Mały Konkurs Recytatorski Eliminacje szkół Gminy Maków Pod hasłem Korczakowskiej myśli: „Poetą jest człowiek, który się weseli i bardzo martwi, łatwo się gniewa i mocno kocha - który silnie czuje, wzrusza się i współczuje..." Spotkanie okolicznościowe w Szkole Podstawowej w Świętem w roku poświęconym pamięci Janusza Korczaka

Janusz Korczak

Janusz Korczak właśc. Henryk Goldszmit Urodził się w 1878 lub 1879 w Warszawie. Zmarł w 1942 w obozie zagłady Treblinka.

Korczak, którego podziwiamy, był... wzorowym pedagogiem i wychowawcą wybitnym pisarzem, prozaikiem i publicystą lekarzem z powołania, działaczem społecznym gorliwym obrońcą i rzecznikiem praw ukochanych przez siebie dzieci

Pod koniec życia pisał w swym pamiętniku: Rodzina jak drzewo W roku 1878 albo 1879 w rodzinie Goldszmitów w Warszawie urodził się chłopczyk, Henryk. To właśnie ten mały Henryk miał zostać w przyszłości sławnym pisarzem oraz pedagogiem Januszem Korczakiem, ale jeszcze wcale o tym nie wiedział.   Henryk urodził się w zamożnej rodzinie żydowskiej, jego tata był adwokatem, a dziadek lekarzem. W domu rodzinnym, oprócz rodziców i starszej siostry – Anny, mieszkała ukochana babcia – Emilia Gębicka. To jej pięcioletni Henryczek zwierzał się ze swoich tajemnic i marzeń o lepszym świecie. http://www.treblinka.bho.pl Pod koniec życia pisał w swym pamiętniku: „Podobno już wtedy zwierzyłem babuni mój śmiały plan przebudowy świata. Ni mniej, ni więcej, tylko wyrzucić wszystkie pieniądze. Liczyłem wówczas pięć lat, a zagadnienie żenująco trudne: co robić, żeby nie było dzieci brudnych, obdartych i głodnych, z którymi nie wolno mi bawić się na podwórku (...). Jedna tylko babcia wierzyła w moją gwiazdę.”

Pasja czytania, talent pisania... Kiedy dorósł, poszedł na studia medyczne, pragnąc zostać lekarzem. Jako student poznawał w tym czasie biedne dzielnice Warszawy. Te właśnie trudne doświadczenia dały mu inspirację do pisania. Pisał dużo przez całe życie – jego artykuły w czasopismach i książki cieszyły się dużą przychylnością czytelników. Ale obok wspaniałych książek dla najmłodszych, żarliwie i niepokornie wypowiadał się też w swej publicystyce dla dorosłych, głównie na temat dzieci, ich sytuacji życiowej, szkół, przytułków dla sierot. Mały Henryk chyba niezbyt przepadał za swoją szkołą. Nic dziwnego – Warszawa była wtedy pod zaborem, a w szkole trzeba było mówić tylko po rosyjsku, nawet nie wolno było bawić się w polskie zabawy. Ale za to, kiedy Henryk odkrył książki, zaczytywał się w nich z kretesem, zapominając o świecie zewnętrznym. http://2012korczak.pl „...Padłem w szaleństwo, furię czytania. Świat mi znikł sprzed oczu, tylko książka istniała...”

Korczak dzieciom... „Król Maciuś Pierwszy” „Król Maciuś na wyspie bezludnej” „Bankructwo małego Dżeka” „Kiedy znów będę mały” „Prawidła życia” „Kajtuś Czarodziej” „Uparty chłopiec”

Literatura pedagogiczna Najbardziej znane: „Dzieci ulicy” „Jak kochać dziecko” „Momenty wychowawcze” „Prawo dziecka do szacunku” „Pedagogika żartobliwa” „Powiedz dziecku, że jest dobre, że mądre, że potrafi”. Janusz Korczak

Janusz Korczak, pseud. Dobry Doktór Lekarz, nauczyciel, obrońca praw dzieci Mały Henryk, czyli późniejszy Korczak, przyniósł sobie na świat piękny, ale bardzo trudny dar – dar odczuwania cierpień i smutków innych ludzi, a właściwie nie tylko ludzi, ale wszystkich istot żywych. Wkrótce zauważył, że najbiedniejsze, najbardziej bezbronne i krzywdzone są dzieci pozbawione opieki i miłości. W 1905 r. H. Goldszmit uzyskuje dyplom lekarza i podejmuje pracę w Warszawskim Szpitalu Dziecięcym im. Baumanów. Janusz Korczak, pseud. Dobry Doktór

Wychowawca jakich mało 7 października 1912 r. Janusz Korczak został dyrektorem Domu Sierot przy ulicy Krochmalnej 92 w Warszawie – placówki opiekuńczej dla dzieci żydowskich, w którym tworzył i realizował nowatorski program wychowawczy oparty na idei podmiotowości dziecka. Od 1919 r. wraz z Maryną Falską współtworzył też przytułek Nasz Dom dla osieroconych dzieci polskich.

Wśród przyjaciół i dzieci „Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat”. Janusz Korczak

W warszawskim getcie W październiku 1940 roku nakazem władz niemieckich w okupowanej Warszawie tworzy się getto dla ludności  żydowskiej. Zabiegi Korczaka o pozostawienie Domu Sierot na Krochmalnej nie przynoszą skutku. Sierociniec przenosi się do budynku przy ul. Chłodnej 33. 16 listopada 1940 roku getto zostaje zamknięte. Korczak próbuje ochronić dzieci, zaspokoić ich podstawowe potrzeby, możliwe w tych warunkach. Walczy o żywość, leczy, uczy, opowiada bajki.

Ostatni marsz przed śmiercią „Ludzie boją się śmierci, bo nie umieją cenić życia”. Janusz Korczak W warszawskim getcie Dr Henryk Goldszmit pozostał wierny ideałom. W obliczu szalejącej wokół śmierci, w niemieckim terrorze i ludobójstwie, Janusz Korczak dochował swojej miłości najsłabszym – dzieciom. Wymarsz Janusza Korczaka wraz z 300 dziećmi z sierocińca miał miejsce w dniu 5 sierpnia 1942 r. Podczas ogólnej rzezi, gdy Niemcy mordowali dzieci z sierocińca J. Korczaka, jemu samemu ofiarowano możność uratowania się. Korczak odmówił i poszedł na śmierć z dwojgiem najmłodszych dzieci na rękach. „Korczak” - scena z filmu w reżyserii Andrzeja Wajdy

Pamięć o Korczaku wiecznie żywa „Gdyby wziąć wszystkie uśmiechy dziecięce, uśmiechy kwiatów i uśmiechy ptaków, uśmiech poety i uśmiech lekarza – powstałby wiersz o Januszu Korczaku. Wiersz o człowieku, co w czasach ciemności, na obłąkanym z nienawiści świecie, miał jasne serce i miał jasne myśli, wiersz o człowieku, co kochał dzieci.” Stefania Ney Grodzieńska

W hołdzie Korczakowi „Dziś widziałem Janusza Korczaka, Jak szedł z dziećmi w ostatnim pochodzie, A dzieci były czyściutko ubrane, Jak na spacer niedzielny w ogrodzie. Pomyślałem w tej chwili zwyczajnej, Dla Europy nic przecież niewartej, że on dla nas w historię w tej chwili Najpiękniejszą wpisuje tu kartę.” Władysław Szlengel „Kartka z dziennika Akcji” Pomnik Korczaka w parku przy Pałacu Kultury i Nauki Pomnik Korczaka w Yad Vashem w Izraelu

Mądrość zaklęta w słowach „Szukaj własnej drogi. Poznaj siebie, zanim zechcesz dzieci poznać. Zdaj sobie sprawę z tego, do czego sam jesteś zdolny, zanim dzieciom poczniesz wykreślać zakres praw i obowiązków. Ze wszystkich sam jesteś dzieckiem, które musisz poznać, wychować i wykształcić przede wszystkim”. „Dobry wychowawca, który nie wtłacza a wyzwala, nie ciągnie a wznosi, nie ugniata a kształtuje, nie dyktuje a uczy, nie żąda a zapytuje – przeżyje wraz z dziećmi wiele natchnionych chwil”.

Złota myśl Korczaka „Nie ma dzieci – są ludzie; ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć”.

6 sierpnia 1942 roku Janusz Korczak z wychowankami rusza w ostatnią drogę ku śmierci. Ginie razem z dziećmi w obozie zagłady w Treblince.

Autorzy prezentacji: Samorząd Uczniowski Szkoły Podstawowej w Świętem