

12 Ściana płaczu Mur zachodni, hebr. Kotel (zwany także Ścianą Płaczu), jest jedyną pozostałością muru okalającego Świątynie z czasów Heroda Wielkiego. Od XVI wieku jest głównym miejscem zgromadzeń i modlitw Żydów, a także opłakiwania zniszczenia Świątyni w 70 roku n.e. Kotel, pod którym dzisiaj odbywają się również uroczystości bar micwy, stał się symbolem narodowym. Po wojnie sześciodniowej w 1967 roku teren ten został przekształcony w wielką synagogę pod gołym niebem.

13

14 Troska o rzeczy ostateczne — śmierć i pogrzeb.
Judaizm głęboką czcią darzy spokój zmarłych i zasadniczo zabrania dokonywania sekcji zwłok; dzisiaj zasada ta występuje w znacznie złagodzonej formie. Z powodu „powrotu do ziemi”, z której człowiek pochodzi (Rdz 3, 19), w judaizmie uznawane jest jedynie grzebanie w ziemi. Zgodnie z tradycją (Pwt 21, 23), pogrzeb odbywa się w dniu śmierci albo w dniu następnym; obecnie czasem przesuwa się ten termin. Na pogrzebie pozostali krewni na znak żałoby naddzierają część ubrania — dzisiaj najczęściej symboliczną wstążkę — i odmawiają Kadisz, aramejską modlitwę, która stanowi przede wszystkim prośbę o zbawienie zmarłych. Liczne rytuały, związane ze wspominaniem zmarłych i okazywaniem żałoby, rozłożone są w czasie.

15 Pracę wykonały Aleksandra Smętek Paulina Pytlakowska Izabela Sotomska
Kl. III Gimnazjum w Zaborowie Nauczyciel religii : Ks.Robert Karolak

16 Bibliografia www.sciaga.pl
pl.wikipedia.org