– dworzec kolejowy dzielnicy Sosnowca Maczki. Sosnowiec Maczki – dworzec kolejowy dzielnicy Sosnowca Maczki.

Jadąc pociągiem relacji Jaworzno Szczakowa – Dąbrowa Górnicza Ząbkowice trudno nie zauważyć dworca kolejowego Sosnowiec Maczki. Dworca, który jest dzisiaj zaledwie cieniem dawnej świetności, namiastką tego, jak się prezentował od połowy XIX wieku, gdy w specjalnych apartamentach zatrzymywał się sam car Rosji wraz ze swoją świtą. Nie pozostało zbyt wiele z miejsca, które w poprzednich wiekach było stacją graniczną na jednej z najważniejszych granic w Europie.

Dworzec był ostatnią stacją Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej Królestwa Polskiego, które wchodziło w skład wielkiego imperium rosyjskiego. Monumentalnej stacji towarzyszyła komora celna i zabytkowe koszary. Po drugiej stronie rzeki Białej Przemszy znajdowała się już nie mniej imponująca monarchia austriacka. Stąd też długo miejsce to nazywano Granicą.

Budynek stacji granicznej budowano w latach 1839-1848, według projektu znanego architekta Enrico Marconiego. W 1967 roku ten okazały gmach został wpisany do rejestru zabytków, próżno go jednak szukać na liście Szlaku Zabytków Techniki. Ten jeden z najcenniejszych zabytków kolejowych w Polsce nie zyskał jeszcze uznania wojewódzkiego konserwatora zabytków. Obecnie zagłębiowska perła architektury powoli umiera, a reprezentacyjne niegdyś pomieszczenia zostały zamurowane. Cały budynek wymaga renowacji, jest bowiem w fatalnym stanie technicznym, a jego wnętrza są niewykorzystane i zaniedbane.

Dworzec kolejowy w Maczkach, podobnie jak Sosnowiec Główny, został zdobyty przez powstańców polskich w 1863 roku co w latach niewoli narodowej było wydarzeniem wielkiej wagi. Mówiąc o dworcu nie należy zapominać, że pierwotnie trasa Drogi Żelaznej Warszawsko – Wiedeńskiej miała przebiegać trochę inaczej, zwłaszcza jej ostatni odcinek do samej granicy Królestwa Polskiego miał być przesunięty bardziej na zachód, a stacja graniczna miała powstać w pobliżu Trójkąta Trzech Cesarzy. Stacja miała połączyć Warszawę z kopalniami Niwki i stać się impulsem do rozwoju potężnego okręgu przemysłowego nazywanego Zagłębiem Dąbrowskim.

Ostatecznie lokalizację stacji uzgodniono z władzami Austrii i „Wolnego Miasta Krakowa”. Rozstrzygnięto, że stacja powstanie w okolicach przysiółka Maćki na całkowitym pustkowiu w pobliżu koryta Białej Przemszy. Budowę trasy kolejowej realizowano etapami. Uroczystość położenia „kamienia węgielnego” pod dworzec wiedeński w Warszawie miała miejsce 14 lipca 1844 roku, zaś otwarcie ruchu osobowego do stacji Granica niespełna cztery lata później -1 kwietnia 1848 roku.