WCZESNA FILOZOFIA NOWOŻYTNA XV-XVII wiek HISTORIA ETYKI (HISTORIA FILOZOFII)

Gottfried Wilhelm Leibniz

Główne dzieła: De arte combinatoria, 1666 Wyznanie wiary filozofa Rozprawa metafizyczna, 1686 Teodycea. O dobroci Boga, wolności człowieka i pochodzenia, 1710 Zasady natury i łaski, 1714 Monadologia, 1714 Nowe rozważania dotyczące rozumu ludzkiego, 1765

Metafizyka i logika Characteristica universalis: uniwersalny symboliczny (sformalizowany) język filozofii i nauki, które mają przybrać postać teorii zaksjomatyzowanej o strukturze dedukcyjnej. Ars combinatoria: sztuka łaczenia – konstrukcji pojęć i twierdzeń: terminy pierwotne pochodne pojęcia i twierdzenia.

Zasada racji dostatecznej głosi, że wszelkie prawdy wynikają logicznie z przesłanek, będących dla nich racjami logicznymi. Człowiek nie jest zdolny do ich sformułowania, jeśli wymaga to przejścia nieskończonej liczby kroków w logicznym (redukcyjnym) rozumowaniu. Zasada sprzeczności: (p p), nieprawda, że nic nie jest i jest zarazem, rzecz nie może mieć w sobie dwóch wykluczających się własności.

Prawdy rozumowe i prawdy faktyczne (empiryczne) Prawdy rozumowe są konieczne, a ich przeciwieństwo jest niemożliwe: ich zaprzeczenie prowadzi do sprzeczności. Prawdy faktyczne są przypadkowe i ich przeciwieństwo jest możliwe: ich zaprzeczenie nie prowadzi do sprzeczności.

Monady i agregaty Monady to byty proste (niematerialne). Monady preegzystują i są stwarzane lub niszczone. Agregaty to złożenia monad. Agregaty istnieją i ulegają rozpadowi. Monady nie oddziałują na siebie (nie mają okien), ale pozostają ze sobą w relacjach, które tworzą tzw. harmonię przedustawną (nałożoną jako zbiór relacji przez Boga na zbiór monad).

Koncepcja światów możliwych – teodycea Leibnizowska Istniejący (wszech)świat jest najlepszym z możliwych światów, lecz nie jest doskonały.

Zawiera on w sobie: zło metafizyczne (niedoskonałość) zło fizyczne (cierpienie) zło moralne (grzech)

Bóg stwarzając świat wybrał go spośród wielości możliwych światów, które były wewnętrznie niesprzeczne i współmożliwe. Według Leibniza Bóg, wybierając i stwarzając świat, który znamy, kierował się jako nieskończony rozum pewnymi zasadami:

Zasada sprzeczności: (p p); nic nie jest i jest zarazem; rzecz nie może mieć w sobie dwóch wykluczających się własności/jakości. Zasada racji dostatecznej: rzeczywistość faktu lub prawdziwość wypowiedzi oparta jest na racji dostatecznej (racje te najczęściej nie są nam znane); każde zdanie prawdziwe jest analityczne.

Zasada powszechnego związku: w uniwersum wszystko jest ze sobą powiązane. Zasada tożsamości (identyczności): pozytywna: x x negatywna: x x tożsamość nieodróżnialnych; obiekty jakościowo nieodróżnialne są identyczne.

Zasada istnienia: musi być racja dostateczna tego, że rzeczy są takie, a nie inne. Zasada prostoty: z możliwych rozwiązań Bóg wybiera najprostsze.

Zasada ekonomii: istnieje to, co spośród największych rezultatów uzyskano najmniejszym nakładem środków. Zasada doskonałości: z dwóch możliwości realizuje się ta, którą cechuje największa rozmaitość i najwyższy ład; Bóg wybiera to, co najdoskonalsze (najbardziej rzeczywiste). (Na podstawie: J. Perzanowski, Teozofia Leibniza [w:] Gottfried W. Leibniz, Pisma z teologii mistycznej, Kraków1994)