Zasady uzyskiwania uprawnień przewodnika turystycznego Valentyna Voinarovych 48054

Usługi przewodnickie zaczęły pojawiać się wraz z rozwojem podróży i pojawieniem się zjawiska turystyki. Już w odłegłych czasach podróżnicy korzystali z usług informatorów – przewodników. Starożytna Gracja, Egipt, a potem Italia miały już swoich cicerone. Wraz z pojawieniem się typowo turystycznych motywów podrózowania pojawiły się także usługi przewodnickie, bardzo zbliżone do dzisiejszego znaczenia tego typu usług.

Trochę historii Za pierwszy oficjalnego przewodnika europejskiego należy wymienić Franza Pablo, sołtysa wsi Karłów w Górach Stołowych, który w 1813 roku został mianowany królewskim przewodnikiem i kasjerem Szczeelińca Wielkiego. W 1817 roku powstała pierwsza w Europie organizacja przewodników górskich i tragarzy lektyk w Legnicy. Galicyjskie Towarzystwo Tatwańskie w 1875 roku opracowało pierwszy regulamin przewodnicki pt. Urządzenie służby przewodników.

Uzyskanie uprawnień przewodnika turystycznego wamaga spełnienia wielu warunków ustalonych przez ustawę o usługach turystycznych. Zgodnie z art. 3 ustawy przewodnik turystyczny to osoba zawodowo oprowadzająca turystów lub odwiedzających po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz udzielająca o nich informacji. Uprawnienia przewodnika turystycznego (lub pilota wycieczek) może otrzymać osoba, która: ukończyła 18 lat, ukończyła szkołę średnią, posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała egzamin na przewodnika turystycznego lub na pilota wycieczek.

Do zadań przewodnika turystycznego należy: oprowadzanie wycieczek, fachowe udzielenie informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach turystycznych; uświadomienie turystom bogactwa kulturalnego naszego państwa, zabytków, pomników, które są naszym wspólnym dziedzictwem, w zakresie ochrony przyrody i krajobrazu - uczenie poszanowania natury, opieka nad turystami, udzielanie pierwszej pomocy, przestrzeganie, popularyzowanie zasad kultury turystycznej, opieki nad zabytkami i ochrony przyrody, podnoszenie kwalifikacji, ciągłe pogłębianie wiedzy, przestrzeganie regulaminu przewodnickiego, noszenie odznaki. Ponadto powinien być on kwalifikowanym turystą, miłośnikiem krajoznawstwa, odznaczającym się szeregiem cech osobistych, które wraz posiadaną wiedzą i umiejętnościami pozwolą mu w pełni wykonać powierzone zadanie.

Szkolenia kandydatów Na przewodników turystycznych mogą prowadzic tylko te jednostki, które otrzymały upoważninie na podstawie decyzji administracyjnej od marszałka wojewósztwa właściłego ze względu na ich siedzibę lub miejsce zamieszkania, które: Dysponują kadrą wykładowców mających wykształcenie wyższe do prowadzenia zajęć teoretycznych; Dysponują kadrą instruktorów o udokumentowanej praktyce w zakresie wykonywania zadań przewodnika turystycznego (w wymiarze conajmniej 50 dni w okresie 5 lat), do prowadzenia zajęć praktycznych.

Szkolenie przewodnickie Obejmuje 250 godzin wykładów i ćwiczeń, m.in. z następujących dziedzin: historia Polski, geografia turystyczna Polski, turystyka w Polsce, podstawowe przepisy prawne w turystyce. Ponadto przewodnicy górscy odbywają szkolenia z zakresu: podstaowych wiadomości o górach Europy i Świata, bezpieczeństwa w górach. Każdy kandydat powinien uczestniczyć w terenowych wycieczkach szkoleniowych.

Uprawnienia przewodnickie są podzielone na 4 klasy: przewodników górskich dla określonych obszarów górskich, przewodników miejskich dla poszczególnych miast oraz obszarów i obiektów znajdujących się w strefie podmiejskiej, jeżeli są one związane z historią, kulturą lub gospodarką miasta, przewodników terenowych dla poszczególnych województw lub regionów w tym obejmują również miasta położone w obrębie województwa lub regionu, przewodników wysokogórskich międzynarodowych bez ograniczeń terytorialnych.

Kurs przewodnicki Pod względem terenu uprawnień w Polsce wyróżnia się obecnie: 3 obszary uprawnień dla przewodników górskich: sudecki, beskidzki, tatrzański; 10 obszarów uprawnień dla przewodników miejskich: 10 obszarów miejskich (Warszawa, Łódź, Kraków, Wrocław, Poznań, Trójmiasto, Szczecin, aglomeracja górnośląska, Lublin, Toruń); 16 obszarów uprawnień dla przewodników terenowych - 16 województw poza terenami powiatów górskich i wymienionych aglomeracji. Szkolenia tego typu organizują Koła Przewodnickie w całej Polsce. Pierwszy kurs przewodnicki odbył się w 1956 w Michałowicach (Karkonosze). Po ukończeniu kursu przystępuje się do egzaminu państwowego.

Rodzaje przewodników Terenowy łączy funkcje przewodnika miejskiego, górskiego i muzealnego w zależności od trasy (autokarowe, piesze, rowerowe) prowadzenie uczestników imprezy określoną w programie trasą dbanie o bezpieczeństwo turystów, udzielenie pomocy w razie potrzeby przekazywanie informacji o geografii, historii, kulturze, gospodarce danego regionu dopilnowanie realizacji całego programu imprezy i ich zgodności z zamówieniem rozbudzenie wśród uczestników imprezy chęci do uprawiania turystyki i krajoznawstwa.

Górski Tatrzańscy, sudeccy, beskidzcy przekazywanie informacji o trasie i okolicy zapoznanie z walorami regionu i ciekawszymi okazami przyrody na trasie, np. drzewa, skały troska o bezpieczeństwo oprowadzanych turystów dostosowanie trasy wyprawy do możliwości i ekwipunku turystów instruowanie turystów o sposobach posługiwania się sprzętem i zachowania się w górach zapewnienie turystom pomocy w razie potrzeby zachęcanie uczestników wyprawy do ochrony przyrody dobre zdrowie, kondycja fizyczna odpowiedzialność, zaangażowanie stanowczość.

Miejski - posiadanie uprawnień przewodnika miejskiego jest wymagane w następujących miastach: (Kraków, Lublin, Łódź, Poznań, Szczecin, Toruń, Warszawa, Wrocław a także zespołach miast: Trójmiasto oraz Katowice; przedstawienie miasta i poszczególnych jego obiektów (kościoły, zamki, pałace, kamienice, place, pomniki, muzea itp.) w sposób, który umożliwi turyście zachowanie w pamięci nie tylko jego obrazu, ale i w miarę skondensowanej wiedzy; powiązanie informacji o mieście z historią, kulturą i geografią całego kraju, a także wskazanie miejsca miasta w życiu społecznym i gospodarczym państwa; ukazanie powiązań historycznych, kulturalnych i innych z historią i kulturą Europy; prezentacja miasta z uwzględnieniem różnic i analogii w stosunku do miasta lub kraju, z którego pochodzą turyści; znajomość historii kraju i historii powszechnej, historii miasta i poszczególnych obiektów wraz ich wnętrzami, setkami obrazów, rzeźb, detali architektonicznych, symboliki opanowanie umiejętności łatwego nawiązywania kontaktu z ludźmi zachowanie w każdej sytuacji opanowania i grzeczności doskonała orientacja w terenie, dobra organizacja.

Muzealny przedstawienie ekspozycji muzealnej w sposób przystępny dla słuchaczy: przewodnik musi dobrać odpowiedni klucz słowny, tzn. grupie wykształconej musi przedstawić nie tylko sam eksponat, ale omówić też całość zjawisk i kierunków myślenia, scharakteryzować epokę, często ze szczegółami, wobec grupy dzieci wiele szczegółów zostanie ominiętych (przewodnik będzie musiał posługiwać się językiem prostym, bez słownictwa naukowego).