Autorzy: Kamila Jagielska Anna Cłapa Rajmund Rembieliński Autorzy: Kamila Jagielska Anna Cłapa

Rajmund Rembieliński urodził się w 1775 roku w Warszawie Rajmund Rembieliński urodził się w 1775 roku w Warszawie. Pierwszy jego związek był nieudany. Drugi zawarł z Antoniną z Weltzów. Miał dwóch synów Aleksandra i Eugeniusza. Jego ojcem był Stanisław Łączyński, a matką Marianna Łączyńska. Zmarł 12 lutego 1841 roku w Łomży.

Herb Lubiczów czyli rodu do którego należał Rembieliński

Na zespół pałacowo - parkowy Rembielińskiego w Krośniewicach składają się: neobarokowy, piętrowy pałac niegdyś zwieńczony mansardowym dachem, tzw. kordegarda, pawilon pałacowy oraz park z 1 połowy XIX w. o powierzchni 17 hektarów. W zachodniej części krośniewickiego parku znajduje się najstarszy w Polsce monument wzniesiony ku czci księcia Józefa Poniatowskiego. Jest nim obelisk ufundowany w 1814 roku przez Rajmunda Rembielińskiego (1775 - 1841). Rembieliński w 1 połowie XIX wieku był właścicielem Krośniewic i opisywanego pałacu. Jako prezes Komisji Województwa Mazowieckiego położył wielkie zasługi dla rozwoju łódzkiego okręgu przemysłowego.

Jeden z najwybitniejszych działaczy gospodarczych w Królestwie Polskim Jeden z najwybitniejszych działaczy gospodarczych w Królestwie Polskim. W latach 1815-30 był prezesem Komisji Województwa Mazowieckiego i administratorem dużej części Królestwa Polskiego. Popierał powstanie i rozbudowę większych ośrodków przemysłowych. Autor i realizator pomysłu osadzenia sprowadzonych z zagranicy tkaczy w 1820 pogląd, że rozwój przemysłu krajowego zapewni polityka protekcjonizmu państwowego. preferował szerokie swobody i przywileje dla rzemieślników i przedsiębiorców. „Ojciec chrzestny” Łodzi przemysłowej, kilkakrotnie odwiedził nasze miasto. Patron jednej z łódzkich ulic.

Powstawanie Fabryk Niezwykle inteligentny, pracowity i pełen energii Rajmund Rembieliński prezes województwa mazowieckiego, zwrócił uwagę rządu na okręg łęczycki i wypracował plan uprzemysłowienia miasteczek rządowych w tych stronach. Obfitość ziemi i lasów, a więc nieograniczone możliwości regulacyjne, tani budulec, mnogość strumienia co za tym idzie możność wykorzystania wody bieżącej i napędu wodnego - to warunki, które miały ułatwić urzeczywistnienie wielkiego zamiaru. Rząd przyjął plan Rembielińskiego i wydał szereg dekretów (od 18 września 1820 r.) określając zasady lokacyjne, kompetencje urzędów, rozmiary kredytów państwowych oraz podstawy organizacji wytwórczości i zbytu.

W centrum Nowego Miasta wytyczono ośmioboczny Nowy Rynek, przy którym zgodnie z ówczesnymi przepisami zbudowano ratusz i kościół ewangelicki, a przy wszystkich ulicach wznoszono jednakowe domy dla nowych osadników - tkaczy. W drugiej osadzie oddalonej o trzy kilometry na południe , po obu stronach ulicy Piotrkowskiej budowano parterowe domy rzemieślnicze, a poprzecznie do niej, wzdłuż rzeki Jasień wytyczono obszerne parcele pod budowę manufaktur.

Łodzia w przeciągu kilku pierwszych lat rozwijała się słabo Łodzia w przeciągu kilku pierwszych lat rozwijała się słabo. I to może skłoniło Rembielińskiego do wzięcia pod uwagę tej osady przy realizacji planu utworzenia ośrodka przemysłu bawełnianego. Dużym nakładem środków materialnych wsparto pracę licznej gromady drobnych tkaczy i prządek oraz kilkunastu obrotnych kapitalistów. Cała ta masa pracowników została osiedlona w Łodzi oddalonej o 10 kilometrów od Zgierza nad wyżej wspomnianym traktem, wzdłuż ulicy Piotrkowskiej wśród miejscowości zaliczonym pierwszym dekretem do rzędu obdarzonych przywilejami osad fabrycznych znalazła się Łodzia. Dekret z 1820 roku zezwolił na wytyczenie osady sukienniczej Nowe Miasto ( na południe od Starego Miasta ), a w 1823 roku osady lniano bawełnianej Łódka. Stary trakt piotrkowski, przemianowany w 1823 roku na ulicę Piotrkowską, stał się osią łączącą te trzy osady. W i nad rzeczką Jasienią.

Budowniczym kompleksu budynków dawnego zajazdu dworskiego, typu hotelowego, był Rajmund Rembieliński - przedstawiciel rodu, który w czasach Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego doszedł do dużego znaczenia.  W 1797 r. Rembieliński poślubił Agnieszkę z hrabiów Opackich, która wniosła mu w posagu dobra krośniewickie. Zapewne  w kilka lat po ślubie małżonkowie rozpoczęli budowę, w samym centrum Krośniewic, pierwszego obiektu zajazdu - oberżę. Prawdopodobnie po 1803 r. budynek główny już istniał. Według testamentu Rembielińskiego, spisanego w Warszawie 25 sierpnia 1826 r., jego wygląd był następujący: (...) oberża o piętrze ze stajnią wjezdną, wielką, massiw murowana, dachówką kryta, obejmuje w sobie na dole cztery pokoje, szynkownię, spiżarnię, kuchnię, na I piętrze 8 pokoi i kuchnię, w końcu stajni zajezdnej na dole zabudowanie mieszkalne składające się z jednego pokoju(...). Obiekt ten - zbudowany w stylu klasycystycznym - był pierwszą murowaną budowlą w Krośniewicach.