AWARIA ELEKTROWNI FUKUSHIMA I STREFA ZERO przedstawia: AWARIA ELEKTROWNI FUKUSHIMA I

Elektrownia atomowa Fukushima nr 1 – japońska elektrownia atomowa, jedna z największych na świecie. Znajduje się w mieście  Ōkuma. Została wybudowana w latach 1966–1971. Posiada 6 reaktorów  typu BWR (pierwszy zaczął pracę w 1971, szósty w 1979). Dwa następne (typu ABWR) były w trakcie budowy i miały zacząć pracę w 2013 i 2014.

Reaktor Moc elektryczna Animowany schemat elektrowni z reaktorem wodnym wrzącym (BWR). Reaktor Moc elektryczna Fukushima I – 1 460 MW Fukushima I – 5 784 MW Fukushima I – 2 Fukushima I – 6 1100 MW Fukushima I – 3 Fukushima I – 7 (budowa przerwana) 1380 MW Fukushima I – 4 Fukushima I – 8 (budowa przerwana

Zdjęcie satelitarne elektrowni

Pokój kontrolny drugiego reaktora elektrowni Fukushima

Bezpośrednią przyczyną awarii elektrowni Fukushima było trzęsienie ziemi o sile 9 stopni w skali Richtera, które nastąpiło 11 marca 2011 roku o 14:46 czasu japońskiego.  Hipocentrum położone było pod dnem Oceanu Spokojnego, na głębokości 24 lub 32 km, około 130 kilometrów na wschód od wybrzeża Tōhoku, na którym znajduje się elektrownia. Następstwem trzęsienia było tsunami, którego wielkość fal na poszczególnych obszarach przedstawia schemat.

Elektrownia zalewana przez tsunami.

Wnętrze elektrowni zalewane wodą tsunami.

Zdjęcie elektrowni bezpośrednio po tsunami.

W dniu trzęsienia w elektrowni reaktory 1, 2 i 3 były włączone, podczas gdy reaktory 4, 5 i 6 były wyłączone z powodu okresowej kontroli. Kiedy trzęsienie zostało zarejestrowane, wszystkie pracujące reaktory zostały wyłączone.

11 marca w elektrowni pojawiły się poważne problemy z chłodzeniem rdzeni reaktorów. Wieczorem ogłoszono ewakuację mieszkańców w promieniu 2 km od elektrowni

Strefy ewakuacji wokół elektrowni

12 marca o 15:36 doszło do eksplozji wodoru w budynku reaktora nr 1, co spowodowało zawalenie się ścian i dachu budowli, lecz zbiornik reaktora i osłona bezpieczeństwa nie zostały naruszone. Władze japońskie oceniły, że awaria reaktora nr 1 ma 4. stopień w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES. Wizualizacja stanu budynku reaktora nr 1 przed eksplozją wodoru i po wybuchu.

Zdjęcia satelitarne przedstawiające elektrownię przed i po pierwszym wybuchu.

14 marca o godzinie 11:01 czasu japońskiego (3:01 czasu polskiego) w elektrowni eksplodował wodór w reaktorze nr 3 – był to drugi wybuch w elektrowni Fukushima I. Nad kompleksem nuklearnym unosił się dym. Po eksplozji 3 osoby zostały ranne, a 7 uznano za zaginione.

15 marca w okolicy basenu wypalonego paliwa reaktora nr 4 wybuchł pożar (prawdopodobnie wskutek wybuchu wodoru) i moc dawki promieniowania w bezpośrednim sąsiedztwie reaktorów nr 3 i 4 znacznie wzrosła.

Przy budynku reaktora nr 4 zanotowano poziom promieniowania równy 100 000 mikrosiwertów na godzinę (100 000 μSv/h). Z terenu elektrowni czasowo ewakuowano cały personel; akcję ratowniczą kontynuowało tylko kilkudziesięciu ochotników.

Pięćdziesięciu z Fukushimy - nazwą tą zaczęto określać na świecie członków japońskich ekip ratowniczych, którzy ochotniczo pozostali na terenie elektrowni i kontynuowali pracę mimo zagrożenia promieniowaniem. Porównywani do czterdziestu siedmiu rōninów z Akō, symbolu samurajskiej wierności, zostali uznani w Japonii i na świecie za bohaterów

16 marca w budynkach reaktorów nr 3 i 4 wybuchły pożary 16 marca w budynkach reaktorów nr 3 i 4 wybuchły pożary. W całej elektrowni nastąpił znaczny wzrost promieniowania i tymczasowo wycofano z niej wszystkich pracowników. Budowano drogę, którą wozy strażackie mogłyby dojechać do budynku reaktora nr 4, był on chłodzony przez policję za pomocą armatek wodnych.

Japońskie śmigłowce wojskowe 17 marca rozpoczęły akcję zrzucania wody na przegrzewający się reaktor nr 3, wykazujący najwyższy poziom promieniowania (400 000 μSv/h).

Przez kolejne dni trwały prace nad przywracaniem sprawności systemów elektrowni m.in. rozpoczęto naprawę uszkodzonych urządzeń w jednym z bloków oraz wentylacji w sterowni reaktorów nr 1 i 2, pracowano nad przywróceniem zasilania, by 22 marca po raz pierwszy podłączyć kable zasilające do wszystkich sześciu reaktorów.

Ostatecznie 12 kwietnia japońska Agencja Bezpieczeństwa Nuklearnego i Przemysłowego (NISA) zmieniła klasyfikację awarii w siedmiostopniowej międzynarodowej skali INES: awarie reaktorów nr 1, 2 i 3 zostały sklasyfikowane łącznie jako jedna awaria stopnia 7. Nie zmieniono klasyfikacji awarii reaktora nr 4, która była w dalszym ciągu klasyfikowana jako incydent stopnia 3.

Mapka okolic elektrowni przygotowana przez amerykański Departament Energii i National Nuclear Security Administration (NNSA), obrazująca aktywność substancji promieniotwórczych, które osiadły na powierzchni gruntu, oparta na pomiarach z 30 marca – 3 kwietnia 2011, wyskalowana w miliremach na godzin.ę

W jednym kilogramie gleby pobranej w miejscowości położonej w odległości 40 km na północny zachód od elektrowni odkryto promieniotwórczy cez-137 (czas połowicznego zaniku ok. 30 lat). 24 marca 2011 roku podano, że w odległości 16 kilometrów na południe od elektrowni stwierdzono obecność promieniotwórczego jodu-131 (czas połowicznego zaniku ok. 8 dni) w ilości 19,1 razy przekraczającej dopuszczalne normy.

Na terenie elektrowni, w podziemnej części budynku turbin koło reaktora nr 2, w jednym centymetrze sześciennym znajdującej się tam skażonej wody stwierdzono jod-134 o aktywności 2,9 gigabekerela, jod-131 o aktywności 13 megabekereli, a także cez-134 i cez-137 o aktywności 2,3 megabekerela. Podczas awarii w Fukushima I uwolniło się 10% ilości cezu-137, jaka wydostała się w czasie katastrofy w Czarnobylu.

Awaria w Czarnobylu wciąż pozostaje najtragiczniejszą katastrofą atomową w historii. Wokół elektrowni utworzono kilkanaście całkowicie lub częściowo zamkniętych stref. Łącznie strefy zamkniętego dostępu dla ludzi objęły obszar ponad 4769 km².

Punkt kontrolny przy wjeździe do strefy zero – miejsce najbliższe elektrowni, które można sfotografować.

Strefa Zero = strefa ciszy Strefa Zero = miejsce, w którym czas zatrzymał się 26 kwietnia 1986 roku Strefa Zero = strefa ciszy