Chiny
Muzyka chińska silnie oddziaływała również na inne kraje Azji, od Turkiestanu po Japonię Muzyka chińska silnie oddziaływała również na inne kraje Azji, od Turkiestanu po Japonię i wyspy Indonezji. Wpływy widoczne są zwłaszcza w wykorzystaniu instrumentów strunowych szarpanych, takich jak różne odmiany lutni. Pewne elementy dawnej muzyki chińskiej, pomimo że zanikły w samych Chinach, zachowały się w takich krajach jak Japonia, Korea i Wietnam.
Tradycyjna muzyka chińska odznacza się wyjątkową zachowawczością, wynikającą z jej związku z religią i sposobem pojmo- wania świata. Muzyka w starożytnych Chinach była uważana za czynnik bezpo- średnio normujący rzeczywistość spo- łeczną, stąd szereg rygorystycznych norm i zasad, które nią rządziły. Takie traktowanie muzyki skutkowało rozwojem kilku gatunków np. kultowej czy dworskiej, z wyraźnym zaniedbaniem muzyki rozrywkowej, popularnej w innych krajach regionu.
Konfucjusz
Pentatonika Na tej skali opierała się chińska muzyka
P’i – p’a
Er - hu
litofon
Mezopotamia
W Mezopotamii rozwijała się muzyka religijna i dworska. Wierzono, że między mikro- a makro-kosmosem istnieje harmonia. Muzyka może odbijać harmonię dzięki proporcjom matematycznym. Muzyka starożytnej Mezopotamii wywarła wielki wpływ na dzieje muzyki europejskiej, ponieważ stała się jednym z jej źródeł (legła u podstaw muzyki Izraela, a także antycznej Grecji).
Teoria muzyki W Mezopotamii powstały zręby pierwszego systemu teoretycznego, łączącego muzykę, magię, astrologię i matematykę. Przez swój uporządkowany charakter muzyka łączona była z kosmosem, czyli ładem wszechświata; np. interwały muzyczne (unison, oktawa, kwinta, kwarta), będące niczym innym jak proporcjami matematycznymi, wynikłymi z podziału struny na części, łączono z porami roku. W ten sposób muzyka odbija- ła harmonię makrokosmosu. Te zagadnienia przejęli i rozwinęli w następnym tysiącleciu greccy pitagorejczycy.
W Mezopotamii nie znano notacji muzycznej, stąd wszystkie utwory przekazywane były na drodze pamięciowej. Przez swój związek z magią muzyka dostępna była wyłącznie kapłanom. W za- sadzie praktyka muzyczna (śpiewy, tańce) uznawana była za działanie magiczne, a więc posiadające moc sprawczą na równi z zaklęciami. Muzycy szkoleni byli w szko- łach, początkowo istniejących wyłącznie przy świątyniach, gdzie oprócz wiedzy mu- zycznej szkolono ich w zakresie teologii, kosmologii czy wiedzy o demo- nach. W Mezopotamii nie znano notacji muzycznej, stąd wszystkie utwory przekazywane były na drodze pamięciowej.
Najważniejsze instrumenty to: - harfa - lira - flet - obój W Mezopotamii po raz pierwszy zastosowano progi na gryfach
Lira
Harfa
Flet
Obój
Epos o Gilgameszu – akadyjski epos opisują- cy poszukiwanie przez legendarnego Gilgame- sza, władcę sumeryj- skiego miasta Unug, tajemnicy nieśmiertel- ności. Epos ten – zawierający między innymi opis potopu – powstał na kanwie wcześniejszych sume- ryjskich opowieści o tym władcy.
Jedna z tablic Gilgamesza
Egipt
U Egipcjan muzyka była związana z religią, a także ze spędzaniem wolnego czasu. U Egipcjan muzyka była związana z religią, a także ze spędzaniem wolnego czasu. Obok muzyki wokalnej rozwijali także instrumentalną. Wykorzystywano instrumenty: trąba, fletnia Pana, harfa, lutnia, lira, sistrum, bęben, tamburyn. Za pomocą ruchów dłoni informowano śpiewaków o kierunku zmiany melodii (tzw. cheironomia, rozwijana w muzyce średniowiecza). Za pomocą ruchów dłoni informowano śpiewaków o kierunku zmiany melodii (tzw. cheironomia, rozwijana w muzyce średniowiecza). Kapłanki mogły wykony- wać muzykę. Od I tys. p.n.e istniało szkolnictwo muzyczne.
Egipcjanie nie znali pisma nutowego, zatem dziś czerpie się wiadomości o egip- skiej muzyce starożytnej z zachowanych zabytków czy traktatów teoretycznych. Na zabytkach architektonicznych były przed- stawiane sceny z życia ludzi wysoko uro- dzonych lub kapłanów, którym towarzy- szyli muzycy. Ponadto były utrwalane bie- siady, tańce, obrzędy w świątyniach. Muzyków i śpiewaków przedstawiano na wprost siebie, ale śpiewacy byli ważniejsi, ponieważ dawali znaki instrumentalistom. Muzykowano bardzo żywiołowo.
Sistrum, instrument perkusyjny używany w obrzędach ku czci Izydy Hathor
Fletnia Pana
Lira
Tamburyn
Trąba wojsk Tutenhamona
Indie
Muzyka indyjska właściwie w niezmienionej formie zachowała się do dzisiejszych czasów. Dominował w niej śpiew, choć tworzono także muzykę instrumentalną. Tekst był podporządkowany muzyce.
Najważniejszą formą muzyczną była raga - dwuczęściowy utwory śpiewany, czasem instrumentalny, oparty na stałej formule rytmicznej (tala) Wykonawcom nie chodziło o aplauz publiczności; próbowano raczej wprowadzić słuchacza w pewnego rodzaju hipnozę, czemu miało służyć powtarzanie melodii i wykorzystywanie wciąż tego samego schematu rytmicznego. Celem ragi był trans zarówno odbiorcy, jak i twórcy muzyki. W drugiej części ragi muzyk, który nawiązał więź z odbiorcą, starał się utrzymać ją i pogłębiać. Służyło temu wprowadzenie instrumentów perkusyjnych. Tempo utworu zwiększało się, ale schemat rytmiczny, zwany pozostawał niezmienny. Ragom towarzyszyło wiele gestów, śpiew zaś charakteryzował się ozdobnością i melizmatycznością.
Instrumentarium Tabla – bęben. Uderzany dłonią lub palcami. Nie jest strojony. Często bębny są łączone w pary, z czego jeden jest wyższy, a drugi niższy. Są wykorzystywane w drugiej części ragi. Vina – gra się, siedząc w pozycji kwiatu lotosu. Pudło instrumentu wykonane jest z tykwy. Sitar – rodzaj lutni.
Tabla
Vina
Sitar
Sarangi– (sto barw) – instrument smyczkowy, strunowy. Gra się, siedząc w pozycji kwiatu lotosu. Lewa ręka skraca struny, prawa posługuje się smyczkiem. Instrument ma 40 strun, dlatego też ma grubą szyjkę. Mimo dużej ilości strun, gra sie tylko na 3, reszta to struny rezonansowe. Instrument ma duże możliwości kolorystyczne. Można na nim wydobywać dźwięki na wiele sposobów, a najpopularniejszym z nich jest glissando.glissando Surmandala – podobna do cytry. Jest wykorzystywana jako tło harmoniczne, ponieważ długo brzmi. Bansuri– flet wykonywany z drewna lub bambusa. Podobno najstarszy instrument świata. Ulubiony instrument boga Kryszny. Dżaltarang– zespół miseczek porcelanowych, w które uderza sie bambusową pałeczką. Aby uzyskać efekt tremola, uderza się w boki miseczek. Instrument pochodzi z Chin.
W Indiach znano wiele skal. Każda z nich zbudowana jest w oparciu o system 22 ćwierćtonów, zwanych śruti. c (4 śruti) – d (3) – e (2) – f (4) – g (4) – a (3) – h (2) – c
Zasady dotyczące muzykowania głosem i w grze na instrumentach oraz tańca zawarte są w księgach wedyjskich RigwedaSamawedaAjurwedaAthatwaweda
Izrael
Wiadomości o muzyce znajdują się w Starym Testamencie (przede wszystkim informacje o instrumentach). Tradycyjne śpiewy synagogalne, zachowały się do dziś.
Rozwijała się muzyka obrzędowa. Wykonywano ją a capella. Muzyka była całkowicie podporządko- wana tekstowi. Teksty psalmów opracowywano sylabicznie, czasem zdarzały się improwizacje meliz- matyczne. Śpiewy pozostawały ametryczne. Wykorzystywano tylko skale diatoniczne. Muzykę tę przejął chorał gregoriański.
Istniała również muzyka taneczna i rozrywkowa, jednak do dziś zachowało się bardzo mało źródeł, mówiących o niej Istniała również muzyka taneczna i rozrywkowa, jednak do dziś zachowało się bardzo mało źródeł, mówiących o niej.
Psalmodia – sposób deklamacyjnego, sylabicznego recytowania psalmów
Psalterium
Szofar
PSALM Alleluja. Chwalcie Boga w Jego świątyni, chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie!* 2 Chwalcie Go za potężne Jego czyny, chwalcie Go za wielką Jego potęgę! 3 Chwalcie Go dźwiękiem rogu, chwalcie Go na harfie i cytrze! 4 Chwalcie Go bębnem i tańcem, chwalcie Go na strunach i flecie!* 5 Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, chwalcie Go na cymbałach brzęczących: 6 Wszystko, co żyje, niech chwali Pana! Alleluja.