Granice zdrady Narodowej i Państwowej Czarne twarze Polski Granice zdrady Narodowej i Państwowej

W dziejach Polski często się zdarza napotkać wzmianki o zdradzie narodowej czy też państwowej. Ta prezentacja została stworzona po to by przybliżyć niektóre sytuacje oraz sylwetki ludzi, którzy dopuścili się do takich czynów!

Bezprym Książę Polski od 1031 do 1032 roku. Pierworodny syn Bolesława Chrobrego i jego żony węgierskiego pochodzenia. Prawdopodobnie urodził się w 986 lub 987 roku, został zamordowany wiosną 1032 roku. Władca ten objawiał się szczególnym okrucieństwem. Bezprym

Wypędzony z kraju Bezprym wykorzystał niepowodzenia brata i wzniecił bunt przeciwko niemu. Skłonił książąt ruskich do najazdu na Polskę. Mieszko II pozbawiony sojuszników nie miał możliwości odparcia dwóch ataków! Uciekł z kraju, udał się do Czech. Takim to sposobem na tron Polski wstąpił Bezprym. Jego pierwszym krokiem było odesłanie insygniów koronacyjnych cesarzowi. Nie mieli życia w kraju przeciwnicy Bezpryma. Krwawe prześladowania zmuszały elity do ucieczki. Walka z opozycją doprowadziła do tzw. Reakcji pogańskiej. Doszło do ludowych wystąpień przeciwko możnym, władzy i Kościołowi.

W dziejach polski można zauważyć, że bracia często walczyli przeciw sobie. Najlepszym przykładem jest Bezprym i Mieszko II. Chęć władzy jednego i drugiego była tak wielka, że dopuścili się do walk między sobą. Niestety, ucierpiała na tym także Polska, będąca głównym powodem kłótni braci. Bezprym doprowadził do najazdu na Polskę, jego ojczyznę. Nie przejmował się bardzo stratami i następstwami walk. Jego rządy doprowadziły do silnego osłabienia Polski oraz podziału jej na 3 części. Upadł także autorytet władzy, co przyczyniło się do wystąpień przeciwko Kazimierzowi Odnowicielowi. Polska utraciła na pół wieku status królestwa!

Gdyby nie rządy nieudolnego Bezpryma Polska była by świetnie prosperującym krajem rosnącym w siłę. Dopuszczając się zdrady przeciwko bratu, ale i także przeciwko Narodowi polskiemu poprzez odesłanie insygniów koronacyjnych, zburzył dotychczasowe osiągnięcia innych władców. Bezpryma jak najbardziej można uznać za osobę szemrzącą przeciwko Polsce! Replika insygniów królewskich

Rozbicie dzielnicowe Na mocy testamentu Bolesława Krzywoustego kraj został podzielony na dzielnice, a seniorem z władzą zwierzchnią stał się najstarszy syn Władysław II Wygnaniec, który otrzymał także Śląsk. Bolesław Kędzierzawy objął władzę na Mazowszu, a Mieszko Stary na Wielkopolsce. Po śmierci Krzywoustego Henrykowi wydzielona została Ziemia Sandomierska, a wdowie Salomei Ziemia Łęczycko-Sieradzka.

Po śmierci Salomei Władysław II Wygnaniec zajął jej dzielnicę wbrew woli braci. W wyniku wojny władca uciekł z kraju i udał się do Niemiec prosić o pomoc cesarza. Dzielnicę senioralną objął Bolesław Kędzierzawy. Nie potrafił utrzymać suwerenności państwa i w wyniku wyprawy cesarskiej musiał złożyć hołd Fryderykowi Barbarossie. Po śmierci Bolesława Kędzierzawego dzielnicę senioralną objął Mieszko Stary. Doszło do kolejnych walk o tron i w efekcie Mieszko Stary został wygnany. Obejmując seniorat, Kazimierz sprawiedliwy złamał zasadę senioratu. Po jego śmierci władzę objął Leszek Biały. Wraz z jego śmiercią zanikła władza zwierzchnia.

Okres dzielnicowy był czasem walk wewnętrznych pomiędzy rywalizującymi książętami – o władzę i o terytorium. Kraj znalazł się w niebezpieczeństwie. Rozbicie oznaczało osłabienie militarne. Oprócz minusów ten okres miał i pozytywne skutki – rozwój ekonomiczny.

Podsumowując… Walki braci wpłynęły znacznie na osłabienie militarne kraju. Przestał on być jednością, dzielnice coraz bardziej się od siebie oddalały, a władza zwierzchnia zanikała. Zdrada w tym momencie dziejów polskich objawia się głównie poprzez kłótnie książąt, dla których priorytetem powinno być dobro narodu, a nie ich własne interesy.

Rokosz Zebrzydowskiego Brak akceptacji polityki zagranicznej i wewnętrznej Zygmunta III Wazy doprowadziła do konfliktu z szlachtą. Królowi zarzucono faworyzowanie jezuitów oraz cudzoziemców. Nie podobały się także dążenia króla do umocnienia władzy królewskiej, opierającej się na wąskiej grupie magnatów i biskupów. Chciał pozbawić szlachtę większości przywilejów, a izbie poselskiej nadać jedynie głos doradczy, a nie decydujący. Zygmunt III Waza

W latach 1606-1609 doszło do rokoszu Zebrzydowskiego zwanego również sandomierskim. Katolicy, protestanci, magnateria i szlachta walczyli o zabranie monarsze prawa rozdawnictwa urzędów i zmuszenia go do wygnania jezuitów i cudzoziemców. Chcieli także wprowadzić obieralność urzędów ziemskich na sejmikach oraz zmusić posłów do ścisłego przestrzegania instrukcji sejmikowych.

Przywódcami buntu byli: Marszałek wielki koronny Mikołaj Zebrzydowski Jan Szczęsny Herburt Stanisław Stadnicki Podczaszy litewski Janusz Radziwiłł Rokosz zakończył się zwycięstwem króla w bitwie pod Guzowem w 1607 roku. Jednakże wzmocnienie władzy królewskiej zostało udaremnione. Sprecyzowano przepis o prawie wypowiedzenia królowi posłuszeństwa oraz nakazano senatorom-rezydentom zdawać sprawę sejmowi z urzędowania przy boku monarchy.

Poddani dopuścili się zdrady wzniecając bunt i starając się odebrać mu pewne prawa. Nie jest oczywiście pewne, że władca jest bez winy. Nie potrzebnie chciał odebrać szlachcie większości przywilejów. Można powiedzieć, że źle rozegrał tę partię.

Pokój buczacki Został podpisany 18 października 1672 roku w Buczaczu (obecnie Ukraina) pomiędzy Turcją i Polską. Turcy wykorzystali słabość Polski i zaatakowali. Zajęli Podole i Bracławszczyznę. Michał Korybut Wiśniowiecki nie mogąc zwołać armii oddał województwa podolskie, bracławskie i południową część Kijowszczyzny i zgodził się płacić haracz w wysokości 22 000 talarów rocznie w zamian za pokój. Michał Korybut Wiśniowiecki

Polska na 27 lat utraciła Podole Polska na 27 lat utraciła Podole. Pokój w Buczaczu okrył hańbą wszystkich Polaków. Ucieczka władcy przed walką, oddanie ziem praktycznie bez żadnych oporów zrównało się ze zdradą Państwową. Obowiązkiem króla jest obrona ziem i podejmowanie takich decyzji, które nie plamią honoru Polaków.

Sejm niemy Za panowania króla Augusta II Mocnego 1 lutego 1717 roku miała miejsce sesja sejmu I Rzeczypospolitej. Sejm ten nazwano „niemym”, ponieważ nie dopuszczono posłów do głosu w obawie przed zerwaniem obrad. Król dążył do powiązania Polski i Saksonii, w której był dziedzicznym elektorem. Chciał także ograniczyć silne wpływy Rosji.

Po wprowadzeniu wojsk saskich na tereny Polski, część szlachty, która była wspierana przez Rosję, zawiązała konfederację tarnogrodzką. Skutkiem tego była wojna domowa. Król i szlachta zwrócili się do cara Rosji w celu rozwiązania konfliktu . Wojska rosyjskie wkroczyły na teren Litwy. Król i szlachta zawarli układ, który został zatwierdzony na sejmie zwanym później niemym. Nikt nie mógł się odzywać oprócz przewodniczącego obrad marszałka Stanisława Ledóchowskiego oraz odczytujących nowe uchwały posłów.

Postanowienia sejmu niemego: Zmniejszenie władzy hetmanów Wprowadzenie podatków na zawodową armię Ograniczenie władzy senatu Zabroniono królowi Augustowi II Mocnemu opuszczania Polski na dłuższy czas Wojska saskie z wyjątkiem gwardii królewskiej miały opuścić ziemie polskie Ministrom saskim odebrano prawo decydowania w prawach polskich, a ministrom polskim w sprawach saskich. Obydwa państwa – Polskę i Saksonię – miała łączyć tylko unia personalna

Gwarantem uchwał sejmu niemego był car Rosji, przez co Polska utraciła suwerenność i stała się przedpolem do imperium rosyjskiego. Wyraźnie widać zdradę wynikającą z obrad tego sejmu. Jego uchwały pozwoliły na utracenie suwerenności państwa, pozwoliły, aby Rosja mogła decydować o naszych losach. Król, marszałek, a także posłowie nie zrywając tego sejmu dopuścili się zdrady przeciwko Polsce.

Sejm w Grodnie Posłowie obradujący na tym sejmie nie chcieli się zgodzić z warunkami, które dyktowała im Rosja i Prusy. W obradach uczestniczył generał dowodzący wojskami carskimi siedząc na tronie królewskim. Posłowie protestowali milczeniem. O czwartej nad ranem wprowadził wojska na salę. Wystraszony marszałek sejmu trzykrotnie pytał milczących posłów, czy zgadzają się z uchwałami sejmu. W końcu jeden z największych zdrajców Polski stwierdził, że milczenie oznacza zgodę…

Józef Ankwicz Poseł ostatniego sejmu I Rzeczypospolitej – sejmu grodzieńskiego. Jest on symbolem zdrady narodowej. Po całonocnej milczącej debacie stwierdził, że milczenie jest zgodą na warunki Rosji, czyli koniec Polski. Został marszałkiem Rady Nieustającej. W czasie insurekcji kościuszkowskiej na prośbę jakobinów został skazany na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 9 maja 1794 roku w Warszawie.

Zamknięcie posiedzenia i przychylność marszałka do stwierdzenia Józefa Ankwicza spowodowała zatwierdzenie II rozbioru Polski oraz zniesienie wszystkich uchwał Sejmu Wielkiego wraz z Konstytucją 3-ego Maja. Władzę przejęli targowiczanie pod dyktando Rosji. Patrioci zmuszeni byli uciekać na emigrację.

Ankwicz był tylko pionkiem, który pomógł faktycznym zdrajcom osiągnąć apogeum. A byli nimi przywódcy targowicy: Szczęsny Potocki Franciszek Ksawery Branicki Seweryn Rzewuski Szymon Kossakowski To właśnie 14 maja 1792 roku ten spisek miał swój początek. W niewielkim miasteczku Targowicy zawarto konfederacje, aby przywrócić dawny ustrój Rzeczypospolitej tym samym obalając postanowienia Konstytucji 3-ego Maja.

Owocem zdrady Konfederacji Targowickiej oraz Sejmu w Grodnie był upadek Polski. III rozbiór 1795 roku stał się ostatecznym produktem spisku. Nie koniecznie dążono do podziału ziemi miedzy Rosję Prusy i Austrię. Własne aspiracje zasłoniły oczy zdrajcom, którzy nie widzieli nic poza własnymi interesami.

Przytoczone przykłady miały za zadanie przybliżyć, niektóre sytuacje oraz postacie, które dopuściły się do zdrady naszej ojczyzny – Polski. Oczywiście to jest niewielki procent wydarzeń, jakie miały miejsce w dziejach Polski.

Możliwe, że gdyby nie większość tych wydarzeń teraz w Polsce, żyłoby się dużo lepiej. Jednak nie nam jest oceniać, „co by było gdyby”. Królowie, szlachta, możni, posłowie potrafili szemrać przeciwko narodowi i państwu Polskiemu. Książęta kłócili się między sobą nie przejmując się skutkami swoich poczynań. Nie było dla nich granic. Chwytali się wszystkiego, aby zrealizować swoje plany. Narodowi egoiści, przez których cierpieli Polacy… nasi rodacy!

Prezentację stworzyły: Opiekun: Adam Mickiewicz Marta Kraszewska Olga Sępkowska Z Zespołu Szkół Nr 3 w Wyszkowie

Bibliografia:. Wszystkie źródła historyczne pochodzą z http://pl Muzyka: Chopin : Etiuda c-moll „Rewolucyjna” Preludium c-moll J.S. Bach: Toccata i fuga d-moll Andante Zespół szkół Nr 3 07-200 Wyszków Ul. Jana Matejki 9, Tel. (0-29) 742 34 30