Unia Personalna Polsko-Węgierska Autor : Michał Pietkiewicz Kl. I a

Władysława III Warneńczyka Unia za panowania : Ludwika Węgierskiego Władysława III Warneńczyka

Menu Polityka Władysław Król Węgier III Warneńczyk Unia Personalna Polsko- Węgierska Polityka

KONIEC

Polityka Objęcie tronu węgierskiego przez Władysława III Warneńczyka doprowadziło do chaosu politycznego w Polsce, w której praktycznie przez kilkanaście lat rządził kardynał Oleśnicki. Król zaciągał olbrzymie długi na wojnę, prowadzoną nie w interesie Polski, zastawiał królewszczyzny w zamian za pożyczki, doprowadził do ruiny skarb królewski, który był wówczas także skarbem państwa.

Król Węgier W 1440 r., po wygaśnięciu panującej w Czechach i na Węgrzech dynastii Luksemburgów, Władysław III został także królem Węgier. Przez pierwsze dwa lata pobytu na Węgrzech Władysław III musiał rywalizować z Elżbietą - wdową po zmarłym władcy czeskim i węgierskim, Albrechcie II, która chciała osadzić na tronie swego nowonarodzonego syna, Władysława Pogrobowca.

Władysław III Warneńczyk Władysław III Warneńczyk (ur. 31 października 1424 w Krakowie, zm. 10 listopada 1444 pod Warną) - król Polski od roku 1434 i król Węgier jako Ulászló I od 1440, starszy syn Władysława Jagiełły i Zofii Holszańskiej. Po śmierci Władysława II Jagiełły (1386-1434), królem został jego najstarszy syn Władysław III. 25 lipca 1434 roku, popierany przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego został w katedrze wawelskiej koronowany na króla Polski przez arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski Wojciecha Jastrzębca. Ponieważ w chwili wstąpienia na tron miał zaledwie 10 lat, więc przez kilka lat w jego imieniu rządy sprawowała Rada Opiekuńcza i regent, którym był kardynał Zbigniew Oleśnicki, co wzbudzało sprzeciw niektórych możnych i szlachty

Menu Polityka Król Polski Unia Personalna LUDWIK Polsko- WĘGIERSKI Węgierska Polityka Śmierć Ludwika Król Polski

Śmierć Ludwika Ludwik zmarł w Trnawie w nocy z 10 na 11 września 1382 r. Pochowany został w Białogrodzie na Węgrzech. Na Węgrzech Ludwik otrzymał przydomek "Wielki" i uchodzi za jednego z najwybitniejszych władców tego kraju. W polityce wewnętrznej doprowadził do zrównania w prawach magnatów i szlachty węgierskiej za pomocą tzw. decretum unicum wydanego 11 grudnia 1351 roku. Założył też uniwersytet w Pecsu. W Polsce nie cieszył się nigdy zbytnią popularnością, ale doprowadził m.in. do rozwoju handlu i zapobiegł rozpadowi królestwa.

Król Polski Jako król Polski Ludwik w 1372 roku zrzekł się praw do Śląska, co zapewniło mu dobre stosunki z Czechami. 17 września 1374 roku wydał on dla szlachty polskiej przywilej koszycki. Na jego mocy w Polsce dziedziczyć mogła jedna z jego córek, a szlachta zwolniona została m.in. z podatku gruntowego poza 2 groszami z łana. W 1381 roku przywilej ów został rozszerzony również na duchowieństwo (przy poradlnym wynoszącym 4 grosze z łana).

Unia Personalna Polsko-Węgierska Po śmierci Kazimierza Wielkiego (5 listopada 1370), Ludwik przybył do Krakowa i 17 listopada w katedrze wawelskiej został koronowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorię na króla Polski. Zawiązano więc wówczas unię personalną pomiędzy Polską i Węgrami. Po objeździe kraju wrócił on na Węgry a władzę powierzył regentom (m.in. Elżbiecie Łokietkównej i Sędziwojowi Pałuce)

Polityka Pierwszym krokiem w polityce Ludwika była próba opanowania Neapolu w latach 1343-1344. Po niepowodzeniu działań dyplomatycznych, król podjął dwie wyprawy wojenne w latach 1347/48 i w 1350. Udało mu się opanować kraj, ale nie zdołał się w nim utrzymać. Ostatecznie więc tron przypadł Karolowi z Durazzo, kuzynowi Ludwika. Zapewniwszy sobie prawa sukcesyjne w Polsce Ludwik powrócił do aktywnej polityki na Bałkanach i jeszcze w grudniu tego samego roku (1355) zhołdował Serbię, część Bułgarii oraz na pewien czas również Bośnię. Po wojnach z Republiką Wenecką Ludwik opanował także Dalmację z Dubrownikiem i wzmacniał swą pozycję na Adriatyku.

Ludwik Węgierski Ludwik I Wielki (ur. 5 marca 1326 w Wyszehradzie, zm. 10 września 1382 w Trnawie) – król Węgier w latach 1342-1382, oraz król Polski (jako Ludwik Węgierski) w latach 1370-1382. Ludwik pochodził z rodu Andegawenów d'Anjou (gałąź Kapetyngów) - dynastii rządzącej Węgrami od 1308 do 1382. Jego ojcem był król Węgier Karol Robert, a matką Elżbieta Łokietkówna, córka Władysława I Łokietka i siostra Kazimierza III Wielkiego.

Unia Personalna Polsko-Węgierska Zbigniew Oleśnicki od dawna myślał o związaniu Węgier z Polską i stało się tak za sprawą Władysława III Warneńczyka, który w młodym wieku zasiadł na tronie Węgier. Dało to Królestwu Polski i Węgier możliwość rozszerzenia swych wpływów w Europie Środkowej i Południowej i odegranie dużej roli w Chrześcijaństwie, ale jednocześnie uwikłało Polskę w wojny tureckie.